ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ;

(Κυρ. 29/03/14 – 10:32)

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Στην αριστερά υπάρχουν σχηματισμοί στους οποίους η σιωπή θεωρείται άργυρος και η συμπαγής συμφωνία με τη γραμμή θεωρείται χρυσός. Υπάρχουν και δυνάμεις στις οποίες συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο -το ομιλείν θεωρείται άργυρος και η διαφωνία με τη γραμμή θεωρείται χρυσός. Και η υποχρέωση της συμφωνίας όμως -ή ακόμα καλύτερα της ομοφωνίας- και το δικαίωμα στη διαφωνία -συχνά καταχρηστικά ασκούμενο- θεωρούνται σε κάθε περίπτωση εκ των ων ουκ άνευ για την επιτυχία του σκοπού.

Και με τη μεν ομοφωνία τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Είπες κάτι εκτός γραμμής ή κατά της γραμμής; Θα υποστείς τις ποινές που καταγράφονται στο καταστατικό. Ήξερες, έσφαλλες, θα τιμωρηθείς. Με το καθεστώς της ελεύθερης γνώμης και διαφωνίας ωστόσο τα πράγματα είναι κάπως πιο μπερδεμένα. Διότι εδώ -και καλώς- δεν προβλέπονται ποινές. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του, να τη δημοσιεύει, να την υποστηρίζει. Και η μόνη "τιμωρία" που μπορεί να φοβάται είναι η κρίση της κομματικής και ευρύτερης κοινής γνώμης.

Η μόνη; Ίσως συμφωνήσετε ότι υπάρχει και μια τιμωρία που δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει: Είναι τη τιμωρία του αντιπάλου. Διότι εσύ έχεις το δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου, να τη γράψεις, να τη διατρανώσεις. Αλλά η γνώμη σου δεν πέφτει σε κενό αέρος. Πέφτει στο κέντρο μιας πολιτικής μάχης, μιας κοινωνικής σύγκρουσης, μιας αντιπαράθεσης πολιτικών και συμφερόντων. Και μπορεί να έχει επιπτώσεις πολύ ευρύτερες από τη ζύμωση μέσα στο κόμμα ή μέσα σε κάποια διαμερίσματα του κόμματος. Συχνά κοστίζει σε όλους -και κοστίζει ακριβά- γιατί ο αντίπαλος ψάχνει μια λέξη, μια διαφωνία, ακόμα και μια αβλεψία, για να αρπαχτεί.

Και λοιπόν; Να το βουλώσουμε επειδή υπάρχει ο αντίπαλος; Φυσικά και όχι. Στην πολιτική όμως οι μάχες δίνονται συντεταγμένες -έτσι δεν είναι; Και οι λέξεις είναι σφαίρες. Αν λοιπόν πρόσεχαν εκείνοι που βρίσκονται στο κέντρο της δημοσιότητας περισσότερο τα λόγια τους; Αν υπολόγιζαν κάπως περισσότερο ότι κάθε τους λέξη συλλέγεται από τους εχθρικούς λεξοσυλλέκτες γα να γομώσουν την προπαγάνδα τους; Τότε θα μιλούσαμε για καταπίεση της ελευθερίας γνώμης, ή για πολιτική σοβαρότητα; Μήπως σε κάποιες κρίσιμες στιγμές πρέπει να υποχωρεί λίγο το πρώτο ενικό και να ενισχύεται λίγο το πρώτο πληθυντικό;

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 29 Μαρτίου 2014