Η ΔΗΜΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Διαβάζεις τα σχόλια στο διαδίκτυο και σε πιάνει όσο να 'ναι κάποια κατάθλιψη. Και κάποιος θυμός. Και η Δημουλά να καλλιεργεί ρατσιστικό μίσος; Να τα βάζει με τους ξένους; Να δίνει επιχειρήματα στους μελανοχίτωνες; Να προτείνει απαρτχάιντ στην Κυψέλη; Γιατί η Δημουλά δεν είναι όποια-όποια και φυσικά δεν είναι Παναγιώταρος. Είναι η πιο γνωστή εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια. Και ακαδημαϊκός. Ακόμα κι αν δεν αισθάνεσαι ευνοϊκά ούτε απέναντι στην ίδια, ούτε απέναντι στην ποίησή της, το τελευταίο που περιμένεις από αυτή είναι στιχάκια ρατσισμού.

Πας λοιπόν να δεις τι ακριβώς είπε. Και διαβάζεις στη σχετική απομαγνητοφώνηση ότι κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές, φοβέρες, ακόμα και στο δρόμο. Ότι την αδελφή της τη λήστεψαν δυο φορές, ότι αυτά είναι βέβαια περιορισμένα περιστατικά αλλά ο φόβος είναι απεριόριστος. Ότι στην πλατεία Κυψέλης, στα παγκάκια, κάθονται άνθρωποι ξένοι - πολύ φυσικό βέβαια, πώς να περάσουν την ώρα τους - και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά. Και οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί. 

Κι ότι βεβαίως τους αγαπάμε τους ξένους, τους έδιωξε η φτώχεια από την πατρίδα τους και ήρθαν εδώ να ζήσουν και να δουλέψουν, αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι.

Αυτά. Και αναρωτιέσαι μήπως είσαι κι εσύ ένα είδος άτυπου ρατσιστή. Γιατί μπορεί να βρίσκεις στον προφορικό λόγο της ποιήτριας ασυνταξίες, άντε και παρεξηγήσιμες διατυπώσεις. Αλλά το νόημα είναι σαφές: Δεν μας φταίνε σε τίποτε οι ξένοι, πρέπει να βρούμε τρόπους να συμβιώσουμε μαζί τους. Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας, μακάρι οι φυλές του κόσμου να ήταν ανακατωμένες, εδώ πια είναι ένα πρόβλημα πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή είναι επί λέξει η επωδός της. Πού είναι ο ρατσισμός;

Κάτι μπορεί να βγει όμως απ' αυτό το θόρυβο. Αν όσοι πολεμούν το ρατσισμό συμφωνούν ότι τη βαρβαρότητα της κρατικής πολιτικής για το μεταναστευτικό την πληρώνουν και πολλοί Έλληνες. Ότι ο αβίωτος βίος στα γκέτο δεν κάνει διακρίσεις. Τότε δεν μπορούν να θεωρούν ταμπού τα προβλήματα όσων ντόπιων κατοικούν σε γειτονιές-αποθήκες ψυχών. Η σιωπή είναι εδώ ο αντίπαλος -όχι η όποια Δημουλά. Γιατί στο απαρτχάιντ του λόγου μας θα πατήσουν οι ναζί για να επιβάλουν το απαρτχάιντ του έργου τους…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Πέμπτη 9 Μαΐου 2013.