19ο Συνέδριο ΚΚΕ: Κοινή δράση ή περιχαράκωση, το δίλημμα γίνεται υπαρξιακό

 

Του Βασίλη Πριμικήρη

Το πιο κρίσιμο ίσως συνέδριό του της μεταδικτατορικής περιόδου οργανώνει αυτές τις μέρες το ΚΚΕ.

Το πιο κρίσιμο ίσως συνέδριό του της μεταδικτατορικής περιόδου οργανώνει αυτές τις μέρες το ΚΚΕ. Στο 19ο Συνέδριο εκ των πραγμάτων μπαίνει το μεγάλο δίλημμα στην ηγεσία του ΚΚΕ, το αν θα συνεχίσει, δηλαδή, μια πολιτική αυτοαπομόνωσης ή όχι. Αν θα μπορέσει να συγχρονίσει τον βηματισμό του με τις άλλες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις της Ελλάδας για να αντιμετωπισθεί η αντιλαϊκή λαίλαπα της μνημονιακής εποχής.
Η πολιτική της διάσπασης του εργατικού κινήματος, της περιχαράκωσης και του πολιτικού ναρκισσισμού έχει τελειώσει. Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να ζει στον «κόσμο» του. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων δεν μπορούν να ακολουθούν παράλληλους δρόμους, δεν μπορούν να καταλήγουν σε διαφορετικές πλατείες, δεν μπορούν τα τύμπανα της εργατικής τάξης να κτυπούν με διαφορετικούς ρυθμούς τη στιγμή που ζούμε την πλήρη απαξίωση της εργατικής δύναμης και τη γενικευμένη επίθεση στο κόστος εργασίας του κόσμου της δουλειάς. Δεν μπορούμε να ζούμε στον κομματικό μικρόκοσμό μας όταν χτυπιούνται και διαλύονται κατακτήσεις των εργαζομένων που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών.

***
Το ΚΚΕ, με μια ιστορική διαδρομή δεκαετιών στους κοινωνικούς αγώνες στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να περιχαρακώνεται και να βιώνει την πολιτική του συνεχώς με φοβικά σύνδρομα. Δεν μπορεί να κοιτάζεται στον καθρέφτη του μονάχα και να αυτοερωτεύεται πολιτικά ότι είναι η μόνη σωστή, αλάθητη δύναμη στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Κανείς αριστερός και έντιμος πολίτης αυτής της χώρας που έχει κατανοήσει τη σημασία του κοινωνικού ρόλου του ΚΚΕ δεν μπορεί να εύχεται και να επιδιώκει το κόμμα αυτό να αυτοκαταστραφεί και να αλλάξει την κοινωνικοταξική του υπόσταση, κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από το ΚΚΕ να φτιασιδώσει τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του. Όλοι, όμως, όσοι νοιάζονται για την υπόθεση της εργατικής τάξης, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν την υποχρέωση να υπενθυμίσουν στο κόμμα αυτό τον ιστορικό του ρόλο. Να θυμίσουν στους αντιπροσώπους του 19ου Συνεδρίου ότι το ΚΚΕ μεγαλούργησε μόνο όταν στις γραμμές του κυριάρχησε η αντίληψη της ενότητας και της λαϊκής συσπείρωσης και όχι η αντίληψη της σεχταριστικής απομόνωσης. Η ΕΑΜική περίοδος είναι αυτή που κρατάει ακόμη ψηλά στη συνείδηση του λαού το ΚΚΕ. Ώς πότε όμως το ΕΑΜ και η τότε στάση του ΚΚΕ θα «προικίζει» την ηγεσία του Περισσού; Οι τελευταίες εκλογές χωρίς καμία αμφιβολία ήταν και η πιο κλασική απόδειξη λαϊκής τιμωρίας προς την ηγεσία του ΚΚΕ. Η λαϊκή ψήφος του Ιουνίου του 2012 όπου χιλιάδες ψηφοφόροι του ΚΚΕ γύρισαν τις πλάτες στο κόμμα τους και απάντησαν θετικά στο ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε το πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς της κομματικής αυτάρκειας και του σεχταρισμού. Η λογική «το μοναστήρι να είναι γερό και δεν ενδιαφέρει αν έχει καλόγερους» είναι καταστροφική. Η ελληνική Αριστερά έχει ανάγκη από ένα κόμμα όπου η ιδεολογική του υπόσταση θα είναι διαλεκτικά δεμένη με την πολιτική του δράση και το αντίθετο.
***
Ένα κόμμα με υποβαθμισμένη την ιδεολογική του φόρτιση στην πορεία διαλύεται και τέτοια παραδείγματα είχαμε στη γειτονική μας Ιταλία και αλλού, όπου στον πολιτικό τους σχεδιασμό ενσωματώθηκαν στα κεντροαριστερά νεφελώματα. Παράλληλα έχουμε και κόμματα των -ισμων, όπου η ιδεολογία μουμιοποιείται χωρίς ικανότητα παραγωγής πολιτικής στη ζωή, που ξεκόβονται από την κοινωνία και σιγά-σιγά εξαφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη.
Η ανάγκη σήμερα της δημιουργίας ενός πλατιού δημοκρατικού αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου είναι επιτακτική. Ο ρόλος του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αυτός του κτισίματος ενός τέτοιου ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου.
***
Μέσα από αυτό το μέτωπο, μέσα από την κοινή δράση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και προπαντός μέσα από τη βασική εκτίμηση ότι η Αριστερά του αιώνα μας είναι πληθυντική και ότι όλα τα υποκείμενά της μπορούν να συνυπάρχουν με τη διαφορετικότητά τους μπορεί να δοθούν αριστερές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.
Η γερμανική αστική τάξη επιβάλλεται στις άλλες αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών όχι μόνο με τη δύναμη των κεφαλαίων της και την συνεπή αυταρχική πολιτική της αλλά και με τη συσπειρωτική λογική που έχει όλη η μονοπωλιακή ολιγαρχία σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Οι αντιθέσεις τους φθάνουν μέχρι ενός σημείου και αυτό εκφράζεται και σε πολιτικό επίπεδο από τα κόμματα και τις δυνάμεις που τους εκφράζουν. Για παράδειγμα, οι αντιθέσεις μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και συντηρητικών κομμάτων στην Ε.Ε. στην ουσία δεν υπάρχουν. Η πολιτική τους είναι σχεδόν η ίδια από τον Βορρά μέχρι τον Νότο. Όλοι μαζί υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Η νεο-ιμπεριαλιστική κυριαρχία της Γερμανίας είναι πλέον γεγονός όχι μόνο στην Ευρωζώνη. Τραπεζίτες τύπου Ντράγκι, Μόντι και Παπαδήμου, ηγέτες τύπου Μέρκελ, Ολάντ, Ραχόι ή Σαμαρά, όλοι αυτοί μαζί, σε αντίθεση με τον πολυκερματισμό των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, προωθούν τα πολιτικά τους συμφέροντα και φυσικά την ταξική τους διαφορετικότητα.
***
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και με αυτή την πραγματικότητα της ταξικής όχθης θα πρέπει και στην Ελλάδα να μετρηθούν τα κόμματα της Αριστεράς. Το ΚΚΕ αυτές τις μέρες και σε λίγους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απαντήσουν με τα συνέδριά τους σε ένα βασικό ερώτημα: Γιατί η εργοδοσία και οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου να προχωρούν χέρι - χέρι παρά τις αντιθέσεις τους και οι δυνάμεις της Αριστεράς να περιδιαβαίνουν σε διαφορετικά μονοπάτια; Όσο το ΚΚΕ δεν απαντά σ' αυτό το ερώτημα τόσο θα βλέπει τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα έχει δώσει απάντηση με τη γραμμή της ενωτικής επιθετικότητας που προωθεί στα κοινωνικά κουνήματα αλλά και στη Βουλή.

Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ