ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ … ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Του Απ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο τίτλος φαίνεται σουρεαλιστικός αλλά δεν λέει ψέματα. Στην Ευρώπη (ΕΕ) οι κυρίαρχες ελίτ κρατούν τα ηνία χωρίς σοβαρή αμφισβήτηση ούτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά. Αλλά πλέον πολλοί αναρωτιούνται πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτό. Τα ακροδεξιά κόμματα στη Β. Ευρώπη, τα περισσότερα, παίζουν εντός συστήματος, συγκυβερνούν με τα συντηρητικά παραδοσιακά κόμματα. (Ελληνική ιδιομορφία συνιστά ότι η ΝΔ συγκυβέρνησε και με το ΛΑΟΣ και με τη ΔΗΜΑΡ). Η Αριστερά παραμένει στην ΕΕ ανώδυνη μειοψηφία. Και μόνο το γεγονός ότι η ομάδα των αριστερών ευρωπαϊκών κομμάτων επέλεξε ως υποψήφιο στις εκλογές για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Τσίπρα, αποκαλύπτει την αμηχανία της.

Δεν συνηθίζουν να κάνουν τέτοιες χάρες οι δεξιοί αλλά ούτε οι ευρωπαίοι αριστεροί στους δευτεροκλασάτους «νότιους». Είμαστε όλοι διεθνιστές και ίσοι αλλά μερικοί έχουν πιο κόκκινο αίμα από άλλους, εκ καταγωγής. Δεν είναι ρατσισμός αλλά ζήτημα ισχύος. Ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα της ισχύος, δεν είναι ούτε ποτέ ήταν η αιτία της ανισότητας και των διακρίσεων. Οι αντιρατσιστές σπάνε την τηλεόραση (τη συσκευή), δεν αγγίζουν τον πυρήνα, τη διαφορά ισχύος.

Για χίλιους δυο λόγους (έχουν αναφερθεί αναλυτικά από πολλούς) ο κόσμος στην ΕΕ παραμένει αδρανής στην «επίθεση λιτότητας» και στη Γερμανική ηγεμονία. Στην ίδια την ηγεμονική Δύναμη, ο κόσμος συντάσσεται με την ηγεσία στο Βερολίνο. Όπως ακριβώς οι αμερικανοί υποστήριζαν τον εκάστοτε Πρόεδρο και «δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική», ιδίως την εξωτερική. Όταν πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά ασχολείσαι με τα οικιακά, σνομπάρεις τα δημόσια. Ωστόσο μας χρειάζονται ορισμένες διευκρινήσεις. Έχουμε, κατά κοινή ομολογία, κρίση του συστήματος. Κρίση συνολική του (καπιταλιστικού) συστήματος στη Δύση, βαθύτερη από όσο παραδέχονται οι ηγήτορες. Αλλά άραγε αυτό σημαίνει ότι αμφισβητείται ή, πολύ περισσότερο, ότι κινδυνεύει η ηγεμονία των κυρίαρχων ελίτ; Με κάθε ψυχραιμία και ειλικρίνεια η απάντηση είναι όχι, τώρα δεν κινδυνεύει ούτε καν αμφισβητείται. Αντίθετα οι κυρίαρχες ελίτ έχουν καταφέρει να αντιστρέψουν την αιτία της κρίσης και να τη ρίξουν στις πλάτες του κόσμου-και δεν φταίει και την πληρώνει.

Πουθενά, στην Ευρώπη αλλά και στον Κόσμο, δεν αμφισβητείται το ίδιο το σύστημα αλλά μόνο οι εκάστοτε κυβερνώντες, όταν συμβαίνει κι αυτό. Ένα δείγμα είναι ότι κυβερνώντες αποτυχημένοι (πχ ο Σαρκοζί ή ο Σημίτης) πιστεύουν (και τους παροτρύνουν) ότι μπορεί να επανέλθουν για να (ξανά) σώσουν τη χώρα. Στο ερώτημα αν οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ μπορούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους και χωρίς το ευρώ η απάντηση δεν προκύπτει από πουθενά αρνητική-η Γερμανία κυριαρχούσε και όταν είχε το μάρκο. Το νόμισμα είναι δευτερογενής πηγή Εξουσίας, πρωτογενής είναι η Ισχύς της χώρας (ή των χωρών) που το εκδίδουν. Και τέλος, πουθενά, στην Ευρώπη, δεν εμφανίζεται η ανάγκη ενός «σωτήρα», ενός «Βοναπάρτη» για να σώσει την παρτίδα. Οι κυρίαρχες ελίτ διατηρούν ισχυρές τις θέσεις τους, δεν βρίσκονται σε αδυναμία, δεν τίθεται θέμα «ισορροπίας» ισχύος με τις λαϊκές δυνάμεις ώστε να υπάρχει ανάγκη κάποιου «ισορροπιστή»-με τη σχετική ελληνική εξαίρεση όπου ο «Βοναπάρτης» εμφανίστηκε ως καρικατούρα με τη μορφή κυβερνήσεων τύπου Παπαδήμα. Όλα αυτά ισχύουν. Και ενισχύονται από το γεγονός ότι ο κόσμος αντιδρά ενστικτωδώς, συσπειρώνεται χωρίς ηγετικό κέντρο, σκόρπια, εμφανέστερα στην Ιταλία, κουφοβράζοντας στην Ελλάδα-η διαίρεση της Αριστεράς είναι συνέπεια της αδυναμίας της όχι η αιτία. Αλλά παρ’ όλα αυτά το καμπανάκι έχει χτυπήσει.

Εντός της Ευρώπης υπάρχει έλεγχος αλλά σταδιακά υπάρχει και αφύπνιση. Διότι οι κυρίαρχες ελίτ επιδίδονται σε κανιβαλισμό. Τρώνε τις σάρκες τους, έβαλαν στο φούρνο την ίδια την αστική τάξη, το μαξιλαράκι ανάμεσα σ’ αυτές και στην «πλέμπα». Η αφύπνιση έφερε τον Τσίπρα. Κουδούνισε και θεσμικά το πρώτο ξυπνητήρι. Η καμπάνα, ωστόσο, έρχεται έξω από τα σύνορα της Δύσης, τους ανταγωνιστές, Ρώσους, Κινέζους και άλλους, ως χθες παρακατιανούς. Μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Αντί να φροντίσουν οι κυρίαρχες ελίτ της Δύσης να αποπειραθούν τουλάχιστον να προσεταιριστούν το Κρεμλίνο, ως σύμμαχο εναντίον της Κίνας, επιμένουν «στην κύκλωση της Ρωσίας» με πυραύλους, την έσπρωξαν στην αγκαλιά του Πεκίνου. Δεν είναι ευφυέστεροι του Μιχαλολιάκου. Είναι εξ ίσου φυλακισμένοι στα αντικομμουνιστικά σύνδρομα με τον αρχηγό της ΧΑ. Προωθούν τη νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση αλλά βλέπουν τον Κόσμο μικρό, όπως ήταν ως τον περασμένο Μεγάλο Πόλεμο, ωσάν η Δύση να κυριαρχεί, όπως τότε. Έχουν, υποτίθεται, παγκοσμιοποιημένη ματιά αλλά βρίσκονται σε λήθαργο. Όπως όλες οι ετοιμοθάνατες αυτοκρατορίες.

Τρεις είναι οι μεγάλες αδυναμίες της Αριστεράς ιδίως στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ: Όταν δεν έχει ξεχάσει εντελώς την πάλη των τάξεων τυφλώνεται από τη λάμψη της. Δεν βλέπει ότι, ανάλογα με τη συγκυρία, αστοί και προλετάριοι μπορεί να αναβάλλουν τη θεμελιώδη σύγκρουσή τους ενώπιον ισχυρότερου αντίπαλου. Αρνείται να καταλάβει ότι αυτή τη στιγμή προέχει η σωτηρία του Έθνους επειδή η επίθεση των κυρίαρχων ελίτ δεν στρέφεται σε μια πληθυσμιακή κατηγορία, των προλετάριων, αλλά επιδιώκει την υποδούλωση ή τη διάλυση του ίδιου του Έθνους. Δεύτερον, ειδικά στην Ελλάδα, η Αριστερά αγνοεί πλήρως το διεθνές περιβάλλον ωσάν να είμαστε μόνοι στον Κόσμο. Αντιλαμβάνεται (νομίζει…)την τάξη, όχι τη χώρα. Ισχυρίζεται ότι μπορούμε να κάνουμε ετούτο ή εκείνο, επειδή θα κάνει καλό στις λαϊκές τάξεις, χωρίς να λογαριάζει πως θα αντιδράσουν οι ξένες κυρίαρχες ελίτ. Όσα λέει περί εξάρτησης χάνουν κάθε νόημα. Και τρίτον μιλάει συνεχώς για το τι πρέπει να γίνει, κάνει δηλαδή ευχολόγιο και αποφεύγει να αναλύσει το τι μπορεί να γίνει στις συγκεκριμένες συνθήκες. Έτσι δεν μπορεί ούτε να εξηγήσει ούτε να αντιμετωπίσει αυτό που αποκαλεί φασιστικό κίνδυνο. Και τα τρία είναι αναμμένα κάρβουνα στα πόδια της. Αλλά στα κάρβουνα περπατάνε οι αναστενάρηδες χωρίς να καούνε.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013