Ο ΣΥΡΙΖΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ «ΠΕΙΡΑΞΕΙ» ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ: ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Του Γ. ΣΑΠΟΥΝΑ

Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, αν όχι ο σημαντικότερος, για την ιστορική επιτυχία της «κυβέρνησης της Αριστεράς» είναι η ιδεολογική οπτική του κόσμου και ιδιαίτερα του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και των κοινωνικών στρωμάτων που έχουν κάθε λόγο και ταξικό συμφέρον να στηρίξουν μια τέτοια προοπτική.

Δεν χωρά αμ­φι­βο­λία πως κάτι τέ­τοιο δεν είναι εύ­κο­λο να εκτι­μη­θεί, καθώς οι έρευ­νες της κοι­νής γνώ­μης είναι αμ­φί­βο­λης αξιο­πι­στί­ας και κυ­ρί­ως δεν ασχο­λού­νται συχνά και στο­χευ­μέ­να με αυτή τη διά­στα­ση.

Επί­σης πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη πως ζούμε σε μια εποχή όπου διε­θνώς οι ιδε­ο­λο­γι­κές βε­βαιό­τη­τες  και τα στρα­τη­γι­κά «ση­μεία ανα­φο­ράς» έχουν δώσει τη θέση τους στη μα­ζι­κή κλί­μα­κα και ιδιαί­τε­ρα στους νέους αν­θρώ­πους, στη σύγ­χυ­ση και την αμη­χα­νία. Σε με­γά­λα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα δεν γί­νε­ται η διά­κρι­ση στα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα, στην κλί­μα­κα «αρι­στε­ρά–δεξιά», αλλά πε­ρισ­σό­τε­ρο στην κλί­μα­κα «μικρό, κόμμα δια­μαρ­τυ­ρί­ας – με­γά­λο, κόμμα εξου­σί­ας».

Έτσι και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για πολ­λούς-ές «άλ­λα­ξε κα­τη­γο­ρία» και λο­γί­ζε­ται πλέον σε «κόμμα εξου­σί­ας», στην ίδια κα­τη­γο­ρία με τα κόμ­μα­τα που επί­σης διεκ­δι­κούν την εξου­σία και φυ­σι­κά την κα­τέ­χουν σή­με­ρα. Μια τέ­τοια αντι­με­τώ­πι­ση συ­σκο­τί­ζει τις ου­σια­στι­κές και βα­θιές δια­φο­ρές της Αρι­στε­ράς από τα κόμ­μα­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης και τον ανα­τρε­πτι­κό της πο­λι­τι­κό στόχο και όραμα. Ταυ­τό­χρο­να απο­δει­κνύ­ει πως οι κυ­ρί­αρ­χες ιδέες πα­ρα­μέ­νουν πάντα οι ιδέες της άρ­χου­σας τάξης, καθώς ηγε­μο­νεύ­ει ο «ρε­α­λι­σμός» της αγο­ράς και των νόμων της.

Αυτή η οπτι­κή για τα πράγ­μα­τα είναι ασφα­λώς αδιέ­ξο­δη και υπο­νο­μεύ­ει τις προ­σπά­θειες και τις δυ­να­τό­τη­τες του κι­νή­μα­τος, καθώς συ­νο­δεύ­ε­ται από από­ψεις πως η πο­ρεία και το μέλ­λον του κό­σμου είναι πε­ρί­που προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη και εξαρ­τη­μέ­νη από τη βού­λη­ση και το σχε­δια­σμό των με­γά­λων δυ­νά­με­ων του πλα­νή­τη.

Ωστό­σο, παρά τη ση­μα­σία που έχουν αυτές οι δια­πι­στώ­σεις για τις αλ­λα­γές που έχουν επέλ­θει για λό­γους ιστο­ρι­κούς στο πεδίο της ιδε­ο­λο­γι­κής δια­πά­λης, η τα­ξι­κή, πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή πάλη δεν παύει, αλλά αντί­θε­τα οξύ­νε­ται και ανα­δει­κνύ­ει τις ανά­γκες για απα­ντή­σεις, εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις και προ­ο­πτι­κή, ιδιαί­τε­ρα μέσα σε συν­θή­κες βα­θιάς κρί­σης όπως αυτές που βιώ­νου­με σή­με­ρα.

Η ανά­γκη για ανα­τρε­πτι­κή δράση των υπο­τε­λών τά­ξε­ων ανα­ζη­τά όραμα, στρα­τη­γι­κό στόχο και ανα­τρε­πτι­κές ιδέες. Ο σο­σια­λι­στι­κός στό­χος μπο­ρεί να έχει χάσει τη λάμψη του σαν ανα­φο­ρά σε υπαρ­κτό υπό­δειγ­μα, ανα­δει­κνύ­ε­ται όμως διαρ­κώς και ανα­ζη­τά το σύγ­χρο­νο πε­ριε­χό­με­νό του μέσα από την ανά­γκη υπέρ­βα­σης του σά­πιου και βάρ­βα­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, που εμ­φα­νί­ζει απρο­κά­λυ­πτα το πιο βάρ­βα­ρο, τα­ξι­κό του πρό­σω­πο ακρι­βώς μέσα στις συν­θή­κες της κρί­σης.

Ο πα­ρά­γο­ντας της ορ­γα­νω­μέ­νης, πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, ο ρόλος του μα­ζι­κού κόμ­μα­τος είναι κρί­σι­μος σ’ αυτό το επί­πε­δο και η συμ­βο­λή του στην οξυ­μέ­νη τα­ξι­κή πάλη είναι κα­θο­ρι­στι­κή. Στη βάση των υπο­χρε­ώ­σε­ων και των δυ­να­το­τή­των του βρί­σκε­ται το στοι­χείο της κα­τα­νό­η­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας πάντα βέ­βαια από τη σκο­πιά της βού­λη­σης για την αλ­λα­γή της.

Αντί­θε­τα, η προ­σαρ­μο­γή στο μέσο όρο της ιδε­ο­λο­γι­κής σύγ­χυ­σης υπό την πίεση, ως από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα, της άμε­σης αύ­ξη­σης της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε κα­τα­στρο­φή την ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία της προ­ο­πτι­κής «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς».

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πριν από ενά­μι­ση χρόνο εκτι­νά­χθη­κε από τη θέση ενός μι­κρού κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Αυτή η εξέ­λι­ξη ήταν απο­τέ­λε­σμα της κα­τάρ­ρευ­σης της αξιο­πι­στί­ας του πα­λιού δι­κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος εναλ­λα­γής και δια­χεί­ρι­σης της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας σε συν­δυα­σμό με την τολ­μη­ρή και απο­φα­σι­στι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα της Αρι­στε­ράς να δώσει εναλ­λα­κτι­κή διέ­ξο­δο ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας και του σα­πι­σμέ­νου στα μάτια της κοι­νω­νί­ας πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού «κα­τε­στη­μέ­νου» με το σύν­θη­μα για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς».

Η δυ­να­μι­κή που ανα­πτύ­χθη­κε, άνοι­ξε τη δυ­να­τό­τη­τα για την οι­κο­δό­μη­ση της προ­ο­πτι­κής της ανα­τρο­πής. Ωστό­σο μια τέ­τοια δυ­να­τό­τη­τα χρειά­ζε­ται καλ­λιέρ­γεια και πρώτα απ’ όλα στο επί­πε­δο του ορά­μα­τος που σή­με­ρα συ­μπυ­κνώ­νε­ται στο στόχο της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

Σή­με­ρα εμ­φα­νί­ζε­ται μια ει­κό­να, μέσα από πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές με­τρή­σεις της κοι­νής γνώ­μης, πως ση­μα­ντι­κό μέρος (έως και το 50%) των ψη­φο­φό­ρων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και ακόμη με­γα­λύ­τε­ρο στο γε­νι­κό ακρο­α­τή­ριο) τον επι­λέ­γει, αν και δεν πι­στεύ­ει πως θα ανα­τρέ­ψει το μνη­μό­νιο. Αυτή η εξέ­λι­ξη δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί ως απρό­σμε­νη έκ­πλη­ξη, πα­ρό­τι πρέ­πει να κα­τα­νοη­θεί ως ση­μα­ντι­κό πρό­βλη­μα που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί.

Οι όροι της τα­ξι­κής πάλης έχουν γίνει πολύ σκλη­ροί, οι αγώ­νες δυ­σκο­λεύ­ο­νται να κερ­δί­σουν και οι υπο­χρε­ώ­σεις και οι ευ­θύ­νες της Αρι­στε­ράς πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται. Οι κε­ντρι­κές εκ­φω­νή­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι πο­λι­τι­κοί στό­χοι και οι προ­γραμ­μα­τι­κές αιχ­μές, που προ­βάλ­λει, πε­ριέ­χουν μέσα τους, εξ αντι­κει­μέ­νου, στοι­χεία ιδε­ο­λο­γί­ας και ορά­μα­τος.

Εάν επι­κρα­τή­σουν ητ­το­πα­θείς αντι­λή­ψεις πως «ο κό­σμος δεν τρα­βά­ει», το κί­νη­μα δεν μπο­ρεί να συ­νει­σφέ­ρει κα­θο­ρι­στι­κά στην ανα­τρο­πή και οδη­γη­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συ­μπε­ρά­σμα­τα προ­σαρ­μο­γής στο δήθεν «ρε­α­λι­στι­κό» επί­πε­δο, στρογ­γυ­λεύ­ο­ντας τους στό­χους, τότε θα λει­τουρ­γή­σει ο ίδιος ως πα­ρά­γο­ντας κα­τευ­να­σμού της μόνης πραγ­μα­τι­κής δύ­να­μης που μπο­ρεί ου­σια­στι­κά να στη­ρί­ξει την ανα­τρε­πτι­κή προ­ο­πτι­κή της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς».

Σε μια αμ­φίρ­ρο­πη στιγ­μή της μάχης διαρ­κώς νέοι αγώ­νες και αντι­στά­σεις έρ­χο­νται να πά­ρουν την θέση αυτών που κλεί­νουν και ταυ­τό­χρο­να τα συ­στη­μι­κά αδιέ­ξο­δα που αδιά­κο­πα τρο­φο­δο­τεί η, σε πλήρη εξέ­λι­ξη, διε­θνής και ευ­ρω­παϊ­κή κρίση δεν επι­τρέ­πουν την επι­στρο­φή στην «κα­νο­νι­κό­τη­τα» και τη δη­μιουρ­γία δια­τα­ξι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων. Το κέ­ντρο βά­ρους πρέ­πει να δοθεί κατά προ­τε­ραιό­τη­τα στο επί­σης ση­μα­ντι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα που κα­τα­γρά­φε­ται να επι­μέ­νει στην πε­ποί­θη­ση πως το μνη­μό­νιο μπο­ρεί και πρέ­πει να ανα­τρα­πεί και ανα­γνω­ρί­ζουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που υπε­ρα­σπί­ζε­ται τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας κό­ντρα στο με­γά­λο ντό­πιο και διε­θνές κε­φά­λαιο.

Από τη στάση και την κί­νη­ση αυτών των κομ­μα­τιών, από την έκ­βα­ση των αγώ­νων που σή­με­ρα διε­ξά­γο­νται, από την πα­ρέμ­βα­ση του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην τα­ξι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή πάλη, θα κρι­θεί και η στάση ευ­ρύ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών τμη­μά­των που θα ακο­λου­θή­σουν τον ισχυ­ρό και απο­φα­σι­στι­κό πόλο, αυτόν που προ­σφέ­ρει την εναλ­λα­κτι­κή λύση και προ­ο­πτι­κή.

Τα κα­θή­κο­ντα αυτά κα­θο­ρί­ζουν τις επι­λο­γές των πο­λι­τι­κών στό­χων που προ­βά­λει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα πρέ­πει να ανα­δει­κνύ­ουν παρά να απο­κρύ­πτουν τα στοι­χεία της ρήξης που απαι­τεί­ται. Κα­θο­ρί­ζουν τις επι­λο­γές ορ­γά­νω­σης των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και της συ­γκρό­τη­σης συλ­λο­γι­κο­τή­των σε όλα τα κοι­νω­νι­κά επί­πε­δα, την άμεση ανά­γκη συ­γκρό­τη­σης Λαϊ­κών Επι­τρο­πών Αντί­στα­σης και Ανα­τρο­πής. Κα­θο­ρί­ζουν το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς σε αντί­θε­ση με οποια­δή­πο­τε άλλη «κυ­βερ­νη­τι­κή φόρ­μου­λα».

Δεί­χνουν πως η «δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή» με­τα­ξύ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της Αρι­στε­ράς γε­νι­κό­τε­ρα και των εναλ­λα­κτι­κών του προ­τά­σε­ων από τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα και τη δια­χει­ρι­στι­κή λο­γι­κή που υπα­κού­ει στους αστι­κούς «μο­νο­δρό­μους» εντός της κρί­σης, πρέ­πει να το­νι­στεί και να βα­θύ­νει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, ενι­σχύ­ο­ντας και διευ­ρύ­νο­ντας την κοι­νω­νι­κή πε­ποί­θη­ση ότι οι ανα­τρο­πές και η σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή είναι, εκτός από ανα­γκαία, και απο­λύ­τως εφι­κτή.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013