Μαύρο στην ΕΡΤ, μαύρο στη χώρα

Του Ρούντι Ρινάλντι

 Μπορεί κανείς να αποσυνδέσει το μαύρο που με πραξικοπηματική απόφαση έπεσε στις οθόνες των τηλεοράσεων, από τη μνημονιακή πορεία της χώρας και την επιχείρηση καταστροφής της, μετά από ένα χρόνο τρικομματικής κυβέρνησης με επικεφαλής ένα ακροδεξιό επιτελείο;

Σωστά διαισθάνθηκαν οι πολίτες το φοβερό μήνυμα και φορτίο της απόφασης αυτής και τον κυνισμό που εμπεριείχε απέναντι σε ένα δημόσιο θεσμό και ταυτόχρονα φορέα πολιτισμού και ταυτότητας της χώρας.

Αν κάποιος σχεδιάσει ένα πραξικόπημα, σε πρώτο πλάνο έχει πάντα να βάλει στο χέρι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Κανένα επιτυχημένο πραξικόπημα δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Όταν κάποιος κατακτά μια άλλη χώρα, το πρώτο που κάνει είναι να κατεβάζει τους διακόπτες επικοινωνίας και ενημέρωσης, μέχρι να στήσει τα δικά του κατοχικά φερέφωνα.

Σωστά ήρθαν αυτόματα στο νου και το στόμα χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα της είδησης, οι λέξεις «φρίκη» και «χούντα». Αλλά και αστραπιαία κινήθηκαν προς το Ραδιομέγαρο για να φτιάξουν ένα ανθρώπινο τείχος προστασίας, να μην τολμήσουν οι Εφιάλτες να μπουν μέσα και το αλώσουν. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των μαχόμενων δημοσιογράφων: «Συμπαράσταση λαέ».

Μαύρο στην ΕΡΤ σημαίνει μαύρο στη χώρα. Πράξη άλωσης και κατάκτησης της χώρας από τις εσωτερικές δυνάμεις της τρόικας και των μνημονίων. Απόπειρα απάντησης στην κρίση που τους διαπερνά και την οικονομική αποτυχία των προγραμμάτων τους.

 

Αρουραίοι πραξικοπηματίες

Το μαύρο στην ΕΡΤ ήρθε σαν συνέχεια του μαύρου πάνω από ολόκληρη τη χώρα. Οι μνημονιακοί δεν τα πάνε καθόλου καλά με την ιστορία, την κουλτούρα και τον πολιτισμό, με την ταυτότητα μιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους. Δεν τα πάνε καθόλου καλά με τα δημόσια αγαθά και με ό,τι ξεφεύγει από ωφελιμιστικούς υπολογισμούς και δεν πουλιέται. Γι’ αυτό έδρασαν σαν αρουραίοι πραξικοπηματίες που είχαν συντονίσει τα ρολόγια τους, είχαν επιχειρησιακό σχέδιο για το κατέβασμα των διακοπτών, για να πέσει ξαφνικά το μαύρο. «Τρεις παρά κάτι το μεσημέρι το αναγγέλλουμε, δώδεκα το βράδυ το εφαρμόζουμε». Στη συνέχεια, σαν αποτυχημένοι πραξικοπηματίες ρίχνουν τις εφεδρικές δυνάμεις τους για να κόψουν το σήμα, φέρονται σαν πειρατές καταπατώντας νόμους, Σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις. Με κάθε τρόπο να σβήσει το σήμα.

Αποτυχημένοι πραξικοπηματίες! Κατάφεραν το αντίθετο. Το σήμα βρήκε τρόπους να κρατηθεί ζωντανό. Με κάθε τεχνολογικό μέσο που ήταν διαθέσιμο, και κυρίως με τη δύναμη της αλληλεγγύης. Η φωνή των αγωνιζόμενων δημοσιογράφων, η φωνή του ανθρώπινου τείχους, η φωνή του ευαίσθητου και ενεργοποιημένου κόσμου του πολιτισμού, η φωνή του απόδημου ελληνισμού, όλες μαζί έσβησαν τη φωνή της τρικομματικής και την έριξαν σε βαθιά κρίση. Έσβησαν τη φωνή των πληρωμένων καλαμαράδων και τηλεοπτικών δημοσιογραφικών αστέρων που είχαν προμηθευτεί τα non paper των Σαμαρά – Κεδίκογλου και ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν μια ακόμα συντεχνία δίνοντάς την βορά στον «κοινωνικό αυτοματισμό». Έσβησαν γιατί αναδύθηκε φως μέσα από τη λαϊκή ενεργοποίηση. Από την ανθρώπινη ασπίδα που σε όλη τη χώρα ταρακουνήθηκε από το κατέβασμα του διακόπτη. Όχι, δεν μπορούν να σβήσουν την Ιστορία. Ο λαός, η χώρα, ο πολιτισμός είναι πολύ πιο δυνατά από τα μνημόνια και τις τρόικες. Όσο μαύρο κι αν ρίξουν, δεν μπορούν να μαυρίσουν και να σκοτεινιάσουν τον ορίζοντα όταν εκφράζεται ο λαός, όταν τραγουδούν οι άνθρωποι, όταν θέλουν η Ιστορία τους και τα δημόσια αγαθά να μην λεηλατούνται για να πιαστούν τα νούμερα στα μνημονιακά πλάνα.

 

Αφανισμός, γενοκτονία και άρπαγες

Το μνημόνιο είναι μαύρο, κατάμαυρο. Αποσκοπεί στον αφανισμό της χώρας, στη γενοκτονία της νεολαίας (μιας νεολαίας του «τίποτα», χωρίς κανένα μέλλον), στην αύξηση των αυτοκτονιών, στη σύγχρονη δουλοπαροικία από τις τράπεζες και τις εισπρακτικές συμμορίες. Άρπαγες που ζουν από τη λεία που αποσπούν με την οικονομική και φυσική βία. Άνθρωποι κατώτατης πολιτιστικής στάθμης, της χειρότερης νοοτροπίας του σκυλάδικου, του τραμπουκισμού, του υπόκοσμου. Αυτοί είναι οι υπηρέτες της τρόικας και των μνημονίων. Τώρα το ακροδεξιό αβερωφικό πρόσωπο του Σαμαρά φάνηκε καθαρά, με τη φιλοχρυσαυγίτικη ατζέντα και τη συνεργασία με το αυγό του φιδιού. Το κατέβασμα του διακόπτη ήταν απόπειρα φυγής προς τα μπρος αυτών των δυνάμεων σε βάρος της κοινωνίας. Και τσακίστηκε σε πρώτη φάση από τους δημοκρατικούς πολίτες και την άμεση κινητοποίησή τους.

Είναι η τέταρτη φορά που η λαϊκή ενεργοποίηση ρίχνει φως στα σκοτάδια που θέλουν να απλώσουν και γίνεται ρυθμιστής και καταλύτης γεγονότων στη μνημονιακή εποχή. Η πρώτη ήταν στη μεγάλη γενική απεργία της 5ης Μάη 2010. Η δεύτερη, ένα χρόνο μετά, πιο βαθιά και ώριμη, αναπάντεχα στις πλατείες όλης της χώρας. Λίγο μετά, στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου του 2011 έδιωξαν από παντού τους επίσημους και στιγμάτισαν τη «νέα κατοχή» - πάλι αυθόρμητα και χωρίς κάποιο σχεδιασμό. Μεσολάβησαν από τότε οι εκλογές του 2012 (Μάης και Ιούνης) όπου τιμωρήθηκε σκληρά ο μνημονιακός κόσμος.

Την περίοδο που άνοιξε με τις εκλογές θέλησαν να τη χαρακτηρίσουν σαν περίοδο αναστολής των αγώνων και του ριζοσπαστισμού. Ξανά η θεωρία του «καναπέ». Πάλι δεν διαβάστηκαν σωστά τα μηνύματα της κοινωνίας προς τον πολιτικό κόσμο. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν λειτουργεί πλέον όπως κάποτε. Αυτό φάνηκε για όποιον ήθελε να δει τι έγινε στην απεργία των καθηγητών, φάνηκε πολύ πιο καθαρά στην υπόθεση της ΕΡΤ. Όχι, δεν είναι μια μάχη μόνο για την απόλυση 2.500 ανθρώπων. Είναι μάχη για να ξεφύγει η χώρα από τα χέρια των μαύρων, των υμνητών της τρόικας και της Μέρκελ, της υποδούλωσης, του πλιάτσικου, του ξεριζώματος της ταυτότητας του αντιστασιακού έθνους αλλά και των θρασύδειλων αρνητών του ολοκαυτώματος, των ναζιστών δήθεν αντισυστημικών της Χρυσής Αυγής.

Στον πάσαλο της ατίμωσης πρέπει να τοποθετηθούν όσοι από το δήθεν δημοκρατικό στρατόπεδο στηρίζουν αυτήν την πολιτική, στηρίζουν μια μνημονιακή κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά, στέκονται τόσο επαίσχυντα απέναντι στο λαό για ένα πινάκιο φακής. Φαίνεται ότι θέλουν να τιμωρήσουν το λαό φορτώνοντας στις δικές του πλάτες τον δικό τους εξανδραποδισμό. Κι όσο αποτυχαίνουν τόσο λυσσάνε και γίνονται κι αυτοί μαύροι. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Σε κάθε στιγμή, κάθε εποχή, κάθε φάση της Ιστορίας αυτού του τόπου. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ψάχνουν για προσχήματα, αλλά είναι εξίσου συνένοχοι στην επιβολή του μαύρου στη χώρα. Ας τσιρίζουν τώρα ότι ο «σουλτάνος» δεν τους υπολογίζει πολύ.

 

Τι ξεχνάνε οι «σουλτάνοι»

Αλλά και ο άλλος σουλτάνος έχει προβλήματα… Και στη διπλανή Τουρκία το αίτημα της Δημοκρατίας, της πραγματικής δημοκρατίας αναβλύζει από όλες τις κινητοποιήσεις. Και εκεί η λαϊκή κινητοποίηση έσπασε τη βιτρίνα του καθεστώτος. Ο Ερντογάν τις πρώτες μέρες εγκαλούσε τα ΜΜΕ επειδή μιλούν για την Τουρκία, αφού στην Ελλάδα έχουν γίνει πολύ χειρότερα πράγματα, εννοώντας τις κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις. Ο Σαμαράς έδωσε στεγνά έναν πολιτικό πρόσφυγα, συνεργάζεται ανοικτά με τον σουλτάνο, νόμισε ότι έχει κι αυτός μεγάλη δύναμη... Δεν πειράζει, ο λαός με τη δράση του αποκαθιστά τις διάφορες «φούσκες» στην πραγματική τους διάσταση.

Τι ξεχνάνε οι «σουλτάνοι»; Ότι και στις δύο χώρες οι άνεμοι του λαϊκού αγώνα φυσούν δυνατά, η ανάγκη πραγματικής δημοκρατίας και χειραφέτησης υπάρχει παντού. Σε όλη τη Μεσόγειο, εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους αλλά και με αλληλέγγυα κινήματα (Τυνησία, Ταχρίρ, Αθήνα, Ταξίμ, Λισαβόνα, Μαδρίτη… και ο κατάλογος συνεχίζεται).

Για άλλη μια φορά αισθανόμαστε ότι ζούμε κρίσιμες και ιστορικές στιγμές. Κάναμε σαν κίνημα πολλά μέσα σε τρία χρόνια. Ρίξαμε δύο κυβερνήσεις (Παπανδρέου και Παπαδήμου) που είχαν μεγάλη κοινοβουλευτική και διεθνή στήριξη. Δώσαμε τεράστιο χαστούκι στο μνημονιακό πολιτικό σύστημα και εξαφανίσαμε το δικομματισμό. Φέραμε την Αριστερά στα υψηλότερα ποσοστά σε όλη την Ευρώπη, και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα, λίγες μέρες πριν συμπληρώσει ένα χρόνο η τρικομματική Σαμαρά και Σία, την τσαλακώσαμε ανεπανόρθωτα με την κινητοποίηση για την ΕΡΤ. Μπορούμε να τη διώξουμε, κάνοντάς την να μην μπορεί να σταθεί - και αυτό δεν είναι έργο της κοινοβουλευτικής πάλης, αλλά κυρίως των αγώνων μας.

Μέσα από τον αγώνα για την ΕΡΤ πήραμε οξυγόνο ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας. Είδαμε πώς μπορεί να είναι μια δημόσια τηλεόραση που να εκφράζει το λαό και τις ανάγκες του. Είδαμε πώς μετασχηματίζονται οι άνθρωποι μέσα από μεγάλους αγώνες. Επανανοηματοδοτείται η ίδια η ύπαρξή μας, επανεκτιμάμε τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας, συγκροτούμαστε σαν κοινότητα ανθρώπων με αξίες, αξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμό, ανοίγουμε δρόμους διεξόδου και διάσωσης της χώρας. Για να σωθεί από το μαύρο η χώρα χρειάζεται πρώτα και κύρια μια μεγάλη πολιτική αλλαγή.

 

«Εδώ ΕΡΤ, εδώ ΕΡΤ»

Πολλοί συγκρίνουν το κλίμα στην ΕΡΤ με εκείνο στο Πολυτεχνείο - και δεν υπερβάλλουν. Όπως τότε, αρκετοί καλλιτέχνες είχαν ενωθεί με τους φοιτητές και τραγουδούσαν, τώρα πολλοί περισσότεροι είναι παρόντες στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και σε σταθμούς της ΕΡΑ σε όλη τη χώρα. Όπως τότε η χούντα έπεσε λίγους μήνες μετά και ήρθε η μεταπολίτευση που δεν σήμαινε επιστροφή στο καθεστώς πριν το 1967, έτσι και τώρα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, μια μεταπολίτευση που θα σφραγιστεί πιο βαθιά αυτή τη φορά από τη δράση του λαού σε όλα τα επίπεδα, μέσα από τη βαθιά του υπευθυνοποίηση και ενεργοποίηση. Στο δίλημμα «πραγματική Δημοκρατία ή μνημονιακή δικτατορία», ο λαός θα παλέψει για τη δική του μεγάλη μεταπολίτευση. Τη μεταπολίτευση του λαού που θα ανοίξει διάπλατους δρόμους για πραγματική δημοκρατία, απαλλαγή από μνημόνια και τρόικες, παραγωγική ανασυγκρότηση και νέα θέση της εργασίας, μέλλον για τη νεολαία, πολιτιστική και επιστημονική αναγέννηση, κατάκτηση μιας νέας θέσης της χώρας στο σύγχρονο κόσμο. Είναι εφικτά όλα αυτά; Ας ρίξουμε μια βαθιά ματιά σε όσα έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια, ας το πιστέψουμε και ας το κάνουμε πραγματικότητα. Όλοι μαζί μπορούμε να ανεβάσουμε τους διακόπτες!*

 

* Πολλά μπλοκ της Αριστεράς φωνάζουν σε κάθε περίσταση, σε κάθε εκδήλωση και με πάθος το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Στη μνημονιακή - τροϊκανή εποχή νομίζουν ότι η κύρια και μάλλον η μόνη αντίθεση που εκδηλώνεται είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία ή το προλεταριάτο και την αστική τάξη. Ας μην σχολιάσουμε πώς, πέρα από τα συνθήματα, υπηρετείται ακόμα και αυτή η αντίθεση. Κυρίως, ας παρακάμψουμε αυτόν τον πολιτικό πρωτογονισμό και ας αρκεστούμε σε ένα παράδειγμα που έδωσε πρόσφατα η ζωή: ποιος κατεβάζει και ποιος ανεβάζει τους διακόπτες; Τότε ίσως δούμε πως και η κύρια αντίθεση πρέπει να οριστεί διαφορετικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα του μνημονίου και της τρόικας.