ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΟΡΜΗ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*

Πριν τις τελευταίες εθνικές εκλογές η ορμή της λαϊκής απαίτησης για ανατροπή συμπαρέσυρε πλήθος κόσμου στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστεράς . Η ανατροπή δεν ολοκληρώθηκε. Πολλοί, όμως, πίστεψαν πως ήταν απλά θέμα χρόνου η ολοκλήρωσή της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-EKM και μια κυβέρνηση της Αριστεράς φάνταζε ως η μόνη εναλλακτική που ανταποκρινόταν στις προσδοκίες της μεγάλης αντιμνημονιακής πλειοψηφίας που ήλπιζε στην ανατροπή , που συμμετείχε στους λαϊκούς αγώνες. Φάνταζε ως η μόνη εναλλακτική για την άμεση απαλλαγή του λαού και του τόπου από τα δεσμά της δανειακής σύμβασης της υποτέλειας και του μνημονίου της καταστροφής.

Πολλοί θεώρησαν ότι δεν θα υπάρξει σταθερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το μνημόνιο. Έφερναν σαν παράδειγμα την κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου που ήταν αυτοδύναμη και κατέρρευσε. Την κυβέρνηση Παπαδήμου που ήταν παντοδύναμη κοινοβουλευτικά αλλά χωρίς κοινωνικό έρισμα κατέρρευσε.

Σταδιακά ,όμως, οι ορμητικές διαδηλώσεις κόπασαν. Πολλοί μίλησαν για ένα πρώτο μούδιασμα μετά την εκλογική διαδικασία η οποία έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημά του για κυβέρνηση της Αριστεράς κοντά στην κυβέρνηση, τον εκτίναξε στο 27% αλλά τελικά αν και έφτασε στην πηγή δεν ήπιε νερό.

Το μούδιασμα αυτό με τον καιρό μονιμοποιήθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να βρίσκεται από τότε σε μια στασιμότητα. Η φλόγα του λαϊκού ξεσηκωμού που έκαιγε έδειχνε να σιγοσβήνει. Από την άλλη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με πλήθος αγωνιστών συντρόφων και συντροφισσών έδειχνε να συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση και την συνειδητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, άρχισε να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην τακτική της αναδίπλωσης προς συντηρητικότερες πολιτικές προτάσεις και την προσπάθεια για την νέα ριζοσπαστικοποίηση. Τελικά η λογική της αναδίπλωσης και της στροφής σε δήθεν “ρεαλιστικότερες” πολιτικές κατευθύνσεις επικράτησε.

Σήμερα, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει δημοσκοπική στασιμότητα, γιατί δεν έχει πείσει για το ριζοσπαστικό εναλλακτικό του πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Σίγουρα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ελλείψεις. Οι ελλείψεις φάνηκαν ξεκάθαρα και στην περίπτωση της πρόσφατης κυπριακής τραγωδίας καθώς φάνηκε το αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να οδηγηθεί μια κυβέρνηση και μια χώρα αν αμφισβητήσει τα μνημόνια αλλά δεν θελήσει να φτάσει το γενναίο της “όχι” μέχρι τέλους. Η απεμπλοκή από την τροϊκανή χρηματοδότηση απεδείχθη ότι για να καταστεί εφικτή πρέπει να συνοδευτεί και από απεμπλοκή από την ίδια την ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα όμως οι ελλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικότερες και δεν περιορίζονται μόνο σε προγραμματικά κενά!

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να συμβάλει, όταν η σπίθα της λαϊκής απαίτησης είχε γίνει φωτιά λαϊκών αγώνων, στην ανατροπή, στην καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης των ίδιων των λαϊκών τάξεων, ότι εκείνες είναι που έχουν αποφασιστικό ρόλο και μπορούν να επιβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα (όχι διαχείρισης αλλά ανατροπής) ως πρόγραμμα της πλειοψηφίας και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά την εφαρμογή του ως κυβερνητικού προγράμματος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Για να καλλιεργηθεί η αυτοπεποίθηση στις λαϊκές τάξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να τις βοηθήσει να αισθανθούν, να συνειδητοποιήσουν την πολιτική δύναμη της πάλης τους και να συμβάλλει χωρίς να τις "καπελώσει" στην καλύτερη οργάνωσή της.

Βέβαια, ακόμα και στην σημερινή συγκυρία όπου το λαϊκό κίνημα δείχνει να έχει περάσει από μια φάση σθένους και ενθουσιασμού σε μια φάση αδράνειας και απάθειας ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά να δράσει αποφασιστικά και με πίστη στη νίκη και να εμψυχώσει έτσι τον λαϊκό παράγοντα. Όσο το κίνημα βλέπει την ελληνική Αριστερά και δη τον ΣΥΡΙΖΑ του 27% να τα χάνει, να τα μασάει σε σχέση με τις θέσεις του ή και να ‘‘τα στρίβει’’, αποκαρδιώνεται και ψάχνει οδούς ατομικής διαφυγής από μία μάχη που διαισθάνεται ότι και η ίδια η ελληνική Αριστερά και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο πίστεψε δείχνει να την βλέπει αν όχι χαμένη, τουλάχιστον δύσκολη και με αβέβαιη κατάληξη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελπίδα υπηρετείται με τον ψύχραιμο απολογισμό της προηγούμενης περιόδου μακριά από υποκειμενισμούς και σκοπιμότητες. Πρέπει να δούμε ξεκάθαρα ότι οι θέσεις μας έχουν ουδετεροποιηθεί επικίνδυνα ή έστω κάποιοι σύντροφοι πασχίζουν να τις κάνουν λιγότερο ριζοσπαστικές και στρογγυλεμένες (π.χ. Ο σύντροφος Σταθάκης δηλώνει πως δεν θα πειραχτούν οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών σε πλήρη αντίθεση με τις προγραμματικές μας θέσεις κ.α.). Η απουσία εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, καθώς και η συστηματική αγνόηση των συντρόφων -ισσών που δεν ανήκουν στην ηγετική ομάδα, οδηγούν σταδιακά αλλά με γοργούς ρυθμούς στην απομάκρυνση από το εγχείρημα ενός δυναμικού που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί αν όχι τη ραχοκοκαλιά του σίγουρα σημαντικό τμήμα του καθώς βοήθησε στην άνευ προηγουμένου εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και στην ριζοσπαστικοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε καιρούς πρωτοφανούς νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης.

Στην πορεία μας προς το Συνέδριο οφείλουμε με εξωστρέφεια να πλησιάσουμε την κοινωνία και να μην οδηγηθούμε σε εσωστρεφείς διαδικασίες που θα μας απομακρύνουν κι άλλο από την κοινωνία και τον λαϊκό παράγοντα.

Στην κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διατηρήσει με επιμονή την αριστερή ριζοσπαστική του γραμμή. Η Αριστερά μπορεί να υπάρξει στην παρούσα κοινωνική συγκυρία μόνο ως μια ξεκάθαρα αντισυστημική δύναμη. Μια δύναμη η οποία από την μία θα συμβάλλει στην ανατροπή “από τα κάτω” και ταυτόχρονα θα προβάλλει την ανάγκη στήριξης της μεγάλης αυτής ανατροπής από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο μια τέτοια πολιτική με εξωστρεφείς δράσεις μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για την ηγεμονία της Αριστεράς και του λαϊκού παράγοντα. Τα “φλερτ” με κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά σενάρια συνεργασίας για τον σχηματισμό κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" αλλά και η απομάκρυνσή μας από το κίνημα μπορεί να μας οδηγήσουν στο περιθώριο και συνολικά την Αριστερά στην Ελλάδα στον αφανισμό (βλέπε Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία)! Ο ΣΥΡΙΖΑ για να οδηγηθεί στην κυβέρνηση αλλά και ο λαός στην εξουσία μπορεί μόνο να το κάνει στο έδαφος της λαϊκής πάλης και της αντίστασης και όχι στο σαθρό έδαφος των επικοινωνιακών τρυκ και εν τέλει του κυβερνητισμού με κάθε λογής ιδεολογικοπολιτική υπαναχώρηση.

Πρέπει επίσης να οδηγηθούμε τάχιστα σε μια “επανα-συριζοποίηση”! Δεν είναι δυνατόν στον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αποτέλεσε ένα κόμμα πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας και πολυφωνίας να έχουμε την αρχή του ενός ανδρός, την παντοδυναμία του Προέδρου ή μιας στενής ηγετικής ομάδας επί του συνόλου των στελεχών και των μελών του κόμματος.

Σίγουρα σε λάθος κατεύθυνση είναι η συζήτηση που επανήλθε για κατάργηση των συνιστωσών (χωρίς προηγούμενα να έχει γίνει κάποια ουσιαστική διαβούλευση στα κομματικά όργανα) και κυρίως των λιστών που λειτουργούν ως η τελευταία γραμμή άμυνας των μειοψηφιών ώστε να εκφραστούν εσωκομματικά στα όργανα. Η πρόταση αυτή στοχεύει ευθέως να πλήξει τις ριζοσπαστικές φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, τον πολυτασικό χαρακτήρα του κόμματος και σε τελευταία ανάλυση τον βαθύ δημοκρατικό χαρακτήρα του.

Δεν είναι δυνατόν να αναπαράγουμε καταστροφικά “αρχηγικά μοντέλα” σοσιαλδημοκρατικού τύπου , ούτε να δημιουργούμε στενά αντιδημοκρατικά διευθυντήρια. Απαραίτητη προϋπόθεση για την δημοκρατικότερη λειτουργία του κόμματος αποτελεί η μεταβίβαση της ισχύος από τη Γραμματεία στα μέλη μέσω της ισχυροποίησης των τοπικών και ομοιεπαγγελματικών οργανώσεων.

Είναι εξαιρετικά επείγον να αναληφθούν εξωστρεφείς πολιτικές δράσεις μεγάλης κλίμακας (άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες υπέρ των εργαζομένων και των ανέργων και να μην οδηγηθούμε στην εσωστρέφεια και σε οργανωτικές αντιπαραθέσεις) ! Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει εγκλωβισμένος στην πορεία του προς το Συνέδριο αλλά και μετά από αυτό στη συζήτηση για τα εσωτερικά του θα χάσει και την τελευταία ευκαιρία να ξαναβρεί την χαμένη του ορμή!

Για το ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μονόδρομο η αριστερή πορεία του και η συμμετοχική, συλλογική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του!

*O Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου