ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ;

(Τρ.17/6/14 - 23:40)

Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο ανασχηματισμός και τα τύμπανα του «πολέμου» ηχούν με δύναμη μέσα στην κυβέρνηση, μεταξύ και εντός των κυβερνητικών συνεταίρων.

Το «αντάρτικο» Λοβέρδου επικοινωνιακό ή όχι και το αλαλούμ με τους λαϊκιστές υπουργούς τύπου Ντινόπουλου, Γιακουμάτου, Βούλτεψη κλπ δημιουργούν μια εικόνα τραγέλαφου.

Ο Ανδ. Λοβέρδος, ένας από τους πιο φανατικούς μνημονιακούς και νεότευκτος υπουργός της κυβέρνησης, έφτασε στο σημείο να λέει ότι «δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα προϋπολογισμό που δεν ψήφισε»! Την ίδια ώρα πυκνώνουν οι φωνές μέσα στην κυβέρνηση, που προσπαθούν να σπρώξουν μακρύτερα το «πικρό ποτήρι» της μνημονιακής δέσμευσης των 7.000 απολύσεων μέσα στο 2014, ενώ η τρόικα (κατά το Reuters) και ο Σόιμπλε απειλούν με τη μη χορήγηση των δόσεων Ιουνίου και Ιουλίου, αφού η κυβέρνηση μοιάζει να κρατά «καθυστέρηση» και στην προώθηση των προαπαιτούμενων.

Από την άλλη, ο Α. Σαμαράς κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει δεσμευτεί να προωθήσει κατακαλόκαιρο και μέσα στο φθινόπωρο και δεν χάνει ευκαιρία να το ρίχνει στην ρομαντική υποσχεσιολογία, με αιχμή αυτό που πονάει περισσότερο τις μεσαίες τάξεις: την ανακούφιση από τη φορολογία.

Είναι πολλοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο που εισηγούνται πλέον επίμονα ότι, ανεξάρτητα από τη βρώμικη επιχείρηση συγκέντρωσης των «180» ή όχι, δεν υπάρχει για την κυβέρνηση κανένας άλλος δρόμος από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και πως η κυβέρνηση πρέπει να παραπέμψει ό,τι μπορεί από τα επώδυνα μέτρα στο μέλλον, προκειμένου να επισπεύσει τις εθνικές εκλογές. Ακόμα και με μίνι κρίση με την τρόικα.

Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει γρήγορα λένε ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, διότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος μας. Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα ακόμα και με τους «180», παρά ακόμα περισσότερη λαϊκή κατακραυγή.

Άλλα κυβερνητικά στελέχη έλεγαν ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει με τίποτα ένα προεκλογικό παιχνίδι εξαγορών για την Προεδρική εκλογή και θα καταρρεύσει προτού ολοκληρώσει την κούρσα, αν ποτέ μπορεί βεβαίως να ολοκληρωθεί.

Συχνά, τα σχέδια επί χάρτου στην πολιτική σχίζονται από τις ίδιες τις εξελίξεις, οι οποίες σε περιόδους σαν κι αυτές που ζούμε είναι πολύ πιο θυελλώδεις και εκρηκτικές και από τα πιο ευφάνταστα σενάρια.

Η Αριστερά τούτες τις ώρες χρειάζεται μια πολύ μεγάλη ανασύνταξη μαζί με ένα νέο και φρέσκο ριζοσπαστισμό, προκειμένου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να προβεί σε μια δυναμική, σαρωτική αν είναι δυνατόν, αριστερή αντεπίθεση, πρώτα απ’ όλα με όρους κινήματος, κοινωνικών αγώνων και όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστης και ριζοσπαστικής προγραμματικής διεξόδου.

Αυτό που χρειάζεται όσο ποτέ η Αριστερά σήμερα δεν είναι ανοίγματα σε μια παρηκμασμένη, φθίνουσα και διαλυμένη «Κεντροαριστερά», Πασοκική ή μη, ούτε κεντροαριστερές «μεταγραφές» που θα την ταυτίζουν με το παλιό σκηνικό, αλλά μια πειστική ριζοσπαστική εναλλακτική εξόρμηση στην κοινωνία.

Οι συσχετισμοί στις ευρωεκλογές έσπασαν στην κοινωνία ένα «ταμπού». Η Αριστερά μετά την εκλογική πρωτιά μπορεί να αποκτήσει γρήγορα μια νέα δυναμική που θα την σηκώσει πολύ ψηλά. Μόνο που η δυναμική αυτή για να καταγραφεί στις εκλογές πρέπει να αναζητηθεί πριν μέσα στην κοινωνία. Αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα είναι εκείνα που σε κρίσιμες στιγμές αλλάζουν το ισοζύγιο στην πολιτική σε πολύ λίγο χρόνο.

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014