ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ: ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ διαχειριστής

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ

Η κυβέρνηση Σαμαρά ακολουθεί γραμμή κοινωνικά «αστραπιαίου πολέμου»: στη βάση των μνημονιακών δεσμεύσεων των ελλήνων καπιταλιστών προς τους διεθνείς δανειστές, απειλεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να ξεθεμελιώσει το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, να καταστήσει πεδία ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας κρίσιμα αγαθά και υπηρεσίες όπως η ενέργεια και το νερό.

Μετά τη λαί­λα­πα των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών χρό­νων –με τις με­γά­λες ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές απώ­λειες στους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις, τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις– η ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή της τρι­κομ­μα­τι­κής δεν μπο­ρεί να επι­βλη­θεί με ει­ρη­νι­κό-κοι­νο­βου­λευ­τι­κό τρόπο. Όχι τυ­χαία, ο Σα­μα­ράς χρειά­στη­κε τέσ­σε­ρεις επι­στρα­τεύ­σεις απερ­γών (ΟΤΑ, λι­με­νι­κοί, μετρό, κα­θη­γη­τές) μέσα σε ελά­χι­στους μήνες (όταν στα 30 χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης έχουν γίνει συ­νο­λι­κά 11).

Αυ­ταρ­χι­σμός

Η μέ­θο­δος της επι­στρά­τευ­σης των απερ­γών είναι τμήμα της γε­νι­κό­τε­ρης αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής, του πε­ριο­ρι­σμού των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των που ενέ­χει η τε­ρά­στια επί­θε­ση στα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Οι κυ­βερ­νή­σεις της μνη­μο­νια­κής επο­χής είναι υπο­χρε­ω­μέ­νες να κα­τα­φεύ­γουν στο «μα­στί­γιο», γιατί οι κα­πι­τα­λι­στές δεν έχουν πε­ρι­θώ­ρια και δεν προ­τί­θε­νται να κα­τα­φύ­γουν στο «κα­ρό­το», στις τα­κτι­κές κοι­νω­νι­κού δια­λό­γου, που χα­ρα­κτή­ρι­ζαν κυ­ρί­ως την προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο, με στόχο την ορ­γά­νω­ση συ­ναι­νέ­σε­ων.

Το συ­μπέ­ρα­σμα της πα­ρα­πά­νω δια­πί­στω­σης είναι ότι οι ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές νίκες, η επί­τευ­ξη ακόμα και με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών-αμυ­ντι­κών στό­χων με­γά­λων τμη­μά­των των μαζών, είναι στό­χοι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νοι με το κα­θή­κον της ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά και, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων.

Υπάρ­χει όμως και ένα δεύ­τε­ρο συ­μπέ­ρα­σμα που προ­κύ­πτει. Η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη από την πο­λι­τι­κή της να έρ­χε­ται δια­δο­χι­κά αντι­μέ­τω­πη με με­γά­λους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, που θα μπαί­νουν σε κί­νη­ση, ανα­με­τρώ­ντας τις δυ­νά­μεις και τις συμ­μα­χί­ες τους σε σύ­γκρι­ση με το κα­θή­κον να ανα­τρέ­ψουν την κυ­βέρ­νη­ση. Αυτό έγινε χθες με την ΟΛΜΕ, αυτό θα γίνει πι­θα­νό­τα­τα αύριο με τα νο­σο­κο­μεία ή με τη ΔΕΗ…

Δεν είναι πρώτη φορά στην ιστο­ρία. Όλες οι κυ­βερ­νή­σεις του «μα­στί­γιου» ενά­ντια στην κοι­νω­νία έπε­σαν στην πρό­σφα­τη ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία με αυτόν ακρι­βώς τον τρόπο. Η μοίρα της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη κρί­θη­κε στα αμα­ξο­στά­σια της ΕΑΣ, η μοίρα του Ση­μί­τη κρί­θη­κε στους δρό­μους των τε­ρά­στιων δια­δη­λώ­σε­ων για το ασφα­λι­στι­κό της επο­χής Γιαν­νί­τση.

Πο­λι­τι­κός αγώ­νας

Η αί­σθη­ση ότι ο αγώ­νας στις μέρες μας δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται σε συν­δι­κα­λι­στι­κά όρια, αλλά είναι πλα­τύς πο­λι­τι­κός αγώ­νας, είναι απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νη. Ο ίδιος ο κό­σμος εκτι­μά ότι πρέ­πει να ανα­τρέ­ψει την τρι­κομ­μα­τι­κή, να ανα­τρέ­ψει τα μνη­μό­νια και αυτό συν­δέ­ε­ται άμεσα με την προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας ερ­μη­νεύ­ει την εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το Μάη-Ιού­νη του 2012, αυτός ο πα­ρά­γο­ντας δια­τη­ρεί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ψηλά και τον ανα­δει­κνύ­ει ως βα­σι­κό πο­λι­τι­κό αντί­πα­λο του με­γά­λου στρα­το­πέ­δου που συ­σπει­ρώ­νε­ται πίσω από την τρι­κομ­μα­τι­κή.

Όμως η πο­λι­τι­κή, αλλά και εκλο­γι­κή, νίκη της Αρι­στε­ράς δεν είναι δυ­να­τόν να επέλ­θει μέσω κυ­ρί­ως του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου. Η ψη­φο­θη­ρι­κή διεύ­ρυν­ση, αυτό που στα αστι­κά κόμ­μα­τα δια­κυ­βέρ­νη­σης απο­κα­λούν πο­λι­τι­κή «με­σαί­ου χώρου», είναι ακα­τάλ­λη­λο ερ­γα­λείο για τη νίκη της Αρι­στε­ράς και ει­δι­κά σε συν­θή­κες κρί­σης όπως η ση­με­ρι­νή.
Γιατί, αφε­νός, είναι πολύ αμ­φί­βο­λο αν μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει όπλο νίκης επί του «ενιαί­ου με­τώ­που» των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και, αφε­τέ­ρου, γιατί ακόμα και αν υλο­ποι­η­θεί, οδη­γεί σε μια πολύ αδύ­να­μη κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά τα πα­ρα­δείγ­μα­τα της Κύ­πρου ή της Ιτα­λί­ας, όπου πρό­σκαι­ρες και χωρίς κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή κυ­βερ­νή­σεις της Αρι­στε­ράς απο­δεί­χθη­καν πο­λι­τι­κά κα­τα­στρο­φι­κές για την ίδια την Αρι­στε­ρά.

Κλι­μά­κω­ση της αντί­στα­σης

Αντί­θε­τα, ο πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός –και ίσως ο μο­να­δι­κός– δρό­μος για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς είναι η πάλη εδώ και τώρα για την κλι­μά­κω­ση του αγώνα και για τη νίκη ενός, δύο, τριών με­γά­λων κοι­νω­νι­κών χώρων. Που θα σπάνε το μνη­μο­νια­κό «πρό­γραμ­μα» και θα στέλ­νουν γε­νι­κό μή­νυ­μα ελ­πί­δας ότι η τρι­κομ­μα­τι­κή μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί.

Μόνο τέ­τοιες με­γά­λες ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές «πρω­το­βου­λί­ες» μπο­ρούν να διαρ­ρή­ξουν τα όρια της ση­με­ρι­νής πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας, να με­τα­τρέ­ψουν τη σήψη του Σα­μα­ρά σε άτα­κτη πο­λι­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, να με­τα­τρέ­ψουν τη δη­μο­σκο­πι­κή «αντο­χή» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε καλ­πα­σμό ελ­πι­δο­φό­ρου πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος που έρ­χε­ται με εντο­λή από τα κάτω για να τα αλ­λά­ξει όλα.

ΟΛΜΕ
Με την έν­νοια αυτή η απερ­γία της ΟΛΜΕ ήταν μια με­γά­λη ευ­και­ρία για την Αρι­στε­ρά, για το λαϊκό αντι­μνη­μο­νια­κό ρεύμα, μια ευ­και­ρία που χά­θη­κε. Η στάση των άλλων με­γά­λων συν­δι­κά­των δεν ήταν μόνο εγκα­τά­λει­ψη των συ­να­δέλ­φων τους στην εκ­παί­δευ­ση, ήταν χείρα βοη­θεί­ας στον Σα­μα­ρά.

Το κύριο βάρος της ευ­θύ­νης για την υπο­χώ­ρη­ση στην ΟΛΜΕ ανή­κει στις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες της Αρι­στε­ράς. Που υπο­τί­μη­σαν τη δυ­να­μι­κή που ανα­πτύ­χθη­κε στις συ­νε­λεύ­σεις των ΕΛΜΕ. Που υπερ­τί­μη­σαν την πίεση του «κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού», ακόμα και όταν τα ΜΜΕ τρο­πο­ποιού­σαν τη στάση τους, διαι­σθα­νό­με­να μια ευ­ρύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία σχε­τι­κά με το μέλ­λον του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου.

Το ΚΚΕ βγήκε εξαρ­χής και βιαί­ως έξω απ’ όλα τα κα­θή­κο­ντα αντι­με­τώ­πι­σης της επί­θε­σης στην εκ­παί­δευ­ση. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έκανε αυτά που έπρε­πε να κάνει, ακόμα και όταν οι δυ­νά­μεις του στους κα­θη­γη­τές πρω­το­στα­τού­σαν στο να εκ­φρα­στεί η δυ­να­μι­κή των συ­νε­λεύ­σε­ων.

Η εμπει­ρία αυτή είναι οδη­γός προς απο­φυ­γή λαθών στις μάχες που έρ­χο­νται. Γιατί δεν υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι στην εκ­παί­δευ­ση, στην υγεία, στις ιδιω­τι­κο­ποιού­με­νες με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις κλπ, ο πό­λε­μος θα συ­νε­χι­στεί.

Πρω­το­βου­λί­ες

Η Αρι­στε­ρά, και ει­δι­κό­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα πρέ­πει από τώρα να πάρει πρω­το­βου­λία για τη δια­μόρ­φω­ση κοι­νω­νι­κού με­τώ­που αντί­στα­σης και ανα­τρο­πής, με προ­τε­ραιό­τη­τα την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μό­σιων σχο­λεί­ων και των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων.

Θα πρέ­πει από τώρα να προ­ε­τοι­μα­στεί για με­γά­λες πο­λι­τι­κές μάχες, με συ­γκρου­σια­κό χα­ρα­κτή­ρα, γιατί μόνον έτσι θα επι­βλη­θούν τα αι­τή­μα­τα του κό­σμου μας. Του κό­σμου που, ενώ κα­τη­γο­ρεί­ται ότι «δεν τρα­βά­ει», έδωσε και θα δώσει ξανά τις ευ­και­ρί­ες για με­γά­λες ανα­με­τρή­σεις.

Μια τέ­τοια πα­ρέμ­βα­ση είναι η κα­λύ­τε­ρη «προ­γραμ­μα­τι­κή» προ­ε­τοι­μα­σία «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» της Αρι­στε­ράς. Γιατί πρό­γραμ­μα δεν είναι τα σχέ­δια επί χάρ­του, αλλά οι κα­θα­ρές απα­ντή­σεις για το τι, πώς, με ποιους και ενά­ντια σε ποιους, σκέ­φτε­ται να αλ­λά­ξει κα­νείς. Και ταυ­τό­χρο­να οι δε­σμεύ­σεις μαζί με τον κόσμο, που δη­μιουρ­γούν οι μάχες αυτές, είναι η πιο στέ­ρεα βάση, ώστε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αν προ­κύ­ψει, να μην απο­δει­χθεί «φού­σκα» και ερ­γα­λείο μιας πρό­σκαι­ρης χρή­σης στα χέρια του συ­στή­μα­τος.

Μαζί με τα ζη­τή­μα­τα αυτά δη­μιουρ­γεί­ται πλέον ολο­κά­θα­ρα η ανά­γκη για ένα μέ­τω­πο υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Η δέ­σμευ­ση του Αλ. Τσί­πρα ότι η επό­με­νη επι­στρά­τευ­ση θα αντι­με­τω­πι­στεί με πρό­τα­ση γε­νι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας, θα ήταν κα­λύ­τε­ρα αν είχε δια­τυ­πω­θεί μια βδο­μά­δα νω­ρί­τε­ρα, πάνω στα γε­γο­νό­τα της ΟΛΜΕ. Όμως δια­τη­ρεί την αξία της. Και βάζει όλους τους αγω­νι­στές της βάσης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς μπρο­στά στα κα­θή­κο­ντα και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις που θα έχου­με να κα­λύ­ψου­με, πι­θα­νό­τα­τα, πολύ σύ­ντο­μα.