ΤΟ ΧΟΥΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Υπό πίεση -έτσι γράφεται και λέγεται. Υπό πίεση ανακάλεσε τη στήριξη στον Θόδωρο Καρυπίδη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και εννοούν προφανώς όσοι γράφουν, εκφωνούν και υιοθετούν τη διαπίστωση, την πίεση μελών, στελεχών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Πίεση που πήρε δημοσιότητα με ένα μαζικό κύμα διαμαρτυριών στο διαδίκτυο, αλλά και με πιο "επίσημες" μορφές -ακόμα και από την εφημερίδα και το ραδιόφωνο του κόμματος. Λίγο ακόμα και θα είχαμε διαδηλώσεις συριζαίων στην Κουμουνδούρου.

Ε, λοιπόν, τώρα έγινε πιο φανερό από ποτέ: Υπό τέτοια πίεση θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πίεση μπορεί να αποτελέσει το πιο βαρύ όπλο της κυβέρνησής του, αλλά και την πιο αποτελεσματική ασπίδα της πολιτικής και των αρχών του. Ή αλλιώς, το πνεύμα της πίεσης, της συμμετοχής, που καλλιέργησε και καλλιεργεί η "μικρή" αριστερά χρόνια και χρόνια, από την εποχή των διώξεων και των παγετώνων, είναι ένα όνειρο που ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του -με τη "μεγάλη" αριστερά.

Σκεφτείτε να ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση! λένε οι νεκροθάφτες, που ταυτίζουν την πολιτική σοβαρότητα με το καθεστώς σιωπής. Σκεφτείτε, φοβερό! Μια κυβέρνηση που έχει αφτιά να ακούει τη φωνή εκείνων τους οποίους εκλέχτηκε να κυβερνήσει. Μια κυβέρνηση που υπολογίζει την πίεση του πολίτη ο οποίος τη στηρίζει για να τον στηρίξει. Και μια λαϊκή πλειοψηφία που είναι έτοιμη να τραβήξει από το αφτί την κυβέρνησή "της" αν δεν κάνει -δεν προσπαθήσει τουλάχιστον ως το τέλος να κάνει- όσα υποσχέθηκε ότι θα κάνει.

Στο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα, οι "αποκάτω" μιλάνε, φωνάζουν, διαφωνούν, διαμαρτύρονται και -μέχρι τώρα τουλάχιστον- οι "αποπάνω" ακούνε. Κι αυτό είναι καινούργιο φρούτο, εξωτικό, για την Ελλάδα όπου η πολιτική έχει καταντήσει να είναι η τέχνη να παραβιάζεις μετεκλογικά τις αρχές που διακηρύσσεις προεκλογικά. Η υπόθεση Καρυπίδη έδειξε ότι η μετεξέλιξη ενός κόμματος διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας, είναι δύσκολη αλλά συναρπαστική υπόθεση. Γιατί, για να αντιγράψουμε τον Κουτσούμπα, το χούι δεν κόβεται. Και οι εθισμένοι στη διαμαρτυρία δεν δείχνουν διατεθειμένοι να πάψουν να διαμαρτύρονται ούτε για αποφάσεις του δικού τους κόμματος και της δική τους κυβέρνησης. Ακόμα χειρότερα: το κόμμα και η κυβέρνηση να τους ακούνε.

Αυτό κι αν είναι χούι! Του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου....

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014