Συνάδελφοι/Συναδέλφισσες
Τρεις μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, που άλλαξαν την πολιτική κατάσταση στη χώρα και έδωσαν ανάσα ελπίδας στην κοινωνία, εμείς οι εργαζόμενοι στο υπουργείο πολιτισμού κάνουμε την αναγκαία πρώτη αποτίμηση και παράλληλα ορίζουμε τα προτάγματα της οργανωμένης πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος στον χώρο δουλειάς μας κι ευρύτερα.
Τα τελευταία πέντε χρόνια της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης μνημονιακής επίθεσης, ανάμεσα στ’ άλλα και στον πολιτισμό, ζήσαμε τις μισθολογικές περικοπές, το πάγωμα των μισθών, την εργασιακή εφεδρεία, τις διαθεσιμότητες – απολύσεις, την ψεύτικη αξιολόγηση, το κυνήγι κεφαλών στο υπουργείο μέσω της εφαρμογής του κατάπτυστου άρθρου 42 του Ν. 4250/2014, την υποστελέχωση των υπηρεσιών, την συρρίκνωση των δομών του υπουργείου με την εφαρμογή του νέου Οργανισμού, την εκχώρηση αρμοδιοτήτων συνταγματικά κατοχυρωμένων στο πεδίο της πολιτιστικής κληρονομιάς σε ιδιώτες και ιδρύματα, την απαξίωση του εργατικού δυναμικού, την παντελή έλλειψη δημοκρατίας, την ανασύσταση τέλος του πιο μαύρου και πελατειακού καθεστώτος.
Την ίδια περίοδο αναδείχθηκαν ανάγλυφα οι κρίσιμες και χρόνιες παθογένειες του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος (γραφειοκρατικές δομές και λειτουργίες, φαινόμενα κυβερνητικού συνδικαλισμού και συνδιοίκησης), καθώς και η αδυναμία του να υπερβεί τα όρια των αμυντικών αντιλήψεων. Η υπέρβαση της κρίσης των συνδικάτων, η ανάγκη μιας νέας δομής του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει να αποτελέσει βασικό ζήτημα για την επόμενη περίοδο, αξιοποιώντας τις εμπειρίες των αγώνων, που έδωσαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια και οδήγησαν σε σημαντικές νίκες και την πολιτική αλλαγή.
Αλλάζουν τα πράγματα και προς ποια κατεύθυνση;
