TΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΒΑΘΑΙΝΕΙ, ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΛΥΣΕΙΣ;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

1. Αρκετές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στέκουν έκπληκτες και αμήχανες μπροστά σε κάτι που μέχρι χθες δεν ήταν αναμενόμενο: την επίθεση στη Χρυσή Αυγή από την κυβέρνηση Σαμαρά. Γεγονός που αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό επεισόδιο σε μια πεντάχρονη πορεία ανατροπών, αστάθειας, άγριας μνημονιακής πολιτικής, μεγάλων κοινωνικών κινημάτων, καταστροφής δικαιωμάτων και παραγωγικών δυνάμεων.

Δεν μπορεί παρά σε πρώτη ανάγνωση να αισθανόμαστε λίγο ανακουφισμένοι από την επίθεση στη ναζιστική και εγκληματική Χρυσή Αυγή. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε το παρελθόν, δεν είναι δυνατόν να μην αναζητήσουμε τις σκοπιμότητες, να μη σκεφτούμε το παραγόμενο πολιτικό και κοινωνικό έργο.

Η επίθεση στη Χ.Α. δεν είναι η έμπρακτη αυτοκριτική Σαμαρά και μνημονιακών κυβερνήσεων και προσώπων για την συνεχή επί 5 χρόνια ανοχή και χρησιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Ανοχή στα πλαίσια μιας διαρκούς χρησιμοποίησης για: α) τη διασπορά κοινωνικού φόβου, ανεξέλεγκτης βίας, φασιστικοποίησης, την εκκαθάριση μεταναστών και ανάπτυξη της ρατσιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, β) την προώθηση και επιβολή νέων εργασιακών σχέσεων και μεροκάματων. Όπου η Χ.Α. «έδινε» δουλειά «σπάζοντας» την ανεργία, τα ημερομίσθια «της» ήταν κάτω του μνημονιακού κατώτατου μισθού, ανοίγοντας νέους δρόμους, γ) την επίθεση απέναντι στους ιστορικά, ιδεολογικά, πολιτικά και ταξικά πραγματικούς της αντίπαλους, δηλαδή την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Υπάρχουν από παλιά πολιτικές ευθύνες και πρέπει να αποδίδονται, για τη δημιουργία κοινωνικής βάσης του φασισμού, την αλματώδη ανάπτυξή του από το 2009, τις σχέσεις κράτους και παρακράτους, το ρίζωμά του στις φτωχές γειτονιές.

Αυτοί οι κοινωνικοί και ιδεολογικοί όροι για το «αυγό του φιδιού» ξεκινάνε από τον πρώιμο εθνικισμό του Σαμαρά στα 1991 με το μακεδονικό, και κορυφώνονται με την είσοδο στην κρίση και τις συνέπειές της. Η εφαρμοσθείσα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εμπέδωσε έναν τρόπο σκέψης, ζωής, πρακτικής που ευνοούσε τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, την εκτόξευση του ατομισμού και την αυταπάτη της «καλής ζωής» για τα μεσοστρώματα. Στα 2009-2010 οι μετανάστες γίνανε λίπασμα στην Α’ Αθήνας για την είσοδο της Χ.Α. στο πολιτικό σκηνικό μέσω του Δ. Αθηναίων, όπου νομιμοποιούνται, αντλούν, συσπειρώνουν και οργανώνουν μαζικά τη ναζιστική τους οργάνωση. Κατόπιν τα χαστούκια-τσαμπουκάδες-μαχαιρώματα της Χ.Α. ήταν στο δελτίο ειδήσεων καθημερινά. Αν η δεξιά δεν έχει πρόβλημα, τουναντίον κιόλας τους χρησιμοποιεί, η Αριστερά βρίσκεται μεταξύ φλυαρίας, αδιαφορίας και περισσής αδράνειας. Ο αριστερίστικος βερμπαλισμός, ο ευρωπαϊκός κοσμοπολιτισμός, η υπόκλιση και ο θαυμασμός στην «πολυπολιτισμικότητα» ενώ έχει εγκαταλειφθεί η δουλειά στους Έλληνες και ξένους εργαζόμενους σαν τέτοιους, είναι τα πλειοψηφικά δείγματα της αριστερής πολιτικής. Η αλματώδης αύξηση της δυναμικής της Χ.Α οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές και στην κατακόρυφη απονομιμοποίηση του αμαρτωλού μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής –νέοι, άνεργοι, μεσοστρώματα- ψηφίζουν Χ.Α. γιατί τιμωρούν το «σάπιο πολιτικό σύστημα», μουντζώνουν το κοινοβούλιο, απαιτούν κρεμάλα για τους κλέφτες και τους προδότες, θέλουν να καεί το …μπουρδέλο η βουλή.

Τέλος, δεν είναι άμοιρη ευθυνών η επίσημη Αριστερά που στα 35 χρόνια μεταπολίτευσης στην ουσία είχε αποδεχθεί και λειτουργούσε σαν μέρος του συστήματος.

2. Η ιδιοτελής κήρυξη πολέμου του Σαμαρά εναντίον της Χ.Α. είναι μια πολιτικότατη κίνηση ηγεμονίας με πολλούς πολιτικούς και κοινωνικούς αποδέκτες γιατί: α) Βάζει νέα ατζέντα και μετατοπίζει τη συζήτηση από την αιτία (το κοινωνικό ζήτημα της ανεργίας και της φτώχειας) στη μορφή της βίας και στο πρόσωπο του ναζισμού. β) Κερδίζει τις εντυπώσεις, μαζεύει το κυβερνητικό στρατόπεδο, πολώνει τα πράγματα και εμφανίζεται ηγεμόνας, νικητής, ισχυρός και αποτελεσματικός και ότι δεν φοβάται να προχωρήσει εμπρός. γ) Το σπουδαιότερο, με την προσέγγιση του Χρύσανθου Λαζαρίδη βάζει το δίλημμα της αστικής-μνημονιακήςνομιμότητας και του συνταγματικού τόξου. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του πολιτικού έργου του πολέμου στη Χ.Α. γιατί: 1) Η έννοια της νομιμότητας μπορεί να χρησιμοποιηθεί προληπτικώς -κυρίως και πρωτίστως- στα κοινωνικά κινήματα. Υπάρχει ανοιχτό το θέμα της ΕΡΤ (αλήθεια πόσο νόμιμοι είναι οι απολυμένοι;), οι καταλήψεις κτηρίων από εργατικά κινήματα, οι απεργίες όπως πχ Μετρό και καθηγητές, που μπορούν πλέον να βρίσκονται απευθείας εκτός νομιμότητας. Μην ξεχνάμε και τους συνήθεις ύποπτους, τους «κουκουλοφόρους», που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πάσα χρήση. 2) Η έννοια του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου θα ακουμπά πλέον και την Αριστερά, όχι μόνο όταν βρίσκεται αλληλέγγυα στα κοινωνικά κινήματα, αλλά πολύ περισσότερο όταν ενισχύει τους λαϊκούς αγώνες που αντικειμενικά πλέον θα παίρνουν είτε τη μορφή των εξεγέρσεων για τα αυτονόητα που θα βαφτίζονται παράνομα, είτε τη μορφή τυφλών εκρήξεων από τους απελπισμένους. Η χρησιμοποίηση του συνταγματικού τόξου δεν ήταν λάθος του γενίτσαρου πλην έξυπνου Χρ. Λαζαρίδη. Επιχειρείται το συνταγματικό τόξο να ταυτιστεί με το μνημονιακό τόξο, τη μνημονιακή παράταξη, με τον μονοκομματισμό (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος). Ο Σαμαράς, ή καλύτερα η μνημονιακή παράταξη, «είναι καταδικασμένοι να κυβερνούν» για να σωθεί ο τόπος, για να μην επικρατήσει το χάος. Το δίλημμα Σαμαρά, μνημόνιο ή αποσταθεροποίηση, έχει τεθεί στις μέρες μας με όρους ηγεμονίας, εκτός και αν η αριστερά απαντήσει.
3. Η Αριστερά δεν μπορεί να δίνει εξετάσεις, να εγκλωβίζεται στα διλήμματα που έχουν τεθεί από τον αντίπαλο, ούτε μπορεί να παίζει με τους όρους του, να αντιγράφει τον αντίπαλο. Δεν είναι απάντηση στη μνημονιακή παράταξη η αναδημιουργία ενός νέου δικομματισμού, δεν είναι απάντηση η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται όταν είναι γνωστό ότι οι εργαζόμενοι, οι καταπιεσμένοι δεν επιλέγουν τη βία αλλά αναγκάζονται να απαντούν σε αυτή. Τη νομιμότητά τους οι ίδιοι επέλεξαν να την ανατρέψουν εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια, το σύνταγμά τους το έκαναν κουρελόχαρτο και το παρέδωσαν στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στους τραπεζίτες της ΕΚΤ, στους υπαλλήλους της Μέρκελ. Τη βία της απόλυσης, της φτώχειας, των σκληρών, άδικων και ασήκωτων φόρων την έβαλαν σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια, και δημιούργησαν εκατομμύρια απελπισμένους. Τη βία του ξεριζωμού και της νέας μετανάστευσης του ανθού της ελληνικής κοινωνίας αυτοί την θρέφουν. Την αδικία της φτωχοποίησης και της απελπισίας για τους πολλούς και της αυξανόμενης κερδοφορίας για λίγους. Ποια δημοκρατία μπορεί να υπάρξει όταν στα θεμέλια της υπάρχει τέτοια αδικία και ανισότητα; Για ποιο δημοκρατικό τόξο μιλάνε και ποιοι; Για ποιο συνταγματικό τόξο κάνουν λόγο χέρι-χέρι τραπεζίτες-Σαμαράς-ΜΜΕ-ΕΕ; Για ποια δημοκρατική νομιμότητα όταν το παρακράτος αναπτυσσόταν και το κράτος το έθρεφε; Ποιοι, πόσοι και σε ποια ιεραρχία δικαστές ξηλώνονται, ποιοι αστυνομικοί, πράκτορες και στρατιωτικοί σε ανώτερα κλιμάκια; Μάλλον ολίγα σταγονίδια, κομπάρσοι-κλητήρες του κράτους αστυνομικοί μετακινούνται και ακόμα λιγότεροι ίσως απολυθούν.

Πολύ περισσότερο, ποιοι κοινωνικοί όροι που γέννησαν το ναζιστικό φαινόμενο ξεριζώνονται, γιατί η μορφή χτυπιέται αλλά οι κοινωνικοί όροι μένουν αλώβητοι και διαρκώς αναπτύσσονται. Έχει ατζέντα η αριστερά, έχει λόγο, έχει τεράστιο χώρο για δράση, αρκεί να το επιλέξει και να το ακολουθήσει. Που σημαίνει, διαρκής προσφυγή, προετοιμασία, ζύμωση, οργάνωση του λαού και των αντιστάσεων.

Είναι τουλάχιστον λαθεμένη η διαρκής αναφορά στις κάλπες, είναι επικίνδυνη η λογική και πρακτική του πολιτικού εργολάβου, που θα αναλάβει τις τύχες του λαού, αρκεί ο τελευταίος να τον ψηφίσει. Είναι καταστροφική η πολιτική του «ώριμου φρούτου», πολύ περισσότερο μάλιστα αν έχει επιτυχία, γιατί είτε μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε άγριες δεξιές και ακροδεξιές πολιτικές είτε να έχει ιστορικά καταστροφικές συνέπειες για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα.

4. Το μνημονιακό τους πρόγραμμα δεν βγαίνει ούτε το 2025, άλλωστε το ομολογούν οι ίδιοι, όλοι οι αριθμοί, η ίδια η πραγματικότητα βοά πως νέα μέτρα έρχονται είτε με κούρεμα είτε χωρίς, είτε με «σχέδιο Μάρσαλ» είτε με σχέδιο Μέρκελ. Η αποδοχή του χρέους πολύ απλά συνοδεύεται με μέτρα, η άρνηση αποδοχής και αποπληρωμής συνοδεύεται από έξοδο τουλάχιστον από την ευρωζώνη. Η λογική της διαπραγμάτευσης (αλήθεια, ποιος και με τι εργαλεία θα διαπραγματευτεί την παντοδύναμη σε Ευρώπη και Γερμανία Μέρκελ;) είναι εκτός πραγματικότητας και τουλάχιστον παραπλανητική όταν δεν εμφανίζει τη δυνατότητα ρήξης με το διεθνές πλαίσιο. Η Μέρκελ θριάμβευσε στις γερμανικές εκλογές εξαργυρώνοντας την πολιτική της γερμανικής Ευρώπης και της διαρκούς λιτότητας. Η υπόλοιπη Ευρώπη, η Ευρώπη του κεφαλαίου, του ευρώ και των τραπεζιτών, γιατί αυτή είναι η ΕΕ, παρακολουθεί και ακολουθεί καταστρέφοντας κατακτήσεις τουλάχιστον μισού αιώνα, έχοντας στο στόχαστρό της τις δυνάμεις της εργασίας. Η κρίση λύνεται σε βάρος των παραγωγών του πλούτου και μια μαύρη Ευρώπη οικοδομείται στη βάση του φόβου διάλυσης της ευρωζώνης. Το πραγματικό όμως ερώτημα είναι ποιοι φοβούνται και γιατί; Η αποτελεσματική διαπραγμάτευση έχει σαν αφετηρία τη δυνατότητα και ικανότητα άρνησης της συνέχισης της συναίνεσης για ΟΝΕ και ΕΕ, και σαν όπλο υποστήριξης τον λαό και τα κινήματα. Η ανασυγκρότηση της παραγωγής χωρίς ουσιαστική στήριξη των εργαζομένων, χωρίς την ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής δεν είναι δυνατή. Κοινωνική συνοχή και ανασυγκρότηση με 1.500.000 άνεργους δεν υπάρχει και αυτή η κοινωνική βόμβα, το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα, που απλώνεται παντού δεν λύνεται μέσα στη ζώνη του ευρώ, ή λύνεται με μισθούς Χ.Α. (10-15 ευρώ μεροκάματο). Είναι χρέος της αριστεράς τουλάχιστον να ανοίξει τη συζήτηση για το χρέος και την παραγωγική ανασυγκρότηση πλατιά, μαζικά στο λαό, χωρίς το ταμπού του νομίσματος. Γιατί στο δίδυμο πρόβλημα χρέους και ανάπτυξης ο καταλύτης είναι η ευρωζώνη.

5.  Γλιστράμε διαρκώς λαός, εργαζόμενοι, Aριστερά σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Στο να συνηθίσουμε και να αποδεχτούμε τα μέτρα που έχουν πάρει. Επιδιώκουν να συνηθίσουμε την κοινωνία που χτίζουν 5 χρόνια, την ανεργία, τη φτώχεια, τον τροϊκανό και κρατικό τσαμπουκά τους. Να μοιρολογούμε για την τύχη και την ξενιτειά των νέων, να αποδεχτούμε το πολύχρονο μόνιμο χρέος-θηλιά. Να συνηθίσουμε στο άκουσμα των 450 ευρώ μισθού και περίπου να χαιρόμαστε-ανακουφιζόμαστε όταν άνεργος φίλος ή συγγενής μας βρίσκει δουλειά με τέτοιο μισθό. Να σκεφτόμαστε αυτόματα και να καταδικάζουμε από την αρχή και μέσα μας μια απεργία, έναν αγώνα σαν χαμένο, να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ξένες γλώσσες για να έχουν τα ικανά εφόδια να μεταναστεύσουν... Το φρόνημα είναι χαμηλό, η απελπισία μεγάλη, η έλλειψη αξιοπρέπειας καθημερινό, ορατό πληθωριστικό φαινόμενο... Δημιουργείται κοινωνική συναίνεση όχι ανατροπής αλλά αποδοχής. Αυθόρμητα δημιουργείται λαϊκό ρεύμα που θα παρακαλάει να μπει πάτος στο βαρέλι. Αντικειμενικά, χωρίς παρέμβαση, η πολιτική έκφρασή του θα είναι συντηρητική και συστημική. Η αριστερή πολιτική ζύμωση θα απαιτούσε μια διαρκή πολύπλευρη καμπάνια με σύνθημα να μην συνηθίσουμε την ανεργία, τη φτώχεια, την αναξιοπρέπεια. Μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, χωρίς φτώχεια και ανεργία, πράγμα που θα παρέπεμπε και θα αναδείκνυε ότι μπορούμε χωρίς ευρώ.

Στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των εργαζόμενων μαζών, των ανέργων και της νεολαίας συνυπάρχουν τα στοιχεία της παράλυσης και της αποκαρδίωσης, και σε λανθάνουσα μορφή σίγουρα η οργή και η τιμωρία. Το πώς, πότε και ποιος θα ανασύρει (θα φέρει στην επιφάνεια) τα ανατρεπτικά συναισθήματα και φρονήματά τους, προς τα πού -δημιουργικά, συλλογικά και όχι τυφλά- θα τα προσανατολίσει και θα οδηγήσει στη διέξοδο, είναι το κορυφαίο πολιτικό πρόβλημα που αποκλειστικά αφορά (;) την αριστερά. Το πολιτικό πρόβλημα είναι αλληλένδετο με το ποιος και με το ποια αξιόπιστη αποδεικτική λύση θα οδηγεί άμεσα στη διέξοδο. Αυτή η αναζήτηση αφορά έτσι και αλλιώς μετωπικά, αγωνιστικά και προγραμματικά την αριστερά -ή μάλλον τους αριστερούς- και προϋποθέτει αναγκαίες υπερβάσεις.