ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟ

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Διαφωνώ! Λέξη σχεδόν μαγική, κάτι σαν σουσάμι-άνοιξε. Διότι τι είσαι όταν διαρκώς συμφωνείς -με την εξουσία, με την ηγεσία, με τη γυναίκα σου, με τον εργοδότη σου; Ένας κρίκος στην αλυσίδα της ομοιομορφίας, ένα ανθρώπινο μυρμήγκι στο πήγαινε έλα της παραγωγής και της αναπαραγωγής, ένα μέγεθος απολύτως προβλέψιμο και υπολογίσιμο μόνο για πρόσθεση. Ένα τούβλο στον συμπαγή τοίχο της εκάστοτε πλειοψηφίας. Μυστρί, τσιμέντο, τακ-τακ, και γίνεσαι στήριγμα σε αποφάσεις, προφάσεις και αντιφάσεις.

Αλλά να διαφωνείς -τι ωραίο μπαμ! Κι όσο πιο μαχητικά, πιο κάθετα, πιο εμπνευσμένα διαφωνείς, τόσο πιο λειτουργικό είναι το σουσάμι και τόσο πιο πολλές πόρτες ανοίγουν. Προσέξατε ότι το θάρρος της γνώμης αναγνωρίζεται κυρίως για τους διαφωνούντες; Ελάχιστοι ασχολούνται με το θάρρος της γνώμης των συμφωνούντων. Ενώ οι διαφωνούντες τους συγκινούν όλους -εκτός φυσικά από τους συμφωνούντες Τους χτυπούν ενίοτε και στον ώμο: Συ ει Πέτρος. Και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομούνται πράματα και θάματα.  

Όλα αυτά είναι απολύτως γνωστά στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα  φυσικό αν σκεφτούμε ότι είναι ένας χώρος που γεννήθηκε από διαφωνούντες -πρόσφυγες, εξόριστους, διαγραμμένους, κυνηγημένους από το κατεστημένο των συμφωνούντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν Ηνωμένες Πολιτείες της Διαφωνίας -και να που έγινε κι αυτός πολιτική υπερδύναμη. Και απειλεί μάλιστα τους μέχρι χτες μακάριους συμφωνούντες με την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας της διαφωνίας.

Ως εκ τούτου, η βοή της διαφωνίας εξαιτίας της επιλογής των υποψηφίων για τις περιφέρειες, όπως και οι προειδοποιητικοί ψίθυροι για τις υποψηφιότητες στους δήμους, θα πρέπει να αντηχούν σαν μουσική στα έμπειρα αφτιά. Ακόμα ζει η  διαφωνία -μαχητική, κατηγορηματική, ενίοτε με διαστάσεις δραματικής καταγγελίας- όχι απλώς ως δικαίωμα, αλλά και ως υποχρέωση. Ευτυχώς, γιατί η ομοφωνία για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ό,τι η κατάκτηση δέκα πρωταθλημάτων σερί, με σπρώξιμο από τη διαιτησία, για τον ΠΑΟΚ. Εξαφάνιση της ηθικής υπεροχής.

Αφού όμως η διαφωνία ως αξία συγκινεί, λογικό είναι η συμφωνία ως απαξία να υποκινεί διαφωνίες. Αν μέχρι χτες κύριε διαφωνούσαμε σε ό, τι δεν συμφωνούσαμε τώρα πώς συμφωνούμε σε ό, τι δεν διαφωνούμε; Λογικό κι αυτό. Διότι μπορεί η πολιτική να είναι δεξιά τέχνη του εφικτού, αλλά η διαφωνία είναι αριστερή τέχνη του ανέφικτου. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, μάλιστα. Διαφωνείτε;

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Πέμπτη 06 Φεβρουαρίου 2014