ΑΠΟΥΣΙΑ

Στην Πηνελόπη μου

... Όλη την ώρα μου 'λεγε                                                                                                                                                                                   "θυμάσαι;"                                                                                                                                                                                                                            Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα...                                                            Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου.                                                           

                                    Έλεγα "μπα θα συνηθίσω".                                                                                                                                      Κι όλα γύρω μου έτρεχαν...

(ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ-Μαρία Νεφέλη)

Έφτιαξε πανέμορφο

Το καινούριο του Σπίτι.

Στη γωνιά δίπλα απ΄ το παράθυρο

η παλιά ανθοστήλη,

και πάνω της το χάλκινο κασπώ.

Αριστερά και δεξιά, απ΄ το τραπεζάκι της θείας,

οι δυο πολυθρόνες με το πορφυρό βελούδο

και την κεντημένη τρέσα.

Στη μέση, η τραπεζαρία με τις έξι καρέκλες,

«να μή ξεχάσω να βερνικώσω λίγο τα ποδάρια»-σκέφτηκε-

«τουλάχιστον όσο φαίνονται κάτω απ΄ τα κρόσσια του τραπεζομάντηλου».

Απέναντι ο καναπές.

Και τα κάδρα-τέσσερα τον αριθμό-

Ένα σε κάθε τοίχο.

Και στο πάτωμα

το χαλί μ΄ εκείνες τις θαυμάσιες αποχρώσεις

από τυρκουαζ Δαμασκού.

«Όλα έτοιμα» μονολόγησε

«γέμισε και το σαλόνι...»

Και...

σα να σκέφτηκε κάτι

σέρνοντας τα βήματά του,

έβαλε

κάτω απ΄ το κιτρινισμένο αμπαζούρ

εκείνη τη μικρούλα φωτογραφία.

Στη Μυτιλήνη

Το Δεκέμβρη του 19...

«Τώρα μάλιστα ...όλα στην πέννα»

είπε.

Απομακρύνθηκε χαρούμενος, σιγοσφυρίζοντας

και ξάπλωσε στο κρεβάτι του

για να μη κοιμηθεί κι απόψε...