ΑΡΙΣΤΕΡΑ 'Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ;

(Δευτ. 2/6/14 - 21:15)

Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΣΥΡΑΚΟΥ*

Οι λέξεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς μοιάζουν συγκλίνουσες. Τις χωρίζει μόνο το "κέντρο". Τίποτα, σχεδόν!

Στην πολιτική, όμως, τα πράγματα είναι, πάντα, πολύ διαφορετικά!

Τις πολιτικές έννοιες της Αριστεράς και της λεγόμενης Κεντροαριστεράς στη χώρα μας τις χωρίζει ιστορικά και στον παρόντα πολιτικό χρόνο μια μεγάλη απόσταση. Στην πραγματικότητα ένα αληθινό χάσμα.

Η λεγόμενη Κεντροαριστερά, (το άλλο προσωνύμιο της «σοσιαλδημοκρατίας») πάντα αποτέλεσε σε αυτή την χώρα τον κυματοθραύστη για την ανακοπή της επιρροής της Αριστεράς, το ανάχωμα σε κάθε απόπειρα εναλλακτικής πορείας για την εθνική ανεξαρτησία, την προοδευτική δημοκρατική ανασυγκρότηση και τη σοσιαλιστική προοπτική και τον κύριο φορέα, σε κρίσιμες στιγμές για την προώθηση των πλέον σκληρών κατεστημένων επιλογών.

Αυτή η Κεντροαριστερά, της οποίας κύρια έκφραση είναι το ΠΑΣΟΚ, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ιδιαίτερα, υπό την διαδοχική ηγεσία του Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, Ευ. Βενιζέλου και το πλήθος των παρατρεχάμενων και υποτακτικών τους, αποτέλεσε το βασικό όχημα μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης και διαπλεκόμενης μετάλλαξης της χώρας. Μιας μετάλλαξης που οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη, τουλάχιστον από τον πόλεμο, περιπέτεια, καταστροφή, εξευτελισμό και "νεοαποικιακή" παράδοση στην τροϊκανή και μνημονιακή λεηλασία.

Κάνω αυτή την εισαγωγή διότι θεωρώ ότι έχει μια επικαιρότητα στο μετεκλογικό τοπίο, αφού οι κυρίαρχοι κύκλοι επιχειρούν να διαβάσουν εντελώς παραμορφωτικά το εκλογικό αποτέλεσμα και τη δυναμική του. Και με αυτή την παραμόρφωση έχουν ως επιδίωξη να υποβάλλουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ανάγκη «ανοίγματος» στη λεγόμενη Κεντροαριστερά ή και τη «συμμαχία» μαζί της, ως το μόνο και αναγκαίο δρόμο για να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνησιμότητα, χωρίς φυσικά να διευκρινίζουν το είδος της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο νέο μετεκλογικό τοπίο βρίσκεται, πράγματι, ως πρώτη πολιτική δύναμη σε σημείο καμπής και σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, χοντρικά και λίγο σχηματοποιημένα, υπάρχουν δύο επιλογές στη μετεκλογική φάση.

Η πρώτη επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να επιχειρήσει και να επιταχύνει ένα κεντροαριστερό άνοιγμα σε θέσεις, επιλογές και προσανατολισμό, το οποίο να το συνοδεύσει και με ένα αντίστοιχο πολιτικό άνοιγμα των γραμμών του ή των συνεργασιών του είτε και τα δύο μαζί. Με λίγα λόγια να επιδιώξει, μαζί με την ταχεία κεντροαριστερή διολίσθηση της φυσιογνωμίας και της εικόνας του, να εντάξει στις γραμμές του κεντρικά στελέχη και βουλευτές κεντροαριστερού προσανατολισμού, πολλοί εκ των οποίων στήριξαν μνημονιακές κυβερνήσεις, προερχόμενα από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, ή να συνεργασθεί με τη ΔΗΜΑΡ (με ή χωρίς διάσπασή της) και μορφώματα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ. Πολύ χειρότερο θα ήταν, φυσικά, μια απόπειρα συνεργασίας ευρύτερα και με την Ελιά, υπό την προϋπόθεση αλλαγής της ηγεσίας της.

Οι κυρίαρχοι κύκλοι του κατεστημένου σε Ελλάδα και ΕΕ βυσσοδομούν και πιέζουν αφόρητα στη μετεκλογική φάση, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει αυτόν τον Κεντροαριστερό δρόμο, που τον εμφανίζουν ως «εύκολο» και κυρίως ως μονόδρομο για να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα και με ασφάλεια στην κυβέρνηση.

Η αλήθεια, όμως, απέχει παρασάγγας από αυτές τις υποδείξεις.

Μια διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του «ρεαλισμού», σε κεντροαριστερές θέσεις και το προχώρημά του σε κεντροαριστερές ενσωματώσεις κεντρικών στελεχών και κεντροαριστερές συνεργασίες, δεν θα καταστήσει καθόλου πιο εύκολη την πρόσβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Αντίθετα, μάλλον, θα πλήξει ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και την λαϊκή επιρροή του, ενώ θα ακυρώσει τη δυνατότητα να υπάρξει μια ριζοσπαστική προοδευτική διέξοδος στην παρούσα κρίση.

Είναι, σχεδόν, βέβαιον ότι οι κεντροαριστερές λογικές, μαζί με τα ανώτερα κεντροαριστερά στελέχη είτε είναι βουλευτές είτε όχι, βοηθούντων και των κυρίαρχων εγχώριων κύκλων του ελληνικού αστισμού, θα πνίξουν κυριολεκτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, θα προσδώσουν το δικό τους στίγμα στη μετεξέλιξή του και θα αποπειραθούν να αναστείλουν τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης στην κοινωνία.

Εξ άλλου από αυτά τα κεντρικά κεντροαριστερά στελέχη, που σήμερα εκπέμπουν, συχνά, αντιμνημονιακές και δήθεν αντινεοφιλελεύθερες κορώνες, άλλα διαμόρφωσαν την Κεντροαριστερή ΔΗΜΑΡ και τη μετάλλαξή της και άλλα στήριξαν ή και έπαιξαν ρόλο στη συγκρότηση του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και του ΠΑΣΟΚ των Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλου.

Να σημειώσω, δε, ότι όπως δεν έχουν ουσιαστική υπόσταση οι διαχωρισμοί σε «καλά» και «κακά» μνημόνια, έτσι δεν έχουν ουσιαστική βάση και οι διαχωρισμοί σε «καλή» και «κακή» Κεντροαριστερά. Η Κεντροαριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της, ακόμα και τις πιο «προωθημένες», δεν μπορεί στην καλύτερη των περιπτώσεων, να συμβάλλει θετικά στην προώθηση εναλλακτικών αντισυστημικών επιλογών.

Η δεύτερη επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να ερμηνεύσει τα εκλογικά αποτελέσματα του Μαΐου ως αφετηρία και ως πρόκληση για μια αριστερή αντεπίθεση και μια «εφ’ όλης της ύλης» σχεδιασμένη ριζοσπαστικοποίησή του, κάτι το οποίο είναι συνυφασμένο με αυτήν την αντεπίθεση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή και χρειάζεται ένα νέο άλμα, πολύ πιο δύσκολο τώρα, στην επιρροή του, το οποίο να συντελέσει και σε ένα άλμα στη δραστηριοποίηση της κοινωνίας και στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών εργατικών - λαϊκών αγώνων και πρώτα απ’ όλα στην επανεμφάνιση ενός μεγάλου κινήματος νεολαίας.

Έχω πλήρη επίγνωση των εμποδίων σε αυτό το δρόμο και του αδυσώπητου πολέμου που θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη τον αντιμετωπίζει, εφ’ όσον τον ακολουθήσει.

Όταν κάνω λόγο για μια νέα ριζοσπαστικοποίηση ή ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που σημαίνει σκληρό μέτωπο με την Κεντροαριστερά και όχι συνεργασία μαζί της, δεν έχω καθόλου στο μυαλό μου λεκτικούς βερμπαλισμούς, τυχοδιωκτικές πρακτικές ή μαξιμαλιστικούς, εκτός τόπου και χρόνου, στόχους ή σεχταριστικές «απομονωτικές» πολιτικές καθαρότητας.

Κάθε άλλο.

Ένας νέος σχεδιασμένος ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα με πυρετώδεις ρυθμούς και με βαθύτατα κοινωνικούς - ταξικούς και λαϊκούς όρους και να αφορά την ξεχασμένη ιδεολογική προσπάθεια του Κόμματος, την ταχύτατη διαμόρφωση ενός ριζοσπαστικού και συνεκτικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας, εύληπτου από τον ελληνικό λαό, τη στροφή στην κοινωνία, τα κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες, την ανασυγκρότηση του κόμματος πάνω σε συλλογικές συμμετοχικές αρχές, τη συλλογική, αποτελεσματική και δημοκρατική λειτουργία των κομματικών οργάνων ως αποκλειστικών κέντρων λήψης αποφάσεων, την ανασυγκρότηση σε νέες βάσεις και κατευθύνσεις της οργάνωσης της νεολαίας, για τη μαζικοποίησή της και την ανάληψη εκ μέρους της ενός νέου ρόλου για την ανάπτυξη του κινήματος της νεολαίας.

Το στοίχημα στην νέα μετεκλογική φάση δεν είναι να παραδοθούν το Κόμμα και οι επιλογές του αιχμάλωτες στο λεγόμενο Κεντροαριστερό πολιτικό και κοινωνικό χώρο άλλα αντίθετα το Κόμμα και η πολιτική του να ριζοσπαστικοποιήσει και να επιτύχει νέες και μεγάλες προς τα αριστερά ανακατατάξεις, που θα δώσουν νέα ώθηση στην πολιτική και εκλογική επιρροή του και θα αλλάξουν ακόμα πιο ριζικά το πολιτικό τοπίο και σκηνικό.

Η θεωρία περί «απομόνωσης», τάχα, του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει, τάχα, να αντιμετωπιστεί με ανοίγματα στην Κεντροαριστερά και η αντίληψη περί απουσίας αριστερών κοινωνικών εφεδρειών και περί αδύνατης συμπόρευσης της Αριστεράς, που παίρνουν έκταση στη μετεκλογική περίοδο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά θεωρίες παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ στους σχεδιασμούς του κατεστημένου και τελικά θεωρίες για την ακύρωση ενός ιστορικού ριζοσπαστικού εγχειρήματος.

*Η Σταυρούλα Συράκου είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014