Μεθυσμένος Αύγουστος

ΕΣΥ...

Το αντιφέγγισμα του φεγγαριού

μέσα στο πηγάδι,

στην απόκοσμη βυθισμένη ηρεμία του νερού.

Το τρίξιμο του μαγκανοπήγαδου

και το «αχ» της ηδονής σαν το νερό σου χαιδεύει το λαρύγγι.

Το αρτεσιανό ύδωρ

που στην αχλύ του ορίζοντα του γιαννιτσιώτικου κάμπου

Χορεύει τις Συλφίδες του Σοπέν.

Τα πνιγηρά καυτά και ιδρωμένα

Αυγουστιάτικα μεσημέρια

Με τη θλίψη της απουσίας.

Η Άνοιξη, το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας

 Και ο Βιβάλντι ο αινιγματικός.

 ***

Η Σεχραζάτ,

η kleine Nachtmusik,

η Σονάτα στο Σεληνόφως

και η Παθητική του Τσαικόφσκι,

οι έξι μικρές λαικές ζωγραφιές

και η Αρχόντισσα του Τσιτσάνη.

Το «ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη».

Το χιτζάζ και το νιαβέντι

 ***

 
 

Το τρεχούμενο νερό

που στο πέρασμά του αυτοκαθάρεται,

η λίμνη με τα νούφαρα.

Η φωνή η άφωνη, η παράφωνη.

Η μουσική που βγάζουν

τα δυο ηχεία -τα μάτια σου-

φτιαγμένα από ξύλο τριανταφυλλιάς.

Το σμίξιμο στον αέρα της καρδερίνας.

Η πυγολαμπίδα

που κατεβάζει τ΄άστρα ανάμεσα στις λόχνες και τα βουτίμια.

Ο γρύλλος και το τριζόνι

Τρι-τρι-τρι και τρι και τρι

στις αμπολές πλάι στις γράνες

που χωρίζουν τα φορτωμένα αμπέλια.

 ***

Το γκρίζο, το γαλάζιο, το φώς

το ασημένιο,

το χρυσό

-όχι, όχι το χρυσό, λάμπει πολύ κι είναι ψεύτικο-

Τα καράβια που δε θα  φύγουν

Για να δώ πως  θα σου ανεμίζει τρυφερά τα μαλλιά ο μαϊστρος.

 ***

Τα μάτια μου που θαμπώνουν.

Τα κυκλαδονήσια

με τα φαντασιογόνα κάστρα τους,

με τις  ασβεστωμένες μάντρες, που στην υγρή τους παλάμη

φιλοξενήσαν τις βόλτες μας,

και οι πολύχρωμες μπουκαμβίλιες που κατόρθωσε να τις θρέψει η πέτρα.

-η πέτρα που εμας  μας φυλάκισε-.

Το πρωινό ηλιόδαρτο αυστηρό τοπίο

που το καθαγίαζε  το γαληνεμένο μενεξελί σούρουπο

  ***

Το όμορφο, η ομορφιά, το «ομορφαίνω»

Ο θρήνος για το χαμένο χτες

Η τιμωρία, η ελπίδα, ο λυτρωμός.

Η Μουσική, το τραγούδι,

Ο στίχος και το ποίημα,

Η απελπισία κι η αυταπάτη του αύριο.,

Ο αυνανισμός του νου

σαν φαντασιώνεται την κατασκευασμένη ελπίδα.

Η λύση, το λύσιμο του κόμπου της ήρεμης λύπης!

Ο αγέρας,

οι μελαγχολικές Κυριακές,

τα τάχα χαρούμενα μεθυσμένα βράδια,

η στέρηση,

η ανοχή,

η  ζήλεια.

Η αφαίρεση και η πλασματική τελειότητα,

ο έρωτας και η αναγκαία υπερβολή του.

Η αγρύπνια.

ο ύπνος ο ανήσυχος, ο συχνά ένοχος.

Το ξύπνημα με τα πουλιά

και με τα απορριματοφόρα

που μαζεύουν την αχρησιμοποίητη ευδαιμονία

των «ηρέμως και...νηφαλίως» κοιμωμένων.

Το όνειρο, το ονειρικό, η ονείρωξη, το ονειρεμένο.

***

Ο μεθυσμένος  Αύγουστος

με τις κρεμασμένες στην κρεββατίνα ώριμες επιθυμίες

και  τις ήρεμες- πια- ενοχές του παρελθόντος

Οι λέξεις,

το παράδοξο παραλήρημα του ονείρου τη νύχτα,

το σφιχταγκάλιασμα μου με τους τρικυμισμένους αφρούς

σαν παίζω στα ζάρια την  επιβίωση της ανάσσας μου!

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι

με την σκληρή του αβεβαιότητα.

Ο λυγμός της νύχτας,

η εφήμερη χαρά,

η αβέβαιη αισιοδοξία,

ο ερωτικός σπασμός,

ο φόβος του «όχι»,

η απογοήτευση του «μη»,

του λογικού « όχι ακόμα»...

Το πάλαιμα του λογισμού σου

με τη σπίθα στο στέρνο μου,

με τ΄όνειρό μου!