Του Αντρέα Μητρόπουλου
Αύριο, την Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη, μπαίνοντας στη δουλειά θα
λείπουν κάποιοι.
Έξι ολόκληροι
συνάδελφοι!
Σαν κι εσένα, σαν κι εμένα.
Άνθρωποι με παιδιά σαν τα δικά σου, σαν τα δικά μου.
Με γυναίκες και άντρες σαν τους δικούς μας….
Λίγα πράγματα αλλάζουν. Ίσως τα ονόματα, το χρώμα απ΄τα
μαλλιά των παιδιών τους…Λίγα!
Ίσως σήμερα το μεσημέρι γυρίζοντας στο σπίτι είχαν
βουρκωμένα τα μάτια, ίσως να ήσαν και λυτρωμένοι ή λυτρωμένες αφού…μια ψυχή που
ήταν να βγει…
Θυσιάστηκαν για να πάρουμε τη δόση, για να επιβεβαιώσουν το success story του «εντολοδόχου».
Σε λίγες μέρες θα βουρκώσουν κι άλλοι. Αύριο κληρώνει…
Πόσοι άραγε θα δώσουμε τη ζωή μας για να πάρουν οι τράπεζες
τη δόση.
Πόσοι και ποιοι;
Τους έξι τους ξέρουμε…
Και μεταξύ αυτών κι ο Τάκης του Φωτοτυπικού. Ο Τάκης που σώζει
την Ελλάδα!
Μην ξεχάσεις ποτέ τον Τάκη…Μην ξεχάσεις ποτέ την 25η
Σεπτέμβρη.
Κάποτε οι έλληνες θυμώνταν τα σεπτεμβριανά, τότε που οι τούρκοι σφάξαν,
βίασαν και βεβήλωσαν την ομογένεια στην Πόλη.
Τώρα έχουμε τα δικά μας σεπτεμβριανά να θυμώμαστε.
Την ώρα που εμείς μοιρασμένοι σε τσίπρες, κατρούγκαλους και
μητρόπουλους «οργανώναμε» την ελπίδα και ενημερωνόμαστε «αυτοί» αποφάσιζαν…
Αυτοί μας δούλευαν…
Αυτοί ήξεραν…
Και τώρα ξέρουν, και τώρα ιντριγκάρουν, και τώρα διασπούν,
και τώρα ασχημονούν, βιάζουν, παραβιάζουν…
Είναι αναίσχυντες, επαίσχυντες, ανάλγητες και βδελυρές οι
πράξεις τους.
Και δεν ντρέπονται…Δεν λέω να λυπούνται, να ντρέπονται λέω…
Κι εμείς; Εμείς τι θα κάνουμε;
Υπάλληλοι συνεπείς των αφεντικών αυτοί, υπάλληλοι των διασπαστών
εμείς;
«Μακριά απ΄την καμπουρούλα μου κι ας είναι κι αδελφούλα μου»
ή «όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού…»;
Δεν ξέρω.
Ένα ξέρω…Πως υπάρχουν κι άλλα παιδικά ματάκια που μπορεί αύριο
να πουν: Μαμά, γιατί κλαίει ο μπαμπάκας;
Άσε που μπορεί να είναι τα μάτια των
δικών μας παιδιών.
Λοιπόν; Θα συνεχίζουμε να ταίζουμε τον Μινώταυρο για να
πάρουμε τη δόση;
Θα θυμηθούμε ή θα ξεχάσουμε;
Ή επιτέλους θα φωνάξουμε: «Κάτω τα χέρια από τον Τάκη που
σώζει την Ελλάδα»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου