Οι υλικές και άυλες μαρτυρίες του παρελθόντος που συνιστούν την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά του τόπου αποτελούν κοινή δημόσια περιουσία της ελληνικής κοινωνίας. Για τον λόγο αυτόν είναι αναγκαία η διάσωση, προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς με όρους που θα διασφαλίζουν τον δημόσιο χαρακτήρα της ως κοινωνικού αγαθού και ταυτόχρονα θα προβάλλουν τις πανανθρώπινες αξίες με τις οποίες είναι φορτισμένη, αξίες που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα σε μια εποχή πολύπλευρης κρίσης, όπως η σημερινή.

Η πολιτεία οφείλει να δημιουργεί και να υποστηρίζει τις απαραίτητες υποδομές ενός ευρύτατου δικτύου προστασίας, ανάδειξης και προβολής των πολιτιστικών αγαθών και να διασφαλίζει ένα οργανωμένο πλαίσιο, μέσα από το οποίο αυτά θα γίνονται προσβάσιμα από την κοινωνία. Στο κέντρο της κρατικής παρέμβασης πρέπει να βρίσκεται ο άνθρωπος και συνεπώς η πολιτιστική κληρονομιά πρέπει να διαφυλάσσεται και να αναδεικνύεται, έτσι ώστε να ενσωματώνεται στον καθημερινό βίο του πολίτη, ως οργανικό στοιχείο της ύπαρξης και λειτουργίας του.

Μία διαφορετική πολιτιστική πολιτική μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πεδίο στη διαμόρφωση και υλοποίηση ενός εναλλακτικού μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και να συνεισφέρει σημαντικά στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Παράλληλα η ένταξη της προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς στον ευρύτερο χωροταξικό σχεδιασμό της χώρας, με αναπλάσεις χώρων, δημιουργία αρχαιολογικών πάρκων μέσα στον ιστό των σύγχρονων πόλεων, αποκατάσταση και επαναχρησιμοποίηση διατηρητέων για κοινωφελείς σκοπούς, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των πολιτών.