Η Καγκελαρία του Αίσχους

Κάποτε η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε κράτη-μέλη. Δεν ήταν ποτέ τα κράτη-μέλη της, αλλά τουλάχιστον αποτελείτο από κράτη-μέλη.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε ένα βήμα μπροστά και χίλια πίσω:έγινε το Διευθυντήριό της (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) - άτυπο Διευθυντήριο, αλλά αυτό διηύθυνε τα πράγματα, διότι οι ενωσιακοί θεσμοί, πλην των Συνόδων Κορυφής και της (σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατίας, ήταν απλώς μπουρδίτσες.

Στη συνέχεια η Ενωση έκανε ακόμα ένα (νεοφιλελεύθερο) βήμα μπροστά και δέκα χιλιάδες βήματα πίσω (προς την κοινωνική αναλγησία) κι έγινεΓαλλογερμανικός Αξων.

Μετ’ ου πολύ η Γαλλία (Σαρκοζί, Ολάντ) πήγε για τυρί και στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους απέμεινε μόνη η φύρερ φονφράου Μέρκελ.

Βεβαίως, τα όρια της νέας Αγίας (Καλβινιστικής, Καθολικής και πολιτικώς ορθής) Γερμανικής Αυτοκρατορίας είναι κατά πολύ ευρύτερα της παλαιότερης Αγίας (επίσης) Ρωμαϊκής τοιαύτης, του Α’ Ράιχ, του Β’ Ράιχ - εις ό,τι δε αφορά το Γ’ Ράιχ, υπολείπεται μόνον κατά τα ρωσικά εδάφη, δυο-τρεις γενοκτονίες και τα ευαγή ιδρύματα καταναγκαστικής εργασίας.

Εγινε λοιπόν η Ευρώπη Γερμανική; - όχι ακόμα, αλλά ο αγώνας για ένα Δ’ Ράιχ συνεχίζεται. Αλλωστε, η υπόθεση ενός Δ’ Ράιχ

δεν είναι μόνον γερμανική. Οπως τα Βάφεν Ες Ες έδειξαν στο παρελθόν με τις Μεραρχίες των Ευρωπαίων Εθελοντών (Γάλλων, Βέλγων, Ισπανών, Ουκρανών, Κροατών, Ολλανδών, Λιθουανοεσθονολεττονών, Βοσνίων, Σλοβένων κι άλλων) η υπόθεση

αυτή συγκινεί μέγα μέρος της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης κι όχι μόνον τη γερμανική.

Η συγκίνηση των κηνσόρων του Νόμου (του κέρδους) και της Τάξης(για να βγαίνει) βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει ένα καλόπροηγούμενο (και ως Ράιχ και ως Ο.Δ.Γ.) στην εμπέδωση (κατ’ αρχήν εναντίον του λαού της) της Νέας Τάξης σε όποια της μορφή, πολεμική, ψυχροπολεμική, παγκοσμιοποιημένη. Με έναν λόγο, όταν

η ευρωπαϊκή αστική τάξη (η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικούς φραγμούς) ποντάρει,

(δηλαδή, επενδύει, ληστεύει, συσσωρεύει, πολιτεύεται) ο καλύτεροςπαίχτης είναι η Γερμανία. Το πιο σίγουρο όχημα. Πάντσερ-μερσέντες!

Τι έχει να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία προκειμένου να παίξει παιχνίδι μόνη της (δηλαδή δημιουργώντας συμμάχους, όπως παλιότερα το Γ’ Ράιχ είχε την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Ισπανία, τη Ρουμανοβουλγαρία, τη Φινλανδία, ήχώρες-δορυφόρους, χώρες μισές [όπως η Γαλλία του Βισύ], χώρες-προτεκτοράτα); Τι έχει

να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία; Τη Βρετανία; Οχι! Το «νησί» λείπει απ’ την Ευρώπη για δουλειές (και στον φαντασιακό του κόσμο -ότι κυβερνάει ακόμα τα κύματα μέσω των ΗΠΑ- και στον πραγματικό του κόσμο - την πιο κολασμένη ταξική κοινωνία της Ευρώπης). Μήπως η Γερμανία φοβάται κάποια άλλη χώρα; Μήπως

τη Γαλλία; Σας παρακαλώ! Η Λεγεώνα των Ξένων έχει ξεπέσει να φυλάει κάτι τύπους σαν τον Μπερεζόφσκυ, ενώ κάτι τύποι σαν τον Ολάντ είναι ικανοί μόνον να νοικιάζουν φρεγάτες σε κάτι χώρες όπως το Μαυροβούνιο ή ηΕλλάδα.

Μήπως, λοιπόν, η Γερμανία φοβάται την Κύπρο ή τη Μάλτα, το Λουξεμβούργο ή την Πορτογαλία; - δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Μήπως πάλι

η χώρα της Ζήμενς φοβάται το αγγλοσαξωνικό προγεφύρωμα στη Γηραιά Ηπειρο, την Ολλανδία, ή μήπως χάνει τον ύπνο της από τις έριδες των Βαλώνων με τους Φλαμανδούς;

Τι φοβάται η Γερμανία; Τον φόβο της Ισπανίας απέναντί της; τονΜπέπε Γκρίλο κι όλες τις άλλες καρικατούρες που δημιούργησε (και) η κατάρρευση της Αριστεράς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;

Ποιο είναι το αντίπαλο δέος της Γερμανίας; οι επωφελέστατες σχέσεις που έχει με την Τουρκία; Οι σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης με τη Μόσχα; Οι αγωγοί, τα καύσιμα, η ενέργεια, οι υποδομές, τα ύδατα; - τι απ’ αυτά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μπορεί να ξεφύγει (ίσως κάποια σήμερα, αλλά κανένα αύριο) απ’ τομακρύ χέρι της Γερμανίας; Ενα χέρι οπλισμένο με τράπεζες, κεφάλαια, επιρροή, ένα χέρι ικανό

να στραγγαλίζει, να εκμαυλίζει, να εξαγοράζει, να φιμώνει, ναρίχνει σφαλιάρες.

Μόνον manu militari υστερεί ακόμα η Γερμανία, αλλά γιατί να υστερεί σε αυτό και στο εγγύς μέλλον; Και πάντως, αυτή η υστέρηση δείχνει να μην τρομάζει αυτήν τη χώρα, τουλάχιστον όχι για την ώρα, όχι όσον οι τόκοιαποδίδουν περισσότερο από τα τανκς,

όχι όσον τα ανδρείκελα που τοποθετούνται ή δουλεύουν για τους Γερμανούς σε κάθε χώρα είναι ξεφτέρια στα «ναι» και τα «γιαβόλ», έκπαλαι συνηθισμένα στα «γιες».

Αλλά, αν ουδέν φοβάται η Γερμανία, εκείνο που κυρίως δεν φοβάται είναι η ιστορία της, το παρελθόν της.

Τούτο δε είναι το πιο φρικτό. Κι αλίμονο στους Γερμανούς και σε μας, ανζήσουμε ξανά αυτό το παρελθόν. Διότι όποιος δεν μαθαίνει απ’ τα λάθη τουείναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.

Κι αν είναι λάθος της Γερμανίας να μη φοβάται το παρελθόν της, είναι και δικό μας λάθος, όλων των Ευρωπαίων, να μην το φοβόμαστε ούτε εμείς.

Η σημερινή Γερμανία απολαμβάνει τη σχετική χειραφέτησή της απ’ τις Η.Π.Α. Οσον οι τελευταίες θα ’ναι απασχολημένες με άλλα εγκλήματα αλλούστην υδρόγειο, η Γερμανία θα χειραφετείται και θα ετοιμάζεται για έναν κόσμο που αλλάζει τη μεταπολεμική του δομή με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου.

Ηδη Κίνα και Βραζιλία συμφώνησαν οι ανταλλαγές μεταξύ τους να γίνονται σε δικό τους νόμισμα, κάνοντας έτσι ένα βήμα έξω από τη ζώνη του δολαρίου. (Ας θυμηθούμε ότι, για την εξαγγελία και μόνον ενός τέτοιου βήματος, έγινε η εισβολή στο Ιράκ.)

Τέλος, ας σημειώσουμε και το εξής: οι προβλέψεις ολίγων μεν, αλλά προβλέψεις, ότι η Γερμανία μπαίνει εκ νέου στον πειρασμό να πάρει τον δρόμοτου κακού, αφορίζονταν επί μακρόν κι αποδίδονταν σε αριστερούς ή υπερβολικά καχύποπτους, όταν δεν στιγματίζονταν ως κολλημένοι, γραφικοί και αντιευρωπαίοι. Αν η Γερμανία

κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια να τους επιβεβαιώσει με τον πιοδραματικό τρόπο, τι είναι δυνατόν να καταφέρει τα επόμενα δέκα;

Αν κάτι δεν αλλάξει στην Ευρώπη,

τα καθημερινά «Βερντέν» των οικογενειών μέσα στην «οικονομική φρίκη» της ανεργίας, των αυτοκτονιών και της απελπισίας θα λάβουν τη μορφήγενοκτονίας κατά του στοιχειωδώς ανθρώπινου τρόπου ζωής των λαών,των εργαζομένων. Ηδη

στη χώρα μας η εργατική δύναμη πωλείται στα δουλοπάζαρα για πέντε κατοστάρικα τον μήνα και πάει για τρία.

Το παρήγορον είναι ότι πλέον η κριτική στη Γερμανία, ως κράτος-όχημα επιβολής παντού ενός ακόμα πιο απάνθρωπου καπιταλισμού, διευρύνεται. Και διευρύνεται γρήγορα. Και εις βάθος. Και εις πλάτος. Σήμερα, όχι μόνον αριστεροί, αλλά πολιτικοί και πολίτες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα βλέπουν τι γίνεται και αντιδρούν.

Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον πρέπει να φοβηθεί η Γερμανία - κι όσοι τη βάζουν μπροστά! Την οργή των λαών...