Κάποτε όταν μ΄επνιγε το συναίσθημα μουτζούρωνα λευκές κόλλες χαρτί...
Θέλησα, επίσης κάποτε, να γνωριστώ με τους φίλους μου-συναδέλφους μου και με μια άλλη μου ιδιότητα..Για να γνωρίσουν το συναίσθημά μου κι όχι για να το βαθμολογήσουν.
Ήξερα πως ετοιμάζονταν να πέσουν τίτλοι τέλους...
Λεφτά όμως δεν υπήρχαν, δεν υπήρξαν, για να "εκδοθώ" και τους αυτοπαρουσιαστώ και κάπως αλλιώς...
Κι έτσι ρίχνοντας μια ματιά σε μια εισαγωγή που έγραψα πριν 3 χρόνια σκέφτηκα, σαν την ξαναδιάβαζα, πως δεν είχα και πολλά να διορθώσω...
Λοιπόν...
ΠΡΟ(πολύ)ΛΟΓΟΣ
Δεν
είμαι λογοτέχνης, παρόλο που γράφω πού και πού. Ούτε μουσικός παρά το γεγονός
ότι στα 12 χρόνια μου, γοητεύτηκα από ένα μπάρμπα της γειτονιάς, επιπλοποιό,
που έπαιζε κιθάρα. Ήταν γύρω στα 40,
δηλαδή καμιά εικοσαριά χρόνια μικρότερος απ΄ ότι είμαι εγώ σήμερα. Τον έβλεπα γέρο! Έτσι,
έκτοτε άρχισα κι εγώ να γρατζουνάω λίγο. (Ξέρετε τώρα… «πόσο μ΄ αρέσει ο τρόπος που μ΄ αγαπάς
κλπ»)…Κατόπιν ο μπάρμπας, αριστερός τότε, μετά χορτοφάγος κι αργότερα μάρτυρας του Ιεχωβά(!), αφού ήλθεν και είδεν… απήλθεν εις τόπον
αναψύξεως!
Πάντως
αν ήμουν λογοτέχνης θα ήθελα να ήμουν ποιητής, κι αν ήμουν ποιητής θα ζήλευα
που δεν έχω γράψει τη «σονάτα
κάτω απ΄ το σεληνόφως» του Γιάννη Ρίτσου.
Αν ήμουν
μουσικός θα ήθελα να ήταν δικό μου το «…ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως Άδης ζήλος…» του Μάνου Χατζηδάκη (Άσμα Ασμάτων από το Μεγάλο
Ερωτικό), τη «Φαίδρα» του
Μίκη Θεοδωράκη, ή το «Ζεϊμπέκικο
της Ευδοκίας» του Λοϊζου.
Αλλά,
δεν είμαι, δεν ήμουν, κι έτσι περιορίστηκα να γράφω συνδικαλιστικές ανακοινώσεις
(έχω γράψει εκατοντάδες σελίδες), οι οποίες δεν απαιτούν έμπνευση, αλλά συνήθως
ικανότητα αντιγραφής και εκλαϊκευσης της
γραμμής! Α… επίσης και πολλά σημειώματα για ψώνια στο σούπερ μάρκετ….
Ουδέποτε
κατάλαβα το αναγραφόμενο σε βιβλία «τα
πρόσωπα είναι φανταστικά, και οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις,
είναι εντελώς συμπτωματική» Σ΄ αυτά
που γράφω, τα πρόσωπα είναι πραγματικά και οι καταστάσεις -συνειδητά-
δεν είναι καθόλου συμπτωματικές….
Τα
κείμενα που ακολουθούν, δεν είναι ποιήματα*, γιατί δεν έχουν την απαιτούμενη
πυκνότητα, αφαίρεση και εσωτερικό μέτρο, δεν είναι χρονικά γιατί δεν έχουν την
απαιτούμενη πληρότητα στην καταγραφή των γεγονότων. Δεν ξέρω τι είναι …
Όταν τα τύπωνα,
κατά καιρούς, σε καμιά δεκαριά αντίτυπα
το καθένα, και τα μοίραζα επιλεκτικά σε κανένα φίλο, στη θέση του γράφοντος,
έβαζα, λόγω προβεβλημένης «σεμνότητας» (άρα υποκρυπτόμενης έπαρσης) τα αρχικά μου:
Α.Μ. Ε! παρα ήταν υποκριτικό….
Τελειώνοντας,
λυπάμαι για ενός είδους αυτοσαρκασμό που «εξ
απανέκαθεν» με χαρακτηρίζει, και που είναι το alter ego της
ειρωνείας μου, αλλά στην επόμενη φάση
που θα κονομήσω, θα ζητήσω να το ερμηνεύσουμε με τον ψυχοθεραπευτή - δάσκαλο…Αλλά
γι αυτά θα μιλήσω στη συνέχεια.
·
Στις
εισαγωγικές εξετάσεις για το
Πολυτεχνείο, το 1970, απέτυχα στο μάθημα
της έκθεσης. Μας έβαλαν να αναλύσουμε ένα χωρίο από το
ΣΥΜΠΟΣΙΟ του Πλάτωνα. «Και αι υπό πάσαις ταις τέχναις εργασίαι ποιήσεις εισίν. Οι δε τούτων δημιουργοί πάντες ποιηταί»…
Ο υποΦΑΙΝΟΜΕΝΟΣ
Δεν μπορώ
να γράφω ή να μιλάω, ακόμα και για τα πιο σοβαρά πράγματα, χωρίς να πετάω μια
εμβόλιμη μαλακία ή μια αθυροστομία. Κάποιες φορές πουλάω ένα ιδιότυπο
«ψευτοτσαμπουκά». Πετάω κακίες, που μου
περνάνε την άλλη κιόλας στιγμή. Δεν κατάφερα
πάντα να λέω «τα σύκα-σύκα…», παρόλο που
φαίνεται ότι το κάνω. Αφήνω να φαίνομαι
ειλικρινής, αλλά συχνότατα υποκρίνομαι … κλπ, κλπ, κλπ. Ξέρω όμως -έμαθα- ότι με την αθυροστομία μου κρύβω
την αιδημοσύνη μου. Με τον (τάχα) τσαμπουκά τις φοβίες μου, και με το
επιφαινόμενο θάρρος τη δειλία μου. Όπως και με τη συμπεριφορά μου με το άλλο
φύλο, την αμηχανία -ανικανότητά μου- με
αυτό… Ιδιαίτερα με το τελευταίο, υπήρξα καλός τριπλαδόρος, αλλά μέχρι εκεί. Όταν έφτανα
μπροστά στο τέρμα, λύνονταν τα ποδάρια μου, και ούτε γκολ, ούτε άουτ, ούτε
κόρνερ. Γιατί απλούστατα έλειπε το σουτ.
(Ας όψεται εδώ εκείνη η
τσικνοπέμπτη του ΄70 κι εκείνο το
υπογειάκι της οδού Ζωοδόχου Πηγής! Έκτοτε
κατά κάποια διαβολική σύμπτωση κάποιες
τσικνοπέμπτες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου…)
Με
βοήθησε σ΄αυτή την ενδοσκόπηση η
ψυχοθεραπεία, από την οποία δεν ντρέπομαι να ομολογήσω, «διδάχτηκα»
επί πάνω από πέντε χρόνια. Σε αντίθεση με πολλούς, δεν ντρέπομαι να πω, ότι για αρκετό χρόνο της ζωής μου
υπήρξα «υπό ψυχοθεραπευτική επιτήρηση». Και την διέκοψα γιατί είναι μια
πανάκριβη διαδικασία, που … «σ΄
αυτόν το δύσκολο καιρό κουράστηκα για να
τα βρω (τα χρήματα)». Με δυο
λόγια, ίσα που πρόλαβα να πάω μέχρι την Πέμπτη Δημοτικού…! Δεν ντρέπομαι,
γιατί όπως με την άθληση (30 τόσα χρόνια
υπάλληλος στη Γραμματεία Αθλητισμού βρε διάβολε)
ανακαλύπτεις, ξεμουδιάζεις και περιποιείσαι το «θείο δώρο» του σώματος, έτσι
και με την ψυχοθεραπεία «γυμνάζεις» την
ψυχή σου (ψυχή; τι είναι αυτό πάλι;) και εξηγείς τον εαυτό σου…Μάλλον τείνεις
να την «γυμνάσεις» και να τον εξηγήσεις…
Οι δικοί
μου μού λένε πως είμαι εγωιστής ή εγωπαθής. Αυτό, ανάλογα με τις σχέσεις που
έχω κατά καιρούς μαζί τους, άλλοτε μου το σερβίρουν σε κρυστάλλινο πιατελάκι, άλλοτε σε πιατελάκι του καφέ… Ο ψυχοθεραπευτής μου όμως,
μού είπε ότι εγωπαθής δεν είμαι…. Άρα ως
νέος Κωνσταντάρας στην ελληνική ταινία, έχω τρελόχαρτο, που αποδεικνύει ότι έχω «νου υγιή εν σώματι ασθενεί…». Όσο για τον εγωϊσμό, ελάτε τώρα, αλίμονο σε όποιον δεν τον έχει. Ασφαλώς
βέβαια, εδώ έχει απόλυτη ισχύ, ότι «το
μέγεθος έχει σημασία»!
Ο
άνθρωπος γυρίζει γύρω από τον εαυτόν του, όπως η γη γύρω από τον άξονά της. Κι ας φανταστούμε τι θα σήμαινε η αναστολή ή η
παύση αυτού του γυρίσματος. Άλλωστε ο εγωϊσμός
είναι ένα από τα χιλιάδες παρακλάδια του ενός εκ των δυο βασικών ενστίκτων: Αυτού της αυτοσυντήρησης. Όσο με το άλλο ένστικτο, της αναπαραγωγής, καθόσον
με αφορά, καλά το υπηρέτησα ! Τρία
παιδιά -ζωή (καλή) νάχουν-, αλλά… όλα κι όλα, και τα τρία νόμιμα ! (Καθόσον και κατ΄ αρχήν, θρησκεία- πατρίς -
οικογένεια…)
Βέβαια
είμαι σίγουρος ότι (σώφρονες) φίλοι,
έτσι και διαβάσουν αυτές τις γραμμές, θα μου πουν με φρίκη: «τι θες και μιλάς δημόσια για
ψυχοθεραπείες και τέτοια… θα σε πουν τρελό»! Σ΄ αυτούς δίνω διπλή
απάντηση. Πρώτον : «Ας
τον τρελό στην τρέλα του» (Άκης Πάνου) . Δεύτερον : Η ψυχοθεραπεία είναι σύνθετη λέξη από το «ψυχή» και το «θεραπεύω»,
που στην αρχαία ελληνική σημαίνει, υπηρετώ. Εξ ου και θεραπαινίς, (η οποία
βεβαίως δεν ξεσκόνιζε μόνο το σπίτι της
κυράς, αλλά συχνά και το απαλό υπογάστριο του αφέντη). Και επίσης μερική σχέση έχει η ψυχοθεραπεία με
την ψυχιατρική, καθόσον και αυτή
θεραπεύει (αλλά με την νεοελληνική σημασία της λέξης) την ψυχή.
« ΠΙΝΑΚΑΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ… »
Κάποτε
στη ζούλα, αν μ΄ έπνιγε κάτι, έγραφα. (Εκεί δεν αντέγραφα). Αυτό είναι σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι, ότι επηρεαζόμουν από επιφανείς «συναδέλφους» μου …(ίσως κατά
τι αξιότερους από μένα!!!), όπως π.χ. ο Ρίτσος, που νομίζω ότι στο μόνο που διαφέρουμε είναι ότι αυτός
είναι πολυγραφότερος από μένα…(ε ρε γλέντια, ε..ρε ψώνισμα!). Βέβαια για να σοβαρολογήσουμε και λίγο, ουδείς
«δημιουργός» ξεκινάει ανεπηρέαστος. Μιμείται,
έως να βρει το προσωπικό του στυλ, κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Κακό είναι να αντιγράφεις (βλέπε : σινανάϊνα βρουμ, σινανάϊνα).
Τελικά
όμως ούτε αντέγραψα, ούτε το προσωπικό
μου στυλ βρήκα, γιατί απλούστατα δεν είμαι δημιουργός. Έτσι μόνο να επηρεάζομαι ξέρω. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή τον επηρεασμό, το
έχω παιδιόθεν, (πρόσεχε τι θα πει η θεία…!) και είναι με σαφήνεια εγγεγραμμένο
στη «δωρεά εν ζωή» που μου έκαναν οι γονείς μου…Έτσι, με τη σειρά μου κι εγώ,
ως σώφρων πατήρ, φρόντισα να μην το σπαταλήσω από δω κι από κει, και το
κληροδότησα εμπλουτισμένο και επαυξημένο στα παιδιά μου… Φτου σου μαλάκα! (Να μην ξεχαστώ να σβήσω, πριν τυπωθεί το
κείμενο, αυτή την τελευταία φράση….).
Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στη συλλογή που
ακολουθεί, έχουν τα περισσότερα γραφτεί
όταν ήμουν 51 ετών.
Υπήρξαν
σημαντικά και μισητά -τότε- γεγονότα στη ζωή μου, που την καθόρισαν. Αργότερα κατάλαβα ότι η μέχρι τότε ζωή μου
καθόρισε εκείνα τα γεγονότα. Κι έτσι
τώρα δεν τα αντιμετωπίζω ως μισητά, αλλά
ως φυσιολογικά επακόλουθα, ως κομμάτι
της ζωής μου. Από τη ζωή μας τελικά δεν πετάμε τίποτα. Η ζωή του καθένα είναι μία,
ενιαία και αδιαίρετη. Δεν μπορούμε, εκ των υστέρων, να την παίρνουμε «α λά καρτ». Απλώς,
κάποια περιστατικά τα φυλάμε στην αποθήκη, μέχρι να τα χρειαστούμε ξανά. Αλλά
κι αν δεν τα χρειαστούμε, εκεί θα μείνουν και πάλι. Δεν αγοράζουν οι
παλιατζήδες αναμνήσεις, αλλά κι αν στις ζητήσουν τους στέλνεις στο διάβολο. «Όχι κύριε, κοπάνα την, δεν
πουλάμε» !
Αν
αναγραμματίσουμε το 51 προκύπτει ο αριθμός 15.
15 χρονών, η εφηβεία στο φόρτε της. Νομίζω πως δεν την έζησα φυσιολογικά. Όταν οι ομήλικοί μου τραγουδούσαν Beatles, εγώ
κομπανιάριζα στην κιθάρα μου Αττίκ…Και δός του καμάρι οι γονείς, οι φίλοι τους
και οι θείοι, των οποίων υπήρξα επί σειρά ετών ο προσωπικός και άμισθος
διασκεδαστής. Δεν τους αδικώ. Ήθελαν το
μήλο να πέσει κάτω απ΄ τη μηλιά. Άστο ρε
αδελφέ να το πάρει το αεράκι της εποχής και
να πέσει λίγο πάρα πέρα, και πάλι στον ίσκιο της μηλιάς θα πέσει…. (Πάντως -μεταξύ μας- η κιθαρίτσα μού εξασφάλιζε πάντα
και «πρώτο τραπέζι πίστα» στα πάρτυ της εποχής).
Ας
επανέλθουμε στο 15. 15 μηνών, η
ηλικία που από τότε αρχίζεις να θυμάσαι.
Και που όπως λένε, έχουν ήδη διαμορφωθεί
πολλά από αυτά που αργότερα καθορίζουν τα μετέπειτα…Θυμάμαι, ότι συχνά οι γονείς μου με πήγαιναν και
παρακολουθούσα αγώνες κατς! Καρπόζηλος
εναντίον Καρυστινού. Τρόμαζα… Είχα
υποσχεθεί να μην συνοδεύσω ποτέ τα
παιδιά μου σε τέτοια θεάματα…Δεν το τήρησα. «Δε βαριέσαι», αυτό μου είχαν μάθει, κι αυτό
έκανα…. (Ξεμπερδεύω με αυτό το «δε
βαριέσαι». Σα δεν ντρέπομαι …!)
Ήδη έχω
καταλάβει ότι ξεστράτησα! Ξεκίνησα για
Γλυφάδα και βρέθηκα Κόρινθο! Έτσι κάνω
συνήθως. Μούρχεται μια λέξη στο μυαλό κι
αρχίζω να γράφω, κι όπου βγει. Στο τέλος διαβάζω τι έγραψα. Αναρωτιέμαι που βρίσκομαι; Ρωτάω κανένα
περαστικό : «Ψιτ καλέ κύριε, τι είναι εδώ»; «Ρε δεν πας στο διάολο νυχτιάτικα παλιο-μαλάκα» μου απαντάει. Άσε λοιπόν θα το βρω μόνος μου…
ΠΕΡΙ
ΣΩΤΗΡΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ
ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
(και
άλλα συναφή)
Την
υπηρεσία μου, τη «μισώ»… Αφόρητος χώρος. Μόνο ως
τόπο συνάντησης με συναδέλφους
μου την απολαμβάνω. Συχνά θυμάμαι τον Κ.
Καριωτάκη
«οι υπάλληλοι λιώνουν και
τελειώνουν,
σα
στήλες δυο -δυο μες τα γραφεία
Ηλεκτρολόγος
θάναι η Πολιτεία
Κι
ο θάνατος που τους αποτελειώνουν»
Άραγε
και τότε έβριζαν τους Δημόσιους Υπάλληλους;
(Τώρα παίρνω την εκδίκησή μου, αφού όλοι βρίζουν όλους…). Κι όμως τρέμω τη σύνταξη, κι αυτό ίσως γιατί το τέλος είναι κοντά στο «τέλος»!
Όμως τους συναδέλφους μου; Κανονικά πρέπει να τους αγαπώ, ή αυτό πρέπει να λέω. Όμως ποιος κόκορας αγάπησε τον άλλον, ιδίως στο ίδιο κοτέτσι; Μικροτσακωμοί, ψευτοαντιθέσεις, ξέρετε τώρα…Αφού λοιπόν
για μένα, όλα σε λίγο τελειώνουν,
υπηρεσιακά ελπίζω, σκέφτηκα να βγάλω τη μάσκα και να τους παρουσιαστώ κάπως
αλλιώς. Γιατί βεβαίως δεν είμαι μόνο ο
συνδικαλιστής, ούτε μόνο ο Μηχανικός.
Είμαστε
και κάτι άλλο απ΄ αυτό που αφήνουμε να φαίνεται. Γιατί όλοι φοράμε μια μάσκα. Ο
συνάδελφος, ο άνθρωπος, δεν είναι αυτό που βλέπουμε (ή που μας αφήνει
να βλέπουμε ) στην καθημερινότητά του. Είναι και η δουλειά του, είναι κι η αναδουλειά του, είναι η τεμπελιά του, είναι το «να σας συστηθώ» του, αλλά είναι και τα χόμπυ του, το σπίτι του, οι μικροσυνήθειές του, οι αγάπες και οι ευαισθησίες του, οι έρωτες και τα μίση του, οι
πυτζάμες του, η ώρα που καθαρίζει το αυτοκίνητό του, που τσακώνεται με το
σύντροφό του, που πλένει τα πιάτα και σιδερώνει, που μαγειρεύει και πάει στο
κομμωτήριο…Αλλά και κάτω από τη μάσκα που φοράμε όλοι, κρύβονται κι άλλες πολλές
μάσκες. Κι όσο να τις βγάζει ποτέ δε θα δεις το πραγματικό του πρόσωπο. Ούτε
κι αυτός το δικό σου. Και το πιο σημαντικό; Κανένας δεν μπορεί ούτε το δικό του το πραγματικό
πρόσωπο να δει. Δεν τόχει δει ίσως ποτέ,
και ίσως ποτέ δε θα το δει. Δε θα αποκτήσει ποτέ, το αποδιδόμενο στον εκ των επτά σοφών Χείλωνα τον
Λακεδαιμόνιο, «γνώθι σαυτόν», που ίσως είναι η πρόδρομη φράση της σημερινής
ψυχαναλυτικής διαδικασίας.
Μήπως
όμως η αλήθεια δεν είναι ακριβώς αυτή που περιέγραψα: Ότι -δηλαδή- μισώ την υπηρεσία μου;
Τότε
γιατί αργότερα, περιλαμβάνω ένα κειμενάκι, με τον τίτλο «το σπίτι του ανατέλλοντος
ηλίου»; (Σχήμα κατ΄
ευφημισμόν -όπως λένε και οι φιλόλογοι- το «ανατέλλοντος», γιατί «δύοντος»
θάθελα να πώ…)
Μάλλον
λοιπόν απέχει της αλήθειας το ότι μισώ την υπηρεσία μου. Αυτό δε σημαίνει ότι την αγαπώ. Απλώς την θεωρώ αναγκαία και απαραίτητη, και δεν αντέχω να την μεταχειρίζονται ως
υπουργική προικοδότηση. Γιατί ό,τι
μας είναι αναγκαίο δε σημαίνει και
ότι το αγαπάμε, αλλά ό,τι αγαπάμε
μας είναι σίγουρα αναγκαίο.
Να
θυμηθώ στο τέλος να διορθώσω τη λέξη «υπηρεσία». Προτιμώ τη λέξη δουλειά. Η λέξη υπηρεσία μου θυμίζει νόμους,
κανονιστικές πράξεις, πολιτικές… « Πχ: να μειωθεί ο αριθμός των
υπηρεσιών, να ιδιωτικοποιηθούν οι
υπηρεσίες κλπ». Άσε που μου θυμίζει κάτι από Ραγκούση, τον οποίο θα τον προτιμούσα με το ξανθό του μαλλί να
παίζει σε ταινίες της ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ-ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
τον κακό γερμανό των SS (τύφλα νάχει ο Ντίνος Καρύδης). Ή εκείνο τον άλλον, τον τέως Προεδρίας, Κούβελα, με την άσπρη φράντζα (Παναγιωταρέα style), που
αποκαλούσε τους ποιητές λαπάδες…(άντε να χαθείς σαχλέ!) Τώρα βέβαια δικαίως θα
αναρωτηθεί κάποιος, τι σχέση έχουν αυτοί οι δύο μεταξύ τους. Έχουν δύο
τουλάχιστον κοινά. Και οι δύο ήρθαν στην
Αθήνα από μακριά. Ο ένας από την Πάρο κι
ο άλλος από τη Θεσσαλονίκη, με στόχο να
σώσουν τη Δημόσια Διοίκηση και δι΄ αυτής την Πατρίδα. Και οι δυο επιχείρησαν να
βρουν και να καταγράψουν το πλεονάζον προσωπικό (που διόρισαν) στο Δημόσιο. Έχουν όμως και μια διαφορά: Ο ένας είναι ξανθός κι ο άλλος καστανομάλλης.
Αλλά το πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου συνέβαλε στο να επέλθει η σύγκλιση. Έτσι το λευκό κρύβει και το ξανθό και τη φράντζα….(Επί τη
ευκαιρία: η αριστερά ζηλεύοντας το φυσικό κάλλος των προαναφερομένων, αμήχανη
καταγίνεται σε ατέρμονες συζητήσεις και διαπληκτισμούς «περί του φύλου των αγγέλων»! Ευτυχώς όμως που εκτός από την αριστερά,
υπάρχουν και οι αριστεροί..).
ΜΝΗΜΕΣ
(επεξηγηματικές και επηρεάζουσες)
Κάποτε
-πριν 30 χρόνια- είχα μια καλή φίλη, που τώρα έχουμε χαθεί (…μη το πεις οι παλιοί μας φίλοι,
μη το πεις, για πάντα φύγαν…) Ο πατέρας της, κ.Δ.Δ., ήταν ένας σπουδαίος μουσικός, ωστόσο άγνωστος
στο ευρύ κοινό, αφού έγραφε ένα είδος
μουσικής, την λεγόμενη σύγχρονη, (όπως αυτή του Ιάνη Ξενάκη). Τον ρώτησα λοιπόν
κάποια μέρα, που εργαζόταν χειρονακτικά στο μικρό του αυθαίρετο σε μια
λουτρόπολη του λεκανοπεδίου, απάνθρωπη σήμερα. Κύριε Δ, αυτή την εποχή τι
γράφετε; Κι αυτός με μια γαλήνια αδιαφορία, συνεχίζοντας τη
δουλειά του, μου απάντησε: Αυτή τη εποχή
δεν γράφω, βάφω!!!
Δεν
είμαι ούτε επαγγελματίας, αλλά ούτε ερασιτέχνης γραφιάς. Μόνο, ως προείπα, στα
συνδικαλιστικο-πολιτικά ξύλινα κείμενα
έχω ποσοτικώς διαπρέψει. Που και που
όμως, μούρχεται (και όπως μούρχεται μου
φεύγει) η ανάγκη να δω τα γεγονότα μ΄ ένα άλλο τρόπο, γράφοντάς τα.
Και «βγαίνουν» κάτι κειμενάκια, που περιλαμβάνουν κατά κύριο λόγο το συναίσθημά
μου. Αυτά όμως, έχω την ανάγκη να τα μοιραστώ και με άλλους. Πιθανά γιατί κατά βάθος επιζητώ μήπως και κλειστεί
κάποιο ραντεβού μεταξύ των συναισθημάτων μας. Πιθανά γιατί ενυπάρχει και ο
ναρκισσισμός -μικρός (;), μεγάλος (;)- αλλά
ίσως και η ανθρώπινη ματαιοδοξία. «Πω- πω ρε μεγάλε τα διάβασα κι
έπαθα την πλάκα μου» (σιγά μη τα διάβασες…ούτε κι εγώ μάλλον θα
τα διάβαζα).
Βέβαια,
χωρίς νάμαι πολυδιαβασμένος, έχω νου και κρίση να γνωρίζω ότι αυτά που γράφω
δεν είναι ούτε μνημεία τέχνης, ούτε καν τέχνη. Είναι όμως συναίσθημα, κι αυτό
δεν το διαπραγματεύομαι, γιατί είναι κατάδικό μου. Όποιος θέλει τους ρίχνει μια
ματιά, κι αν έχει χώρο στη βιβλιοθήκη του το κρατάει.
«Και ποιος σου ΄πε ρε φίλε» -θα πει
δικαιολογημένα κάποιος- «ότι μας ενδιαφέρει το συναίσθημά
σου, και το βγάζεις φεϊγ βολάν».
Κοιτάξτε… υπάρχουν και οι μπλε κάδοι ανακύκλωσης!
Σε ότι
λοιπόν με αφορά, με επηρεάζουν εκατοντάδες άνθρωποι, γνωστοί, φίλοι, «φίλοι»,
καταστάσεις και στιγμές, γεγονότα που συνέβησαν, και άλλα που δεν συνέβησαν παρόλο που θάθελα να συμβούν… Όλα και όλοι, βεβαίως δεν έχουν
αυτονόητα την ίδια βαρύτητα στη ζωή και
στο συναίσθημα.
Με
μια -παιδιόθεν- φίλη, συζητάμε συχνά
(όχι και τόσο, τώρα που το καλοσκέπτομαι) γύρω από την ποίηση. Ισχυρίζεατι με απόλυτο τρόπο, πως όλοι οι
ποιητές είναι κατά βάση καταθλιπτικοί.
Αυτό, δεν είναι κάτι που και μένα
από χρόνια δεν μ΄ έχει απασχολήσει. Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω θεωρητικά ενσκύψει στα περί τέχνης
γενικότερα…όμως τολμώ να πω ότι ίσως όντως, τη στιγμή που οδηγείται κάποιος να
γράψει, ίσως να είναι περιβλημένος μ΄ένα πέπλο κατάθλιψης. Εκείνο όμως, που προσωπικά
με «τρελαίνει» είναι το τρίγωνο «στίχος-μουσική-ακροατής».
Και το τελικό αποτέλεσμα που
παράγεται, παρά την εσωτερική αρμονική «αντίστιξη». Για παράδειγμα : Ο λυρικός, αλλά και επικός
Τάσος Λειβαδίτης γράφει τη Δραπετσώνα.
Προφανώς δεν είναι και στα καλύτερά του (ψυχολογικά) όταν τη γράφει,
παρά την αισιοδοξία που προσπαθεί στο τέλος να δώσει με το «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε
φτωχοί…». Δεν πρέπει νάναι
και τόσο στα πάνω του ο Θεοδωράκης, όταν την ντύνει με μουσική, (ίσως μάλιστα να την μελοποιεί μετά από κανένα ξυλοδαρμό
από χωροφύλακες)…Όμως, έρχεται η βραδιά,
(χιλιάδες βραδιές), μερακλωμένοι κάποιοι, χορεύουν αυτή
την τρομερή ζεμπεκιά,
διασκεδάζοντας, αλλά και
ψυχαγωγούμενοι συγχρόνως. ‘Αρα η «κατάθλιψη»
του ενός, γίνεται χαρά για τον άλλο.
Συνειδητά
σ΄ αυτό το κείμενο για τους ανθρώπους δεν
χρησιμοποιώ ονόματα. Συνήθως χρησιμοποιώ
τη λέξη φίλος* ή σπανίως συνάδελφος. Επίσης
συνειδητά με το άρθρο «ο» ή «το». Το άρθρο θηλυκού γένους το αποφεύγω. Όχι
τυχαία, στην ελληνική γλώσσα, αυτό που κυρίως παράγει πράγματα (πρωτογενώς) και συναίσθημα (δευτερογενώς) είναι θηλυκού
γένους: Η γή, η γυναίκα και
κυρίως η μάνα. Όχι ότι ο πατέρας δεν παίζει το ρόλο του. Η
έλλειψη (βιολογική ή φυσική) του πατέρα παράγει στο παιδί κατά βάση κοινωνική
ανασφάλεια, αλλά η έλλειψη της μάνας , συναισθηματική. Αλλά πώς να το κάνουμε…Η μάνα είναι οι ράγες
του τραίνου της ζωής. Ανάλογα με το πώς
θα σου κατασκευάσει τις ράγες θα κινηθεί
η ζωή σου. Ανάλογα, με τα «μπράβο»
και τα «χειροκροτήματα», που
εισπράττεις απ΄ αυτήν, από την εποχή που
είσαι μωρό, θα δυναμώνει η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή σου μεγαλώνοντας .
Αλλιώς θα την επιζητάς, εις μάτην, ως
επαίτης δεξιά κι αριστερά σ΄ όλη
σου τη ζωή. Γι αυτό και το χριστιανικό «χους ην και εις
χουν απελεύσει», ίσως θάταν καλύτερα να έχει γραφτεί «από θηλυκό γένος (γυναίκα)
ερχόμαστε και σε θηλυκό γένος ( γη)
καταλήγουμε».
Τελειώνοντας θάθελα
να πω, ότι λίγα χρωστάω σε
πολλούς, και πολλά σε λίγους…
Έχω
βέβαια την ενοχή ότι στους λίγους που οφείλω τα πολλά (και που είναι τα παιδιά μου), έχω δώσει ίσως τα λιγότερα (και πολλά απ΄ αυτά καλύτερα
να μην τάδινα)…
·
Φίλος: από το ρήμα φιλώ, που στην αρχαιοελληνική
σημαίνει αγαπώ. Άρα φίλος = πολλά πράγματα. Οικογένεια, παιδιά, αλλά και φίλοι
και «φίλοι»…
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ
ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΟΣ ΗΛΙΟΥ
«There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it΄s
been the ruin of many a poor girl
And God I know
Ι΄m one»
(ΤΗΕ ΑNIMALS)
Κάπου σε μια μικρή
πολιτεία του Νότου. Τ΄όνομά της ; Καμιά
σημασία. Ας την πούμε Νέα Ορλεάνη, Νότια Καρολίνα, Ελλάδα….
Ξημερώνει Παρασκευή.
Το ημερολόγιο γράφει 21η
Απριλίου 1967.
Ο κόσμος στην άχαρη καθημερινότητά του.
Ετοιμαζόμαστε για νέες εκλογές, που έχουν προγραμματιστεί για τις 28 Μαϊου. Την
άλλη μέρα Σάββατο – του Λαζάρου- (Σαββάτο νάναι μάστορα κι ας είναι χίλιες
ώρες)… Σε κάποιο υπόγειο ταβερνάκι θα
περιμένουν ίσως κάποιο θάμα… - μεσ΄σε
καπνούς και σε βρισιές-.
Κόσμος στους δρόμους
ξεσηκώνεται. Οι αποστάτες έπεσαν…Να δούμε ο «γέρος» θα τα καταφέρει…θα τον αφήσουν; Η
ΑΥΓΗ κυκλοφορεί στα περίπτερα με τίτλο:
«Γιατί δεν πρόκειται να γίνει Δικτατορία»! Παρόμοιες αναλύσεις κι απ΄ τις
εφημερίδες της Χρίστου Λαδά…Α! όλα κι
όλα, από τότε που η οργή Λαού πήγε να μας κάψει τα γραφεία με την αποστασία,
δεν την ξαναπατάμε…Στο εξής Δημοκράτες…(και αργότερα MEGA)...
Σε λίγες μέρες
ετοιμάζεται στο καλλιμάρμαρο η συναυλία των ROLLING STONES. Στο Λυκαβηττό ο ψηλός ετοιμάζει συναυλία με
κάποια πολλά υποσχόμενα «κωλόπαιδα», κάποιο Λοϊζο, Λεοντή, Μαρκόπουλο. Σαν καλοί φαίνονται, λένε κάποιοι τριαντάρηδες
τότε. Κάποιοι άλλοι προτιμούν ακόμα τα
παλιά. Τζένη Βάνου, Γιάννης Βογιατζής…(δε βαριέσαι κι αυτοί καλοί είναι…). Και κάποιοι τρελλάρες τραβάνε την ανηφόρα της Μνησικλέους. Σε κάτι δωματιάκια, σε κάτι «χαμαιτυπεία», (Εσπερίδες, Απανεμιά…ή
κάπως έτσι τα λένε) κάτι «τσογλάνια» τραγουδάν κάτι περίεργα τραγούδια. Ένας
Σαλλονικιός που την κοπάνησε μ΄ ένα φορτηγό, και τη γλύτωσε μ΄ ένα τρελόχαρτο απ΄ το
στρατό, ένας που μας το παίζει ευρωπαίος
απ΄ τη Γαλλία -Σπανός (;)- ένας τρισπίθαμος (Πουλόπουλος), κάποιες πιτσιρίκες…. Να προσέχετε παιδιά μου,
λένε οι χοντρές μαμάδες στους νεαρούς που μιμούνται τον Κόκκοτα στις φαβορίτες,
και στα κοριτσάκια που ντρέπονται για το
στήθος τους που φουσκώνει και δεν μπορεί να μοιάσουν στο top model της εποχής
Τουίνγκυ. Να προσέχετε, γιατί
εκεί είναι σκοτάδι, να προσέχετε γιατί
έχουμε ακούσει ότι δεν τάχουν καλοί άνθρωποι αυτά τα μαγαζιά. Ο ένας μάλιστα είναι αλκοολικός (Αργύρη τον
λένε;), αλλά κι ένας άλλος με μια χαίτη στο λαιμό (Ζωγράφος ;) το ίδιο…Ti περίεργο μ΄ αυτές
τις μαμάδες, θα μπορούσαν να δουλεύουν
στην ΚΥΠ… πως μάζευαν τόσες πληροφορίες ; Και μη ξεχαστείτε… Στις 12, το πολύ 12.30 στο
σπίτι…Να μη μας συζητάει κι η γειτονιά…!
Τι θέλαν και
τόλεγαν…Στις 5 το πρωϊ, κάτι θόρυβοι στο δρόμο, κάτι χριστοπαναγίες από
κάποιους χακοφορεμένους, και στο
ραδιόφωνο, ποιοι μαλλιάδες, και ποιοι ροκάδες, ποιός ψηλός και ποιος Σπανός …Παπαλάμπραινα καϋμένη και παπάκι πάει στην ποταμιά…!
«Λόγω της
δημιουργηθησαμένης εκτάκτου καταστάσεως, από της 3ης νυκτερινής της
σήμερον ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Τίθεται σε ισχύ το
Διάταγμα ΔΞΘ/1912 περί καταστάσεως πολιορκίας και αναστέλλονται τα τάδε και
τάδε άρθρα του συντάγματος. Ησυχία τάξις και ασφάλεια επικρατεί καθ΄ άπασαν την
Επικράτειαν» (καθ΄ όσον των εχθρών τα φουσάτα
περάσαν,,,,).
Και μιας και
απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των πέντε ατόμων, εκτός από τον Ιππόδρομο, τη
Γυάρο και τη Μπουμπουλίνας –σήμερα Υπουργείο Πολιτισμού- πάνε και τα «χαμαιτυπεία» της οδού Θόλου, πάει
κι ο ψηλός. Αλλού ο παπάς -εκτός απ΄ τον Ιερώνυμο- κι αλλού τα γένια
του.
Ο κόσμος
μουδιασμένος…Ο πατέρας εξορία και το σπίτι ορφανό. Άλλοι
(μια σημαντική πλειοψηφία, ας μην
ντρεπόμαστε να το πούμε, άλλωστε πάντα
έτσι γίνεται, την ιστορία ξεκινούν να τη
γράφουν οι μειοψηφίες) αρχίζουν δειλά-δειλά να το βλέπουν και από ουδέτερα,
έως και με καλό μάτι. «Το χαν παρακάνει
και μ΄ αυτές τις διαδηλώσεις…Φαυλότης, μην το συζητάς (το σύνθημα να καεί το
μπουρδέλο η βουλή δεν είχε βγεί ακόμα)…Κι ο γέρος κρυπτοκουκουές ήταν (έλα μουνί στον τόπο
σου!) … Κι ο γιος του δικτατορία ετοιμαζόταν να κάνει με τον Ασπίδα… Και σου λέω, μου τόπε η Σούλα, πούχει ένα ξάδελφο, που η κουνιάδα του μπατζανάκη
του δουλεύει στο επιτελείο. Βρήκαν κρύπτες των αριστερών… Αποθήκες ολόκληρες με
όλμους…Ναι σου λέω!
Και βέβαια, ο αφέντης
δήλωνε Σωτήρας αλλά ο κόσμος τον έλεγε
δικτάτορα…Το πραξικόπημά του το ΄λεγε
επανάσταση κι ο κόσμος χούντα…Αυτός έλεγε ότι κυβερνά, ο κόσμος έλεγε ότι κυβερνούν οι
αμερικάνοι…Αυτός έλεγε ότι όσοι αντιδρούν στον ιατρικό του γύψο δεν αγαπούν την
πατρίδα. Σήμερα κάποιοι κακοηθέστατοι ισχυρίζονται ότι ο Ντομινίκ Τρως Καν πήρε «ειδικότητα στην ιατρική» κοντά
στο Σωτήρα… Αυτός έλεγε ότι ήταν αυτόκλητος, ο κόσμος έλεγε ότι ήταν αμερικανόσταλτος. (Όχι!
το ΔΝΤ δεν είναι ακριβώς
αμερικάνικο)…Αυτός έλεγε ότι ήρθε να σώσει την πατρίδα από τους εαμοβούλγαρους και να ξαναδώσει ψωμί στο λαό, ο κόσμος έλεγε
ότι ήρθε, για να κάνει πλάτες στα
αφεντικά, για τα πετρέλαια της (πιο)
μέσης Ανατολής κλπ…κλπ…κλπ.
Αλλά, «όλβιος όστις
της ιστορίας έσχεν μάθησιν» όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Πολύβιος. Πάντως, για
νάμαστε και αντικειμενικοί, είχε ο αφέντης και μια ειλικρίνεια. Κατάργησε τη
Βουλή δια της διαλύσεώς της, και όχι δια της υποβάθμισής της! Κλείνει η παρένθεση.
Και
περνούσαν τα χρόνια…
Πάει ο Σαββόπουλος. Ποιος
ξέρει τη Φαραντούρη; Πάει ο Λεοντής (ό,τι
απόμεινε απ΄ αυτόν είναι η …καταχνιά του). Ποιος ξέρει για το πνευματικό
εμβατήριο. Εθνική μας αοιδός : η Κλειώ
Δενάρδου ! Εθνικό άσμα : το κυρά-Γιώργαινα…
Κάποιος παλαβός φαντάρος πάει να καθαρίσει τον αφέντη, αλλά τη γλυτώνει παρά τρίχα (ο ίδιος μια πρωτομαγιά του 76 δεν τη
γλύτωσε, στουκάρισε στην Βουλιαγμένης.
Μιλήσαν για ατύχημα…). Κάποιου άλλου
καθηγητή, του κόπηκε το χέρι από μια μπόμπα (τι τάθελες τα εκκρηκτικά αδελφέ
μου, καθηγητής πράμα…). Σε κάποιο ταγματάρχη -Μουστακλή- κάναν πειράματα για το πώς μπορεί ο άνθρωπος
να μεταλλαχθεί σε φυτό. Ο αφέντης μιλά στο Παναθηναϊκό Στάδιο (εκ του ασφαλούς)
γιουχαϊζόμενος από τους μαθητές (όχι σαν
το Χατζηδάκη που πήγε σα μαλάκας να περάσει μέσα από τη διαδήλωση) .
Στα
γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Η ΑΕΚ συντρίβει
τη Σλάβια στο Μπάσκετ (κάποιοι μιλάνε ότι ο κόσμος είχε μπουκάρει στο
καλλιμάρμαρο κι έσπρωχνε τη μπασκέτα, κατά που πήγαινε η μπάλα. Εθνική Γιορτή ! Χαρά εμείς οι πιτσιρικάδες, την άλλη μέρα μας
διώξαν απ΄τα σχολεία «της περηφανούς νίκης ένεκεν». Ο Παναθηναϊκός φτάνει στο
Γουέμπλεϋ. Η Βραζιλία συντρίβει τους
Λατίνους με 4-1 και παίρνει την κούπα -άλλος λαϊκισμός αυτό το «κούπα»- στη
χώρα της. Και… κάπου σ΄αυτή την περίοδο
η Εθνοσωτήριος κάνει μια πράξη ,που ο ταπεινός γράφων της χρωστάει, γιατί απ΄ αυτήν μεγάλωσε 3 παιδιά.
Ιδρύει
τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού !!!
Αλλά η ζωή
συνεχίζεται…
Κάποιοι
«χασισωμένοι»…(απα-πα !) ροκάδες κάνουν το Γούντστοκ, κάποιοι «επικίνδυνοι»
μαλλιάδες καίνε το Παρίσι το Μάη του 68,
και ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, (ηγέτης
της Γαλλικής Αντίστασης στο Β΄Παγκόσμιο) δεν προλαβαίνει να αλλάζει πάμπερς. Η Μελίνα τραγουδάει στην αγκαλιά του Μάνου τον
κυρ- Αντώνη. Η εγχώρια αριστερά διασπάται
το ΄68 σε κάποια ολομέλεια (βρε μανία αυτό το παιδί όταν πρέπει να αναπτυχθεί
το κίνημα να διασπάται…) και σιγά-σιγά αρχίζει κι οκόσμος να σηκώνεται
από τις καρέκλες (τότε δεν υπήρχε ο καναπές), να σταματά να βλέπει τον «Άγνωστο πόλεμο», (τότε δεν
υπήρχε η Φαίη Σκορδά και ο Λιάγκας) και…
Νάσου
το Πολυτεχνείο…. και «Παπαδόπουλε φασίστα, που παντρεύτηκες μια
πλύστρα..». Και να ! χιλιάδες Λαού, και… τελειώνει το Πολυτεχνείο. Και ο
καθ΄ένας πάει στη δουλειά του. Και
κάποιοι βρήκαν δουλειά επειδή τέλειωσαν το Πολυτεχνείο (και καμιά εικοσαριά
επειδή ήσαν στο Πολυτεχνείο !). Μάλιστα οι δεύτεροι βρήκαν κατά τεκμήριο
καλύτερη δουλειά απ΄ τους πρώτους.
Τα υπόλοιπα είναι
γνωστά σε όλους…
Η
Δημοκρατία μας δουλεύει ρολόϊ!
Το κοινοβούλιο δεν
έχει καταργηθεί! Ο εξωτερικός παράγων δεν καθορίζει την
οικονομία μας! Μπορούμε και ψηφίζουμε
όποιον θέλουμε με βάση το πρόγραμμά του! Όποιον ψηφίζουμε αυτός μας κυβερνά! Γιατροί και γυψαδόροι δεν υπάρχουν !
Το μόνο που
παραμένει ανά τους αιώνες αναλλοίωτο,
είναι ότι όσους τσαμπουκαλεύονται
ζόρικα τους λέμε ότι δεν αγαπούν την πατρίδα , και τους βαφτίζουμε
τρομοκράτες. Ενώ την κρατική τρομοκρατία
την αποκαλούμε «αποκατάσταση της εννόμου τάξεως».
Α! και κάτι άλλο, για να μην ξεχαστούμε χρονιάρες
μέρες. Βρε πως τα φέρνει η ζωή! Τη
Γενική Γραμματεία Αθλητισμού την ίδρυσε
η Δικτατορία και τη διαλύει η Δημοκρατία.
Με δυο λόγια «η ζωή
μου κύκλους κάνει» ή όπως λέει και ο αρχιτρομοκράτης Κάρολος Μαρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα…»
***
1η Γενάρη 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου