ΣΗΜΕΡΑ... του ΣΤΑΘΗ

Του ΣΤΑΘΗ*

Παραλειπόμενο απ’ τη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση: ουδείς απ’ την Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αναφέρθηκε στο Κατοχικό Αναγκαστικό Δάνειο και τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Γιατί; είναι ήσσονος σημασίας το θέμα; είναι μια χαμένη υπόθεση;

Νομίζω -θα μου επιτρέψετε να το πω- ότι τα κόμματα της Αριστεράς πρέπει να επανεξετάσουν την «κομματική τους ρουτίνα». Τα προβλήματα που συνθέτουν τη δραματική κατάσταση της πατρίδας και του λαού πυκνώνουν, οι «λύσεις» που δίδονται απ’ τα ανδρείκελα είναι η μία χειρότερη απ’ την άλλη, κάθε «λύση» και νέο πρόβλημα.

Η κυβέρνηση επωφελείται απ’ την κατάσταση «σοκ και δέους» στην οποίαν έχει περιαγάγει τον λαό, εκμεταλλεύεται τον φόβο (που η ίδια παράγει) και την αδράνεια (που προκύπτει απ’ αυτόν το φόβο) για να επιτυγχάνει τους στόχους της τον έναν μετά τον άλλον, χρησιμοποιώντας, όπου χρειάζεται, την επικουρία του αυταρχισμού και της καταστολής.

Δεν θα απαριθμήσω τις επιτυχίες της κυβέρνησης, είναι γνωστές. Απ’ την οργάνωση ενός ολόκληρου «παρασυντάγματος» (κατά τον προσφυή ορισμό του κ. Κατρούγκαλου) έως την τέλεια εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η κυβέρνηση των ανδρεικέλων έχει διατρέξει σε λίγο χρόνο μακρά διαδρομή. Τέτοια, όπως εκείνη του Τζένγκις Χαν - απ’ όπου περνά να μη φυτρώνει ξανά χορτάρι.

Μόνον σε μια μέρα, χθες, κι ενώ η κυβέρνηση «ροκανίζει» χρόνο με την Τρόικα, ώστε να εξευρεθούν οι τρόποι για να γίνουν όσα, κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής, έλεγε ότι δεν θα κάνει, ο κ. Γεωργιάδης άρχισε να απολύει γιατρούς, ο κ. Ερντογάν να δηλώνει ότι «Κύπρος γιοκ» και τα σενάρια για τον τελικό εξευτελισμό των συντάξεων να γράφονται.

Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με «επετειακές» μονοήμερες απεργίες ανά τρίμηνο («επετειακές» διότι η κάθε μία είναι η επέτειος της αποτυχίας της προηγούμενης), ούτε με «επαναστατική γυμναστική» που έχει παραιτηθεί απ’ την πολιτική, ούτε με πολιτικούς βερμπαλισμούς που έχουν παραιτηθεί απ’ τους αγώνες.

Αν υπάρχει κάποια άλλη πολιτική δύναμη, πρόμαχος του λαού εκτός απ’ την Αριστερά, ας βγει μπροστά. Οταν όμως βγαίνει μπροστά η Αριστερά, δεν έχει το δικαίωμα να προτείνει στον λαό την παθολογία της. Ο λαός υπήρξε επί μακρόν μεγάθυμος με την Αριστερά, της αναγνώριζε την ηθική της, αλλά φοβόταν τα λάθη της. Προτιμούσε το «από μακριά κι αγαπημένοι». Ομως η κρίση έφερε λαό κι Αριστερά πιο κοντά παρά ποτέ στη μεταπολεμική ιστορία. Τώρα που ο λαός έχει πιο πολύ παρά ποτέ ανάγκη την Αριστερά, αυτή δεν μπορεί να του γυρίζει την πλάτη, ούτε από ανικανότητα ούτε από σεχταρισμό.

Εις ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στο 4%, το ερώτημα ήταν: σε ποιους απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Μετά τη γιγάντωση της επιρροής του το ερώτημα έγινε: ποιοι απευθύνονται στον ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιοι και γιατί απευθύνονται σήμερα στο κόμμα του 4%, φέρνοντάς το σε ποσοστό κρίσιμο για τον λαό;

Απευθύνονται στον ΣΥΡΙΖΑ οι πολίτες διότι η κρίση απεκάλυψε τις φενάκες και τις αυταπάτες; Δέχονται οι πολίτες σήμερα ότι όσα έλεγε η Αριστερά του 4% ήταν σωστά και τώρα της δίνουν το ποσοστό που χρειάζεται για να τα κάνει πράξη;

Κι αν είναι έτσι, δεν θα ήταν παράλογο η Αριστερά του 30% (που έφθασε σ’ αυτό το ποσοστό ακριβώς επειδή έλεγε όσα έλεγε όταν ήταν στο 4%) να φοβάται ή να απεκδύεται το πρόγραμμα και τις υποσχέσεις της; Εκτός κι αν αίφνης ανακάλυψε ότι τότε έλεγε και καμμιά κουβέντα για να περνάει η ώρα, και τώρα, αφού στο μεταξύ έγινε πιστευτή, επανεξετάζει τα πράγματα - υπό ποιο πρίσμα άραγε;

Η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα του συστήματος είναι αυτή που ακούγεται και ως η πιο «λογική»: «δεν μπορεί ένα κόμμα του 30% να φέρεται όπως ένα κόμμα του 4%» (ασχέτως αν στο 30% το πήγε ο εαυτός του τού 4%). Η κρίση υπήρξε ο καταλύτης για να εξετάσει ο λαός τι του έλεγε η Αριστερά.

Το βάθεμα της κρίσης είναι εξίσου καταλυτικό για να εξετάσει η Αριστερά τι της λέει ο λαός.

Το ΚΚΕ, ώς τώρα δείχνει σαν να πιστεύει ότι ο λαός ζητάει απ’ το κόμμα να καταγγέλλει συνεχώς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι του δημιουργεί αυταπάτες. Ενας λαός που χάνεται, που ζητά απ’ την Αριστερά να τον υπερασπισθεί, που περιμένει απ’ την Αριστερά κι επιδιώκει ο ίδιος τη δημιουργία θεσμών που θα τους πάρει στα χέρια του, ένας λαός στο χείλος της καταστροφής, υφίσταται απ’ το ΚΚΕ μιαν παράδοξη «χρηστομάθεια» που του λέει ότι αν δεν καταλάβει περισσότερα απ’ όσα έχει καταλάβει ώς τώρα, θα καταστραφεί.

Απ’ την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έως τώρα πρότεινε στον λαό λύσεις που μεγάλο μέρος του λαού φάνηκε να επιδοκιμάζει κι ένα ακόμα μεγαλύτερο να εξετάζει, φαίνεται να επιχειρεί να πνιγεί μέσα στο νερό που ρίχνει στο κρασί του.

Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν μπει στην τελική ευθεία για το υπόλοιπον εκείνων των μέτρων (όπως κι αν ονομασθούν, Γ’ Μνημόνιο ή ό,τι άλλο) που θα ολοκληρώσουν τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο. Η Αριστερά οφείλει να ανακόψει και να ανατρέψει αυτή τη διαδικασία τώρα.

Για να το επιτύχει, τα δύο ερωτήματα, «σε ποιους απευθύνεται η Αριστερά» και «ποιοι απευθύνονται στην Αριστερά», πρέπει να έχουν κοινή απάντηση, κατανοητή και ξεκάθαρη.

Στόχοι, στρατηγική, τακτική που αφορούν στην τύχη του λαού πρέπει όχι μόνον να είναι εις επίγνωσιν του λαού, αλλά και το όπλο του...

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr"  την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013