Προσωπική κατάθεση στην Καισαριανή, Του Σπύρου Τζόκα τ. Δήμαρχου

  

Πέρασαν κιόλας 24 χρόνια. Οι φωτογραφίες στα συρτάρια δείχνουν σαν να είναι χθες…….Τότε ήταν που ενεργοποιήθηκα στην Αυτοδιοίκηση. Στις δημοτικές εκλογές του 1990 εκλέχθηκα για πρώτη φορά…πρώτη φορά στο ψηφοδέλτιο…πρώτη φορά εκλέχθηκα……και από τότε συνέχεια σε όλες τις θέσεις….δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος, Δήμαρχος….και τέλος στο ανώτατο συλλογικό όργανο της Αυτοδιοίκησης, στην ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας).

    Με όνειρα και προσδοκίες και πολλή…μα παρά πολλή πίστη. Κυρίως όμως με μεγάλη περηφάνια. Η γειτονιά που  γεννήθηκα και μεγάλωσα, η συνοικία που αγάπησα, η ιστορική πόλη που θαύμαζα μου έκανε τη μεγάλη τιμή…..να συμβάλω και ‘γω στις τύχες της, να γραφτεί και η ταπεινότητα μου στις σελίδες της.   

 

 Νέος τότε….και σαν νέος ουτοπικός. Ερωτευμένος με τη συνοικία μου, με τη γειτονιά μου, επιθυμούσα να κάνω ευτυχισμένη την ερωμένη μου. Και σχεδίαζα…..και σκεφτόμουν…..και έκανα ανατροπές…..και έτρωγα τα μούτρα μου….και επανερχόμουν. Το πάθος του ερωτευμένου, όμως, δεν με εγκατάλειπε. Όλα τα λάθη μου με πάθος τα έκανα, εξαιτίας του παράφορου έρωτα. 

   Aπό τα γενοφάσκια μου  στον ίδιο τόπο… κοντά και μακριά. Το ταξίδι μου κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ή, καλύτερα, μεταξύ αυτού που επιθυμώ και αυτού που υπάρχει.  Διαπλάθω το μύθο μου…. και ο μύθος γίνεται όνειρο, όνειρο καλό, ευχάριστο, όχι εφιάλτης. Ένα όνειρο με περιεχόμενο: με νοσταλγίες άλικες, μνήμες ανάκατες, μπερδεμένες στο κουβάρι της ζωής…. με στιγμές ανθρώπινες από τα χρόνια της αθωότητας, από τις ξεχασμένες γειτονιές μας που τέτοιες εποχές χαμογελούσαν, με στιγμές ανακόλουθες σαν την πορεία μας, αληθινές σαν την ψυχή μας που επιμένουμε να μην τη βρωμίζουμε, παρά τους συμβιβασμούς μας  ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Ένα όνειρο με ανθρώπινες υπερβάσεις.

   Συνδέθηκα ψυχικά με τους ανθρώπους της συνοικίας…. τους θεώρησα πιο οικείους. Διέκρινα στα πρόσωπά τους την ελπίδα που είχε χαθεί, το όνειρο που τους διέψευσε, τον έρωτα για όλα γύρω τους που ποδοπατήθηκε, τη συντροφικότητα που δοκιμάστηκε, τη ζωή που αφαιρέθηκε, τον ενθουσιασμό που ακρωτηριάσθηκε και το χαμόγελο που σβήστηκε. Όλα έμοιαζαν σαν μια πράξη ανθρώπινου επαναπροσδιορισμού.. Παρορμητικός από τη φύση μου δεν ήταν δυνατόν να μείνω ψύχραιμος και μετριοπαθής. Μαζί με τους ανθρώπους αυτούς ως το τέλος, χωρίς δισταγμό, χωρίς σκέψη, χωρίς φόβο. Όποιο και αν είναι το τέλος…

   Και στα γλέντια τους εκεί….Αυτοσχέδια ή οργανωμένα, στις ταβέρνες, στα ουζάδικα, στους κινηματόγραφους, όπως τους έλεγαν, αλλά και στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι, αλλά και στο δρόμο του συνοικισμού. Δημόσιος και ιδιωτικός χώρος ένα μπέρδεμα, μια ανακατωσούρα.

   Και η ερωτική αυτή σχέση κράτησε πολλά χρόνια, μέχρι και σήμερα….και κάποια στιγμή το γυαλί ράγισε.  Άρχισαν να διακρίνονται  σκιές. Οι σκιές γίνονταν σκοτάδι. Η σχέση  έπαιρνε την κατιούσα.  Έφθασε στο κατακόρυφό της και φαινόταν να κουράζεται…. ακμή και παρακμή. Τι διαλέγεις; Να ζεις την παρακμή, τη μιζέρια, την υποκρισία,  ή να μην τα αντικρίσεις αυτά; Στην πρώτη περίπτωση σέρνεσαι και απλά είσαι Δήμαρχος, στη δεύτερη υποφέρεις. Κάνεις την καρδιά πέτρα και παίρνεις τη μεγάλη απόφαση. ΑΠΟΧΩΡΕΙΣ.  Πολιτεύθηκα  με ψυχή και ανθρωπιά. Και έτσι και θα αποχωρήσω.  Ούτε ραγισμένες σχέσεις, ούτε ραγισμένες ζωές.

   Κοντοστάθηκα για λίγο….. ήθελα οξυγόνο, αέρα.  Λες και ξαφνικά φορτώθηκα όλες τις ενοχές του κόσμου. Τράβηξα για τον Υμηττό. Ήθελα να αναπνεύσω. Να μπορώ να αναπνεύσω. Nα δω τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από την  πόλη. Να δω τον ήλιο πάνω από τον συνοικισμό. Να ακούσω απ’ εκεί την παλλόμενη, αληθινή φωνή της Ιστορίας. Tην αληθινή φωνή της συνείδησης μου που μερικές φορές την μπερδεύω και με την Ιστορία.

   «Καλά έκανες……» έλεγε αυτή η φωνή. «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για ανανέωση…..για επαναπροσδιορισμό….   «Μην υποχωρείς…..» επέμενε η φωνή….. 

     Στην κρήνη της Καισαριανής επιχείρησα την κάθαρση. Τα λάθη μου να ξεπλύνω……λάθη ακούσια, εξαιτίας του πάθους, του έρωτα μου για την συνοικία, του έρωτα μου για την αυτοδιοίκηση. 

    Και η συνείδηση μου καθαρή και ξάστερη πλέον. Σωστές και λανθασμένες κινήσεις, σωστές και λανθασμένες αποφάσεις, σωστές και λανθασμένες γκριμάτσες, τα πάντα υπαγορεύθηκαν από την επιθυμία να προσφέρω…. και κάποιες φορές προδόθηκαν από την Αχίλλειο φτέρνα μου…..τον συναισθηματισμό.

   

Γνωρίζω καλά τώρα. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια. Το γνωρίζω πολύ καλά….στην πιο όμορφη θάλασσα δεν έχω κολυμπήσει ακόμα και προφανώς δεν φτάνει μια ζωή. Το γνωρίζω αυτό. Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό….στον πιο βρώμικο βούρκο δεν έχω πέσει ακόμα και δεν πρόκειται σ’ αυτή τη ζωή.

   Σωστά το λέει ο παππούς ο Αισχύλος: «βορβόρω δ' ύδωρ λαμπρόν μιαίνων ούποθ' ευρήσεις ποτόν» (με βούρκο αν το μολύνεις… από πού θα πιεις καθαρό νερό).

   Στην ίδια γειτονιά γεννήθηκα, στην ίδια γειτονιά μεγάλωσα, στην ίδια γειτονιά μένω, στην ίδια γειτονιά μεγαλώνω τα παιδιά μου, στην ίδια γειτονιά θα μείνω, στην ίδια γειτονιά θα συνεχίσω να προσφέρω ως πολίτης….. με τους συνοδοιπόρους, συντρόφους και φίλους που πορευθήκαμε τα όμορφα και δύσκολα αυτά χρόνια.. θα συνεχίσουμε.

 «Όλο το βιός κι η προίκα μου ένας καημός στα στήθια/ κι ο τόπος που με γέννησε η δυνατή μου αλήθεια..»