« στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας, ποτέ, κανείς δε χάνει…»

Την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το κείμενο, μάλλον εγώ θα είμαι στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση κι εσύ στο σπίτι σου…

Δεν είμαι πιο μάγκας από σένα, απλώς επιλέγω «να πάω πλατεία».

Εσύ επιλέγεις «να μείνεις σπίτι κι αν πεινάσεις τηγανίζεις κι ένα αυγό…»

Δεν ξέρω γιατί πάω…ίσως από συνήθεια, ίσως επειδή λόγω ηλικίας (είμαι σίγουρα μεγαλύτερός σου) προσδοκώ να βρω εκεί κανά φίλο…κανά ουζάκι μετά, ξέρεις τώρα!

Δεν πιστεύω πως θα βγεί κάτι...(άμεσο τουλάχιστον)

Κατεβαίνω όμως, γιατί πιστεύω πως αν είναι «να βγεί κάτι», αυτό δε θα γίνει με την ψήφο (μόνο), αλλά με τον κόσμο στο δρόμο…

Δεν μπορώ να σε πείσω γι αυτό…Κι εγώ δεν τόχω ζήσει, τόχω διαβάσει στην ιστορία.

Το ξέρω πως, κι εσύ συμφωνείς, και επομένως ταιριάζουμε σ΄αυτό…

Σε ένα άλλο που ταιριάζουμε, είναι πως κι εσύ κι εγώ ασφυκτιούμε κι από το «πήδημα» κι από τους «επιβήτορες», αλλά…

Δε θέλω να σε πείσω, δεν έχω τα λόγια, δεν έχω την «έξωθεν καλή μαρτυρία», δεν έχω τη λύση…

Το μόνο όμως που νομίζω πως έχω είναι «φιλότιμο»!

Επίσης έχω και σχέδιο, έχω plan b …

Είναι απλό το σχέδιό μου και καθόλου απλοϊκό: όλοι στο δρόμο!

Για να με διαβάσεις χρησιμοποιώ ένα κόλπο και μια «κλοπή»…

Το κόλπο: Βάζω για φωτογραφία, τη φωτογραφία του κτηρίου που εργάζεσαι (ακόμα).

Η κλοπή: Βάζω για τίτλο ένα στιχάκι του Σαββόπουλου, « στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας, ποτέ, κανείς δε χάνει…»…

Αφήνω στον πρόλογό μου, να τα πει καλύτερα ένας  Δημοσιογράφος της ΑΥΓΗΣ, ο Γιώργος Αναδρανιστάκης. Και εξηγούμαι, ούτε της ΑΥΓΗΣ είμαι τακτικός αναγνώστης, ούτε τον δημοσιογράφο γνωρίζω.

«Πού ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι το απόγευμα της Κυριακής; Γιατί έξω από τη Βουλή βρίσκονταν μόνο πεντακόσιοι άνθρωποι και όχι εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες; Μέσα τους έσφαζαν, τους εξόντωναν, τους έκοβαν το μέλλον κι αυτοί ήταν στις καφετέριες και στις ταβέρνες. Ούτε καν στις καφετέριες και στις ταβέρνες, σιγά μην τους έχουνε μείνει χρήματα για καφέ και φαγητό, μετά από τρία χρόνια ανελέητων περικοπών. Στα σπίτια τους ήταν κατά πάσα πιθανότητα και παρακολουθούσαν την εκτέλεσή τους σε ζωντανή μετάδοση.»

Αφορμή για την πολυλογία μου είναι μια παλιά κόντρα:

ü  "Έλα μωρέ, ο λαός είναι μαλάκας, οι εργαζόμενοι είναι βολέμένοι…βρίζουν και μετά πάνε και ψηφίζουν…έλα μωρέ τα μουνάκια…"

ü  "Άσε με καυμένε, αφού δε βλέπεις την ΑΔΕΔΥ…σιγά τώρα που θα χρηματοδοτήσω εγώ τον κρατικό κορβανά με την απεργία μου…νάταν τουλάχιστον διαρκείας…τέρμα φίλε μου ο συνδικαλισμός τέλειωσε, κοίτα την πάρτη σου, δεν πιστεύω τίποτα…"

Προσωπικά θεωρώ και τις δυο αντιμαχόμενες απόψεις ηλίθιες, λαϊκίστικες, παπαγαλισμούς του Πρετεντέρη και βαθειά επικίνδυνες.

Ο  οπαδός της  πρώτης άποψης -συνήθως «μορφωμένος» - αγνοεί πως ο λαός δεν είναι ένα άθροισμα ανθρώπων, αλλά ένας σχηματισμός με εσωτερική δομή, συνεκτικότητα, αλληλοεπιδράσεις, με ενσωματωμένες ιστορικές εμπειρίες και καταβολές, κάτι δηλαδή σαν ένα «συλλογικό» ον-μόρφωμα. Ποιος είναι εκείνος που "βγαίνει"  έξω από το λαό, του πετάει ένα χεσίδι και μετά μπαίνει ξανά μέσα. Τέτοιες απόψεις «παρκάρουν» σε «αριστερά» περιθωριακά γκρουπούσκουλα, σε ανθρώπους που συνήθως τίποτα δεν κάνουν, έχοντας επιφυλάξει για τον εαυτό τους το ρόλο του κριτή εκ του ασφαλούς. Αγνοεί ο «μορφωμένος» μας,  πως τον  άνθρωπο-μονάδα εάν τον θεωρήσουμε σαν κομμάτι ενός αρρωστημένου οργανισμού, τον «χαρίζουμε», τον θεωρούμε χαμένη υπόθεση.

Ο οπαδός και «παπαγάλος» της δεύτερης άποψης είτε είναι πραγματικά απογοητευμένος, είτε είναι «κουφαλίτσα» που επειδή «είναι…  στραβή τις φταίνε οι τρίχες»…Ξεχνά  ο άνθρωπος-κριτής  των πάντων,  πως υπάρχει και η ατομική ευθύνη.  Την "ξεχνά"  ή τον βολεύει να την "ξεχνά"…Όταν όμως το πάρει χαμπάρι συνήθως είναι αργά…Σε αυτή την κατηγορία θα πρέπει ο πραγματικός «αγωνιστής» να ψάξει να βρει το σύμμαχό του, να τον ενθαρρύνει ανταλλάσσοντας μαζί του προβληματισμούς και  ιδέες, χωρίς να το παίζει «καθοδηγητής» του και «ξεραούλας»…Να μη του τεντώνει το δάχτυλο, ως εισαγγελέας, ούτε να αυτοκατατάσσεται  στους αναμάρτητους. 

Γιαυτό, προσωπικά, θεωρώ ότι οι εκφραστές και των δυο απόψεων είναι τα «δυο πρόσωπα του Ιανού» .

Έκανα μια προσπάθεια μιας πρόχειρης «ανατομίας» στο χώρο της δουλειάς μου. Απλώς περιγράφω, χρησιμοποιώντας ένα  προφανώς αδόκιμο ηλικιακό διαχωρισμό,  εικόνες και εμπειρίες.

Θα ήμουν ευτυχής αν κάποιοι που τα διαβάσουν, δουν τον εαυτό τους εκεί μέσα, άσχετα αν θυμώσουν.

Θα ήμουν δυστυχής, τέλος, αν δεν κατάφερα να καταλάβεις,  ότι μέσα στο κείμενο προφανώς και βέβαια, "περιέχομαι" κι εγώ.

Πραγματικός τίτλος αυτής της πολυλογίας θα μπορούσε να είναι:

Eπιτέλους, άσε τις υπεκφυγές και έλα…

Χωρίς εσένα τίποτα δε γίνεται…

Κοντεύεις  τα 40 κι ακόμα …είσαι παιδί!

Φοβάσαι δικαιολογημένα για το μέλλον της δουλειάς σου …Χώνεις το κεφάλι κάτω από  τα  σκεπάσματα, μήπως  σε δει  και σε φάει ο μπαμπούλας. Δε χρειάζεται να σε δει, σε έχει ήδη καταγράψει σε  ηλεκτρονικές φόρμες…

Γκρινιάζεις, όλο γκρινιάζεις.  Όλοι σου φταίνε εκτός από  τον εαυτό σου.  Αρνείσαι να δεχτείς πως ο μπαμπούλας, πολύ απλά, υπάρχει επειδή εσύ του κάνεις την τιμή να τον βάζεις στη ζωή σου. Διαβάζεις τα παιδιά σου, που πάνε στο Δημοτικό, και τους λες ψέματα.

 Φρόνιμα και τακτικά πάω με κείνον που νικά!

Δεν είσαι κακός, όχι!

Είσαι υπέροχος και σ΄ αρέσει που στο λέω.

Αλήθεια σου έμαθαν ποτέ, πως  το σάλιο μας  χρειάζεται για δυο πράγματα, για να καταπίνουμε την τροφή μας και για να διευκολύνεται η  ομιλία μας.  Μην το χρησιμοποιείς αλλού, εκτός από το να φτύνεις κάποιους όταν το ζητάει ο οργανισμός τους.

Έμαθες ότι κινδυνεύεις,  κι ακόμα να το πάρεις απόφαση. Το ξέρεις, αλλά συχνά κάνεις το κορόϊδο.  Αναθέτεις στον άλλο να βγάλει το φίδι απ΄ την τρύπα. Προτιμάς να ακούς αυτούς που σου έλεγαν «μη φοβάσαι»,  και να θεωρείς  «Κασσάνδρες»  αυτούς που  σου μιλούσαν για τα κακά που έρχονται…

Αν σφίξεις την πέτρα, θα βγάλει ζουμί, κι όμως «γερνάς» πριν την ώρα σου…

Μου μοιάζεις, κι ας είσαι κόρη μου ή γιος μου. Μου «αναθέτεις», μου χαμογελάς  και μου κλείνεις το μάτι με νόημα!  Σε μένα, σε  άλλους, και σε άλλες, που μας περνάς για σπουδαίους.  Ελπίζεις μήπως ότι πως θα σε σώσουμε, αγνοώντας ότι εσύ θα κολυμπήσεις για να σωθείς!

Αφήνεις τους «αφέντες» να περπατάμε ελεύθεροι στους διαδρόμους, χωρίς να φοβούμαστε, ότι κάποια στιγμή «θα μας πάρει και θα μας σηκώσει» για την αδράνειά μας, για τα  φούμαρα που σου πουλάμε.

Η πλάκα είναι πως  επιλέγεις  να «αναθέσεις» το μέλλον σου σε χαμηλότερα «μπόγια» από το δικό σου.

Σε έχουμε πείσει  πως εσύ δεν έχεις πείρα και προσόντα,  σαν αυτά που διαθέτουμε εμείς. 

Αχ μωρέ Τάσο, Ματούλα, Κώστα…Σκeφτήκατε ποτέ άραγε, πως εμείς  υπάρχουμε, επειδή ακριβώς εσείς  μας κάνετε «μάγκες». Επειδή μας βρίζετε (και καλά κάνετε) μόνο «πίσω από την πλάτη μας».  Μπροστά μας  χαμογελάτε…

Γιατί;

Μη γερνάς πριν την ώρα σου…Γιατί εσύ δε θα μείνεις στην ιστορία σαν την Αργυρώ που γερνούσε στην οδό Αριστοτέλους…Για την Α. Παπανδρέου 37 δε θα γραφτεί τραγούδι!

Φταις κι εσύ…Φταις!

Φταις γιατί  πιπιλάς, όποια καραμέλα σου δώσουν: 

Σου φταίει η ΑΔΕΔΥ, τάχα,  και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τι έχεις να περιμένεις από μια ΑΔΕΔΥ, που ΕΣΥ με την ψήφο σου της έδωσες τους συσχετισμούς που σε προδίδουν σήμερα.

Σου φταίει η επανάσταση, που δεν έρχεται… «Τότε, θα δεις, θα τους δείξω εγώ…λες».

Θες να τα σπάσεις όλα, μέσα σε ένα ανώνυμο πλήθος, που το περιμένεις να ογκωθεί, και τότε να σε καλέσει: «έλα Λόλα, έλα Μίμη, σου την ετοιμάσαμε την εξέγερση»…

Φταις κι εσύ αδερφάκι μου, γιατί  χρόνια τώρα, ζητάς την «απεργία διαρκείας»! Μάταια.

Είσαι κι  εσύ -φαίνεται- εγγόνι του Μάη του ΄68. Τα θες όλα και τα θες τώρα…

Φταις,  γιατί το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που λέγεται  face book, που ώρες ατέλειωτες  κοιτάζεις (αφού δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε  για καφέ) δεν το χρησιμοποιείς για επικοινωνία.  Αλλά να διαφημίζεις γόβες στιλέτο, ζώδια, και σαχλές ταμπελίτσες του τύπου «αγάπη είναι να σου λέει ο άλλος μια τρυφερή καλημέρα με ένα κρουασάν βουτύρου, φτιαγμένο με αγάπη…».

Σκέφτεσαι μήπως μας   ευνούχισαν; Κούκλα μου, φίλε μου, μήπως μας δίνουν ληγμένα, για να μιλήσω τη γλώσσα σου! Κι ενώ το ξέρουμε, τα παίρνουμε.

Δεν ξέρω  αν  μπόρεσα να σου το εξηγήσω  με σαφήνεια.  Σε θεωρώ ανώτερη, ανώτερο από μένα.

Σε ζηλεύω που κρύβεις ένα γίγαντα μέσα σου.

 Αλλά  δεν το ξέρεις, τον κρύβεις! 

Ενώ εγώ, τι άλλο έχω να κρύψω  πάρεξ την ηδονή του χειροκροτήματος που μου δίνεις  -δουλεύοντάς με-, την ασφάλεια που δε με γιαουρτώνεις,  και το γεγονός ότι  σε έχω πείσει για την ωφελιμότητα της εμπειρίας  μου…

Δεν αποκαλύπτομαι στην απογοήτευσή σου, στις δικαιολογίες  και στην αδράνειά σου.  Αυτά άσχετα αν τα εξηγώ, τα σιχαίνομαι!

Το μεγαλείο και τη δύναμη που κλείνεις μέσα σου  θαυμάζω, ζηλεύω και χαιρετώ!

Εκεί, γύρω στα 50…  και να κοντεύει να κλείσει κι ο κύκλος…

Και πώς να μη φοβάσαι κι εσύ, που έτσι και βρεθείς στην «απόξω», «μέσα» δεν υπάρχει πια ούτε του Αγίου «…», ξέρεις εσύ!

Εκείνο που σε σώζει και σου δίνει την αιτία,  «είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία» , που λέει κι ο Σαββόπουλος.

Αλλά και κάτι άλλο… πως είσαι στην ηλικία της ωριμότητας. Βέβαια ! Βάλε όμως και ξυπνητήρι να χτυπάει κάθε πρωί  για να σου θυμίζει, πως η  ωριμότητα είναι  κοντά στη σαπίλα!

Είσαι στην γενιά φίλε μου, που καμαρώνεις  -και δικαιολογημένα- που κατάφερες να βάλεις τα παιδιά  σου σε ένα ΤΕΙ ή ένα ΑΕΙ,  ή που ανησυχείς αν θα σε βγάλουν τα λεφτά για τα ιδιαίτερα  που χρειάζονται …Κι όμως ποτέ δε σε συναντώ σε κάποια πορεία για την Παιδεία (που μεταξύ μας δεν σου κοστίζει το μεροκάματο)

Και νάχεις και τον κάθε μαλάκα να σου λέει: «Τι να τις κάνεις τις σπουδές, ξέρεις πόσα βγάζει ένας καλός υδραυλικός»…  ΟΚ λοιπόν, υδραυλικός: το επάγγελμα του μέλλοντος!

Και πάμε παρακάτω…

Μερικοί από σας ασχολείστε (όλο και πιο σπάνια) με το συνδικαλισμό…Βάζετε υποψηφιότητα (συνήθως σας βάζουν) και σίγουρα θα  βρεθείτε  ίσως, μέλος του ΔΣ. Είτε κατόπιν  εκλογής, είτε κατόπιν παραιτήσεων κάποιων….

Κι από κει και πέρα, έχεις εναλλακτικά μια από τις εξής τρεις επιλογές. Συνήθως έχεις και τις τρεις.

Η πρώτη, όταν σε αποκαλούν συνδικαλιστή (και σου ζητάνε ευθύνες για ό,τι δεν κάνεις), να ισχυρίζεσαι «εγώ συνδικαλιστής δεν είμαι», (έτσι τυχαία βρέθηκες, χωρίς να το γουστάρεις).

Η  δεύτερη,  να γυρνάς στους διαδρόμους και  «ψιθυριστά, συλλαβιστά» να λες : «κατόπιν  ενεργειών μου…»,  ή «μου το είπε ο υπουργός, σου λέω…».

Η Τρίτη,  να επιδεικνύεις δάφνες του παρελθόντος, δάφνες που -Θεέ μου συχώρα με- δεν κάνουν ούτε για μια σοβαρή μαγειριά φακές.

Συχνά –‘όχι όλοι βέβαια-παριστάνεις τον ηγέτη, και συχνά σε θεωρούν και κάποιοι «ηγέτη». Με σένα θα είμαι αυστηρός και θα πω: Τι κατάντια!!! Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα! Δεν έχεις φωνή, δεν έχεις γραφή, μόνο «πουλάς προστασία» ή το μόνο που ξέρεις καλά είναι η τέχνη του διαδρόμου…Και δεν ντρέπεσαι! Εσένα ειδικά σε θεωρώ βασικό υπεύθυνο ή υπεύθυνη για την δικαιολογημένη πολεμική που δέχεται ο συνδικαλισμός.  Δεν άκουσε, κανείς την άποψή σου, δεν την έγραψες σε μια ανακοίνωση. Και είναι απλό το γιατί…Δεν είχες ποτέ γνώση και άποψη. Άποψή σου ήταν, ή η άποψη του συνδικαλιστικά ανωτέρου σου, η του εκάστοτε υπουργού σου. 

Και δεν είναι μόνο που σούλειψε η άποψη, εσένα σου έλειψε το φιλότιμο…

Αλλά ξέφυγα, δεν θέλω να ασχοληθώ με σένα, πονηρέ πολιτευτάκο…με τους απογοητευμένους θέλω να μιλήσω…

Μαρία μου, Στέλιο μου…Είσαι  ένας ή μία  που λες το ανατριχιαστικό «έλα μωρέ δεν τους ξέρεις, γάμησέ  τα,  δε βγαίνει τίποτα».

Ή  είσαι ο κύριος οπαδός της «επανάστασης», της αραχτής  στο κυλικείο, και της θεωρίας «φίλε μου τέρμα, αν δεν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας…».

Κρατιέσαι ακόμα καλά, και έτσι  μπορείς να συνεννοείσαι καλύτερα με τον τριανταπεντάρη ή την τριανταπεντάρα, αλλά και με τον εξηντάρη. Δεν το αξιοποιείς  όμως…

Σε βλέπω «άξιο» διάδοχό μου και φοβάμαι.

Γιατί στην εποχή μου η υποταγή, η αναμονή, η «ημετεριάδα» αμειβόταν  και σε χρήμα και σε ανέλιξη…Ενώ σήμερα; «Λίγα τα λεφτά Άρη».

Βλέπεις τα πάντα σήμερα  να τα γκρεμίζουν, κι εσύ σφριγηλός ή σφριγηλή ακόμα, αγορεύεις στο κυλικείο, ή (συνήθως) ακούς να σου παπαγαλίζουν τον Γιάλομ.  Αντί να συναντηθείς με τον τριανταπεντάρη, απλώς «παρακολουθείς»  τη γενιά μου κι εμένα,  τον κουρασμένο ή την κουρασμένη…

Αποδέχεσαι την ευγλωτία μου, τις γνωριμίες μου, το δικαίωμα που μου έχεις εκχωρήσει να «καθαρίζω» (να λερώνω θάλεγα) για πάρτι σου και με αποκαλείς πίσω από την πλάτη μου με το επώνυμό μου και από μπροστά με το βαφτιστικό : «καλό μήνα Γιαννάκη…!»

Φταις, γιατί εσύ τουλάχιστον ξέρεις…Δεν είσαι ο τριανταπεντάρης!

Φταις,  γιατί δεν είσαι τόσο ανόητος όσο θες να δείξεις.

Ξέρεις,  πως όταν «τελειώσουν» με τις ομοσπονδίες και τα αθλητικά κέντρα, δε θάχεις κι εσύ δουλειά. Ξέρεις, πως δεν μπορεί  να υπάρχουν απολύσεις στο Δημόσιο,  κι εσύ ή εγώ να εξαιρεθούμε.

 Ήξερες,  τι έκτρωμα οργανισμό ετοίμαζαν και μόλις τώρα άνοιξες ως χάνος το στόμα (τώρα που τέλειωσε) και είπες:  «Σοβαρά;»

Τα ξέρεις όλα… Κι αν είσαι συνδικαλιστής συχνά τους δουλεύεις ψιλό γαζί και τους κρύβεις την αλήθεια (να μας έχει ο υπουργός γερούς, πάντα ν΄ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε)

Κι επειδή εσύ δεν είσαι «συνδικαλιστής»,   γιατί αφήνεσαι, στο δούλεμα;

Ναι Μαρία μου…Με ρωτάς τι έπρεπε να κάνεις, αφού δε βρέθηκε «κάποιος» να σε κινητοποιήσει… Εδώ θα σου πω ότι έχεις δίκιο.    Αλλά και τώρα που έμαθες,  μήπως είδαμε στα μάτια σου έστω κάποια ίχνη απαξίας;  Απαξία για μας τους «κατόπιν ενεργειών μας», για μας που σου λέγαμε «σώπασε κυρά Δέσποινα» ;

Ναι,  Μπάμπη μου… Γιατί ξέρεις  τι λέμε,  κάποιοι «αγωνισταράδες»,  όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας; «Έλα μωρέ, τον είδαμε και τον κόσμο…» . Έχεις γίνει το άλλοθί μας Μπάμπη μου, που θες και να σπουδάσεις τα παιδιά σου!

Φταίω  Στέλιο!  Σε άφησα να απολαμβάνεις τη  Νιρβάνα του πτυχίου σου.

Τη «σιγουριά» νάχεις ένα πτυχίο της Παντείου  (έτσι τη λέγαμε τότε εμείς) ή της Νομικής.  Και να νομίζεις ότι είσαι στο γάϊδαρο καβάλα.

Δεν ξέρεις Στέλιο,   πως δεν έχεις δα και τόσο εξειδικευμένες γνώσεις… Και αν βρεθεί, κάποιο πρωϊ , σε ένα ιδεολογικο-διοικητικό οργασμό ο Μπαρόζο και πει ότι, έτσι κι αλλιώς κι ένας Μηχανικός μπορεί να κάνει τη δουλειά σου, (ενώ εσύ δεν μπορείς να κάνεις  τη δική του), ή ένας ΔΕ τότε;

Κι εσένα βρέ Κώστα μηχανικάρα, τέως γαμπρέ της δεκαετίας του 60, σάματι κατάλαβες ότι  έχει περάσει η μπογιά σου στο Δημόσιο, που έχει να εμφανιστεί έργο από τότε που …

Τι; Σε απασχολεί, μήπως πρέπει να περάσουμε στη δραχμή;  Μήπως ο Τσίπρας τα κάνει χειρότερα από τον Αντώνη (σε αυτό μπορώ να σε βοηθήσω, χειρότερα δεν γίνεται…)

Πιάσε μωρέ τον τριανταπεντάρη και τον εξηντάρη από το χέρι και άιντε κράξε τους όλους!

Μας απολύουν κι εμείς ζητάμε από την ΑΔΕΔΥ (τον Παπασπύρο;) κάτι να κάνει…Κι όταν «κάνει», τότε θέλουμε διαρκείας!

Συζητιέται στη Βουλή το σφάξιμό μας, κι εμείς καναπεδάτοι, να παρακολουθούμε  την τσόντα…

Για να σε καρατομήσουν, έπρεπε πριν να σε κάνουν να απογοητευτείς, γιατί απογοητευμένη Γιάννα μου είσαι πιο βρώσιμη ύλη.

Κι έτσι, δειλή, μοιραία κι άβουλη παπαγαλίζεις αυτά που βρίζεις, αυτά που σου λένε και μου λένε τα δελτία των οκτώ! «Έλα μωρέ, δεν αλλάζει τίποτα…»

Χτυπάμε δειλά την πόρτα της Διοίκησης και  ευγενικά ρωτάμε: «Συγγνώμη, μήπως μπορώ να δω τα μόριά μου;»

Ποια μόριά σου μωρέ Δημητράκη, ποια μόριά σου; Αφού σήμερα το σύστημα διατάσσει: όταν αδειάζει θέση, τότε, ο αναπληρωτής, του αναπληρωτή, ω αυθαιρεσία!

Σκέφτηκες μωρέ ποτέ, εσύ που καμαρώνεις για τα μεταπτυχιακά σου, πως όταν επί τέλους ίσχυσε ένα σύστημα επιλογής, σχετικά «αντικειμενικό», ποτέ δεν το εφάρμοσαν;

Χάρηκες όταν σου είπαν πως κι εσύ ως ΙΔΑΧ θα μπορείς να γίνεσαι προϊσταμένη, χάρηκες και τους πίστεψες μωρό μου…

Μας στέλνουν σταυρωτήδες κι εμείς «ζούλα σε μια βάρκα μπήκα»,  να βρούμε κανά  WC να ανάψουμε καμιά φουντανέλα…

Και ούτε μια ανακοίνωση, όπως άλλοι Σύλλογοι,  «έλα μωρέ, ποιος τις διαβάζει;»

Κοντά στα «πενήντα φεύγα»  με 60 …

Τι  φοβάσαι ρε!

Δεν είναι ότι φοβάσαι …

Αλλά  (μεταξύ μας τώρα) μήπως φοβάσαι περισσότερο απ΄ όλους;

Εξηγείται αυτό…Είμαστε συντρόφισσα και σύντροφε μεγάλοι πια. Μας έχουν αργάσει καλά το τομάρι στο φόβο και τον ημετερισμό.

Να σου το πω, κι ας μου θυμώσεις: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΕΡΟΙ». Και σαν τέτοιοι δεν αλλάζουμε εύκολα. Το ματσακόνιασμα θα πρέπει να φτάσει ως το κόκκαλο, και τότε θα σωριαστούμε σαν σακιά.

Άσε που είμαστε πια «στελέχη»,  και μας ενοχλεί ο συχνωτισμός  στις συνελεύσεις. Προτιμάμε τις συσκέψεις. Κι αν είναι  σε γραφεία «υψηλά» ακόμα καλύτερα.

Σε βλέπω να αποφεύγεις την πολυκοσμία. Προτιμάς τις επιλεκτικές σχέσεις…Μέσα στο γραφείο σου με τις κολλητές  (ή κολλητούς) σου…Συνήθως  είναι και ομοιόβαθμοι.

Είμαστε όμως «έμπειροι»…

Έχουμε και παρελθόν…  Βέβαια!!!

«Έχουμε προσφέρει στην Υπηρεσία και δεν αναγνωρίστηκε»!  (Ούτε καν σε «είδος», αφού δεν το επιτρέπει  πλέον η δημοσιονομική πειθαρχία)…

«Πόσο παλέψαμε γι αυτή την Υπηρεσία, και τώρα μας πετάνε σαν την τρίχα απ΄ το προζύμι»

Είμαστε το άλας,  το υπηρεσιακό  και το συνδικαλιστικό, «και αν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;»

«Δε βαριέσαι μωρέ, τι κάνουν τα σημερινά  κωλόπαιδα, ενώ εμείς στα χρόνια τους…» (Τι κάνατε;)

Κάτι τέτοια λέμε…Τέτοια κι άλλα!

Και τώρα, τι να μου αναγνωρίσουν, αφού ο χορός μου κάνει κύκλο και με κλείνει από παντού. Αφού οι Διευθύνσεις μειώνονται , τι να μου  κάνει  ΕΜΕΝΑ  μια σκέτη αναπλήρωση… Και παρόλα αυτά τη διεκδικώ: «Συγγνώμη, μήπως μπορείτε να μου πείτε  ποια προηγείται, εγώ ή η Βάνα;»

Και νάχεις και τον μοχθηρό να σου «τη λέει».

Αμ  το άλλο ;

Να έχεις  και την «ταλαίπωρη» ηλικία,  και το θλιβερό «προνόμιο» νάρχεται ο κάθε μοχθηρός με τη γυαλάδα του εισαγγελέα στο μάτι,  και  να σου φορτώνει  όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν.

Να σου «τεντώνει» το δάχτυλο ο κάθε αναμάρτητος, ο κάθε ατσάκιγος, ο κάθε άμεμπτος…

Κι εσύ, αν έχεις λίγο φιλότιμο, ενώ από μπροστά να τον βρίζεις,   από μέσα σου αναρωτιέσαι : «Ρε μπας κι είμαι ο Άλκης  Γιαννακάς,  στο  ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη;»

Και τώρα, ποια συλλογικότητα, ποιοι αγώνες, ποιες  συμπλεύσεις με τους 35άρηδες και τους 50άρηδες; Χέστους  αυτούς!

«Καμιά επαφή με το Γενικό Λογιστήριο μήπως έχουμε, να δούμε πότε θα υποβάλουμε την πρώτη;»

Κι εγώ στα 60 … και φοβάμαι!

«Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω
αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;»

Γιατί πάντα φοβόμουν  και το έκρυβα επιμελώς…

Φοβάμαι μήπως «εφιάλτης  ήταν το όνειρο μα αλήθεια ήταν το πάθος»

 «Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ, τα ίδια λάθη
μα η έξοδος μας προς το φως, στολίδια έχει αυτά τα λάθη
Ας ανταμώσουμε επιτέλους κι ο Θεός ας μας φιλήσει
ως του Απρίλη τις βροχές που θα λουστεί και θα νικήσει»  

***

Ζωή ήταν και πέρασε…

ΑΙΜ