ΉΤΑΝ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Πού ήταν αλήθεια ο Σαμαράς τις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Απουσίαζε στο Χάρβαρντ, όπου σπούδαζε διοίκηση επιχειρήσεων και προετοιμαζόταν να γίνει πρωθυπουργός σε μια δημοκρατία για την οποία τότε άλλοι έδιναν το αίμα τους. Και παρά το γεγονός ότι ήταν 22 ετών, στην ηλικία που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι ταυτίζονται με την εξέγερση, δεν ακούστηκε ποτέ ότι έστειλε ή συνυπέγραψε έστω μια επιστολή συμπαράστασης σε όσους βασανίζονταν και σκοτώνονταν εδώ κάτω.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που έχουν όλοι τους με το Πολυτεχνείο: Έλειπαν για δουλειές, διάβαζαν, ήταν απασχολημένοι με τη διατριβή τους, και τελικώς σώπαιναν τότε που να μιλάς ήταν πράξη αντίστασης. Και έλειπαν, διάβαζαν, ή θεωρούσαν η διατριβή τους πιο σημαντική και από μια έστω υπογραφή υπέρ της δημοκρατίας, όχι γιατί ήταν παιδιά της μαμάς τους, φασίστες ή άσχετοι. Αλλά γιατί είδαν στην εξέγερση εκείνη κάτι εχθρικό σε ότι πίστευαν και κάτι εντελώς αντίθετο σε όσα ονειρεύονταν για τη χώρα και τον εαυτό τους.

Δίκιο είχαν τελικώς. Το Πολυτεχνείο ήταν μια υπόθεση της αριστεράς -όχι δική τους. Κι αυτό όχι μόνο από την άποψη ττων οργανώσεων που συμμετείχαν και το στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά κυρίως από την άποψη των ζητημάτων που έθεσε, του πάθους που κινούσε τα βήματα των νέων, της εχθρότητας απέναντι στους επικυρίαρχους της εποχής, ξένους και εγχώριους, και της αφοσίωσης στο έστω θολό όραμα μιας Ελλάδας της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Δημοκρατία- Εθνική ανεξαρτησία τα λέει όλα.

Τι δουλειά είχαν λοιπόν ο Σαμαράς και οι όμοιοί του σε μια τέτοια εξέγερση; Δική τους δουλειά ήταν να παραλάβουν από τη χούντα που άλλοι ανέτρεψαν την Ελλάδα, μη τυχόν πέσει στα χέρια των μπολσεβίκων, και να την οδηγήσουν εδώ που την οδήγησαν. Προσπαθώντας δεκαετίες τώρα, με την αποσιώπηση, τη διαστρέβλωση, τον ευνουχισμό διά της αγάπης και την αγάπη διά του ευνουχισμού -αχ, πόσο ευλαβικά κλίνουν όλοι τους κάθε χρόνο το γόνυ!- να αποδείξουν ότι το Πολυτεχνείο αν υπήρξε πέταξε και πάει. Τα κεφάλια μέσα!

Το Πολυτεχνείο όμως είναι εδώ. Όχι τόσο στους γιορτασμούς όσο σε κάθε πράξη αντίστασης στους δικούς τους βάρβαρους μονόδρομους. Το φόβο του να 'χουν....

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013