Ζητούνται άνθρωποι. Του πιτσιρίκου

Εγραψε: Pitsirikos 

Τον τελευταίο χρόνο στην προσπάθεια μου να πολιτικοποιηθώ έχω διαβάσει αρκετά και εχω συμμετάσχει σε αρκετές διαδικασίες . Είδα την πολιτικοποίηση και μετέπειτα την οργάνωση ως ένα μέσο καταπολέμησης αυτής της σαπίλας. Ο κόσμος πρέπει να επαγρυπνεί σκέφτηκα.

Αλλά κάτι μου πάει στραβά… Η φράση «το σημαντικότερο είναι να παραμείνεις άνθρωπος » του κ. Μίσσιου με κάνει συνεχώς και σκέφτομαι.

Μα καλά, τι σκέφτεσαι θα μου πεις, αφού είναι ξεκάθαρο… Είναι ξεκάθαρο,αλλά οι παγίδες είναι παντού και εσύ πρέπει κάποιες φορές να κάνεις τεράστια άλματα για να μην πέσεις μέσα.. Για να μην μπεις στη λούμπα…

Θεωρία θεωρία θεωρία συζήτηση και πάλι θεωρία. Σύγκριση και ανακάτεμα γραμμών και στο τέλος τίποτα ουσιαστικό, χειροπιαστό…

Δεν ξέρω αν κάτι πάει στραβά με μένα αλλά κουράστηκα. Αν είναι κάτι που λείπει από αυτό τον κόσμο είναι η αγνότητα, ο αυθορμητισμός.

Ξέρεις, πιτσιρίκο, είναι αξιοπερίεργο το πόσο εύκολα μέσα από μια προσπάθεια ικανοποίησης του συλλογικού συμφέροντος καταλήγεις να ανταγωνίζεσαι τους ανθρώπους που έχουν τους ίδιους στόχους και όνειρα με σένα. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν στην αρχή, «αθώα» .

Και μετά έχεις πέσει στη λούμπα… Ο κύκλος όλο και μικραίνει.. Και το συλλογικό εκφυλίζεται σε ατομικό. Με ενοχλεί είναι η κακεντρέχεια και η κουτοπονηριά των ανθρώπων.. Το δηλητήριο που βγάζουν με τόση άνεση ο ένας για τον άλλον με πληγώνει… Και μετά υποκρισία και πάλι υποκρισία…

Έχουμε κατανοήσει την έννοια της διαφορετικότητας;

Αυτό το σύστημα τελικά δεν χτυπάει μόνο την τσέπη μας, δεν χτυπάει μόνο το μυαλό μας , χτυπάει και την ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι η πιο ευάλωτη. Ξεχάσαμε να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ο κύριος Μίσσιος ήταν. Μας λείπετε.

“Και την ιστορία την πουτάνα έτσι τη γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη. Μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες, κανένας απ ‘αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει την ένταση, το πάθος, την κορύφωση και την πτώση κόσμων ολόκληρων σε ένα μονάχα 24ωρο από τη ζωή του επαναστάτη. Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο – Στέφανο… τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια»” – Χρόνης Μίσσιος

( Ίσως να φανεί κάπως ασυνάρτητο, οπότε δεν ξέρω και αν αξίζει να δημοσιευθεί. Αλλά έτσι είναι οι σκέψεις ,ασυνάρτητες. Με συγχωρείς για τους τόνους και άλλα τυχόν λάθη αλλά είναι και η ώρα βλέπεις.Σε περίπτωση που δημοσιευθεί, θα ήθελα να παραμείνει ανώνυμο. Εγώ πάντως στα είπα και ξελάφρωσα. Εκτελείς και επίσημα χρέη ψυχολόγου. Σε ευχαριστώ. Καλή συνέχεια.)

(Αγαπητή φίλη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα πράγματα είναι απλά, δεν χρειάζονται ούτε αναλύσεις ούτε θεωρίες. Αφήνουμε την ψυχή μας και τα ένστικτά μας να μας οδηγήσουν. Δεν θα σώσουμε εμείς ούτε τον πλανήτη, ούτε την ανθρωπότητα. Ας κοιτάξουμε να βοηθήσουμε έστω και έναν άνθρωπο γύρω μας, και ας φροντίσουμε να ζήσουμε. Ένα πέρασμα κάνουμε από αυτή τη ζωή, δεν χρειάζεται να χτυπιόμαστε. Αγνότητα, αυθορμητισμός και αθωότητα δεν υπήρξαν ποτέ μαζικά πάνω στη γη, ούτε είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν . Έχω την επίσης ταπεινή γνώμη πως καλούμαστε να περάσουμε μέσα από τον αγώνα και το ταξίδι της ζωής και στο τέλος να καταλήξουμε αθώοι και αγνοί. Σας το εύχομαι. Να είστε καλά.)