ΜΝΗΜΗ ΦΛΩΡΑΚΗ

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Προχωράμε μπροστά έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη των ιδεών μας, της οργάνωσής μας, στη δύναμη των αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου. Έχουμε παρακαταθήκη τους αγώνες ηρωικών γενιών που πέρασαν, της γενιάς του Χαρίλαου Φλωράκη, της Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, των μετέπειτα αγώνων του λαού μας. Στηριζόμαστε στη δύναμη, τη ζωντάνια, την ορμή και την αποφασιστικότητα της νέας γενιάς.

Αυτή είναι αυτούσια η δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα στο μνημόσυνο για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Μιλώντας δηλαδή πάνω από τον τάφο του Χαρίλαου δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει μια λέξη για τον Χαρίλαο ως επαναστάτη πολιτικό -μόνο για τον ηρωισμό της γενιάς του. Κουβέντα για την πολιτική του, για τη στάση του σε χαλεπούς καιρούς, αλλά και σε καιρούς με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες της νομιμότητας. Κουβέντα για την τακτική του ΚΚΕ επί Φλωράκη, για τον τρόπο με τον οποίο ο σκληρός εκείνος καπετάνιος αντιλαμβανόταν την πολιτική και την παρέμβαση του ΚΚΕ στις εξελίξεις.

Η αποσιώπηση όμως δεν είναι επαναστατικός τρόπος να τιμάς τη μνήμη ενός επαναστάτη -πολύ περισσότερο όταν προσδιορίζεσαι ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος του μεταξύ των ζώντων. Η αλήθεια είναι πάντοτε επαναστατική, έτσι δεν είναι; Και η αλήθεια είναι ότι ο Χαρίλαος ήταν σταθερά υπέρ της ενότητας και των συμμαχιών, πολεμούσε το σεχταρισμό και την επαναστατική λογοκοπία, άνοιξε το κόμμα στη γενιά του Πολυτεχνείου, πρωταγωνίστησε στη δημιουργία του Συνασπισμού, είπε ναι και ποτέ δεν έκανε πίσω απ' αυτό στη συγκρότηση της κυβέρνησης Τζανετάκη.

Βεβαίως και ήταν υπέρ της διατήρησης του ΚΚΕ με τα σύμβολά του, υποστήριζε πάντα το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τη στιγμή της αναμέτρησης μέσα στο κόμμα στάθηκε πιστός στη ζωή του. Ούτε αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς του δεν καταδέχτηκε όμως να αναδείξει ο Δημήτρης Κουτσούμπας -άφησε αυτό το καθήκον σε κάποιο στέλεχος του γραφείου περιοχής. Και φυσικά δεν επιχείρησε να εξηγήσει γιατί και πώς όλα τα στοιχεία της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ την περίοδο του Φλωράκη θεωρήθηκαν λάθος, κατεδαφίστηκαν, και θεωρούνται σήμερα το άκρον άωτον του οπορτουνισμού.

Συγνώμη, αλλά αυτή δεν είναι εκδήλωση μνήμης. Είναι εκδήλωση αποδοκιμασίας -διά της αποσιώπησης- κάποιων σημαντικών πλευρών της προσωπικότητας του Χαρίλαου. Με τις οποίες συμφωνούσαν τότε φλύαρα οι επίγονοι που τώρα επικρίνουν σιωπηρά...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Τρίτη 28 Μαίου 2013