ΤΑΞΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

του  ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Εάν όντως μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, τότε η φωτογραφία από την «απεργία» στήριξης του αγώνα των καθηγητών της ΑΔΕΔΥ, με το λευκό βαν της μικροφωνικής σε μια απόλυτα άδεια πλατεία, μάλλον απειλεί σε φλυαρία την Οδύσσεια του Καζαντζάκη.

Οι γραφειοκρατίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού  συνδικαλισμού συνυπογράφουν επίσημα πλέον την ανοιχτή βία και τρομοκρατία της συγκυβέρνησης, στηρίζουν απροκάλυπτα την  επιστράτευση.

Σε τούτο τον τόπο των λωτοφάγων όμως, η σκιά της ιστορίας της επιστράτευσης φτάνει στο μακρινό 1915. Ήταν με το Ν.677, στις 15/17.10.1915, όταν η αστική τάξη, παράλληλα με τον πρώτο συνδικαλιστικό νόμο, θέσπισε και εκείνα τα μέτρα που θα ανέστειλαν τη συνδικαλιστική δράση, εάν αυτή τολμούσε να υπερβεί τα όρια. «…περί αναστολής εφ΄ωρισμένον χρόνον της ισχύος όλων ή τινών των διατάξεων των εργατικών νόμων εν περιπτώσει επιστρατεύσεως». Με βάση αυτό το νόμο έγιναν οι επιστρατεύσεις απεργών την περίοδο του μεσοπολέμου.

Μεσολάβησε και η αποτυχημένη προσπάθεια της φιλελεύθερης αστικής τάξης  να επιβάλει στο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ την πολιτική της  ταξικής συνεργασίας. Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, με συντριπτική πλειοψηφία, επιλέχθηκε η αρχή της ταξικής πάλης. Γράφει ο Μπεναρόγια: « Κατ΄εκείνην την εποχήν(1919) κηρρύσσεται η απεργία των τραπεζικών υπαλλήλων Αθηνών και όλης της Ελλάδος… εζητήθη ενίσχυσις της Γενικής Συνομοσπονδίας. Η διοίκησις αυτής, διχασμένη…διαιρέθη σε εξαμελή και πενταμελήν».

Τα πέντε μέλη που διαφώνησαν με την πλειοψηφία και στήριζαν την απεργία, επικράτησαν τελικά στο πανελλήνιο Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας. Ανήσυχη η κυβέρνηση αποφασίζει να λάβει πιο δραστικά μέτρα. «Η εξορία της πενταμελούς αποφασίζεται και εκτελείται. Τα μέλη της συλλαμβάνονται δια νυκτός και απελαύνονται εις Φολέγανδρον»

Τον Ιούλιο του 1919 κηρύχτηκε γενική πανεργατική απεργία, με αίτημα την επάνοδο των εξορισμένων, την οποία καθοδήγησε το 5^ο μέλος της πενταμελούς που είχε διαφύγει τη σύλληψη.

Το Νοέμβριο του  1921 η απεργία της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και Ηλεκτροκίνησης, η δεύτερη μετά το Μάιο, χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση ως «στάση», κηρύσσεται επιστράτευση, οι απεργοί δεν υπακούν, γίνονται πολλές συλλήψεις και 11 απεργοί οδηγούνται στο στρατοδικείο με ποινές 6-8 ετών και κλείνονται στην Ακροναυπλία.

Την ίδια χρονιά, κατά τη διάρκεια μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, χρησιμοποιεί ξανά την επιστράτευση. «…επιστρατεύθησαν οι απεργοί και δεν παρουσιάσθηκαν… συλλαμβάνονται και εισάγονται απευθείας εις στρατοδικείον. Επί δυο ημέρες εδίκαζε…περί τους πενήντας εκ των στελεχών της απεργίας κατεδικάσθηκαν ει βαρυτάτας ποινάς.»

Η τρομοκρατία κορυφώνεται με το ιδιώνυμο του Ε. Βενιζέλου. « …στη διάρκειά του έγιναν 1495 συλλήψεις, 554 καταδίκες με 2532 μήνες φυλάκισης, 125 εξορίες με 237 μήνες, 265 τραυματισμοί και 3 νεκροί εργάτες.»

Ο Ε. Βενιζέλος καταργεί την Συνομοσποδία των δημοσίων υπαλλήλων και ανέστειλε το δικαίωμα της απεργίας. Η δήλωσή του είναι χαρακτηριστική: « Τι την θέλετε την Συνομοσπονδίαν , μιαν οργάνωσιν με 40 χιλιάδες μέλη; Είναι επικίνδυνος…»

Καταστολή και «εσωτερική» υπονόμευση, τα  αρχέγονα όπλα μιας ταξικής δημοκρατίας, που σε καιρούς κρίσης δε διστάζει να εγκαταλείψει το φύλλο συκής της συναίνεσης, του διαλόγου και της δημοκρατίας και να προβάλει τα πραγματικά της χαρακτηριστικά. Κι όταν ο βασιλιάς μένει γυμνός, οι υπήκοοι τείνουν «στην επικινδυνότητα».

*Ο Ζαφείρης Ανδρέας είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ