το ΤΕΛΟΣ...

του Α.Μ.

 

(Στην Π που μου το ανακάλυψε)

Αχ νύχτα !

Πονηρή, πουτάνα και απατεώνισσα

ώρες –ώρες τάχα προσωρινά απολαυστική….

Όμως,

για όλα εσύ ένοχη και υπεύθυνη…

(ενώ η μέρα ……πάναγνη και τάχα αθώα!)

                                                                        

Αχ η νύχτα !

Πόσες φορές στις σκιές της ξέχασε το φως της μέρας

να εμφανιστεί…

Κι ύστερα…

Βρήκαν οι σκιές σίγουρο καταφύγιο

ανάμεσα στις ρυτίδες μας,

που  βαθύναν για να τις προστατέψουνε……..

Σκιές…

Παράσημα μελαγχολίας

τραύματα από μάχες που ίσως δεν δώσαμε

Από πληγές μικρότερες απ΄ όσο μας πόνεσαν

Ματωμένες περισσότερο απ΄ τον εγωϊσμό…

Σε μάχες που ίσως απόντες υπήρξαμε,

μιας κι άλλοι πολέμησαν για μας

εκπροσωπώντας τους φόβους μας...

Ή  τον ύπνο,

που την ίδια στιγμή μακάριοι απολαμβάναμε…

 Σκιές …

Αριστεία μιας αμφισβητούμενης

γενναιότητας

παράσημα επίχρυσα, τσίγκινα,

με την μουχλιασμένη ξυνή οσμή

πούχαν τα καπάκια

που μικροί στερεώναμε στο πέτο μας

«μπύρα ΦΙΞ….κάνει καλό»…

  

Και τώρα…

Μεγάλα "παιδιά" κόβουμε βόλτες μπροστά στον

καθρέφτη….

με κατεβασμένα τα στόρια  απ΄ τη ντροπή

Στον καθρέφτη  μπροστά,

εμείς….

ψάχνοντας μάταια το είδωλό μας,

αφού κι αυτό μας βαρέθηκε,

Κουράστηκε κι απαξίωσε μπροστά μας να  εμφανιστεί…….

Παράσημα …

Αριστεία……«αχρηστεία»

Όχι της μνήμης

Μιας επιδιωκόμενης λήθης

Που όλο και την περιμένουμε κι όλο μας στήνει…….

(γιατί ίσως ξεχάστηκε στη διπλανή ΔΕΛΤΑ

για να πιεί στα όρθια ένα τσίπουρο)…….

                                                                   

Σκιώδη Παράσημα  …

Της ντροπής

Σκιές του γήρατος που κάνουν το χρόνο να περνά και να φεύγει

με πηδηματάκια …

δυο-δυο, πέντε- πέντε……

Κι εσύ….. Να μεγαλώνεις ανορθόδοξα

σε μια νύχτα….

Πόσα χρόνια άραγε;

Κι ύστερα

Για κοίτα…

Πώς σκιά του εαυτού μας

-του πολλά υποσχόμενα -το  πάλαι ποτέ-

Καταντήσαμε…