Η ΔΗΜΑΡ ΚΙ Ο ...ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ ΛΟΒΕΡΔΟΣ

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*

Συγγνώμη, στ' αλήθεια μας σοκάρει η ετυμολογική - εννοιολογική κουτοπονηριά του Λιάπη που χαρακτήρισε «αυτοσχέδιες» τις πλαστές πινακίδες; Σοβαρά, μας εκπλήσσουν ακόμη κάτι τέτοια; Πού; Στη σημερινή Ελλάδα, όπου οι λέξεις γίνονται αντικείμενα αδιάλειπτης επεξεργασίας, παρέα με τα οικονομικά μεγέθη;

Εδώ ονομάστηκε «μεταρρύθμιση» το - δίκην τυφλοσούρτη- άθροισμα λουκέτων και απολύσεων. Απλό οικονομικό «σφίξιμο» το κοινωνικό σφάξιμο. «Καταπολέμηση της σπατάλης» η διάλυση ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, καθώς και τα σχολεία που «λειτουργούν» δίχως καθηγητές. «Νοικοκύρεμα» η εκτόξευση του δημόσιου χρέους από τα 299 δισ. ευρώ του 2009 στα 321 δισεκατομμύρια.

Εδώ διατηρείται ο όρος «αριστερά» ως συνθετικό - δεύτερο, έστω- στην ταμπέλα των «58» (και λοιπών «μεταρρυθμιστικών» δυνάμεων). Στρέφεις πρώτα το βλέμμα σου στο ένα «κεντροαριστερό» στρατόπεδο - στις συνάξεις των «πενηνταοκτάρηδων». Ποιους βλέπεις; Τον «Μπένι» τον Μεγαλοπρεπή - κάθε υπενθύμιση περιττή. Τη Σώτη την αριστεροφάγα. Τον εκλαμπρότατο Κουκουλόπουλο, που είχε σχολιάσει την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, Δημήτρη Χριστούλα, με τα εξής λόγια: «Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια»!! Βλέπεις ακόμη τον Μπίστη, θαυμαστή της «Ατζέντας» του Σρέντερ, η οποία μεταξύ άλλων έπλασε 7,5 εκατομμύρια γερμανών ανασφάλιστων, αμειβόμενων με 400 ευρώ.

Βλέπεις υπουργούς του Σημίτη, συμπεριλαμβανομένου του Χριστοδουλάκη, που κάποτε υποσχέθηκε γενική ευημερία μέσω του «μετοχικού λαϊκού καπιταλισμού». Από κοντά ο «πορθητής» της ΕΡΤ, Π. Καψής. Να και ο Κοντογιαννόπουλος, γνωστός για εκείνη τη ... μεταμοντέρνα «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» του 1990 που τόσο ενθουσίασε τους μαθητές της εποχής. Α, ξεχάσαμε, «συντεχνία» απάρτιζαν και τα βρομόπαιδα...

Κατόπιν κοιτάς το άλλο «κεντροαριστερό» μπλοκ. Εκεί συναντώνται η μέχρι πρότινος συγκυβερνώσα ΔΗΜΑΡ και ο Α. Λοβέρδος, όψιμος ...εχθρός του ΔΝΤ και μεταχρονολογημένος «διαφωνών» με τις κινήσεις του Γ. Παπανδρέου. Σαν να λέμε, βρήκε η μετανοούσα Μαγδαληνή τον Πόντιο Πιλάτο. Ανακάλυψαν, μάλιστα, ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια για «προγραμματικές συγκλίσεις», ώστε να φτιάξουν τον δικό τους θεολογικό «τρίτο πόλο». Αυτός, λεει, θα διαφέρει από τους αμετανόητους «58» προφήτες που επιμένουν να τα έχουν καλά και με το «Θεό» και με τον «Μαμωνά». Καθαρά το έχει πει ο ... σύντροφος Λοβέρδος για το ΠΑΣΟΚ: «Δεν γίνεται να θεωρεί στρατηγικής σημασίας τη συνεργασία μακράς πνοής με τη ΝΔ και με την κεντροαριστερά ταυτόχρονα».

Ω, ναι, η προσωπικότητα του κομαντάντε Λοβέρδου εγγυάται την παρουσία του «τρίτου πόλου» στα πεδία των τίμιων, φιλολαϊκών πολιτικών μαχών, απέναντι από δεξιές αντιλήψεις, πρακτικές, θέσεις. Είναι, άλλωστε, άκρως «πειστικές» οι τελευταίες σελίδες του βιογραφικού του: πραγματικός «κέρβερος» του Μνημονίου, τόσο στο Υπουργείο Εργασίας όσο και στο Υγείας. Τι να πρωτοθυμίσει κανείς; Δεν βαριέστε, έτσι κι αλλιώς θα θυμηθούμε λομβέρδεια «ορόσημα» στο εγγύς μέλλον. Να, ας πούμε, την 1η Ιανουαρίου 2015, κατ' εφαρμογή του δικού του νόμου (3863/10), θα τερματιστεί κάθε κρατική επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία.

Πώς ερμήνευε ο κομαντάντε Λοβέρδος, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, τη λαϊκή αγανάκτηση για τον εφιάλτη των Μνημονίων; Ως τέκνο του «τερατουργήματος της Μεταπολίτευσης». Τι άλλο φρικτό κόμισε η μεταπολίτευση; «Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η αξία της ζωής είναι μόνο εάν είσαι αριστερός. Εάν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δυο ημέρες». Τάδε έφη, τον Σεπτέμβριο του 2011, όχι κανένας Μιχαλολιάκος ή, έστω, εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, αλλά ο Λοβέρδος (αναφερόταν στη «Μαρφίν»).

Ακριβώς τότε, ο Λοβέρδος έκανε και μια εμβριθέστατη «ανάλυση» των αιτίων της οικονομικής κρίσης: «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων (σ.σ. δεν είχε πάρει καν χαμπάρι τη σχετική απογραφή;) που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν». Ο Άδωνις σχολίασε: «Να αγιάσει το στόμα του». Τα σχετικά εμέσματα του Τζήμερου καθυστέρησαν ολόκληρο έτος.

Ως υπουργός Υγείας, την άνοιξη του 2012 ο Λοβέρδος συνέδεσε το όνομά του με την κτηνώδη, ρατσιστική διαπόμπευση των 27 οροθετικών γυναικών. Νωρίτερα, το 2011, διαλαλούσε ότι οι γυναίκες από την υποσαχάρια Αφρική αντιπροσώπευαν την υπ' αριθμόν ένα αιτία εξάπλωσης του ιού HIV (Έιντζ) στην Ελλάδα. Οι επιστήμονες και οι ειδικοί, βεβαίως, άλλα διαπίστωναν: οι κοινωνικές ομάδες που αντιστοιχούσαν στις δυο μεγαλύτερες «πηγές» εξάπλωσης του HIV ήταν - κατά σειρά- οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και τα άτομα που έκαναν ενδοφλέβια χρήση ουσιών. «Ψιλά γράμματα», αυτά. Ο Λοβέρδος ήταν, προφανώς, προαποφασισμένος να ποντάρει στο χαρτί του φυλετικού ρατσισμού...

Το περασμένο καλοκαίρι ο Άδωνις επανέφερε σε ισχύ την εγκύκλιο Λοβέρδου για τις οροθετικές. Υπάρχει τελικά, άραγε, κάτι που έκανε ή είπε ο νωπός κομαντάντε της «κεντροαριστεράς» και δεν ενθουσίασε ή ενέπνευσε τον Άδωνι;

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, θα φτιάξει μαζί με τη ΔΗΜΑΡ μια πιο ...αριστερή «κεντροαριστερά». Ψάχνουμε ένα τριπλό (για τους «58», την μετανοούσα Μαγδαληνή και τον Πιλάτο), ευπρεπές «ισοδύναμο» του «άει στα τσακίδια», αλλά δυσκολευόμαστε. Καμία ιδέα, κύριε Λιάπη;

*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013