ΘΛΙΨΗ!

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Θλίψη! Κάθε τρεις και λίγο ο Στουρνάρας, ή ο Σταϊκούρας, ή και ο Σαμαράς -στις επίσημες τελετές αυτός- βγάζουν από την τσέπη το πρωτογενές πλεόνασμα. Το ξεσκονίζουν, το γυαλίζουν, το φυσάνε καλά-καλά να κρυώσει, και μας το μοστράρουν ως μοναδικό κατόρθωμα. Η καλύτερα ως το μοναδικό τους κατόρθωμα.

Θλίψη, γιατί ακόμα κι αν υπήρχε στην πραγματικότητα αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, έχει σε κάθε του ευρώ τόση φτώχεια, τόση απόγνωση, τόση αγριότητα, τόσο αίμα, ώστε θα έπρεπε να ντρέπονται να το επιδεικνύουν. Ρήμαξαν ό, τι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος, καταδίκασαν κόσμο στην ανέχεια, λήστεψαν τον κόσμο με τους φόρους και τα χαράτσια, διέλυσαν το σύστημα υγείας, σακάτεψαν την κοινωνική ασφάλιση και τώρα δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό τους το έργο. Περί αυτού πρόκειται.

Θλίψη, επίσης, γιατί ενώ όλα τα τραγικά και σκοτεινά υπάρχουν και τα ζούμε καθημερινά, το χαμογελαστό και φωτεινό πρωτογενές πλεόνασμα που προπαγανδίζουν δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο στους πλαστούς λογαριασμούς τους, τρεις το λάδι , τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Είναι γέννημα της ίδιας δημιουργικής λογιστικής και φαντασίας που γέννησαν το success story, την ανάπτυξη που έρχεται, την εξυγίανση που ήρθε και τη νέα καθαρή και υγιή Ελλάδα που χτυπάει την πόρτα μας.

Θλίψη, τέλος, γιατί η επιμονή τους στο μύθο δεν δηλώνει μόνο την επιμονή τους στο ψέμα, στη διαστροφή και στην απάτη. Δηλώνει και τη βαθιά τους περιφρόνηση προς όλους εμάς. Διπλή περιφρόνηση μάλιστα. Από τη μια μας περιφρονούν ως υποζύγια στα οποία μπορούν να φορτώνουν τα πιο δυσβάσταχτα. Και από την άλλη μας περιφρονούν ως ηλίθιους που χάφτουμε κάθε ψέμα τους, πιστεύουμε κάθε παραμύθι τους, ονειρευόμαστε κάθε παντεσπάνι που μας υπόσχονται.

Θλίψη και το κατάντημά τους και το κατάντημα της χώρας. Να βομβαρδίζουν ανθρώπους κλεισμένους στην απόγνωση με αριθμούς που δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια και κλωτσάνε στα νεφρά την πραγματικότητα. Έτσι που να πείθεσαι ότι και μόνο αυτό να διέπρατταν, μόνο το είδος της παραμυθίας που έχουν επιλέξει για τους πεινασμένους, θα ήταν αρκετό για να τους πάρουμε με τις λεμονόκουπες. Διότι εκεί που οδήγησαν τα πράγματα, δεν υπάρχει χειρότερη ύβρις για όλους μας από το πρωτογενές τους πλεόνασμα...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014