ΓΓΑ: Λοιπόν; Πόσες έμειναν ακόμα;

H Γενική Γραμματεία Αθλητισμού είναι έντονα σημαδεμένη από κατάπτυστες απολύσεις. Θυμίζουμε τις απολύσεις κυριολεκτικά εκατοντάδων το 1994, τις «λίγες» των ορισμένου χρόνου το 2005, τις (περίπου) 70 το 2011 και τις (πρώτη δόση) 45 που βιώνουμε σήμερα. Οι δυο τελευταίες έχουν τη σφραγίδα της τρόϊκα και των κυβερνήσεων – εκτελεστών του ελληνικού λαού. Όλες είχαν τη λογική, το εμφανές σπέρμα των κομματικών απολύσεων. Το 1994 «εκτελεί» το ΠΑΣΟΚ τα «παιδιά της ΝΔ». Το 2005 η ΝΔ «εκτελεί» παιδιά του ΠΑΣΟΚ». Τώρα οι συγκυβερνώντες» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να διασώσουν (υποτίθεται) δικά τους παιδιά. Στην ουσία εκτελούν (κυριολεκτικά) τα παιδιά των «παιδιών» των άλλων…

Ας σχολιάσουμε λίγο τις ΚΥΑ

 

Οι ΥΠ.ΠΟ.Α/165265/24656/20416/10511, ΥΠ.ΠΟ.Α/165284/24661/20420/10513, και ΥΠ.ΠΟ.Α/165273/24657/20417/10512 ΚΥΑ, θέτουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας κλάδους και αριθμό θέσεων κατά κλάδο στο ευρύτερο ΥΠ.ΠΟ.Α και ειδικότερα στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Και στις τρείς προαναφερόμενες ΚΥΑ γίνεται μνεία στις «…από 26/8/2013 και 13/9/2013 αποφάσεις του Κυβερνητικού  Συμβουλίου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σχετικά με την αξιολόγηση δομών και την στελέχωση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού….». Κανείς δεν γνωρίζει ούτε τις αποφάσεις, ούτε την «αξιολόγηση» δομών. Άλλωστε κανείς σκεπτόμενος εργαζόμενος δεν πίστεψε ότι η κυβέρνηση στόχευσε στην πραγματική αξιολόγηση και τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό των δημοσίων υπηρεσιών. Ο στόχος ήταν οι απολύσεις και η υποβάθμιση του κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών. Οι «άνθρωποι» δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο από την υποβάθμιση και το ρουσφέτι.

Με ρουσφέτι στελέχωσαν τις Δημόσιες Υπηρεσίες, με ρουσφέτι τις διαλύουν.

Είδε κανείς μελέτες σύμφωνες  με τους κανόνες της Διοικητικής Επιστήμης, της Οργάνωσης κλπ, κλπ. Εμπεριστατωμένες μελέτες,  των οποίων τα σχετικά συμπεράσματα βασίζονται στον μακροπρόθεσμο ή  έστω (κατ΄ έλάχιστον) στον μεσοπρόθεσμο ρόλο, προγραμματισμό, και στόχους των υπό εξέταση Υπηρεσιών. Είδε κανείς να υπάρχει κατάληξη σε ένα οργανόγραμμα και στην απαιτούμενη στελέχωση; Τα στοιχεία αυτά, αναζητήθηκαν επανειλημμένα (και αναζητώνται) από την πολιτική ή διοικητική ιεραρχία, πλην όμως ουδέποτε δόθηκαν.  Η  απάντηση;  «Δεν είναι γνωστά(;;;)» .

Εν τέλει όμως η Διοίκηση ή και ο «συντάξας» τις ΚΥΑ ενήργησαν, η μεν πρώτη υποτακτικά με βάση τις ΚΥΑ, ο δε   «δεύτερος» τις συνέταξε με βάση τις κυβερνητικές εντολές,  και ασφαλώς με γνώση των  αποφάσεων του Κυβερνητικού Συμβουλίου ΔΜ. Αποφάσεις  τις οποίες  κατά την σύνταξη της ΚΥΑ ο υπουργός «έχει υπόψη»….

Κυριολεκτικά ο  τιθέμενος ενώπιον του «εκτελεστικού αποσπάσματος» δεν είχε το δικαίωμα να γνωρίζει για ποιους λόγους και με ποια αιτιολογία ετέθη!

Μεγάλο πρόβλημα, εκτός από τους «ποιους»-«πόσους» και «γιατί»  αφορούν οι ρυθμίσεις, είναι και ο τρόπος μοριοδότησης του τρόπου  πρόσληψης. Μοριοδότηση , που στην ουσία αναγορεύει κάποιους τρόπους πρόσληψης ως περισσότερο νόμιμους από κάποιους άλλους. Η Αυτόνομη Παρέμβαση από την πρώτη στιγμή ανέδειξε τις σκοπιμότητες και την επερχόμενη πελατειακή διαχείριση των απολύσεων. Επιδίωξε από την πρώτη στιγμή να ενώσει τους εργαζόμενους απέναντι σ΄αυτές καθεαυτές τις απολύσεις, και όχι στη βάση «υποτιθέμενων» κοινών και αντιπαρατιθέμενων συμφερόντων.

 Θα περίμενε  κανείς να μην υπάρξει «παιχνίδι» δια της αξιοποίησης της απαράδεκτης ΚΥΑ, και να μην το ευνοήσει η πολιτική ηγεσία. Από τη στιγμή που (κακώς, κάκιστα) επιλέχτηκε το απαράδεκτα ανάλγητο μέτρο των απολύσεων, προκειμένου να γίνει  υπέρβαση των αδικιών της ΚΥΑ, θα οφείλετο να γίνει αναλογική κατανομή του αριθμού των προς διαθεσιμότητα, με τρόπο τέτοιο, ώστε όλοι να κριθούν εντός πεδίου ανάλογης μοριοδότησης.

 

Βεβαίως ήταν ανόητο να μιλά κανείς για δικαιότερη διαχείριση των απολύσεων, δεδομένου πως δεν μπορεί να υπάρξει «δίκαια» διαχείριση μιας «άδικης» κατάστασης, αλλά για μια απλώς ισορροπημένη διαχείριση, που να μην καταδείχνει ορισμένες κατηγορίες και να ευνοεί άλλες. 

Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Η πολιτική ηγεσία μετατράπηκε σε «φτηνό» κομματάρχη και έρμαιο των πιέσεων των «δικών της» συνδικαλιστών. Συνδικαλιστών (ηγεσία της ΔΑΚΕ) που μετατράπηκαν σε θλιβερούς παραστάτες μιας ανήθικης πίεσης. Γραφικοί (αυτοθεωρούμενοι) ηγετίσκοι, απόντες από κάθε συλλογική προσπάθεια. Η όλη τους προσπάθεια εξαντλήθηκε στην κατασκήνωση έξω από τα υπουργικά γραφεία, όχι για να διασώσουν κάτι, (έτσι κι αλλιώς τι πέτυχαν;) αλλά για την προσωπική τους αυτοεπιβεβαίωση.και ο καθένας ας κρατήσει τα συμπεράσματά του.

Με δυο λόγια:

Βασικός στόχος και επιδίωξη των ΚΥΑ ήταν η κυριολεκτική εξαφάνιση κλητήρων και καθαριστριών (ΥΕ κατηγορία) και η (απ΄ότι φαίνεται) μονομερής  απομάκρυνση κυρίως των μονίμων υπαλλήλων, αλλά και κάποιων Διοικητικών Γραμματέων.

Οι Διοικητικές Υπηρεσίες της ΓΓΑ, αν και γνώριζαν και γνωρίζουν τον άδικο (και ίσως παράνομο) χαρακτήρα της μοριοδότησης, δεν μπόρεσαν (δεν θέλησαν;) καν να εκμεταλλευτούν και να αξιοποιήσουν το «κακοσύντακτο» και ασαφές των ΚΥΑ. Είναι ξεκάθαρο, ότι ο τρόπος διατύπωσης των ΚΥΑ (που αφορά κυρίως την ΓΓΑ) οδηγεί είτε σε παρερμηνείες, είτε σε διαφορετικές ερμηνείες. Η Υπηρεσία μετά λόγου πραγματικής γνώσης και ορθής νομικής ερμηνείας όφειλε να ζητήσει απαντήσεις σε υπαρκτά  ερωτήματα.

Απ΄ότι φαίνεται οδηγούνται ως πρόβατα επί σφαγήν «ορισμένοι» εργαζόμενοι. Η ρουλέτα κάνει γύρο…Που θα σταματήσει; Στους μόνιμους; Στους «252»; Στους Διοικητικούς Γραμματείς; Στους κλητήρες;

Σε τίνων τα παιδιά;

Η συνειδητή παρανομία, έχει περάσει ήδη την πόρτα της ΓΓΑ. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα ο Υπουργός αρνείται να συμμορφωθεί με την νομική του υποχρέωση  να συστήσει την ειδική επιτροπή αξιολόγησης, που επιτάσσει ο νόμος. Οδηγεί σε μια επί πλέον παρανομία. Το έργο που θα έπρεπε να ασκήσει η ειδική επιτροπή αξιολόγησης εκβιάζει να το ασκήσει η Διεύθυνση Διοικητικού, που με τη σειρά της αναγκάζει τους προϊσταμένους να «ξαναδιορθώσουν» τις αρχικές τους αξιολογήσεις. Κι αυτό, για να μην βρεθούν συνάδελφοι «αναξιολόγητοι» μετά το κομματικό γινάτι του υπουργού που κάνει το χατήρι στους 2-3 δικούς τους. Ακόμα και τα λίγα μόρια από την αξιολόγηση μπαίνουν στη σκακιέρα της πελατειακής διαχείρισης των απολύσεων.

Κι εμείς;

«...στη σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα σιωπηλοί.

Σαν το σκουλήκι κάθε φτέρνα, όπου μας εύρη μας πατεί…»

Αϊντε λοιπόν στην υγειά μας!

(ή στη σειρά μας;)