Τι είναι Πατρίδα;

Εγραψε: Pitsirikos

 

Καλημέρα Πιτσιρίκο, 

με αφορμή την ανάρτηση «Δεν έχω στόμα και θέλω να ουρλιάξω» και τη συζήτηση περί πατρίδας, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τον Paco Ignacio Taibo ΙΙ στο βιβλίο «Η σκιά της σκιάς»:

«Θα μ’ άρεσε να ‘χα ταξιδέψει σε όλα τα καράβια που φόρτωσα, σε όλα τα καράβια μ’ όλους εκείνους τους επιβάτες που βοήθησα να αποβιβαστούν, κουβαλώντας βαλίτσες γεμάτες πολύχρωμες ετικέτες ξενοδοχείων, τελωνείων, σιδηροδρομικών γραμμών…

…Εγώ δεν είμαι από δω. Δεν είμαι απ’ αυτή τη γη όπου γεννήθηκα… κανένας δεν είναι από πουθενά. Μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες και δημιουργούν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες. Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε. Αν υπάρχει νοσταλγία είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε …Αυτή είναι η αληθινή νοσταλγία, η μοναδική.

Και μαθαίνεις ακόμα πως κάποια στιγμή ο δρόμος στράβωσε, και πως …κανένας δε θα ‘πρεπε να παλεύει μες στη βροχή για να κλείσει τις βαλβίδες στο φρέαρ επτά … ν’ ανατινάζει με δυναμίτη, να κοιμάται στο υγρό έδαφος, να του βγαίνει η ψυχή την ώρα που ο εργοδηγός τρώει ζαμπόν και βούτυρο από δυο κονσέρβες που εμείς τις μεταφέραμε μέχρις εκεί. Και το αφεντικό, ακόμα πιο μακριά μας, να κοιμάται σε κρεβάτι δίχως να μας ξέρει, δίχως να αναγνωρίζει πως από μας πηγάζει όλη του ευημερία και η εξουσία, δίχως να μαντεύει πως εμείς είμαστε τα μυρμήγκια που σπρώχνουν με τους ώμους τους την άνοδο των μετοχών του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Γι’ αυτό δεν θέλω να ανέβω σ’ αυτά τα άσπρα, τ’ αστραφτερά καράβια, γιατί θα ‘πρεπε να πληρώσω τα όνειρά μου δουλεύοντας έντεκα ώρες τη μέρα καμαρότος, γυαλίζοντας στις σκάλες τις στιλπνές μπρούτζινες κουπαστές, ιδρώνοντας στις κουζίνες μες στους ατμούς. Γι’ αυτό τα καράβια είναι μακριά, κι εγώ τα βλέπω να έρχονται και να φεύγουν απ’ όλα τα λιμάνια, απ’ όλα τα όνειρα, απ΄ όλες τις νοσταλγίες».

Σου γράφω από τη Βαρκελώνη και σε προτρέπω να κάνεις το βήμα του να φύγεις. Όπως μου έλεγε και ένας φίλος εδώ, μπορεί να έχουν τα ίδια και ακόμα χειρότερα προβλήματα από μας, αλλά έχουν περισσότερη κοινωνική ειρήνη. Οι αυτοκτονίες και οι κατασχέσεις σπιτιών (ανάμεσα σε πολλά άλλα…) θα φέρουν και εδώ πιο κοντά και πιο έντονα τον «πόλεμο» που περιγράφει ο φίλος. Αν έχουν μεγαλύτερη διάθεση και γνώση από τους Έλληνες, θα συγκρουστούν, αλλιώς θα παραιτηθούν και θα πάψεις να ακούς τραγούδια στα σπίτια και στις πορείες τους…

Το βίντεο που σου στέλνω είναι από μεταμεσονύχτια πορεία στην Gracia, από τους νέους της περιοχής που προσπαθούν να κρατήσουν μια κατάληψη που υπάρχει από το 2002 (αν θυμάμαι καλά) και που οι μπάτσοι θέλουν να κλείσουν.

Μεταμεσονύχτια πορεία με μουσικά όργανα να προπορεύονται αυτής! Όταν κλείστηκε συμβολικά ένας κεντρικός δρόμος της Βαρκελώνης (1 το βράδυ, Σάββατο με τον κόσμο να πηγαίνει η να γυρνάει από μπαρ, εστιατόρια κλπ) για κανένα 20′, κανείς δεν κόρναρε, κανένας οδηγός αγανακτισμένος δεν βγήκε να τσαμπουκαλευτεί κτλ. Αυτοί με τα μουσικά όργανα μπήκαν μέσα στα mcdonald και έπαιξαν μουσική, χόρεψαν, είχαν και ένα πρόχειρο πλακάτ που έλεγε «Ανυπακοή» και αυτό ήταν όλα. Μετά από 1 ώρα κατέληξε η πορεία και συνεχίστηκε σε πάρτυ μέσα στην κατάληψη…

Αν και έλληνας, ένιωσα πατρίδα μου το ότι γινόταν και ήθελα να είμαι μέρους αυτού και να το υπερασπιστώ. Ένιωσα αυτή την νοσταλγία για μια πατρίδα που δεν την είχα ζήσει μέχρι τότε, όπως λέει και ο PITII .

Hasta la proxima (patria)

Φιλικά
Λ.