ΓΓΑ: Οι ποιητές μας μας τραγουδούν το χαμό των συντρόφων

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.»  Οδ.Ελύτης

Είναι μέρα πένθους....

45 φίλοι μας. Σύντροφοί μας, συνάδελφοι αγαπημένοι, ώρες ακόμα και μισητοί. Πόσο χαζά ηχούν τώρα όλα αυτά…Άκου μισητοί…

45 φίλοι μας , διπλανοί μας …

Άνθρωποι…45 οικογενειάρχες…45 ή και περισσότερα παιδιά δακρυσμένα.

45 φίλοι βουτηγμένοι στην απόγνωση, στον πανικό…

45 φίλοι…Πως έφτασε μια και μόνη στιγμή να γίνουν φίλοι…

45 φίλοι…ποιος ξέρει πια, ποιος θυμάται, και γιατί άλλωστε να ξέρει, σε ποια κατηγορία ανήκαν, σε ποια υποπερίπτωση του ποιού νόμου ανήκαν.

Ο φίλος μου, ένας απ΄τους 45 φίλους μου…τον ρωτώ γιατί, και τραγουδάει το λυγμό του:

«Δέντρο ήμουνα κι έσπασα.
Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
να παίξουνε τους κρεμασμένους.
Μπορεί δίκαια...
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή.
Ασέβησα δυο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους.
άσκησα την όραση για μακριά
κι έχασα τα κοντινά μου.» Κ.Γώγου

45. Χτες ήσαν χώρια…Χτες ήσαν απέναντι…Σήμερα, όλοι και όλες μαζί στριμωγμένοι και στριμωγμένες σε μια κόλλα χαρτί…

Όλοι μαζί…Κανένας διαχωρισμός…Ας τους βάλουμε κατ΄αλφαβητική σειρά, η κατά σειρά ηλικίας, ή έστω κατά σειρά…όποια θέλει ας βάλει ο καθένας μας…

Όχι υποκρισίες, όχι κλάμματα…

45 φίλοι μας χάνονται. Ε! λοιπόν, μ΄ακούς!!! Ενός λεπτού σιγή…μιας μέρας ανακωχή…κι από αύριο πάλι στα κονάκια μας…πάλι στα ταμπούρια μας.

Προσοχή όμως, μη μας ξεφύγει καμιά σφαίρα και πάει κατά τους απάνω, στους απυρόβλητους….

Μια μέρα σιγή, ανακωχή για να λυπηθούμε οι λοιποί και ν΄ ανασάνουμε!

Αφού για μας…

«Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί
Μ’ έναν σταυρό…» Μπ. Μπρεχτ

Και ψιτ, σ΄  εσένα μιλάω σύντροφέ μου…να προσέξουμε! Νάχουμε το νου μας  μη και από καμιά ξώφαλτση τραυματιστούν οι «απυρόβλητοι», αυτοί που παλεύουν για το καλό μας….

«Μνήμη καὶ  παρὸν πρέπει νὰ  κρυφτοῦν ἀπὸ  τὴ  διαύγειά τους.

Ἀραιὰ  ποῦ  καὶ  ποῦ  καμιὰ  τουφεκιὰ  ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ  λύπη ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ  μόνος ἀξιόπιστος  μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.» Κ. Δημουλά

Ενός λεπτού σιγή…Μια μέρα ανακωχή, για τους 45 συντρόφους μας.

Μιας μέρας σιγή, ανακωχή, ψίθυρος, λόγια, ομιλία, οργή, κραυγή, υπόσχεση…

Σε σένα μιλάω  Χριστίνα, Φαίνια, Εύη, Κατερίνα, Μαρία….

Άκουσέ με Μαρία, ντρέπομαι που βρίσκω λόγια να σου γράψω, αλλά άκου με Μαρία:

«Θαρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία. Κ. Γώγου

Φεύγουν οι φίλοι μας, φίλοι μου!

Φεύγουν χωρίς να ξέρουν το γιατί…Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους το πει…Κανείς απ΄ «αυτούς  που αρπάνε το ψωμί απ΄το τραπέζι του φτωχού, ενώ κηρύχνουν τη λιτότητα…»

Φεύγουν αφού τους πέταξαν στα μούτρα για εξήγηση 2-3 ΚΥΑ.

ΚΥΑ…ΚΥΑ…δηλαδή; Κοινή Υπόγεια Απρέπεια; Κατεργαρίστικη Υπουργική Απανθρωπιά; Τι ΚΥΑ; Ποια ΚΥΑ;

Φεύγουν οι 45 διπλανοί μας, οι 45 απέναντί μας, άδικη θυσία στο Μινώταυρο…

Κι εμείς;

«Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου". Γ. Ρίτσος

Κι εμείς;

Θα μάθουμε εμείς από το χαμό των συντρόφων;

Γι’ αυτό σου λέω.

«Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!
Μη!

Βρέχει….

Δόσμου τσιγάρο.»

Να τους ξαναφέρουμε σύντροφοι…

Ναι θα τους ξαναφέρουμε!

Και αύριο ξέρουμε τι ελάχιστο πρέπει να κάνει καθένας από μας…

Ξέρουμε…