Η ΔΗΜΑΡ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

…Και πάλι κουρασμένοι είναι, λένε στις Βρυξέλλες, από την Ελλάδα οι Εταίροι μας. Μόλις έφυγε η ΔΗΜΑΡ ξέχασαν ότι όλα πήγαιναν άριστα, ψιθυρίζουν και πάλι περί εξόδου από το ευρώ, κυρίως κουράστηκαν, λένε. Φυσικά δεν έχουν κουραστεί από άλλα πχ από τη Συρία, με τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Ίσως το αίμα-των άλλων- τους κρατάει ξύπνιους. Γι’ αυτό και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Πιστεύουν ότι έχουμε ακόμα περιθώρια για μεταγγίσεις, βδέλλες που είναι. Ακόμα και χωρίς τη ΔΗΜΑΡ είναι βέβαιοι πως θα τα καταφέρουν. Ίσως και καλύτερα.

…Καλύτερα, όμως, θα ήταν, αν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αφήσουν στην άκρη τις αλλοπρόσαλλες κουβέντες «απ’ την Κική και την Κοκώ ποια να διαλέξω», την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τη ΔΗΜΑΡ, για παράδειγμα. Και να διαλέξουν τον… ΣΥΡΙΖΑ. Μόνος του πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ και το 17% και το 27% πέρυσι. Μόνος του μπορεί να το ξανακερδίσει, να το αυξήσει ή να το χάσει και να επιστρέψει στα γνωστά παλιά, ελώδη ύδατα. Δικό του κατόρθωμα θα είναι. Καλές οι εκκλήσεις ενότητας σε πρόθυμους και απρόθυμους. Αλλά όποιος δεν τα καταφέρνει μόνος του, αλίμονό του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την αριθμητική και την πολιτική υπεροχή. Είναι αδιανόητο και ιδίως είναι ανόητο να συζητάει, δημοσίως ή «κατ’ ιδίαν», για συμμαχίες πριν να γίνουν εκλογές, πριν να ξέρει ο ίδιος και ο καθένας που πατάει, ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, τι ακριβώς θέλει ο κόσμος-ως συμμαχίες εδώ εννοούνται οι κυβερνητικές συμπράξεις. Όποιος τώρα ανοίγει τέτοια συζήτηση επιχειρεί να προκαθορίσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δια της πλαγίας οδού. Οι συμμαχίες να διαμορφώσουν τις πολιτικές, από το παράθυρο. Θα είναι για γέλια αν διαιρεθεί το Συνέδριο σε κρυφο-Δημαρικούς, κρυφο-Ανταρσυακούς, κρυφο-Ανελικούς ή κρυφο-καραμανλικούς ή δεν ξέρω τι άλλο-το λέω επειδή κάποτε υπήρχαν άφθονοι κρυφο-Σημιτικοί, εκσυγχρονιστές, να μην ξεχνιόμαστε. Οι εκσυγχρονιστές έφυγαν, οι συνήθειες επιμένουν. Αυτό κάνουμε οι Έλληνες συστηματικά και δεν βλέπουμε προκοπή, φιλορώσοι, φιλοαμερικάνοι, φιλοευρωπαίοι, όλοι φιλέλληνες ασφαλώς. Αλλά με ξένα μάτια. Θυμίζω –για να λέμε τα σύκα-σύκα- ότι αν η Δεξιά ήταν ξενόδουλη, στους Αμερικάνους, η Αριστερά δεν έχει να επιδείξει περγαμηνές ανεξαρτησίας απέναντι στην ΕΣΣΔ. Τα περί διεθνισμού και της υπεράσπισης της μητέρας-πατρίδας του σοσιαλισμού είναι για τα βερεσέδια του μπακάλη. Αν κάτι θα μπορούσε να προσφέρει το Συνέδριο είναι ακριβώς η απαλλαγή από αυτή την υποτελή ματιά, την απαλλαγή από τον ετεροκαθορισμό.

Το χειρότερο είναι πως κάθε συζήτηση προεκλογικά για τους κυβερνητικούς εταίρους κινείται μεταξύ μαντείας και παραλόγου. Δεν είναι πχ διόλου βέβαιο ότι η ΔΗΜΑΡ θα είναι στην επόμενη Βουλή, όπως θα είναι έκπληξη αν μπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίξει συζήτηση, δημόσια ή παρασκηνιακά, «τι θα κάνουμε μετά τις εκλογές με τη ΔΗΜΑΡ» τότε της προσφέρει σωσίβιο εισόδου, ο κόσμος θα τη βλέπει ως διέξοδο κυβερνητικής σταθερότητας. Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να προσφέρει προεκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση εν ζωή της ΔΗΜΑΡ, με τεχνητή αναπνοή. Πρώτα ας κρίνει ο κόσμος τις επιλογές της ΔΗΜΑΡ (και όλων των άλλων)και μετά βλέπουμε-είναι λάθος να προεξοφλούμε το εκλογικό αποτέλεσμα σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.

Δυο λόγια ακόμα. Πολλοί εξακολουθούν να ζητούν αναβολή του Συνεδρίου. Αλλά ότι είχαν να πουν η ηγεσία, οι συνιστώσες, τα μέλη, το έχουν ήδη πει και γραπτώς. Ως παρατηρητής (αλλά όχι κριτής ή επικριτής) πολιτικά εμπλεκόμενος και ενδιαφερόμενος, έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν σαφείς επιλογές και προτεραιότητες, μάλλον καμπύλες παρά γωνίες. Πχ δεν ξεχωρίζει τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει τον κόσμο, ποιο είναι το κεντρικό ζήτημα. Παλιότερα την Αριστερά (και τους συνοδοιπόρους, έλεγαν τότε) φόρτιζε το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Τώρα; Το εντός ή εκτός ευρώ είναι κίνητρο αγώνα, έστω εκλογικού; Ή μπαμπούλας για να το βάλουμε στα πόδια; Άλλο παράδειγμα: η Αριστερά είχε (και έχει) στο πρόγραμμά της την έξοδο από το ΝΑΤΟ. Ο Καραμανλής το έκανε χωρίς να το έχει στο πρόγραμμα. Ο φορμαλισμός διασώζει τα προσχήματα, όχι την ουσία. Και ουσία είναι να κάνεις αυτό που χρειάζεται την ώρα που είναι ανάγκη, ακόμα και εκτός προγράμματος.