Του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους*
Την περίοδο που προηγήθηκε πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για το φιάσκο της απεργίας των εκπαιδευτικών. Έγινε λόγος για πολιτικές και συνδικαλιστικές προδοσίες, λάθη κινηματικής τακτικής, αδυναμία συνεργασίας, μοιραίες αμφιταλαντεύσεις και διπολικές συμπεριφορές. Ο απολογισμός είναι βαρύς και δυστυχώς διαγράφει το γνώριμο των ημερών μας πλέγμα ενοχής και αλληλοκατηγοριών: Φταίει η ανάλγητη κυβερνητική συμμαχία, τα αμήχανα ή πονηρά αντιπολιτευτικά τερτίπια, οι συνδικαλιστές, δέσμιοι των κομματικών τους εξαρτήσεων και της ανικανότητάς τους ή εν τέλει εμείς, οι εκπαιδευτικοί, παγιδευμένοι ανάμεσα στην παραίτηση, τη δειλία και την όψιμη μαχητικότητα;

Μια -τόσο δύσκολη την ώρα αυτή- ψύχραιμη ματιά θα εντόπιζε μικρές ή μεγάλες αλήθειες σε πολλές από τις αντικρουόμενες μεταξύ τους προσεγγίσεις. Ωστόσο, αυτό που κάνει τη συντριβή αφόρητη είναι κάποιες γενικότερες σκέψεις και αισθήματα που μας βασανίζουν:
* Το ζήτημα δεν είναι ότι χάθηκε μια ακόμη ευκαιρία συλλογικής αντίστασης, η ελπίδα της οποίας αναδύθηκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, για να γνωρίσει πάντα τη διάψευση, αλλά ότι ίσως τελικά μας λείπει ακόμα η θέληση και η δύναμη να φέρουμε την ανατροπή και να προτείνουμε ομόφωνα αυτό που θα τη διαδεχτεί.
* Η κρίση σχετίζεται επίσης με μια βαθιά κοινωνική διάλυση, μια ριζική διάρρηξη των μεταξύ μας δεσμών. Κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα που διεκδικεί τα αυτονόητα παρουσιάζεται από την κυβερνητική προπαγάνδα και τη μιντιακή μαφία ως συντεχνία που εναντιώνεται σε ένα αόρατο κοινωνικό σύνολο. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως συχνά είμαστε έτοιμοι να καλυφθούμε από αυτό το πλανερό, σαν το πέπλο της Μάγια, κοινωνικό φάσμα και να συσπειρωθούμε μόνο και μόνο για να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον συμπολίτη μας, τον διπλανό μας και εν τέλει με τον εαυτό μας.
Ίσως λοιπόν κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη ή βγαίνω στον δρόμο θα πρέπει να κατανοώ το γεγονός
* Πως δεν γίνεται αντιληπτό από πολλούς ότι η ανηλεής συκοφάντηση των εκπαιδευτικών, ο στιγματισμός τους ως «καθηγητών του αίσχους», αποτελεί επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση.
* Πως η πρωτοφανής διεθνώς προληπτική επιστράτευση ενενήντα χιλιάδων εργαζομένων σημαδεύτηκε από την κοινωνική επιβράβευση ή -έστω- ανοχή.
* Πως η αξιολόγηση που προετοιμάζεται με κοινωνική ανυπομονησία δεν έχει καμία σχέση με τη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου, αλλά με την πιο στείρα και γραφειοκρατική χειραγώγηση κρατικών υπαλληλίσκων.
* Πως ένα αδυσώπητο σύστημα εξετάσεων προβλήθηκε ως θεσμικό άβατο που βεβηλώνεται.
* Πως παρουσιαστήκαμε (ή νιώσαμε) ακόμα και απέναντι στους μαθητές μας ως αριβίστες που καπηλεύονται το μέλλον τους. Λες και ο κοινός μας μόχθος και η αγάπη τόσων χρόνων ήταν μια φενάκη. Λες και τα αιτήματά μας ήταν άσχετα με τα αυριανά δικά τους δικαιώματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εργασία. Λες και οι μηδενικοί διορισμοί δεν δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στις καθηγητικές σχολές που οδηγούνται στην ανυποληψία, καταδικασμένες να βγάζουν αιώνια ανέργους και να βλέπουν το επίπεδο του φοιτητικού δυναμικού να κατρακυλά, με αποτέλεσμα τον μαρασμό της παιδείας και της επιστήμης.
...Μπορείς όμως να αποδεχθείς και να αντέξεις κάτι τέτοιο;
 
* Ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους είναι εκπαιδευτικός - διδάσκων του τμήματος Ε-ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών