ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ….

του Νίκου Ματζάκου

Δεν είναι και λίγο πράγμα οι χαρές της ζωής. Ιδιαίτερα για εμάς τους αριστερούς που πολλά χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε για την πρόοδο των πολιτών και της χώρας μας και τα τελευταία χρόνια μας έρχονται μόνο λύπες αφού μας γύρισαν στο μεσαίωνα καταστρέφοντας ό,τι είχαμε με τόσους και τόσους αγώνες κατακτήσει. Η χαρά μου βρίσκεται στο αναμενόμενο. Στην Κυβέρνηση της Αριστεράς που για πρώτη φορά ελπίζουμε να σχηματισθεί στην Ελλάδα. Της Αριστεράς που επιμένει και αντιστέκεται. Της Αριστεράς που μετέχω από τα νεανικά μου χρόνια. Της Αριστεράς που αποτελεί την μοναδική ελπίδα σωτηρίας της χώρας μου.

Κάτι όμως συμβαίνει και η χαρά μου αυτή αισθάνομαι κάπου να κομπιάζει. Κάτι κάθε φορά με κάνει να είμαι επιφυλακτικός και να φοβάμαι. Να φοβάμαι την αποτυχία της Κυβέρνησης της Αριστεράς και τα όσα θα ακολουθήσουν μετά. Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν μετά θα είναι πολύ χειρότερα από τα σημερινά που περνάμε και δεν θέλω να τα δω.

Την τελευταία βδομάδα φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Αισθάνθηκα πραγματικά ένα κόμπο στο λαιμό όταν έμαθα τα όσα συνέβησαν στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ της 2/2/2014.

Αισθάνθηκα άσχημα γιατί προτάθηκε και στηρίχθηκε ο Οδυσσέας Βουδούρης  για υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου. Ο γυρολόγος πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ με το «πλούσιο» βιογραφικό και τη φτωχή κοινωνική συνείδηση, που ψή­φι­σε το πρώτο μνη­μό­νιο, ύστε­ρα, τον Ιού­νιο του 2011 ψή­φι­σε το πε­ρι­βό­η­το Με­σο­πρό­θε­σμο και τέλος έδωσε ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στην τρι­κομ­μα­τι­κή, υπό τον κ. Σα­μα­ρά, Κυβέρνηση. Η δήλωσή του ότι «Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ και δεν μετανιώνω που ψήφισα το μνημόνιο» δεν με ενόχλησε για το ότι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά για το ότι επιμένει και υποστηρίζει την καταστροφική ψήφο του όταν άλλοι είχαν το θάρρος της μετάνοιας όπως ο ανεκδιήγητος Άδωνης Γεωργιάδης, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή δήλωσε ότι έκανε λάθος που στήριξε το μνημόνιο που αποτελεί καταστροφή για τη χώρα.

Να σημειώσουμε ότι ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι «ανε­πι­θύ­μη­τος» από τα μέλη και στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Πε­λο­πόν­νη­σο (όλες  οι Νο­μαρ­χια­κές ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Πε­λο­πόν­νη­σο κα­τα­ψή­φι­σαν την υπο­ψη­φιό­τη­τά του), ενώ είναι «κόκ­κι­νο πανί» και για τον αρι­στε­ρό κόσμο που απο­δε­σμεύ­τη­κε από το ΠΑΣΟΚ. Συν τοις άλλοις, δη­λα­δή, είναι και μια υπο­ψη­φιό­τη­τα εκλο­γι­κής ήττας και μια υποψηφιότητα εκτός των αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιμένει και ζητά να στηριχθεί και να ψηφιστεί από τους συνεπείς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς η πλειοψηφία της Κ.Ε. συμφώνησε μαζί του, σαν να μην έχουμε μνήμη και προσωπικότητα, σαν να μην γνωρίζουμε ποιος είναι, σαν να μην συνέβη τίποτα με τις ψήφους του.

Διαβάστε σας παρακαλώ και ακούστε σε βίντεο αν θέλετε στη διεύθυνση: http://arouraios.gr/2014/02/odisseas-voudouris/# τι έλεγε ο Οδυσσέας Βουδούρης λίγους μήνες πριν για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.

«Είναι πιο επικίνδυνος ένας εν δυνάμει σύμμαχος ο οποίος έχει μια ανεύθυνη στάση από ένας δηλωμένος αντίπαλος. Αυτό το λέω για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Δεν κάνουμε έναν διμέτωπο αγώνα. Κάνουμε έναν αγώνα εναντίον της πολιτικής που μας έφερε εδώ πέρα. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να καταγγείλουμε και να καταπολεμήσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την ανεύθυνη πολιτική που ακολουθεί αυτή τη στιγμή ο κ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πάρα πολύ σημαντικό διότι αυτή η ανεύθυνη στάση δεν βάζει μόνον σε κίνδυνο την αριστερά ολόκληρη, αλλά βάζει επίσης σε κίνδυνο, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ένα ποσοστό που του επιτρέπει να προσβλέπει σε μια κυβερνητική πορεία, βάζει σε κίνδυνο ολόκληρη τη χώρα. Αυτή λοιπόν η διαπίστωση είναι πάρα πολύ σημαντικό να την πούμε και να την πούμε με αυτήν την απόχρωση που σας περιέγραψα.»

Τι είναι όλα αυτά σύντροφοι; Και γιατί εγώ π.χ. που είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και η ζωή μου έχει καταστραφεί από το μνημόνιο να τον ψηφίσω; Γιατί τέτοια προσβολή σε βάρος μου; Αυτή είναι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ; Τα σάπια σανίδια; Ποια θα είναι η στάση του περιφερειάρχη Οδυσσέα Βουδούρη όταν η αναμενόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς θα καταργήσει το λαοπρόβλητο και αγαπημένο του μνημόνιο; Αν ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι τόσο βέβαιος ότι δεν έκανε λάθος και ότι το μνημόνιο κάνει καλό στην Ελλάδα γιατί δεν πηγαίνει σε ένα μνημονιακό κόμμα να το βοηθήσει και ο ίδιος να βοηθηθεί; Τι να θέλει άραγε στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως είναι λαγός και θα ακολουθήσουν και άλλοι;

Εάν είναι δε επιλογή του προέδρου όπως κάπου αναφέρεται, ο φόβος μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερος……

Φοβήθηκα ακόμα γιατί η διαδικασία έγκρισης σε «πακέτο» όλων μαζί των υποψηφίων είναι η πιο αντιδημοκρατική διαδικασία που κατά κόρον έχει χρησιμοποιηθεί από τα καθεστωτικά κόμματα. Πάντα όταν ήθελαν να περάσουν το πιο αντιδραστικό μέτρο, που αν μόνο του το έθεταν σε ψηφοφορία δεν θα πέρναγε, το περιελάμβαναν μέσα σε ένα «πακέτο» και έδιναν έτσι το άλλοθι στους βουλευτές τους να παραβλέπουν το μέτρο αυτό μπροστά στο υποτιθέμενο «καλό της Πατρίδας». Αυτό άλλωστε δεν έγινε και με το πρώτο μνημόνιο; Ψηφίστηκαν όλα τα καταστροφικά μέτρα σε ένα και μόνον άρθρο.

Γιατί αυτή η ασέβεια προς όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής; Γιατί το κάθε μέλος της Κ.Ε. να μην μπορεί ελεύθερα να ψηφίσει υπέρ του ενός και κατά του άλλου; Που είναι η δημοκρατία που οι γονείς μας έδωσαν το αίμα τους και πως θα καθιερωθεί στην Ελληνική Κοινωνία όταν δεν υπάρχει μέσα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή η διαδικασία σύντροφοι με φόβισε πιο πολύ από την πρόταση για τον Βουδούρη γιατί έδειξε μια ανεξήγητη πρώιμη αλαζονεία η οποία κακώς έγινε αποδεκτή. Αν τελικά αυτό συνεχιστεί και η πλειοψηφία δεν σέβεται τη μειοψηφία, ιδιαίτερα στα ζητήματα της εσωκομματικής δημοκρατίας, γρήγορα θα γίνουμε μια από τα ίδια και θα  καταλήξουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τις πιο τραγικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Φοβήθηκα τέλος για το γεγονός ότι δεν καταμετρήθηκαν οι αποχές. Στο συνδικαλισμό πάντα το έκαναν αυτό ιδιαίτερα οι ΠΑΣΟΚΟΙ όταν δεν ήθελαν να φανεί ο μεγάλος αριθμός των αποχών που αδυνάτιζε την απόφαση της οποιασδήποτε πλειοψηφίας. Δεν πιστεύουν τα μάτια μου να βλέπω αυτά που χρόνια αγωνιζόμουνα να μην γίνονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, να γίνονται τώρα στην Κ.Ε. του κόμματος. Αν δούμε δε τους αριθμούς καταλαβαίνουμε γιατί δεν μετρήθηκαν οι αποχές. Υπέρ του «πακέτου» ψήφισαν 92 κατά 67 σύνολο 159. Δηλαδή 42 μέλη της Κ.Ε. ήταν απόντες και αποχές. Σε κάθε περίπτωση οι απέχοντες δεν ήταν υπέρ του «πακέτου». Οι 92 σύντροφοι που ψήφισαν το «πακέτο» αποτελούν σε κάθε περίπτωση το 45,77 των μελών της Κεντρικής Επιτροπής.

Που πάτε ρε σύντροφοι της πλειοψηφίας με τέτοια ποσοστά για την Κυβέρνηση της Αριστεράς; Η Κυβέρνηση της Αριστεράς το πρώτο και ουσιαστικό πράγμα που θέλει είναι ενιαίος και συμπαγής ΣΥΡΙΖΑ με πολύ καλά επεξεργασμένη πολιτική συμμαχιών. Με προσωπικές επιθυμίες του προέδρου θα προχωρήσετε;

Επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, και επειδή για την κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει ακόμα ξημερώσει, ας κάνουν κάτι όποιοι σύντροφοι έχουν ήδη προσβληθεί από τον ιό της αλαζονείας. Ας σταθούν στην ουσία και ας εφαρμόζουν τα αυτονόητα της εσωκομματικής δημοκρατίας. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ας σταθούν συνεπείς απέναντι σε όσα μέχρι σήμερα υπερασπισθήκαμε γιατί η ασυνέπεια θα γίνει σίγουρα μπούμερανγκ εναντίον μας.

Ας σχεδιάσουμε τις προϋποθέσεις, τους όρους και την πολιτική συμμαχιών για την Κυβέρνηση της Αριστεράς και ας αναζητήσουμε εκείνα τα άφθαρτα πρόσωπα που δεν έχουν λάβει μέρος στην καταστροφή της χώρας και μπορούν να δώσουν έναν αέρα αισιοδοξίας και νίκης.

Η σημερινή δική μας Αριστερά δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από τα φθαρμένα υλικά του συστήματος που κατάστρεψε τη χώρα. Με τους μακροχρόνιους συνεπείς αγώνες της έχει αναπτύξει μια προστιθέμενη αξία στην Ελληνική Κοινωνία που αργά ή γρήγορα θα αναγνωρισθεί στο νέο πολιτικό τοπίο που πρέπει να  δημιουργήσουμε και θα δημιουργήσουμε υπό μια βασική προϋπόθεση. Αυτή που έδειξε η υπόθεση Καρυπίδη.

Να έχουμε ενεργητική συμμετοχή, φωνή και πείσμα όλοι εμείς «οι από κάτω».

Αθήνα 09.02.2014