Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Εγραψε: Pitsirikos 

Γεια σου πιτσιρίκο, σε παρακολουθώ χρόνια και πολλές φορές συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτά που γράφεις, έτσι αποφάσισα να σου γράψω και να σου πω τον πόνο μου… Δεν θέλω να κλαφτώ, ούτε να το παίξω καημένη, απλά εδώ και οχτώ μήνες νιώθω κυριολεκτικά έναν ρατσισμό, (αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω έτσι) απέναντι στο άτομο μου και γενικότερα σε άτομα με ειδικές ικανότητες (ανάγκες μας αποκαλούν όσοι δεν μας ξέρουν).

Εγώ που λες γεννήθηκα με φωκομέλεια (συγγενής απουσία του εγγύς τμήματος ενός μέλους του σώματος), δηλαδή, με απλά Ελληνικά, δεν έχω το αριστερό μου χέρι από τον αγκώνα και κάτω, ο οποίος αγκώνας είναι πολύ κοντά κομμένος.

Η οικογένεια μου, παρότι από χωριό και με μόρφωση δημοτικού, ήταν ο βράχος μου, η δύναμη μου, οι άνθρωποι που μου έμαθαν να αγαπώ τη ζωή, να παλεύω, να μην το βάζω κάτω στα δύσκολα, πάντα να προσπαθώ κι ας αποτύχω, να μην θεωρώ ποτέ κάτι δεδομένο και να σέβομαι τον συνάνθρωπό μου.

Μεγάλωσα, έκανα όνειρα για τη ζωή μου και τα περισσότερα τα πραγματοποίησα δεν αισθάνθηκα ποτέ διαφορετική. Σπούδασα βρήκα δουλειά και έκανα πράγματα που άνθρωποι με δυο χέρια δεν μπορούν να τα καταφέρουν.

Ας επανέλθω όμως στο πρόβλημα μου και σε αυτόν τον ρατσισμό, γιατί ρατσισμός είναι όταν κάθε ΤΡΙΑ χρόνια περνάω από επιτροπή υγείας για να δουν οι ειδικοί ότι δεν αποτελώ εξαίρεση, ότι δεν μεταλλάχτηκα κατά την ενηλικίωση μου και, ναι, το χέρι μου δεν ΦΥΤΡΩΣΕ, για να πάρω το εξωιδρυματικό επίδομα.

Έλεος δηλαδή έλεος!!! Αυτοί οι άνθρωποι τελικά ή είναι άσχετοι , δηλαδή δεν ξέρουν τι θα πει φωκομέλεια γεγονός απαράδεκτο και αδικαιολόγητο για γιατρούς με ειδικότητα κιόλας ή αν δεν είναι άσχετοι, είναι διεστραμμένοι σαδιστές, οπότε έχουν το ακαταλόγιστο και χρειάζονται ψυχοθεραπεία, ατομική και ομαδική.

Ο νόμος κατά τη γνώμη μου είναι τραγικός γιατί αν έχεις έστω και την άρθρωση του αγκώνα σου δίνουν ποσοστό αναπηρίας 50%, οπότε, για να πας στο 67%, εκεί δηλαδή που παίρνεις και το επίδομα (όχι πάντα), πρέπει να ‘χεις και κάποιο άλλο πρόβλημα ή σαν να σου λένε πήγαινε κόψε και αυτό που έχεις ή αν προτιμάς ένα πόδι ‘η το άλλο σου χέρι Ξαναέλα και τότε βλέπουμε. Ακούγομαι σκληρή ε;;;

Πάντα έπαιρνα ποσοστό αναπηρίας 67% ή κάποιες φορές η πρωτοβάθμια επιτροπή που έδινε ποσοστό 50%, έκανα ένσταση, περνούσα δευτεροβάθμια, η οποία τελικά μου έδινε το 67% και έτσι μπορούσα να πάρω και το εξωιδρυματικό επίδομα.

Αυτό γινόταν κάθε 3 χρόνια, έτσι μετά το πέρας των τριών χρόνων καλέστηκα τον Οκτώβριο του 2012 από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) να περάσω από την γνωστή πλέον επιτροπή για να δουν για άλλη μια φορά ότι το χέρι μου δεν φύτρωσε. Το ΚΕΠΑ άρχισε να λειτουργεί 1 Σεπτεμβρίου του ’11 για περαιτέρω πληροφορίες γκουγκλάρετε το.

Περνάω την πρωτοβάθμια επιτροπή, περιμένω απάντηση, έρχεται με ποσοστό 50%, πρώτο σοκ.

Κάνω ένσταση πληρώνω 50 € και όταν ρώτησα γιατί τόσα πολλά η απάντηση της υπαλλήλου ήταν (ποιος θα πληρώσει τους γιατρούς που θα έρθουν να σε εξετάσουν;;;) έμεινα μ@λ@κω.

Έρχεται η ειδοποίηση για την δευτεροβάθμια επιτροπή για τέλη Μαρτίου του ’13 περνάν οι μήνες έρχεται εκείνη η μέρα πηγαίνω μόνη μου Καρδίτσα (Τρίκαλα ζω) περιμένω τη σειρά μου, έρχεται μπαίνω.

Υπάρχουν τρεις γιατροί, με βλέπουν, αρχίζουν τα γνωστά –για δείξε μας το χέρι… – και ναι έχεις λίγο αγκώνα και δεν γίνεται να σου δώσουμε 67% -μα έχω και το πρόβλημα με το πόδι μου λέω -ε ναι αλλά πρέπει να μας είχες φέρει και ακτινογραφίες για να δούμε το ακριβή ύψος του αγκώνα και το πρόβλημα στο πόδι, οπότε πήγαινε να βγάλεις άλλες τώρα και ξαναέλα.

Από τα νεύρα μου άρχισα να κλαίω, να τους φτύσω ήθελα και να σηκωθώ να φύγω. Μα τους λέω που να πάω δεν είμαι από δω τι έχει αλλάξει δηλαδή τώρα στην περίπτωση μου φύτρωσε το χέρι μου;;; Τόσα χρόνια με βλέπετε και με ξαναβλέπετε.

«Δεν είναι σωστός ο τρόπος που μας μιλάς» μου λένε με ένα ύφος υπεροψίας, λες και τους έβρισα την μάνα, ποιοι αυτοί που μέσα σε 10 λεπτά με έκανα να νιώσω για την ατομικότητα μου ως άνθρωπος και Ελληνίδα πολίτης, όπως δεν ένιωσα στα 37 μου χρόνια.

Υπ όψιν, αυτό συμβαίνει κάθε τρία χρόνια.

Τελικά ο Καιάδας στην Ελλάδα μπορεί να υπήρχε στην αρχαιότητα αλλά εξακολουθεί να ζει στις καρδιές πολλών Ελλήνων και το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι πολλοί είναι οι μορφωμένοι, αυτοί με τα πτυχία αυτοί με τους παχυλούς μισθούς, αυτοί που βγάζουν τους νόμους.

Όλοι αυτοί όμως δεν θα φτάσουν ποτέ το βάθος της ψυχής και την αξιοπρέπεια των δικών μου γονιών και ας είναι του δημοτικού και όλη τους τη ζωή την πέρασαν σ’ ένα ορεινό χωριό παρέα με τα πρόβατα.

Στο δια ταύτα τώρα: πήγα έβγαλα ακτινογραφίες, ξαναπήγα στην επιτροπή, με τα πολλά μου λένε ΟΚ και όταν έρχεται η νέα απόφαση επιτροπής έρχεται και το μεγάλο σοκ : 67% αναπηρία σύμφωνα με τον Ν. 1140/81 και Ν.3232/2004 αλλά δεν δικαιούται το εξωιδρυματικό επίδομα.

Εμένα θα μου περάσει η στενοχώρια, έτσι έχω μάθει αλλά θα το παλέψω, έστω κι αν στο τέλος χάσω. Θεωρώ όμως πως αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους θα έπρεπε να τους μελετάνε καλά πριν τους ψηφίσουν.

Ελπίζω να μην σε κούρασα καλέ μου πιτσιρίκο

(Όχι καλή μου, δεν με κουράσατε. Με ξεκουράσατε για πολύ καιρό. Και μου δώσατε δύναμη. Καλή συνέχεια.)