ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ 40%;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Αν εμείς δεν ωθήσουμε στις αναγκαίες συγκρούσεις, οι συγκρούσεις μπορεί να μας επιβληθούν με εξαιρετικά βίαιο τρόπο από έναν ακόμη απρόβλεπτο και απροσδιόριστο στη μορφή του κοινωνικοπολιτικό αντίπαλο. Και τότε μπορεί να βιώσουμε ακόμη και μια νέα μεταβαρκιζιανή κατάσταση χωρίς καν να έχουμε δώσει μια πολιτική μάχη που θα αντιστοιχούσε συμβολικά και ηθικά σε ένα νέο «Δεκέμβρη του '44»...

Ένα εξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρον ζή­τη­μα τέ­θη­κε στην Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη 1 και 2 του Φλε­βά­ρη 2014, όσον αφορά την "κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τα" της Αρι­στε­ράς και τα ανα­γκαία ανοίγ­μα­τα και "διευ­ρύν­σεις" του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς δυ­νά­μεις της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και προ­σω­πι­κό­τη­τες αυτής, οι οποί­ες έχουν πια "δια­χω­ρι­στεί" από το μνη­μό­νιο και κι­νού­νται σε αρι­στε­ρό­στρο­φη κα­τεύ­θυν­ση πλη­σιά­ζο­ντας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Οι δυ­νά­μεις και οι προ­σω­πι­κό­τη­τες αυτές ελέγ­χο­νται από την σκο­πιά του αν υπά­γο­νται στις πε­ρί­φη­μες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ρής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, οι οποί­ες απο­τε­λούν κατά τη συ­νε­δρια­κή μας από­φα­ση δυ­νά­μεις εντά­ξι­μες είτε άμεσα στο κόμμα είτε στις πο­λι­τι­κά σύμ­μα­χες δυ­νά­μεις του. Ας θυ­μί­σου­με εδώ και την δια­τύ­πω­ση της συ­νε­δρια­κής από­φα­σης, η οποία απο­κλεί­ει από τις σύμ­μα­χες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ρής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας όσες δυ­νά­μεις ή πρό­σω­πα δια­χει­ρί­σθη­καν με κά­ποιο τρόπο την άσκη­ση των μνη­μο­νια­κών και κα­θε­στω­τι­κών πο­λι­τι­κών τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Όμως, η συ­ζή­τη­ση για τον Οδυσ­σέα  Βου­δού­ρη στην Κ.Ε. απο­δει­κνύ­ει ότι υπάρ­χουν όλο και συ­χνό­τε­ρα γκρί­ζες ζώνες όπως και «γκρί­ζες προ­σω­πι­κό­τη­τες» κατά την πε­ρί­φη­μη γαλ­λι­κή έν­νοια, οι οποί­ες είναι δύ­σκο­λο να τα­ξι­νο­μη­θούν , οπότε σε πε­ρί­πτω­ση αμ­φι­βο­λί­ας κα­λύ­τε­ρο είναι να τους «πά­ρου­με» ως συμ­μά­χους ή ως υπο­ψη­φί­ους σε εκλο­γές και μέσω αυτών να ενι­σχύ­σου­με την πο­λι­τι­κή μας θέση. Είναι, όμως, έτσι τα πράγ­μα­τα; Αν κά­ποιο πο­λι­τι­κό στέ­λε­χος ψή­φι­σε το πρώτο μνη­μό­νιο, μπο­ρού­με να του το συγ­χω­ρή­σου­με - δεν μπο­ρού­με να εί­μα­στε διαρ­κώς μι­κρό­ψυ­χοι και φο­ρείς του δια­βό­η­του «αρι­στε­ρό­με­τρου». Όμως, αν κά­ποιος ως ΠΑΣΟΚ ψή­φι­σε το πρώτο μνη­μό­νιο, μετά είδε το φώς το αλη­θι­νό και πήγε πιο «αρι­στε­ρά» προς τη ΔΗΜΑΡ  και ως ΔΗΜΑΡ τε­λι­κά ψή­φι­σε τις προ­γραμ­μα­τι­κές δη­λώ­σεις του Σα­μα­ρά για να απο­γοη­τευ­θεί και πάλι στη συ­νέ­χεια από τους Σα­μα­ρά-Κου­βέ­λη, αυτό δεν κα­τα­δει­κνύ­ει μια από­λυ­τη πε­ρι­φρό­νη­ση προς το λαό και μια διαρ­κέ­στε­ρη ανοχή και υπο­στή­ρι­ξη προς την άσκη­ση πο­λι­τι­κών κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής;

ΠΑΙ­ΧΝΙ­ΔΙ ΣΚΙΩΝ

Όμως, το πρό­βλη­μα είναι βα­θύ­τε­ρο από εκεί­νο της πε­ρί­πτω­σης Βου­δού­ρη ή άλλων πα­ρεμ­φε­ρών πε­ρι­πτώ­σε­ων. Το πρό­βλη­μα είναι η το­πο­θέ­τη­ση ση­μα­ντι­κών ηγε­τι­κών στε­λε­χών της πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κατά την οποία ακόμη και ένα 40% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, που μάλ­λον θα μας κα­θι­στού­σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κά αυ­το­δύ­να­μους στην επό­με­νη Βουλή, δεν είναι αρ­κε­τό για να κυ­βερ­νή­σου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά. Η πρώτη ανά­γνω­ση είναι αυτή που λέει ότι χρεια­ζό­μα­στε συμ­μα­χί­ες που θα μας οδη­γή­σουν στο 51 ή και στο 60 ή το 70%. Τι εί­δους συμ­μα­χί­ες θα ήταν αυτές; Προ­φα­νώς, δεν υπο­νο­ού­νται συμ­μα­χί­ες με άλλα αρι­στε­ρά ή σαφώς από προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση αντι­μνη­μο­νια­κά σχή­μα­τα, αφού οι ίδιοι οι το­πο­θε­τού­με­νοι θε­ω­ρούν σχε­δόν αδιέ­ξο­δη τη συ­νέ­χι­ση της απεύ­θυν­σης στους ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και λοι­πές ομά­δες της Αρι­στε­ράς.  Άρα, υπο­νο­ού­νται δυ­νά­μεις, τω­ρι­νές ή μελ­λο­ντι­κές, που εντάσ­σο­νται στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και ιδίως οι δυ­νά­μεις αυτές που τώρα θέ­λουν να απα­γκι­στρω­θούν από τη «μνη­μο­νια­κή» φθαρ­μέ­νη ταυ­τό­τη­τα προ­σω­ρι­νά και να κι­νη­θούν περί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αύριο, στην πε­ρί­πτω­ση που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κι­νη­θεί και αυτός από την ακύ­ρω­ση προς την «απα­γκί­στρω­ση» από το μνη­μό­νιο, όπως πα­λιό­τε­ρα η ΔΗΜΑΡ ή ακόμη και ο Σα­μα­ράς, αυτές οι δυ­νά­μεις θα μπο­ρέ­σουν να χει­ρα­φε­τη­θούν και πάλι από το «λαϊ­κι­σμό» και να ξα­να­ε­πεν­δύ­σουν στην -έστω και νέου τύ­που- μνη­μο­νια­κή διά­σω­ση της χώρας. Μοιά­ζει να παί­ζε­ται ένα παι­χνί­δι σκιών, όπου κά­ποια πρό­σω­πα ή ομά­δες εναλ­λάσ­σουν ρό­λους («μνη­μο­νια­κούς» ή «αντι­μνη­μο­νια­κούς») και ανα­κυ­κλώ­νο­νται σε εναλ­λασ­σό­με­νους ρό­λους ανά­λο­γα με την εκτί­μη­σή τους για το εκά­στο­τε πλαί­σιο "κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας" στη χώρα...

Η ΣΤΡΑ­ΤΗ­ΓΙ­ΚΗ ΟΨΗ

Πιο στρα­τη­γι­κά, όμως: η λο­γι­κή ότι η μι­σθω­τή ερ­γα­σία κάνει διά του πο­λι­τι­κού της φορέα πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες με άλλες λαϊ­κές ή και μι­κρο­α­στι­κές κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις υπάρ­χει ανέ­κα­θεν στην Αρι­στε­ρά υπό τη μορφή του Ενιαί­ου Με­τώ­που ή του Λαϊ­κού Με­τώ­που και προς την κα­τεύ­θυν­ση ότι μέσα από αυτές τις συμ­μα­χί­ες θα συ­γκρο­τη­θεί πο­λι­τι­κά ένα πλειο­ψη­φι­κό, λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο λαϊκό ιστο­ρι­κό μπλοκ ή κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο. Όμως, ακόμη και στην πιο αμ­φι­λε­γό­με­νη εκ­δο­χή του Λαϊ­κού Με­τώ­που και του με­τα­πο­λε­μι­κού λαϊ­κο­με­τω­πι­σμού  (7ο συ­νέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς στη Μόσχα, Αύ­γου­στος του 1935), η λο­γι­κή του πράγ­μα­τος έγκει­ται στο ότι μια πλειο­ψη­φία των λαϊ­κών τά­ξε­ων, έστω συμ­μα­χώ­ντας με την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα της αστι­κής τάξης, θα επι­βλη­θεί πάνω στη μειο­ψη­φία όχι μόνο του φα­σι­σμού (και των ελά­χι­στων μο­νο­πω­λί­ων που τον στη­ρί­ζουν) αλλά και γε­νι­κό­τε­ρα στην κοι­νω­νι­κή μειο­ψη­φία της πιο συ­ντη­ρη­τι­κής πτέ­ρυ­γας του κε­φα­λαί­ου και στην ηγε­μο­νι­κή μο­νο­πω­λια­κή του με­ρί­δα. Στον με­τω­πι­σμό υπάρ­χει ακόμη η λο­γι­κή ότι η παι­δα­γω­γι­κή ηγε­μο­νία θα ασκη­θεί στη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας και στη δια­δι­κα­σία της μορ­φο­ποί­η­σής της, ενώ μια αστι­κή μειο­ψη­φία (η οποία μαζί με τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά ερεί­σμα­τά της και τα λαϊκά στη­ρίγ­μα­τά της μπο­ρεί, πά­ντως, κοι­νο­βου­λευ­τι­κά να φτά­νει ορια­κά και στο 50 ή 60 % ή και ακόμη πα­ρα­πά­νω) θα πρέ­πει να κυ­ριαρ­χη­θεί και να της επι­βλη­θεί μια ορι­σμέ­νη τα­ξι­κή κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ηγε­μο­νία στους φί­λους μας, κυ­ριαρ­χία στους εχθρούς μας. Ακόμη δη­λα­δή και στο λαϊ­κο­με­τω­πι­σμό, η αρι­στε­ρή ηγε­μο­νι­κή λο­γι­κή είναι αυτή της συ­γκρό­τη­σης όχι μόνο μιας αρ­χι­κής  κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας αλλά μιας διαρ­κώς ευ­ρυ­νό­με­νης κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας, η οποία βαθ­μιαία και διά της από­σπα­σης των λαϊ­κών και με­σαί­ων τά­ξε­ων από την επιρ­ροή του κε­φα­λαί­ου ή των μο­νο­πω­λί­ων θα απο­μο­νώ­σει πο­λι­τι­κά τους πραγ­μα­τι­κούς φο­ρείς του κε­φα­λαί­ου (οι οποί­οι και αυτοί πά­ντως εύ­λο­γα μπο­ρεί να αντι­στοι­χούν σε ένα 10 ή και 15% επί του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού και δεν είναι μόνο οι πε­ρί­φη­μες «200 οι­κο­γέ­νειες»).

Όμως, η νέα λο­γι­κή που ανα­πτύσ­σε­ται στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι αυτή κατά την οποία δεν αρκεί μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία για να κυ­βερ­νή­σεις αλλά χρειά­ζε­ται μέσω μιας σει­ράς «ανοιγ­μά­των» και «διευ­ρύν­σε­ων» να πας στη συ­νεν­νό­η­ση με ένα πολύ ευ­ρύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό μπλοκ. Αν αυτό σή­μαι­νε το απλό πα­ρα­πά­νω, δη­λα­δή τη διαρ­κή από­σπα­ση από την Αρι­στε­ρά των εκ­προ­σω­πού­με­νων λαϊ­κών με­ρί­δων από το αντί­πα­λο μπλοκ ώστε να φτά­σεις να επη­ρε­ά­ζεις κοι­νω­νι­κά και όχι μόνο κοι­νο­βου­λευ­τι­κά ένα 80 ή και 90 % της κοι­νω­νί­ας, θα ήταν μια θαυ­μά­σια σκέψη, παρά το γε­γο­νός ότι σε μια οξεία πο­λι­τι­κή κρίση έχεις και το φαι­νό­με­νο της δε­ξιάς ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του «λαού», το οποίο δεν μπο­ρείς εύ­κο­λα και γρή­γο­ρα να απο­διαρ­θρώ­σεις με έναν ρι­ζι­κό τρόπο. Θα έπρε­πε δη­λα­δή να απι­σχνά­σεις στρα­τη­γι­κά το άλλο «ρι­ζο­σπα­στι­κό άκρο» (τους φα­σί­στες) αλλά και να με­τα­το­πί­σεις προς τα αρι­στε­ρά με δια­παι­δα­γω­γη­τι­κό τρόπο το λαό του «φι­λο­μνη­μο­νια­κού» κέ­ντρου.

ΕΠΙ­ΒΡΑ­ΔΥΝ­ΣΗ Η ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗ ΤΗΣ ΚΑ­ΠΙ­ΤΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΗΣ ΑΝΑ­ΔΙΑΡ­ΘΡΩ­ΣΗΣ;

Όμως, η πα­ρα­πά­νω λο­γι­κή μας λέει κάτι το ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό. Μας λέει ότι η πλα­τύ­τα­τη συ­ναί­νε­ση στη δια­κυ­βέρ­νη­σή μας θα οι­κο­δο­μη­θεί στη βάση όχι της κοι­νω­νι­κής ηγε­μο­νι­κής συμ­μα­χί­ας (και των πο­λι­τι­κών, βε­βαί­ως, συμ­μα­χιών που την προ­ω­θούν) αλλά στη βάση της συ­νεν­νό­η­σης αρ­χι­κά με τα πιο «προ­ο­δευ­τι­κά» τμή­μα­τα και στη συ­νέ­χεια ίσως και με το σύ­νο­λο -πλην ακραί­ων στοι­χεί­ων- και του αντι­πά­λου στρα­το­πέ­δου. Πρό­κει­ται για μια συμ­μα­χία όχι με τους «εκ­προ­σω­πού­με­νους» του 60 ή και του 80% αλλά με τους αστούς ή και «μι­κρο­α­στούς» πο­λι­τι­κούς τους εκ­προ­σώ­πους. Αυτό που θα μεί­νει απέξω θα είναι οι φα­σί­στες και ίσως μια δράκα ακραί­ων μνη­μο­νια­κών ή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων. Δη­λα­δή η πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία του «λαού» θα με­τα­τρα­πεί στην πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία του «νέου συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου». Βε­βαί­ως, αν η Αρι­στε­ρά εντα­χθεί σε μια συμ­μα­χία με τους εκ­προ­σώ­πους του αντι­πά­λου στρα­το­πέ­δου και όχι με τα λαϊκά τμή­μα­τα, που στρε­βλά εκ­προ­σω­πού­νται σε αυτό, θα ανα­γκα­στεί να αλ­λά­ξει το πρό­γραμ­μά της με­τα­κι­νού­με­νη από έναν κι­νη­μα­τι­κό αντι­κα­πι­τα­λι­σμό ή έστω έναν αντι­μνη­μο­νια­κό ρε­φορ­μι­σμό προς έναν ήπιο και εν­δο­μνη­μο­νια­κό σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο πο­λι­τι­κό λόγο. Θα γίνει η δύ­να­μη της επι­βρά­δυν­σης και όχι της ανα­τρο­πής της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης.

ΣΤΡΑ­ΤΗ­ΓΙ­ΚΗ ΜΠΕΡ­ΛΙΝ­ΓΚΟΥ­ΕΡ

Η πα­ρα­πά­νω λο­γι­κή, να συμ­μα­χή­σου­με όλοι μαζί εκτός από τους φα­σί­στες και ίσως και τους πιο ακραί­ους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους (τη "σα­μα­ρι­κή Δεξιά"), δεν είναι μια πρω­τό­τυ­πη λο­γι­κή για την Αρι­στε­ρά. Έχει υπο­στη­ρι­χθεί στα 1973 από τον Εν­ρί­κο  Μπερ­λίν­γκου­ερ, αν και με πιο «αρι­στε­ρό» και συ­γκρο­τη­μέ­νο πο­λι­τι­κό σκε­πτι­κό από ό,τι τα ση­με­ρι­νά πρώτα σκιρ­τή­μα­τα αυτής της στρα­τη­γι­κής στον ηγε­τι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στα πρώτα άρθρα του για τα μα­θή­μα­τα από τη χι­λια­νή εμπει­ρία και για τον «Ιστο­ρι­κό Συμ­βι­βα­σμό», υπο­στη­ρί­ζει ότι η Χιλή μας έμαθε ως ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά ότι δεν μπο­ρού­με να κυ­βερ­νή­σου­με ούτε καν με το 51%. Ότι η Χιλή μας έμαθε όχι αυτό που ακρι­βώς συ­νέ­βη -ότι δη­λα­δή η ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση της τα­ξι­κής πάλης θα οδη­γή­σει σε κο­ρυ­φαί­ες συ­γκρού­σεις και χρειά­ζε­ται να εί­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι για αυ­τές- αλλά, αντι­θέ­τως, ότι θα πρέ­πει να υπάρ­χει βα­σι­κή συ­ναί­νε­ση και συ­νεν­νό­η­ση με το αντί­πα­λο πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο και μά­λι­στα με τους κε­ντρι­κούς πο­λι­τι­κούς  εκ­προ­σώ­πους του, αυ­τούς που γνή­σια αντι­προ­σω­πεύ­ουν τα κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Για να μη φα­σι­στι­κο­ποι­η­θεί η Δεξιά και να μην κάνει πρα­ξι­κό­πη­μα ενα­ντί­ον μας, θα χρεια­στεί να την πεί­σου­με ότι για ένα απροσ­διό­ρι­στα με­γά­λο διά­στη­μα δεν θα κά­νου­με ιδιαί­τε­ρα ρι­ζο­σπα­στι­κά πράγ­μα­τα, θα δε­χθού­με ακόμη και τη λι­τό­τη­τα ως «αξία της Αρι­στε­ράς» (η οποία δεν ήταν, άλ­λω­στε, πά­ντο­τε «ασκη­τι­κή»;), θα σε­βα­στού­με τα βα­σι­κά κέ­ντρα εξου­σί­ας και πρα­κτι­κές δια­χεί­ρι­σης, θα χρεια­στεί ίσως και να συ­γκυ­βερ­νή­σου­με με κά­ποιο τρόπο με τη Δεξιά ή την Κε­ντρο­δε­ξιά ή το συ­να­σπι­σμό Κε­ντρο­δε­ξιάς και Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, θα χρεια­στεί ίσως να σε­βα­στού­με και πρα­κτι­κές «έκτα­κτου κρά­τους ανά­γκης», όπως οι ιτα­λι­κοί αντι­τρο­μο­κρα­τι­κοί νόμοι. Η λο­γι­κή αυτή, καθώς φο­βά­ται τις συ­νέ­πειες ακόμη και μιας με­τριο­πα­θούς ρήξης, απω­θεί τη ρήξη και επι­ζη­τεί την εν­δο­συ­στη­μι­κή μέ­γι­στη συ­ναί­νε­ση. Και μά­λι­στα την κα­τα­γρα­φή της ακόμη και στη μέ­θο­δο και στρα­τη­γι­κή δια­κυ­βέρ­νη­σης. Ο Ιστο­ρι­κός Συμ­βι­βα­σμός οδή­γη­σε στην κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς με αρι­στε­ρή συ­ναί­νε­ση και όχι σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, έστω και με­τριο­πα­θή. Το ελ­λη­νι­κό της ανά­λο­γο, η κυ­βέρ­νη­ση Τζα­νε­τά­κη του 1989, οδή­γη­σε σε μια «δε­ξιο­α­ρι­στε­ρή» συ­ναί­νε­ση και δια­κυ­βέρ­νη­ση. Τί­πο­τε από τα δύο δεν «ωφέ­λη­σε τη Συρία», δη­λα­δή το λαό της Αρι­στε­ράς και την ερ­γα­τι­κή τάξη.

Ο ΚΙΝ­ΔΥ­ΝΟΣ: "ΜΕ­ΤΑ­ΒΑΡ­ΚΙ­ΖΙΑ­ΝΗ ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΗ" ΧΩΡΙΣ ΔΕ­ΚΕΜ­ΒΡΗ ΤΟΥ '44

Στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία καμία προει­δο­ποί­η­ση δεν είναι αρ­κε­τή ώστε να αντι­τα­χθού­με  ορ­γα­νω­μέ­να στη λο­γι­κή της δια­κυ­βέρ­νη­σης «που δεν θα κα­τα­πιέ­ζει το άλλο 60%» και που θα «ενι­σχύ­ει το πο­λι­τι­κό Κέ­ντρο». Η δήθεν «μη κα­τα­πί­ε­ση του άλλου 60%» δεν συ­νε­πά­γε­ται το να χει­ρα­φε­τή­σου­με προς τα αρι­στε­ρά το «λαό» που ακο­λου­θεί το αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο αλλά το να εγκλω­βι­στού­με εμείς στη συ­ντη­ρη­τι­κή/αστι­κή συ­νεί­δη­ση του δήθεν μέσου όρου του άλλου 60%, δη­λα­δή στην άρ­χου­σα ιδε­ο­λο­γία που σφυ­ρη­λα­τεί σαν κοι­νω­νι­κό τσι­μέ­ντο (Γκράμ­σι) τη σχέση των εκ­προ­σω­πού­με­νων με τους αστούς πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους του άλλου 60%. Αυτό ση­μαί­νει ότι όχι μόνο δεν θα συμ­βά­λου­με στο να χει­ρα­φε­τη­θούν οι «σκλά­βοι» του 60% από τις ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές τους αλυ­σί­δες, αλλά θα απο­γοη­τεύ­σου­με και αντι­συ­σπει­ρώ­σου­με και αυτές τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις που γνή­σια ήδη θα αντι­προ­σω­πεύ­ο­νται στο δικό μας 35 ή 40%, οδη­γώ­ντας για άλλη μια φορά την Αρι­στε­ρά στην ήττα και στη μειο­ψη­φι­κή της ανα­δί­πλω­ση. Η λο­γι­κή, λοι­πόν, των ασύμ­φο­ρων πο­λι­τι­κών ανοιγ­μά­των, είτε προ­σω­πι­κών προς φι­λο­μνη­μο­νια­κά πρό­σω­πα είτε διά των πο­λι­τι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών εκ­φο­ρών μας «νέου τύπου», θα φέρει όλο και πιο κοντά τα δύο πο­λι­τι­κά στρα­τό­πε­δα, θα απο­συ­σπει­ρώ­σει την Αρι­στε­ρά και ανα­γκα­στι­κά θα ωθή­σει την κοι­νω­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση να βρει όλο και πιο ακρο­δε­ξιά (και πι­θα­νόν συ­ντη­ρη­τι­κή ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή) πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση. Επί­σης, δε, θα επι­λύ­σει την πα­ρού­σα κρίση πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης προς τα «δεξιά».

Αν εμείς δεν ωθή­σου­με στις ανα­γκαί­ες συ­γκρού­σεις, οι συ­γκρού­σεις μπο­ρεί να μας επι­βλη­θούν με εξαι­ρε­τι­κά βίαιο τρόπο από έναν ακόμη απρό­βλε­πτο και απροσ­διό­ρι­στο στη μορφή του κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό αντί­πα­λο. Και τότε μπο­ρεί να βιώ­σου­με ακόμη και μια νέα με­τα­βαρ­κι­ζια­νή κα­τά­στα­ση χωρίς καν να έχου­με δώσει μια πο­λι­τι­κή μάχη που θα αντι­στοι­χού­σε συμ­βο­λι­κά και ηθικά σε ένα νέο «Δε­κέμ­βρη του '44»...

Τετάρτη 05 Φεβρουαρίου 2014