Η μπάλα στο δικό μας γήπεδο… Κείμενο μελών του Τμήματος Οικολογίας-Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ

Στην εποχή της κρίσης, των μνημονίων και του ΤΑΙΠΕΔ η ληστρική επίθεση εγχώριων και διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων στα δημόσια-κοινωνικά αγαθά, στη δημόσια περιουσία, στο δημόσιο χώρο, καθώς επίσης και στο σύνολο των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, με την αποσάθρωση του όποιου θεσμικού πλαισίου προστασίας τους, παροξύνεται, εμφανίζοντας την πιο επιθετική και χυδαία μορφή της. Κεντρικό ρόλο σε αυτή την επέλαση διαδραματίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κηρύσσοντας γενική εκποίηση, παραδίδοντας – με κάθε διευκόλυνση- βορά σε ιδιωτικά συμφέροντα αιγιαλούς, δάση, νερό, Χαλκιδική, το παραλιακό μέτωπο της Αττικής, το Ελληνικό, χώρους αστικού και περιαστικού πράσινου και οτιδήποτε μένει «αναξιοποίητο», ικανοποιώντας ζωτικές κοινωνικές ανάγκες και όχι ιδιωτικά κέρδη.

Σε αυτό το πλαίσιο, στο επίκεντρο της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης έχει αναδυθεί το σχέδιο για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ – Κέντρο Αθλητισμού Μνήμης και Πολιτισμού «Αγία Σοφία-Νέα Φιλαδέλφεια», που περιλαμβάνεται στο σ/ν «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις».

Στο γενικό της περίγραμμα η υπόθεση αφορά την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων του Δ. Μελισσανίδη όπου, με πρόσχημα την κατασκευή γηπέδου και την προσπάθεια χειραγώγησης της θέλησης των φιλάθλων της ΑΕΚ, επιχειρείται η σκανδαλώδης δημιουργία ενός μεγάλου επιχειρηματικού κέντρου στον αστικό ιστό του Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας  – Χαλκηδόνας  που περιλαμβάνει αποχαρακτηρισμό δασικής – αναδασωτέας έκτασης, εκχώρηση και ιδιωτικοποίηση δημόσιων εκτάσεων καθώς επίσης και απόσπαση δημόσιας χρηματοδότησης.

Τα σχέδια αυτά δεν είναι νέα. Αντίθετα, το παρελθόν τους επί της ουσίας ανάγεται στα εγχειρήματα κατασκευής γηπέδου από το 2002  (νόμοι 3044/2002 και 3207/2003)  τα οποία κατέρρευσαν καθώς  κηρύχθηκαν αντισυνταγματικά με τις αποφάσεις 1567/2005 και 1847/2008 του ΣτΕ. Για την οικονομία του κειμένου δεν θα αναλύσουμε την υπόθεση στις λεπτομέρειές της, αλλά θα περιοριστούμε σε κομβικές πτυχές της.

Το γήπεδο κυβέρνησης-Μελισσανίδη

Το πρώτο στοιχείο αφορά τη μεταβολή του περιγράμματος και καθεστώτος δόμησης για μια αθλητική εγκατάσταση μέσω νόμου από τη βουλή, αντί της διαδικασίας του Προεδρικού Διατάγματος, όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία (που μας θυμίζει τις, ανάλογα, παράνομες εποχές της «ολυμπιακής» προετοιμασίας). Η πάγια αυτή κυβερνητική τακτική εφαρμόζεται προκειμένου να περνάνε ειδικές – φωτογραφικές- ρυθμίσεις εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων ώστε να αποφεύγεται ο προληπτικός έλεγχος συνταγματικότητας των ΠΔ από το ΣτΕ, να παρακάμπτεται η τοπική αυτοδιοίκηση και να παρέχεται ο απαραίτητος χρόνος δημιουργίας τετελεσμένων έως την εκδίκαση ενδεχόμενων προσφυγών στο ΣτΕ. Σήμερα, στα χρόνια του μνημονίου, τέτοιου είδους «διευθετήσεις» ενσωματώνονται στις κατεπείγουσες μνημονιακές νομοθετικές ρυθμίσεις γενικού ξεπουλήματος. Φυσικά, η εν λόγω πρόταση για τη θέση, το μέγεθος, τη μορφή και τις συμπληρωματικές χρήσεις του γηπέδου δεν πέρασε από καμιά διαδικασία διαβούλευσης, με παρουσίαση εναλλακτικών προτάσεων, από την τοπική κοινωνία και τους αρμόδιους φορείς, πλην μιας επεισοδιακής απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου τον περασμένο Νοέμβριο. Απόφασης που συνδέθηκε με μια διαδικασία συνεδρίασης παρωδία, η οποία πραγματοποιήθηκε σε καθεστώς απειλών, τραμπουκισμών, αποχωρήσεων και ψευδών δηλώσεων κατά τις οποίες δεν θίγεται η έκταση του Άλσους. Τα παραπάνω και μόνο στοιχεία είναι περισσότερο από επαρκή προκειμένου το συγκεκριμένο σχέδιο να απορριφθεί και μάλιστα να συναντήσει την καθολική αντίσταση της Αριστεράς και του κινήματος στην εφαρμογή του.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δημόσιοι ψεύτες

Νικος Μπογιοπουλος 

Από τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης αυτό που παρακολουθούµε είναι ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικήςκαι της πραγµατικότητας.

    Αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε το 2009 στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών, των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών. Μαζί της κατέρρευσε η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.

    Αυτοί που δηµιούργησαν τα χρέη είναι οι ιδιώτες. Αλλά οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, την ώρα που στύβουν το δηµόσιο ταµείο για να τους διασώσουν, εκδίδουν καθηµερινά κι από ένα φιρµάνι κατεδάφισης του «δηµόσιου τοµέα της οικονοµίας». Πρόκειται για φιρµάνια που στην ουσία συνιστούν «πολεµικά ανακοινωθέντα» προς τους εργαζοµένους.

   Στο πλαίσιο αυτού του «πολέμου» δεν λείπουν, φυσικά, οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις». Οι μέθοδοι του κοινωνικού αυτοματισμού. Της σαλαμοποίησης της κοινωνίας. Της απομόνωσης κοινωνικών στρωμάτων ώστε οι «σωτήρες» να τσακίσουν το ένα μετά το άλλο, και στο τέλος όλα μαζί.

   Οι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέχτηκαν εξ αρχής ως «αδύναμος κρίκος» αυτής της επιχείρησης. Οι κυβερνώντες θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του«διαίρει και βασίλευε» ανάµεσα σε ιδιωτικούς και δηµόσιους υπαλλήλους, απευθύνονταν και απευθύνονται σε ένα λαό των 10 εκατοµµυρίων, ισχυριζόµενοι ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε». Και για να «αποδείξουν» τον ισχυρισµό τους τι κάνουν; Ενοχοποιούν τους 500.000 από αυτά τα 10 εκατοµµύρια ότι είναι «υπεράριθµοι» δηµόσιοι υπάλληλοι.

   Ξεχνούν, βέβαια, μια «λεπτομέρεια»: Οι υπάλληλοι αυτοί διορίστηκαν στο ∆ηµόσιο από τους κρατούντες. Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που «τους διόρισαν» επιχειρώντας να χτίσουν πάνω στο δικαίωµα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους, οι ίδιοι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κοµµατικούς τους στρατούς του ∆ηµοσίου «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα και ζητούν τα ρέστα!

   Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα µυθεύµατα περισσεύουν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

   1) Λένε ότι το πογκρόμ που έχουν εξαπολύσει με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες γίνεται για τη διάσωση του δημόσιου ταμείου. Λένε ψέματα. To «όφελος» από τις απολύσεις και την διαθεσιμότητα στο Δημόσιο θα είναι της τάξης των… 100 εκατομμυρίων ευρώ. Και μάλιστα σε βάθος 6ετίας (2013 – 2018). Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ.Σταικούρας με το έγγραφο που διαβίβασε στη Βουλή για τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου. Περί αυτού του οικονομικού «οφέλους» πρόκειται…

    2)   Μια από πλέον χυδαίες παραστάσεις της προπαγάνδας των κυβερνητικών θιάσων της αθλιότητας, ενταγµένη κι αυτή στο «όλοι µαζί τα φάγαµε», ήταν η θεωρία των «εκατομμυρίων» εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που με κάθε ευκαιρία επανέρχεται. Ποιος δεν θυμάται την περίφηµη «απογραφή», µέσω της οποίας η κυβέρνηση θα «ξετρύπωνε» αυτά τα δήθεν «εκατοµµύρια» των δημοσίων υπαλλήλων, αυτές τις «ορδές εκατομμυρίων κοπριτών» που… ευθύνονται για το δημόσιο χρέος. Κάποια στιγμή, βέβαια, ο καθεστωτικός γκεμπαιλισμός των κυβερνώντων, που προσποιούνταν ότι δε γνώριζαν εκ των προτέρων και µέσα από τους λογαριασµούς του προϋπολογισµού τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων, αποκαλύφθηκε. Τελικά, η ίδια η δική τους «απογραφή» έδειξε ότι τα «εκατοµµύρια» περιορίζονταν σε 636.188 τακτικούς δημόσιους υπάλληλους, 49.546 έκτακτους και 20.242 εργαζόμενους με άλλες μορφές εργασίας (ανακοινώσεις Δ.Ρέππα, 10/4/ 2012). Αυτά είναι τα… εκατομμύρια των υπαλλήλων. Από τους οποίους, μάλιστα, οι 202.000 και οι άλλοι 93.000 υπηρετούν αντίστοιχα στην εκπαίδευση και στα νοσοκομεία. Τοµείς µε τεράστια κενά σε ανθρώπινο δυναµικό. Ήταν η «απογραφή» τους, επίσης, που απέδειξε ότι οι κυβερνώντες, οι ίδιοι που κατηγορούν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε», φρόντισαν το κράτος που κατασκεύασαν να είναι τόσο «βαθύ», ώστε να περιλαµβάνει 84.000 στρατιωτικούς, 65.000 στα σώµατα ασφαλείας και 11.000 κληρικούς…

    3)   Και τι δεν ακούστηκε αυτά τα χρόνια για το υπέρογκο και «διαρκώς αυξανόμενο» κονδύλι για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα µετατράπηκε σε καθηµερινό ανάγνωσµα και ακρόαµα. Βλέπετε, όσοι µπουκώνουν µε δηµόσιο χρήµα βιοµηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώσουν την ευθύνη για το δηµόσιο χρέος. Ετσι, λοιπόν τι έκαναν; Αφού τσουβάλιαζαν τους μισθούς των δικών τους «γκόλντεν μπόις» με τους μισθούς των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις, μετά βυσσοδομούσαν εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων παρουσιάζοντάς τους συλλήβδην σαν… «ρετιρέ». Ποια είναι η αλήθεια: Το 1990 οι µισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το ∆ηµόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ µετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραµανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους εργαζοµένους στο ∆ηµόσιο και στους συνταξιούχους του ∆ηµοσίου αναλογούσε ήδη από την έναρξη της κρίσης όλο και µικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και µάλιστα πολύ µικρότερο από αυτό που φαίνεται µε την πρώτη µατιά, αφού: Το 1994 το σχετικό κονδύλι µοιράστηκε σε 595.742 εργαζοµένους και συνταξιούχους, ενώ η µοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτοµα. Αυτοί είναι οι «προνοµιούχοι» Έλληνες δηµόσιοι υπάλληλοι (Πηγή: Προυπολογισμοί και«Ριζοσπάστης» 22/11/2009). Επιπλέον: Η δαπάνη µισθοδοσίας των δηµοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα ύψους 9% του ΑΕΠ (σσ: των υπαλλήλων που σε ποσοστό 80% είχαν – προ Μνημονίων – καθαρές αποδοχές από 880 έως 1500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), ήδη από το 2009 ήταν µικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δηµοσίων υπαλλήλων της Δανίας µε 16,9%, της Γαλλίας µε 12,8%, της Φινλανδίας µε 13%, της Σουηδίας µε 15,1% («Αντίχτυπος»17/12/2010).

     4) Ένα «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι εκείνο περί του «υπερμεγέθους» ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Εδώ το παραμύθι συναγωνίζεται εκείνο με την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η έρευνα στα πλαίσια της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» που πραγµατοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονοµικών Ερευνών και των Πανεπιστηµίων του Στρασβούργου και του Μαγδεµβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»), αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δηµοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζοµένων είναι 11,4%.Αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει, αναλογικά µε το σύνολο των εργαζοµένων, το 1/3 των δηµοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση µε τη Σουηδία και τη ∆ανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση µε τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα ποσοστά παραµένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.

     5) Εξίσου «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι και το άλλο, για τις «υπέρµετρες» δηµόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τοµέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Όσο για το «γενναιόδωρο» κράτος πρόνοιας που τάχα απολαµβάνουν οι Έλληνες, αρκεί να σηµειωθεί ότι κατά µέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε µόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράµµατα κοινωνικής προστασίας, ενώ ο µέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος και σχετικά µε τους «κοπρίτες» δηµοσίους υπαλλήλους, το ίδιο το ∆ΝΤ οµολογεί: Στις µεγάλες οικονοµίες ανά τον κόσµο (και όχι µόνο στην Ελλάδα) η αύξηση των ελλειμμάτων οφείλεται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των µεγαλοσχηµόνων και στην αποπληρωµή τόκων για προηγούµενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταµεία των µεγαλοσχηµόνων. Αντίθετα, η αύξηση των δηµοσίων δαπανών επιβαρύνει τα ελλείμματα κατά λιγότερο από 10% («Ιός – Ελευθεροτυπία», 27/11/2010 και Κώστας Νικολάου, Enet.gr)

   Συμπέρασμα:

   Η παγκόσμια οικονοµική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης «ιδιωτικής», της καπιταλιστικής δηλαδή, οικονομίας. Τους ιδιώτες των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των τραπεζών ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, «κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζηµιές των τραπεζιτών.

   Το γεγονός αυτό δείχνει από µόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δηµόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τοµέα.

   Τα παραπάνω φυσικά και δεν αναιρούν ότι πράγματι στην Ελλάδα, ο λεγόμενος «δημόσιος τομέας» και σπάταλος είναι, και αντιπαραγωγικός καιαντικοινωνικός. Όμως, οι υπόλογοι για τη λειτουργία του δηµόσιου τοµέα όπως αυτοί τον κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συµφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας µε την οποία οικοδοµούσαν τους κοµµατικούς στρατούς τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δηµιούργηµα τους εργαζοµένους. Τους οποίους µάλιστα έφτασαν να αποκαλούν µέχρι και «κοπρίτες» (Θόδωρος Πάγκαλος, «Βήµα» 1/1/2011).

    Και είναι προφανές γιατί το κάνουν:

    Πρώτον, γιατί με πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο», εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη και ως υπεύθυνη (!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού.

    Δεύτερον, διότι χτυπώντας τους δημόσιους υπαλλήλους στο όνομα της… «έγνοιας» τους για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και τους δημόσιους έχουν φτωχοποιήσει και τους ιδιωτικούς τους έχουν στείλει κατά 1,5 εκατομμύριο στην ανεργία, κατά 1 εκατομμύριο στην απληρωσιά και όλους μαζί στον εργασιακό μεσαίωνα.

ΓΚΟΟΟΟΛ!

( Τετ. 25/6/14 - 09:10)

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» - επιμένει ο «δυσκοίλιος».  Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!

Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Όσο για  τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΡΑΜΑ!

(Τετ. 25/6/14 - 18:21)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΠΑΝΟΥ ΣΤΗΝ Κ.Ε ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ (21-22/6)

Η εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος είναι μάλλον κοινή σε όλους, δηλαδή ότι το αποτέλεσμα είναι καλό, όχι όμως θριαμβευτικό. Αναδεικνύει για πρώτη φορά την Αριστερά ως πρώτο κόμμα στην Ελλάδα αλλά δεν είναι τέτοια η διαφορά που να σηματοδοτήσει άμεσες πολιτικές εξελίξεις ούτε να εγγυηθεί ότι κατά τις επόμενες εθνικές εκλογές η Αριστερά θα είναι και ο σίγουρος νικητής. Αυτό με δεδομένο ότι το εκλογικό σώμα είναι ευμετάβλητο. Πολύς κόσμος ψήφισε Αριστερά σαν έκφραση αντίδρασης και διαμαρτυρίας ακόμη και μέλη και στελέχη της ΔΑΚΕ και φυσικά 150.000 πολίτες που είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 δεν ψήφισαν τώρα ενώ το 16% του εκλογικού σώματος ψήφισε πολύ μικρά κόμματα, προφανώς ως έκφραση αντίδρασης.

Τι έγινε μετά τις εκλογές;

Tο κόμμα επιδίδεται στη εκλογολογία με στόχο τη συγκέντρωση των 121 βουλευτών (σωστό κατά τ' άλλα) η οποία, όμως εξαντλείται σε επίπεδο παραγόντων χωρίς να λάβει υπόψη του καθόλου την κοινωνία.

Ο πρόεδρος είπε εισηγητικά ότι δεν ζητάμε πιστοποιητικά και δεν εξετάζουμε το παρελθόν.

Και εμείς όμως να μην το εξετάζουμε (που πρέπει να το εξετάζουμε) το εξετάζει η ίδια η εκλογική βάση.

Πώς είναι δυνατόν να είμαστε αξιόπιστοι στην πρόθεσή μας για αντιμετώπιση των μνημονιακών πολιτικών όταν μέσα στις τάξεις μας θα έχουμε ανθρώπους που και έχουν ψηφίσει και έχουν εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές; Άλλωστε είναι ένα επιχείρημα που ακόμη και τώρα το χρησιμοποιεί η ΝΔ, σκεφτείτε αργότερα. Λένε ότι οι ίδιοι δεν ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε αυτούς που το ψήφισαν.

ΤΟ ΝΕΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ  του ΤΜΗΜΑΤΟΣ  ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή, η κυβέρνηση προωθεί νέο θεσμικό πλαίσιο επιλογής προϊσταμένων στο Δημόσιο, προετοιμάζοντας νέα έφοδο στις θέσεις ευθύνης, σε μια προσπάθεια να ελέγξει πλήρως την διοικητική ιεραρχία και να επιβάλλει πλήρη συμμόρφωση προς τα μνημονιακά σχέδια στο χώρο του δημοσίου, συνεχίζοντας και διευρύνοντας τον άκρατο κομματισμό.

Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου καταργείται το πλαίσιο που είχε ψηφιστεί το 2010 και προέβλεπε κρίσεις με σχετικά μετρήσιμα κριτήρια, το οποίο άλλωστε στην ουσία δεν εφαρμόστηκε από τους κυβερνώντες γιατί δεν εξυπηρετούσε τις στενές κομματικές επιδιώξεις τους. Αντ’ αυτού εισάγεται μια προσχηματική διαδικασία εξετάσεων και κυρίως μια διάτρητη διαδικασία συνεντεύξεων με υπέρμετρα αυξημένο ειδικό βάρος για την επιλογή των νευραλγικών θέσεων των Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών (σε ποσοστό 70% και 60% αντίστοιχα). Να σημειωθεί η θεσμοθέτηση της συμμετοχής ιδιωτών – εμπειρογνωμόνων στα συμβούλια επιλογής προϊσταμένων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε αντιδιαστολή με την παντελή απουσία εκπροσώπων των εργαζομένων.

Οι μεταβατικές διατάξεις αποκαλύπτουν πλήρως τις μικροκομματικές επιδιώξεις των δύο εταίρων μιας κυβέρνησης μειοψηφίας να αλώσει τον κρατικό μηχανισμό. Με την ισχύ των νέων οργανισμών επέρχεται αυτοδίκαιη λήξη της θητείας των προϊσταμένων των προϋφιστάμενων οργανικών μονάδων. Για το μεταβατικό διάστημα, το οποίο μπορεί να διαρκέσει χρόνια, με βάση την μέχρι σήμερα πρακτική των κυβερνώντων, αλλά και την πολυπλοκότητα και το κόστος του προτεινομένου συστήματος, η επιλογή προϊσταμένων κάθε βαθμίδας θα γίνεται με πρακτικές αναθέσεων, με τοποθετήσεις βάσει υπουργικών αποφάσεων !!! Το άκρως προκλητικό μάλιστα είναι ότι δίνεται η δυνατότητα στους οικείους υπουργούς να τοποθετήσουν προϊσταμένους αυτούς που είχαν αυθαίρετα ορίσει (με αναπλήρωση), αντί να εφαρμόζουν το νόμο, που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει (επιλογή με βάση τα όποια αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια ορίζει το ισχύον θεσμικό πλαίσιο) !!!

ΝΕΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!

ΝΕΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ «ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ»!

Μια εξαιρετικά δυσάρεστη «έκπληξη» επιφυλάσσει το πέρας του καλοκαιριού για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύει το «Βήμα της Κυριακής» (22/06), η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μετά από απαίτηση της τρόικας, ετοιμάζει σχέδιο μειώσεων στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων υποχρεωτικής εκπαίδευσης και αποφοίτων λυκείου.

Η κατεύθυνση που επιθυμούν οι δανειστές είναι σαφής: Οι μισθοί των υπαλλήλων υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Γυμνασίου) και αυτών που έχουν τελειώσει μόνο το Λύκειο να υποχωρήσουν στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή σε επίπεδα που δεν εξασφαλίζουν ορισμένες φορές ούτε τα ελάχιστα ώστε να ζει μια οικογένεια με αξιοπρέπεια. Με απλά λόγια, "διαίρει και βασίλευε"...

ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ;

(Τρ.17/6/14 - 23:40)

Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο ανασχηματισμός και τα τύμπανα του «πολέμου» ηχούν με δύναμη μέσα στην κυβέρνηση, μεταξύ και εντός των κυβερνητικών συνεταίρων.

Το «αντάρτικο» Λοβέρδου επικοινωνιακό ή όχι και το αλαλούμ με τους λαϊκιστές υπουργούς τύπου Ντινόπουλου, Γιακουμάτου, Βούλτεψη κλπ δημιουργούν μια εικόνα τραγέλαφου.

Ο Ανδ. Λοβέρδος, ένας από τους πιο φανατικούς μνημονιακούς και νεότευκτος υπουργός της κυβέρνησης, έφτασε στο σημείο να λέει ότι «δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα προϋπολογισμό που δεν ψήφισε»! Την ίδια ώρα πυκνώνουν οι φωνές μέσα στην κυβέρνηση, που προσπαθούν να σπρώξουν μακρύτερα το «πικρό ποτήρι» της μνημονιακής δέσμευσης των 7.000 απολύσεων μέσα στο 2014, ενώ η τρόικα (κατά το Reuters) και ο Σόιμπλε απειλούν με τη μη χορήγηση των δόσεων Ιουνίου και Ιουλίου, αφού η κυβέρνηση μοιάζει να κρατά «καθυστέρηση» και στην προώθηση των προαπαιτούμενων.

Από την άλλη, ο Α. Σαμαράς κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει δεσμευτεί να προωθήσει κατακαλόκαιρο και μέσα στο φθινόπωρο και δεν χάνει ευκαιρία να το ρίχνει στην ρομαντική υποσχεσιολογία, με αιχμή αυτό που πονάει περισσότερο τις μεσαίες τάξεις: την ανακούφιση από τη φορολογία.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

(Πεμ. 5/6/14 - 23:11)

Του ΣΗΦΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ*

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι,

Δεν είμαι ιστορικός. Είμαι ο γιος του Νίκου Ζαχαριάδη και είμαι περήφανος γι' αυτό. Μέχρι τα δεκαπέντε μου δεν ήξερα για τον πατέρα μου, περίπου, τίποτα. Δεν μου είπε ποτέ ποιος ήταν. Το έμαθα από τους πολιτικούς πρόσφυγες στη Μόσχα. Και την άλλη μέρα, όταν τον συνάντησα στο Σουργκούτ, αμέσως τον ρώτησα. Μου απάντησε: «Δεν ήθελα να τα μάθεις από μένα. Μπορεί να μην ήμουν αντικειμενικός, Τώρα, που έμαθες, μπορούμε να μιλήσουμε». Μιλήσαμε και μου είπε αρκετά πράγματα. Ήμουν σοκαρισμένος, βέβαια, γι' αυτά που άκουγα ότι τον κατηγόρησαν για χαφιέ στην 6η Ολομέλεια το '56 και στην 7η το '57. Από τότε κατάλαβα πως πρέπει να κάνω σκοπό στη ζωή μου να βγει η αλήθεια.

Εγώ ήξερα και τότε- ξέρω και τώρα- τι άνθρωπος ήταν ο πατέρας μου και ήθελα να το μάθουν οι Έλληνες. Θα πείτε βέβαια πως η δική μου γνώμη είναι υποκειμενική. Σαν γιος με πατέρα εγώ είχα μια άλλη σχέση με τον Νίκο Ζαχαριάδη. Είχα μια άλλη επικοινωνία. Και τώρα επικοινωνώ μαζί του. Και τώρα, όταν έχω δύσκολες στιγμές κοιτάζω το πορτραίτο του και νιώθω πως μου απαντάει τι πρέπει να κάνω.

Η αλήθεια για τον πατέρα μου βρίσκεται στα ντοκουμέντα. Στα στοιχεία που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Παλιά ήταν δύσκολο να βρω κάτι αληθινό αλλά σιγά- σιγά, άνοιξαν τα αρχεία και βγήκαν καινούργια ντοκουμέντα στο φως. Έχουμε άλλωστε τον Γιώργο και το Νίκο που ερευνούν και φέρνουν στο φως καινούργια στοιχεία. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Πριν δέκα χρόνια ήταν πολλά. Και οι συκοφαντίες σε βάρος του πατέρα μου ήταν πολλές. Ο σκοπός μου ήταν αυτές οι συκοφαντίες να έχουν απάντηση.

ΆΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ: “ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΤΟΝΕ ΓΕΝΝΗΣΕ”

( Δευτ. 16/6/14 - 09:05)

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»

(Γιάννης Ρίτσος, Το υστερόγραφο της δόξας - Άρης Βελουχιώτης)

16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν από 69 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, θα φύγει από τη ζωή.

Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη:

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν ένας ευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)

«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ' αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι». Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ - και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη - τον περιγράφει ως «ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: "Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα"».

Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44,  το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ  που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η  προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…

Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του  Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα. «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου,  ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας» (Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).

Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» - RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: «Αν ζήσει κανένας σας – τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: «Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης . Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: «Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».

Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού. Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι' αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: «...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις  9/9/1931. «Έκτοτε – συνεχίζει - δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού. Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.

«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.

Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας - και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» - αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή: «Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ' όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά 'χε θα τό 'δινε σε μας. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν' αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά 'χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία. Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης «προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

Ενα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...

"Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 69 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΑΡΗΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Βαριά στενάζουν τα βουνά
ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μικρό Χωριό
και πάλι ανταριάζει.

Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά,
πέφτουν ντουφέκια ανάρια
ο Άρης κάνει πόλεμο
μ' αντάρτες παλικάρια.

Έλα βρε άπιστε Ιταλέ,
κορόϊδο Μουσολίνι,
να μετρηθούμε οι δυό μαζί,
να δεις το τι θα γίνει.

Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους,
γυναίκες για να σφάξεις,
ούτε κορίτσια κι ορφανά,
ούτε χωριά να κάψεις.

Παπάδες για να τυραννάς,
στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα
τ' αντάρτικα του Άρη.

Που γρήγορος σαν τον αητό,
σαν το γοργό τ' αγέρι,
φασίστες έσφαξε πολλούς
με δίκοπο μαχαίρι.

ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΟΥΤΕ ΤΩΡΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

(Σάββ. 07/06/14 - 11:38)

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗ “REAL NEWS” (07/06)

Στο πλαίσιο της έρευνας της εφημερίδας Real News και σε ερώτηση της δημοσιαγράφου Μ. Ζαφειριάδου, για τη δυνατότητα συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ο Π. Λαφαζάνης απάντησε ως εξής:

Το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα υπό τους Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλο, είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνο, μαζί με τη ΝΔ, για τη νεοφιλελεύθερη και διαπλεκόμενη μετάλλαξη της χώρας και την κρίση και κυρίως υπεύθυνο για την παράδοση της Ελλάδας στη νεοαποικιακή λεηλασία της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) και των μνημονίων, η οποία συνεχίζεται.

Δεν βλέπω, λοιπόν, καμία απολύτως δυνατότητα συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον. Και είναι τόσο αντιδραστική η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, σε τέτοιο νεοφιλελεύθερο βάθος και με τόσο σκληρές δομές εξουσίας, που αυτό το κόμμα δεν μπορεί να μετασχηματιστεί θετικά όσες ηγεσίες του κι’ αν αλλάξουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, χρειάζεται να κάνει συνεργασίες πάνω σε ένα συνεπές αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής. Συνεργασίες με γνήσιες αριστερές προοδευτικές δυνάμεις που έχουν παραδοσιακά διαχωρίσει ή διαχωρίζουν τη θέση τους από τη λεγόμενη «σοσιαλδημοκρατία», αποκόπτονται από το βαρυτικό εκκρεμές του αποκαλούμενου «Κέντρου» και ανοίγουν ισχυρό μέτωπο με το ΠΑΣΟΚ και ό,τι αυτό και η ΝΔ, με την προσωνυμία συχνά της «Κεντροαριστεράς» και της «Κεντροδεξιάς», εκφράζουν με τον πλέον αντικοινωνικό τρόπο σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Σάββατο 07 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΑΤΕΟ ΡΕΝΤΣΙ ΕΡΕΘΙΖΕΙ ΤΗΝ Ε.Ε.

(Κυρ. 08/06/14 - 12:38)

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

«Η νίκη του κ. Ρέντσι μάς δίνει ένα πολύτιμο μάθημα, επιβεβαιώνοντας ότι μια συστημική ευρωπαϊκή κυβέρνηση, με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος». Αυτή ήταν η κεντρική εκτίμηση που διατύπωναν στο κύριο άρθρο της περασμένης Δευτέρας οι βρετανικοί Financial Times, με αφορμή μια σημαντική συνέντευξη του Ιταλού πρωθυπουργού σε έξι ευρωπαϊκές εφημερίδες.

Προτού κλείσει τις 100 πρώτες ημέρες του στην εξουσία, ο 39χρονος πρώην δήμαρχος Φλωρεντίας έγινε κιόλας επικοινωνιακό και πολιτικό φαινόμενο. «Μάγος», «Ιταλός Τόνι Μπλερ», «ο άνθρωπος που θα σώσει την ψυχή της Ευρώπης» είναι ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν τα εγκωμιαστικά ρεπορτάζ. Κι αν μέχρι χθες οι επικριτές του είχαν να αντιτείνουν ότι αναρριχήθηκε στην εξουσία ύστερα από «ανακτορικό πραξικόπημα» στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, που ανέτρεψε τον πρωθυπουργό Ενρίκο Λέτα, από το βράδυ των ευρωεκλογών κάθε αμφισβήτηση κόπηκε με το μαχαίρι.

Ενας από τους λίγους πρωθυπουργούς που κέρδισαν την εκλογική μάχη κόντρα στα ισχυρότατα ρεύματα της Ακροδεξιάς, του ευρωσκεπτικισμού και του αριστερού ριζοσπαστισμού, ο Ρέντσι έφτασε το εκπληκτικό 41%, το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει αποσπάσει ιταλικό κόμμα από το 1958. Στο αμέσως προσεχές μέλλον, ο κεντροαριστερός πολιτικός δύσκολα θα βρει αξιόμαχο αντίπαλο στην εσωτερική πολιτική κονίστρα. Η Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατατροπώθηκε, χάνοντας τη μισή δύναμή της από τις προηγούμενες ευρωεκλογές, για να πέσει κάτω από το 17%. Οσο για το νεοπαγές Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, ναι μεν αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση, αλλά υποχώρησε στο 21%, έναντι 25% στις βουλευτικές εκλογές, ενισχύοντας τις εικασίες περί πολιτικής «φούσκας» με ημερομηνία λήξης.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΈΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ «ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟ» ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

( Πέμπ. 5/6/14 - 09:05)

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ας δούμε, λοιπόν, τι ρόλο παίζει η Χρυσή Αυγή. Τι σόι πράμα είναι. Όχι από άποψη αισθητικής. Αυτό το είδαμε (ξανά) χτες στη Βουλή. Όχι από άποψη εγκληματική. Αυτό το προσδιορίζει ο ναζιστικός χαρακτήρας της. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τα προ 15ετίας πεπραγμένα τους στα δικαστήρια της Ευελπίδων με την δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή, τότε, Κουσουρή. Το γνωρίζουμε από τα πεπραγμένα τους στο Κερατσίνι, στα Πετράλωνα, στις γειτονιές της Αθήνας με τους μαχαιρωμένους μετανάστες.

Πάμε να δούμε τον πολιτικό της χαρακτήρα από την πιο κρίσιμη πλευρά: Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί. Η Χρυσή Αυγή αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική». Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος.

Πίσω από την «αντισυστημική» μάσκα του φασισμού και του ναζισμού, πίσω από τα μούσκουλα του χρυσαυγίτικου υποκόσμου, κρύβονται οι πιο δουλικές «υπηρετριούλες» του συστήματος. Να μερικές τέτοιες «υπηρεσίες»:

Πρώτο: Στις 3 Αυγούστου 2012 ήρθε στη Βουλή η πρόταση για την σύγκληση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων ώστε να διερευνηθεί το σκάνδαλο της παραχώρησης της Αγροτικής Τράπεζας. Υπήρξε ένα μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που με την αρνητική ψήφο του μπλόκαρε την διερεύνηση της υπόθεσης. Ήταν η Χρυσή Αυγή. Αλήθεια πως γίνεται ένα «αντισυστημικό κόμμα να κάνει πλάτες σε τραπεζικά «ντίλ» που ζημιώνουν τον ελληνικό λαό; Τι έχει να πει γι’ αυτό το τραπεζικό πόρταλ «BankingNews» το οποίο συχνά πυκνά φιλοξενεί διθυράμβους για την Χρυσή Αυγή;…

Δεύτερο: Στις 14 Φλεβάρη 2012 συζητήθηκε στη Βουλή η τροπολογία που αφορούσε στο ξεπούλημα ακόμα και νησιών και βραχονησίδων. Μετά από ένα λόγο όλο πάθος υπέρ των «ασφαλιστικών δικλείδων» που τάχα εξασφαλίζονταν παρά το ξεπούλημα των νησιών, ο Παναγιώταρος ψήφισε υπέρ της τροπολογίας! Τόσο… «πατριώτες». Μιάμιση ώρα αργότερα και μετά το σάλο από το «ξεβράκωμα», οι χρυσαυγίτες είπαν ότι είχαν κάνει λάθος. Τόσο «ρόμπες»…

Τρίτο: Στις 19 Σεπτέμβρη 2012  τέθηκε στη Βουλή το αίτημα του ιδρύματος Λάτση να υπάρξει συντήρηση του μουσείου του με δημόσιο χρήμα. Η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή, πάλι δια στόματος Παναγιώταρου, έσπευσε να γλύψει τον επιχειρηματία, να φανεί γαλαντόμα, επιδαψιλεύοντας ύμνους στον όμιλο για την «προσφορά» του και μιλώντας με ευγνωμοσύνη  για τον «έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης»…

Μεθυσμένος Αύγουστος

ΕΣΥ...

Το αντιφέγγισμα του φεγγαριού

μέσα στο πηγάδι,

στην απόκοσμη βυθισμένη ηρεμία του νερού.

Το τρίξιμο του μαγκανοπήγαδου

και το «αχ» της ηδονής σαν το νερό σου χαιδεύει το λαρύγγι.

Το αρτεσιανό ύδωρ

που στην αχλύ του ορίζοντα του γιαννιτσιώτικου κάμπου

Χορεύει τις Συλφίδες του Σοπέν.

Τα πνιγηρά καυτά και ιδρωμένα

Αυγουστιάτικα μεσημέρια

Με τη θλίψη της απουσίας.

Η Άνοιξη, το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας

 Και ο Βιβάλντι ο αινιγματικός.

 ***

Η Σεχραζάτ,

η kleine Nachtmusik,

η Σονάτα στο Σεληνόφως

και η Παθητική του Τσαικόφσκι,

οι έξι μικρές λαικές ζωγραφιές

και η Αρχόντισσα του Τσιτσάνη.

Το «ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη».

Το χιτζάζ και το νιαβέντι

 ***

 
 

Το τρεχούμενο νερό

που στο πέρασμά του αυτοκαθάρεται,

η λίμνη με τα νούφαρα.

Η φωνή η άφωνη, η παράφωνη.

Η μουσική που βγάζουν

τα δυο ηχεία -τα μάτια σου-

φτιαγμένα από ξύλο τριανταφυλλιάς.

Το σμίξιμο στον αέρα της καρδερίνας.

Η πυγολαμπίδα

που κατεβάζει τ΄άστρα ανάμεσα στις λόχνες και τα βουτίμια.

Ο γρύλλος και το τριζόνι

Τρι-τρι-τρι και τρι και τρι

στις αμπολές πλάι στις γράνες

που χωρίζουν τα φορτωμένα αμπέλια.

 ***

Το γκρίζο, το γαλάζιο, το φώς

το ασημένιο,

το χρυσό

-όχι, όχι το χρυσό, λάμπει πολύ κι είναι ψεύτικο-

Τα καράβια που δε θα  φύγουν

Για να δώ πως  θα σου ανεμίζει τρυφερά τα μαλλιά ο μαϊστρος.

 ***

Τα μάτια μου που θαμπώνουν.

Τα κυκλαδονήσια

με τα φαντασιογόνα κάστρα τους,

με τις  ασβεστωμένες μάντρες, που στην υγρή τους παλάμη

φιλοξενήσαν τις βόλτες μας,

και οι πολύχρωμες μπουκαμβίλιες που κατόρθωσε να τις θρέψει η πέτρα.

-η πέτρα που εμας  μας φυλάκισε-.

Το πρωινό ηλιόδαρτο αυστηρό τοπίο

που το καθαγίαζε  το γαληνεμένο μενεξελί σούρουπο

  ***

Το όμορφο, η ομορφιά, το «ομορφαίνω»

Ο θρήνος για το χαμένο χτες

Η τιμωρία, η ελπίδα, ο λυτρωμός.

Η Μουσική, το τραγούδι,

Ο στίχος και το ποίημα,

Η απελπισία κι η αυταπάτη του αύριο.,

Ο αυνανισμός του νου

σαν φαντασιώνεται την κατασκευασμένη ελπίδα.

Η λύση, το λύσιμο του κόμπου της ήρεμης λύπης!

Ο αγέρας,

οι μελαγχολικές Κυριακές,

τα τάχα χαρούμενα μεθυσμένα βράδια,

η στέρηση,

η ανοχή,

η  ζήλεια.

Η αφαίρεση και η πλασματική τελειότητα,

ο έρωτας και η αναγκαία υπερβολή του.

Η αγρύπνια.

ο ύπνος ο ανήσυχος, ο συχνά ένοχος.

Το ξύπνημα με τα πουλιά

και με τα απορριματοφόρα

που μαζεύουν την αχρησιμοποίητη ευδαιμονία

των «ηρέμως και...νηφαλίως» κοιμωμένων.

Το όνειρο, το ονειρικό, η ονείρωξη, το ονειρεμένο.

***

Ο μεθυσμένος  Αύγουστος

με τις κρεμασμένες στην κρεββατίνα ώριμες επιθυμίες

και  τις ήρεμες- πια- ενοχές του παρελθόντος

Οι λέξεις,

το παράδοξο παραλήρημα του ονείρου τη νύχτα,

το σφιχταγκάλιασμα μου με τους τρικυμισμένους αφρούς

σαν παίζω στα ζάρια την  επιβίωση της ανάσσας μου!

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι

με την σκληρή του αβεβαιότητα.

Ο λυγμός της νύχτας,

η εφήμερη χαρά,

η αβέβαιη αισιοδοξία,

ο ερωτικός σπασμός,

ο φόβος του «όχι»,

η απογοήτευση του «μη»,

του λογικού « όχι ακόμα»...

Το πάλαιμα του λογισμού σου

με τη σπίθα στο στέρνο μου,

με τ΄όνειρό μου!