Η ΜΙΣΕΛ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Η αλήθεια είναι ότι με τη ΝΔ του Σαμαρά δεν πλήττει κανείς εύκολα. Ιδιαίτερα από τότε που επί των δημοσίων θεαμάτων του κόμματος ανέλαβε η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου. Η οποία προσφέρει κάθε τόσο μια παράσταση αντάξια του εθνικόφρονος παρελθόντος, με όλο τον τρρρρόμο και όλους τους τρρρρρομερούς -κατσαπλιάδες, μπαμπούλες, εξτρεμιστές, σταλινικούς, κουκουλοφόρους, τρομοκράτες, δράκους, καλικαντζαραίους. Κρυμμένους στις τάξεις, στους διαδρόμους, ακόμα και στις τουαλέτες του ΣΥΡΙΖΑ.

Μιλάμε για ταλέντο απαράμιλλο. Θαυμάστε: Ο Γιαννόπουλος προλογίζει το βιβλίο του Κουφοντίνα. Η κυρία Μισέλ καταλογίζει στον Γιαννόπουλο τις ιδιότητες του φίλου της τρομοκρατίας αλλά και του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Ύστερα -στοιχειώδες Ουότσον- καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει στις γραμμές του φίλους της τρομοκρατίας. Ύστερα υπολογίζει -ένα κι ένα κάνουν δύο- ότι αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαγράφει, ή δεν αποκηρύσσει το δράστη του προλόγου, πάει να πει ότι είναι κι αυτός φίλος της τρομοκρατίας. Επίλογος: όπερ, έδει, δείξαι.

Μην αρχίσετε να ωρύεστε ότι η παράσταση της Μισέλ βασίζεται σε ένα ψέμα, αφού ο Γιαννόπουλος δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, για να καταλήξει σε ένα σωρό ψέματα. Αυτό το κάνουν μόνο όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι ένας πραγματικός δημιουργός ποτέ δεν επιτρέπει στην αλήθεια να του χαλάσει μια ωραία ιστορία. Αν η Μισέλ, καλλιτεχνική αδεία, θέλει τον Γιαννόπουλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ φίλο της τρομοκρατίας, είναι λογοκρισία να αρχίσουμε να φωνάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε. Άσε που είναι και ύποπτο, αφού ως γνωστό όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.

Επί του προκειμένου πάντως μια καλλιτεχνική παρατήρηση. Πώς της διέφυγε της πολυτάλαντης ο ρόλος του Λιβάνη που εξέδωσε το εν λόγω βιβλίο; Πώς της διέφυγε η αλληλουχία Λιβάνης υιός, Λιβάνης πατήρ, Παπανδρέου πατήρ, Παπανδρέου υιός, ΠΑΣΟΚ του πατρός, Βενιζέλος του υιού -και στο βάθος Κουφοντίνας; Δεν είναι καλλιτεχνικώς ύποπτη και θεατρικώς αξιοποιήσιμη; Δεν θα πρέπει Βενιζέλος, Παπανδρέου, αλλά και το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, να καταδικάσουν την τρομοκρατική έκδοση; Κι αν δεν την καταδικάσουν με την ανάλογη βδελυγμία να υπάρξει ο ανάλογος καταλογισμός;

Η τελευταία παρατήρηση όχι φυσικά ως αμφισβήτηση της δημιουργικής ακεραιότητας, αλλά ως συμβολή στο έργο της καλλιτέχνιδος. Η οποία οφείλει να συνεχίσει την καλή δουλειά. Στην παράταξή της αυτή την εποχή το γελοίο αποτελεί εθνική προσφορά...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014