Το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση, η Δεξιά στην εξουσία

                             και ο "κόκκινος Πάνος" στο ΥΠΠΟ

Γ. Στεφ. (Το κείμενο απηχεί προσωπικές απόψεις)

 Ο ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης ολοκληρώθηκε! Προηγουμένως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μοίρασαν τα διάφορα Υπουργεία, όρισαν δεκάδες Αναπληρωτές Υπουργούς και Υφυπουργούς και κατέληξαν στο «μικρό και ευέλικτο σχήμα» των 43 μελών! Εκκρεμεί να μάθουμε και την «επικαιροποιημένη προγραμματική συμφωνία».Aναμένεται να τηρηθεί και να εφαρμοστεί όπως και η προηγούμενη!

Μια  καρικατούρα του παλιού δικομματισμού, με τη ΔΗΜΑΡ κοινοβουλευτική εφεδρεία σε περίπτωση που χρειαστεί η … «υπεύθυνη στάση της», χωρίς να έχει διατηρηθεί ίχνος από την παλιά «αίγλη» των δύο κομμάτων, χωρίς καμιά κοινωνική νομιμοποίηση και με αδυναμία εκπροσώπησης των παραδοσιακών στρωμάτων – συμμάχων.

Η νέα συγκυβέρνηση συνιστά στοχευμένο μίγμα υπουργών αντιδραστικής και αδίστακτης αποστολής: Υπ. Οικονομικών - Στουρνάρας, Δημόσιας Τάξης- Δένδιας, Δικαιοσύνης - Αθανασίου, Υποδομών – Χρυσοχοΐδης, Υγείας – ο Άδωνις  και φυσικά… στο Υπουργείο των απολύσεων (ΥΔΜΗΔ), ο υιός και αδελφός, ο δημοσιοϋπαλληλοφάγος Κυριάκος.

Κανένα  περιθώριο αισιοδοξίας. Τα κρίσιμα Υπουργεία παρέμειναν στους εκλεκτούς και «αμετακίνητους» εντολοδόχους της Τρόϊκα, επιβεβαιώνοντας ότι, πέρα από πρόσωπα, αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η πολιτική των Μνημονίων της εξαθλίωσης, της υποταγής ,των απολύσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. 

Κύριος στόχος της νέας θνησιγενούς κυβέρνησης είναι να προωθήσει, να εφαρμόσει και να επιβάλει, μέσω της καταστολής και κυνικής ακύρωσης κάθε επίφασης  δημοκρατικής λειτουργίας, το  πρόγραμμα των  νέων σκληρών μέτρων, ένα ακόμη Μνημόνιο. 

Η νέα συγκυβέρνηση, αποτελεί πέραν των άλλων και μια τρανή απόδειξη της πολιτικής κηδεμονίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας από ΔΝΤ και ΕΕ, που έσπευσαν και ουσιαστικά απαγόρευσαν κάθε σκέψη για εκλογές.

Η επανασύσταση του ΥΠΠΟ ως αυτόνομου Υπουργείου μαζί με τη ΓΓΑ επιτρέπει πολλαπλές αναγνώσεις.

Η επανασύστασή του έγινε στο πλαίσιο της αναζήτησης και δημιουργίας νέων Υπουργικών θώκων για τους παραπονεμένους της συγκυβέρνησης (βλ. Πάνος Παναγιωτόπουλος) ή εσωτερικών ισορροπιών με το Καραμανλικό μπλοκ (βλ. Γιάννης Αδριανός, ο γνωστός σύμβουλος του τ. Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, το όνομα του οποίου είχε γίνει πανελληνίως γνωστό από την υπόθεση του DVD Ζαχόπουλου και Θέμου Αναστασιάδη), ωστόσο, έστω και δύσκολα, υπό όρους μπορεί να αποτελέσει θετική εξέλιξη.

Για τους εργαζόμενους στο ΥΠΠΟ και στη ΓΓΑ συνιστά μια τακτική επιτυχία, δεδομένης της αντίθεσής τους στις κατά καιρούς «συγχωνεύσεις» (με το Υπ. Τουρισμού και μετά με το Υπ. Παιδείας). Προφανώς δεν περιμένουμε ότι κάποιος θα μπει στον κόπο να αποτιμήσει με συστηματικό και υπεύθυνο τρόπο τις «συγχωνεύσεις» αυτές και τα αποτελέσματά τους. Ούτε περιμένουμε από όσους στήριξαν αυτά τα εγχειρήματα να κάνουν την αυτοκριτική τους.

Κατανοούμε την επανασύσταση του ΥΠΠΟ ως υπό όρους θετική εξέλιξη, διότι επιτρέπει στους εργαζόμενους να αντιπαλέψουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση από καλύτερη «θεσμική αφετηρία» (εργαζόμενοι ενός Υπουργείου και όχι μιας Γενικής Γραμματείας). Φυσικά, αν μείνουμε σε αυτό, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι να εκμεταλλευτούμε την εξέλιξη αυτή, αλλά και τη δύσκολη θέση της συγκυβέρνησης, για να αντιπαλέψουμε ζητήματα που μέχρι χτες ήταν «κλειστά» και «τελειωμένα».

Κορυφαίο ζήτημα είναι να ακυρωθεί ο «Νέος Οργανισμός». Αναφερόμαστε σε ακύρωση κι όχι απλά αυτονόητες αλλαγές – τροποποιήσεις και προσαρμογές στο οργανόγραμμα που έχει ήδη εγκριθεί από το  Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης (π.χ. Οικονομικές Υπηρεσίες).

Πρέπει άμεσα όλοι οι εργαζόμενοι μέσα από τα Σωματεία μας να διεκδικήσουμε και να επιβάλλουμε:  

(α) να παγώσει κάθε διαδικασία προώθησης υλοποίησης και εφαρμογής του «Νέου Οργανισμού»,  

(β) να σταματήσουν οι έτσι κι αλλιώς αμφισβητούμενης σοβαρότητας και επιστημονικής εγκυρότητας διαδικασίες περιγραφής αρμοδιοτήτων και «περιγραμμάτων θέσεων εργασίας», 

(γ) να παρασχεθούν όλες οι εγγυήσεις ότι κανένας εργαζόμενος στο ΥΠΠΟ δεν θα απολυθεί άμεσα ή έμμεσα («διαθεσιμότητες», «κινητικότητα»), 

(δ) να σταματήσουν όλες οι διαδικασίες που οδηγούν στην κατασκευή «επίορκων» (βλ. περίπτωση ωραρίου), 

(ε) να δρομολογηθούν προσλήψεις μόνιμου – τακτικού προσωπικού όλων των κλάδων και ειδικοτήτων για την κάλυψη των μεγάλων, κατά κοινή ομολογία όλων, κενών, 

(στ) να σταματήσουν οι διαδικασίες που συνιστούν, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, ιδιωτικοποίηση (δηλ. ξεπούλημα) της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Επαναλαμβάνουμε τη θέση μας ότι στην παρούσα συγκυρία, κάθε μεταβολή στον υφιστάμενο Οργανισμό (Π.Δ.191/2003,Φ.Ε.Κ. 146/Α/13-6-2003) έχει αρνητικό πρόσημο, τόσο για τους εργαζόμενους (συρρίκνωση θέσεων και δομών),  όσο και για το ίδιο το αντικείμενο του ΥΠΠΟ (απόσπαση αρμοδιοτήτων και παραχώρησή τους στους ιδιώτες). Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμιά συμμετοχή (και άρα νομιμοποίηση) σε στημένους διαλόγους με τη συγκυβέρνηση πάνω στα ζητήματα αυτά.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα όρια μιας διεκδίκησης που θα χαρακτηρίζεται από συντεχνιακές αντιλήψεις, πασπαλισμένες με τις γνωστές ανοησίες περί «βαριάς βιομηχανίας» και ολίγη «αρχαιοπληξία»  είναι εξαιρετικά στενά.

Σήμερα κάθε μάχη, για να έχει πιθανότητες επιτυχίας, πρέπει κατ’ αρχήν να κατανοείται ως μια πολιτική μάχη που θα θέτει ως στόχο την καταγγελία – ακύρωση των Μνημονίων και την ανατροπή της συγκυβέρνησης με τη σφραγίδα των λαϊκών αγώνων. Πρέπει, παράλληλα, να αναζητεί ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες με τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να οικοδομεί δεσμούς αλληλεγγύης, να παλεύει ώστε οι φλόγες αντίστασης και αγώνα να γίνουν η μεγάλη φωτιά που θα κάψει τον κάμπο.

Η πτώση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν θα έρθει ως ώριμο φρούτο. Δεν αποτελεί νομοτέλεια και κυρίως δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη και θέμα μηνών.

Για να επισπευσθεί η πτώση της νέας κυβέρνησης και για να αλλάξει πραγματικά πορεία η χώρα, χρειάζεται η συνεργασία όλων των δυνάμεων της αριστεράς. Απαιτείται μια μεγάλη κοινωνική εξέγερση διαρκείας, που θα βάλει τη σφραγίδα της στις ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις. Η κοινωνική αφύπνιση και ένα ισχυρό, μαζικό, αγωνιστικό και αποφασιστικό λαϊκό κίνημα συνιστούν προϋπόθεση για να υπάρξει ανατροπή και όχι απλά κάποια εκδοχή συστημικής εναλλαγής.

Πρέπει να εντείνουμε την πολιτική προετοιμασία για  την ανάπτυξη ενός ενωτικού κινήματος ανατροπής αλλά και για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα προωθήσει μέχρι τέλους και σε σύγκρουση με την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς.