ΜΑΡΦΙΝ

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Εκτός από τη βία της Χρυσή Αυγής υπάρχει και η βία του άλλου άλλου «άκρου» επανέλαβε την Παρασκευή ο κ.Σαμαράς. Κι από πού αποδεικνύεται αυτό; Μα από την Μαρφίν! Κάπως έτσι τα είπε ο κ.Σαμαράς. Και κάπως έτσι τα αναμηρυκάζουν οι παπαγάλοι του.

Ας θυμηθούμε,  λοιπόν, τι έγινε στη Μαρφίν: Τον Μάη του 2010, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά τον όγκο και το μήνυμα εκείνης της διαδήλωσης τα προβόκαραν με τον πιο συστημικό τρόπο τα καθάρματα που έδρασαν στη Μαρφίν. Ο λαός είπε ένα ηχηρό «όχι» στον επερχόμενο οδοστρωτήρα των μνημονίων, αλλά η φωνή του «θάφτηκε» κανονικά από την τότε κυβέρνηση και τους φίλους της στα ΜΜΕ, που τι έκαναν; Πήραν το «δώρο» που εξ΄ αντικειμένου τους πρόσφεραν οι άτιμοι δολοφόνοι, και σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» τους δολοφονημένους της Μαρφιν, με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.

Ερχόμαστε τώρα στο σήμερα και στον κ.Σαμαρά, με την εξής υποσημείωση: Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνωστό φίδι που επωάστηκε στον κόρφο ενός συστήματος και μιας πολιτικής που ο κ.Σαμαράς τα υπηρετεί από την καρέκλα του πρωθυπουργού.

Κι ας προσπαθήσουμε να ατενίσουμε (με ψυχραιμία) τον ωκεανό του θράσους εκείνων που επιδιώκουν, τέσσερα χρόνια μετά, να «πατήσουν» πάνω στο έγκλημα της Μαρφίν για να το στρέψουν όπως έκαναν και τότε, ενάντια στα ίδια τα θύματα της πολιτικής τους!

Που έχουν το θράσος (για την ακρίβεια: τρεις ωκεανούς θράσους) να ζητούν από τους κομμουνιστές κι από τους αριστερούς να καταδικάσουν το έγκλημα στη Μαρφιν!  Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί  δεν το καταδίκασαν το έγκλημα. Λες και οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να είχαν ποτέ καμία σχέση με τέτοια εγκλήματα, ή με τέτοιες πρακτικές. Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί είναι χαιβάνια και δεν θυμούνται ότι κάποτε οι διώκτες τους έφταναν να καίνε οι ίδιοι μέχρι και κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) για να λένε μετά ότι «το έκαψαν οι κομμουνιστές»…

Τι έχουμε εδώ, λοιπόν;  Έχουμε τον κ.Σαμαρά, τον εκπρόσωπο της πολιτικής ενός κράτους, που:

1)    Πλησιάζουν 4 χρόνια από το προβοκατόρικο έγκλημα στη Μαρφίν αλλά το κράτος το πανταχού παρών, το κράτος με τους μηχανισμούς του και τους υπερσύγχρονους υπερκοριούς του, τους δολοφόνους  ακόμα τους ...ψάχνει (το ίδιο όπως... ψάχνει και τους επίδοξους δολοφόνους της Κούνεβα).

2)    Πλησιάζουν 4 χρόνια και είναι τόσο το ενδιαφέρον του κράτους να εξιχνιάσει το έγκλημα που ούτε το δικαστικό βούλευμα δεν θα είχε γνωστοποιηθεί αν δεν το αποκάλυπτε την Κυριακή η «Real News» (σσ: το πόσο ισχυρή είναι η τεκμηρίωση όλων όσων αναφέρει το βούλευμα θα φανεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης)

3) Πλησιάζουν 4 χρόνια από τη δολοφονία και όμως το κράτος και οι κυβερνήσεις του δεν έχουν δώσει  καμία διευκρίνιση στην ανακοίνωση της ίδιας της Μαρφίν, η οποία αναφερόμενη στην πυρπόληση της τράπεζας υποστήριζε ότι «πετάχτηκαν ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού που περιείχε ένα ειδικό εύφλεκτο υλικό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας. Οι διασωθέντες το παρομοιάζουν με "βόμβες napalm"».

4)    Πλησιάζουν 4 χρόνια θρήνου για τις οικογένειες των αδικοχαμένων και οι Αρχές του κράτους δεν μας έχουν απαντήσει ακόμα: Τι αντίκρισμα αλήθειας έχουν οι ισχυρισμοί της τράπεζας; Τι προκύπτει από τις έρευνες; Τι είδους «ειδικό» υλικό ήταν αυτό; Πρόκειται για υλικό «διαβαθμισμένο»; Σε ποιες αγορές διατίθεται; Με ποιους πιθανούς τρόπους μπορεί να γίνει η προμήθειά του; Αν όντως πρόκειται για «διαβαθμισμένο» υλικό, έχει ο οποιοσδήποτε τη δυνατότητα να το αγοράσει ή ακόμα και να το κατασκευάσει, ή, μήπως, απαιτείται κάποια «ειδική» και μη «συνηθισμένη» ιδιότητα από πλευράς εκείνου που θα επιχειρήσει να το προμηθευτεί;

5)    Πλησιάζουν 4 χρόνια χωρίς δίκη των δολοφόνων της Μαρφιν, αλλά το κράτος που τους κυνηγάει, την επόμενη ακριβώς χρονιά, όλοι θυμόμαστε πως «τίμησε την επέτειο» εκείνου του εγκλήματος: Καίγοντας την Αθήνα και πνίγοντας τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα του, στέλνοντας  δεκάδες διαδηλωτές στα νοσοκομεία, έναν στην Εντατική, και έναν δημοσιογράφο με βαριά – έκτοτε - αναπηρία.

Όλα αυτά θα οδηγούσαν κάποιον αθεράπευτα κακόπιστο ή φαντασιόπληκτο να ισχυριστεί για το σύστημα που υποδύεται τον εισαγγελέα του εγκλήματος στη Μαρφιν, ότι στην πραγματικότητα σύμβολο της βρωμιάς του είναι ακριβώς η δολοφονία στη Μαρφίν! Αλλά είπαμε: Αυτά τα λένε οι (μακριά από εμάς)  κακόπιστοι. Και οι (μακριά από εμάς) φαντασιόπληκτοι…

Πάμε παρακάτω:

Ποιοι αλήθεια μιλούν για τα έγκλημα της Μαρφιν παριστάνοντας τους ανίδεους για καταστάσεις που καμιά φορά προσιδιάζουν με τα όσα συνέβησαν στη Μαρφιν; Οι ίδιοι που ποζάρουν σαν απηνείς διώκτες της παραβατικότητας, αλλά που δείχνουν σκανδαλώδη αδράνεια όταν αυτή η παραβατικότητα εκδηλώνεται ως απάνθρωπη βαρβαρότητα από τις ίδιες τις υπηρεσίες τους.

• Αρκεί να δει κανείς μερικές μόνο από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που απαθανατίζουν σε κάθε σχεδόν διαδήλωση τις σχέσεις συνεργασίας ανάμεσα στους μηχανισμούς του κράτους με τους ειδικής χρήσης κουκουλοφόρους και με τους προβοκάτορες και θα καταλάβει πολλά (για τις σχέσεις με τους χρυσαυγίτες υπάρχει ειδικό κεφάλαιο)...
• Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι έγινε με εκείνες τις 74 περιπτώσεις καταγγελιών εναντίον της Αστυνομίας για κακοποίηση πολιτών την περίοδο 2009- 2010, όταν δηλαδή ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αλλά του ΠΑΣΟΚ. Θα διαπιστώσει ότι τρία χρόνια αργότερα είχαν διερευνηθεί μόλις ...2 υποθέσεις και  ότι οι υπαιτίοι της απάνθρωπης αγριότητας είχαν «τιμωρηθεί» με ...πρόστιμο.
• Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσες υποθέσεις βάναυσης ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών από τις 120 που καταγράφηκαν μόνο το 2012, ελέγχθηκαν, όταν ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αυτή τη φορά του κ.Σαμαρά. Καμία…

Αντί για απαντήσεις στα παραπάνω τι έχουμε;

Εχουμε  4 χρόνια πολιτικής τυμβωρυχίας που διαπράττετε πάνω στα θύματα της Μαρφίν από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων και ενός προπαγανδιστικού καθεστώτος που λίγο πριν, κατά τη διάρκεια, και λίγο μετά την επιβολή των νέων μνημονίων, των νέων μέτρων και των νέων φοροληστειών,  κάνουν ό,τι έκαναν και το Μάη του 2010. Τότε, με φόντο τη δολοφονία των τραγικών θυμάτων της Μαρφιν, πάτησαν με τις  προπαγανδιστικές τους ερπύστριες κυριολεκτικά επί πτωμάτων έχοντας ένα και μόνο στόχο: Την συκοφάντηση του αγώνα του λαού για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και της αντιλαϊκής πολιτικής. Τον εκφοβισμό του λαού. Και κυρίως: Την «ενοχοποίηση» της λαικής διαμαρτυρίας μέσω του υφέρποντος γκεμπαιλισμού  ότι είναι τάχα οι διαδηλώσεις του, οι πορείες του, οι απεργίες του λαού, που «προκαλούν» (!) τις Μαρφίν… .

Στα 4 χρόνια εγκληματικής αδράνειας για το έγκλημα της Μαρφιν το έργο είναι γνωστό:

Οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων χέρι - χέρι  με τους εργολάβους της «ενημέρωσης»,  ενώ έχουν «θάψει» την υπόθεση της Μαρφιν, κάθε πότε την  «θυμούνται»; Μόνο όταν έρχεται νέα λαίλαπα μέτρων. Μόνο όταν εντείνεται η κοινωνική οργή. Μόνο όταν - διαστρέφοντας την αλήθεια για όσα συνέβησαν στην Μαρφιν - θέλουν να «φτιάξουν κλίμα». Να καλλιεργήσουν το φόβο φτάνοντας στα όρια της «καπήλευσης» των νεκρών. Και τώρα αυτό κάνουν: Φτάνουν στο σημείο να «θυμούνται» τη Μαρφιν μόνο και μόνο για να ρίξουν νερό στο μύλο της άθλιας θεωρίας των «δύο άκρων»!

Είμαστε ψυλλιασμένοι  πλέον: Τη Μαρφιν τη «θυμούνται» τότε και μόνο τότε: Όταν η πολιτική τους ετοιμάζεται να κάνει νέο αντιλαικό γιουρούσι. Τότε είναι η στιγμή που βγάζουν από τη φαρέτρα της προπαγάνδας τους ό,τι πιο χυδαίο για να προετοιμάσουν το έδαφος για την τρομοκράτηση και την παράλυση των αντιστάσεων του λαού ώστε να «κάτσει ήσυχα». Ειδάλλως...

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ- Με αφορμή το χτεσινό σημείωμα της στήλης

H στήλη έχει την ευθύνη για όσα γράφει και για όσα της χρεώνει ο «ηλεκτρονικός δαίμων». Όπως, για παράδειγμα, για ορθογραφικά κτλ λάθη, όπως «Ζισκάρ Ντε Στεν» (αντί του ορθού: Ζισκάρ Ντ΄Εστέν), «αποκηρύσσεται (αντί του ορθού: αποκηρύσσετε) τον κ. Βορίδη», «αντιπαραβάλλεται (αντί του ορθού: αντιπαραβάλλετε) με τη βία», «προέρχεται δια (αντί του ορθού: από) χειρός».

Όμως δεν φέρει ευθύνη για εκείνους – τους ελάχιστους – που θέλουν να καταλαβαίνουν αλλά απ’ όσα και απ’ ό,τι  η στήλη γράφει.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr"  την Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013