Ο ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ

από  την  iskra

Από ότι φαίνεται και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, διαπραγμάτευση στην Ευρωζώνη δεν υφίσταται. Ή δέχεσαι ότι λέει η Γερμανία ή αποχωρείς. Δεν είναι ότι δεν τα λέγανε διάφοροι από την πρώτη μέρα που ήρθε και ρίζωσε το μνημόνιο. Υπήρχαν όμως πάντα όσοι ήθελαν και αντιμνημονιακή διέξοδο και παραμονή στο ευρώ και χτυπιούνταν στα πατώματα ότι αυτό γίνεται.

Τελικά δεν γίνεται.

Κρίμα να το επιβεβαιώνουμε παρακολουθώντας την τραγωδία του κυπριακού λαού. Θα μπορούσαμε φυσικά να είχαμε αποσαφηνίσει τα προβλήματα αν δεν φοράγαν ορισμένοι τους παραμορφωτικούς φακούς του ευρωπαϊσμού. Η Ευρωζώνη τελικά είναι το μνημόνιο. Αλλά όπως δείχνει η Κύπρος όχι μόνο το μνημόνιο. Η Ευρωζώνη είναι και η δήμευση των καταθέσεων. Είναι και η εξαφάνιση ενός ολόκληρου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι παλιότεροι θα λέγαν ότι η Ευρωζώνη είναι ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση, αλλά τι να θυμόμαστε τώρα...

Έτσι όπως έρχονται τα μηνύματα από την Κύπρο είναι ζοφερά. Η Λαϊκή Τράπεζα πάει προς πτώχευση, βάζοντας πλαφόν στις αναλήψεις. Εντός ευρώ. Σε πείσμα του αριστερού ευρωπαϊσμού, του Μπάμπη και του Στουρνάρα, που μας πήραν τα αυτιά ότι αυτά συμβαίνουν μόνο έξω από το ευρώ.

Η κυπριακή πολιτική ηγεσία μετά το όντως εντυπωσιακό όχι, ήρθε σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Κατάλαβε ότι η Γερμανία δεν κάνει πλάκα, ούτε μπλοφάρει, παρά τις έγκυρες αναλύσεις του αριστερού ευρωπαϊσμού. Και για να σώσει τα ελάχιστα που έχουν απομείνει πλέον να σωθούν (γιατί τα περισσότερα έχουν ήδη χαθεί), η κυπριακή Βουλή είναι μπροστά στο δίλημμα: Μένει στο ευρώ με τους όρους της Γερμανίας ή φεύγει και παντρεύεται τη ρώσικη αρκούδα; Όλα δείχνουν ότι θα επιλεχθεί η πρώτη εκδοχή, αν και η θηλιά σφίγγει τόσο πολύ που το καθόλου αντισυστημικό ΑΚΕΛ έριξε στο τραπέζι την ιδέα του δημοψηφίσματος για το ευρώ. Για να την πάρει πάραυτα πίσω ακολουθώντας την εφεύρεση του αδελφού ελληνικού κόμματος: Ενάντια στην τρόικα αλλά όχι ενάντια στο ευρώ.

Το δε σχέδιο Β του Αναστασιάδη είναι μάλλον σχέδιο Α με τόνο. Αμφίβολο ακόμη και να το δεχτεί η τρόικα. Πιθανότατα θα περιλαμβάνει και κούρεμα καταθέσεων. Περιλαμβάνει σίγουρα λεηλασία ταμείων. Η ΕΕ έχει αποσαφηνίσει ότι δεν δέχεται νομοσχέδιο χωρίς να περιλαμβάνει κούρεμα. Και μάλιστα κούρεμα των υψηλών καταθέσεων για να είναι σίγουρο ότι τα διεθνή κεφάλαια θα δραπετεύσουν και η Κύπρος ως χρηματοπιστωτικό κέντρο θα πάψει να υφίσταται.

Αυτό που έχει όμως σημασία για την Ελλάδα είναι αν η Κύπρος “έδειξε τον πραγματικό δρόμο της διαπραγμάτευσης”. Αλήθεια έδειξε τον δρόμο, ή έδειξε ότι δεν υπάρχει δρόμος; Εκτός κι αν ως διαπραγμάτευση νοείται η αντικατάσταση της δήμευσης ποσοστού των καταθέσεων από τη δήμευση των αποθεματικών των ταμείων. Αν όμως θέλουμε για μία και μόνο φορά να μιλήσουμε ειλικρινά, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλες εκείνες οι διθυραμβικές ανακοινώσεις που έβλεπαν ότι υπάρχει δρόμος ουσιαστικής διαπραγμάτευσης παραμένοντας στο σιδηρούν πλαίσιο της Φραγκφούρτης, σήμερα σκορπούν απογοήτευση και εντείνουν τον μονόδρομο.

Αν οι Κύπριοι, από το λαό που έχανε τις καταθέσεις του και τώρα χάνει τα ασφαλιστικά του ταμεία, μέχρι την αστική τάξη που χάνει το τραπεζικό της σύστημα και το χρυσοφόρο μοντέλο ανάπτυξης και αναπαραγωγής της, δεν μπόρεσαν να διαπραγματευτούν τίποτα καλύτερα, τι περιμένουμε αλήθεια στην Ελλάδα;

Την επόμενη μέρα του κυπριακού όχι ο ευρωπαϊσμός φάνηκε ότι θριάμβευε: επιτέλους μια κυβέρνηση είπε όχι, τώρα ήρθε η ώρα της διαπραγμάτευσης. Στάλθηκε και κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ στη μεγαλόνησο να καθοδηγήσει την "εντός ευρώ διαπραγμάτευση". Όμως κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Στην περίπτωσή μας μόνο δύο: Πριν κλείσει η τρίτη μέρα του θαύματος της διαπραγμάτευσης, φάνηκε ότι όποιος δεν θέλει τρόικα, πρέπει να αποχωρήσει και από το ευρώ. Αλλιώς θα καταπιεί και την τρόικα, θα καταπιεί και τα μνημόνια, θα καταπιεί και τα κουρέματα. Θα έχει πτωχευμένες τράπεζες, ουρές στα ΑΤΜ, πλαφόν στις αναλήψεις, ελλείψεις σε καύσιμα και φάρμακα.

Δεν πειράζει όμως, θα έχει ευρώ...