ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ

Του ΣΤΑΘΗ*

 Κατ’ αυτάς, και από λίγο καιρό πριν, ο κ. Γιούνκερ δηλώνει κι αυτός «φίλος της Ελλάδας». Γιατί όχι; τώρα που οι φίλοι της Ελλάδας της έσπασαν τα κόκαλα, γιατί να μην περισσεύουν και οι καλές κουβέντες. Αλλωστε τα μεγάλα φαγοπότια χρειάζονται και μια «καλή ατμόσφαιρα» - μια «αλλαγή του κλίματος προς το καλύτερο», που λέει και ο κ. Σαμαράς. Συνεπώς ούτε στη βρώσιν ούτε στη χώνεψη κάνουν κακό οι γαλιφιές του Γιούνκερ: «περισσότερο ανήκει η Ευρώπη στην Ελλάδα παρά το αντίθετο» - ευφραίνονται τ’ αυτιά των ιθαγενών με κάτι τέτοια, πάνε πιο εύκολα τα φαρμάκια (της «λάθος συνταγής» των Μνημονίων) κάτω.

Εκείνο που με ανησύχησε λιγάκι ήταν ότι μέσα στη γενική χαζοχαρουμενιά κι αμετροέπεια ο φίλος της Ελλάδας Γιούνκερ δήλωσε και «συνιδιοκτήτης της χώρας» - ουπς! πόσα στεγαστικά έχει κανονισθεί στη μοιρασιά να φάνε οι φιλέλληνες «ενδιαφέροντος» Γιούνκερ;

Πλην όμως, τις οποίες ανησυχίες μου διασκέδασε η καταληκτική πανηγυρική απόφανση Γιούνκερ ότι χρειαζόμαστε «περισσότερη Ευρώπη και λιγότερο λαϊκισμό» - νάτος πάλι ο «λαϊκισμός»! Νάτο πάλι το υπέροχο κλισέ που εκτοξεύεται καθημερινώς εναντίον μας, και σκάει σαν όλμος των 75 mm μέσα στο μυαλό μας -– πολύ τον χάρηκα τον Γιούνκερ, όταν έχει τέτοιους φίλους η Ελλάδα, δεν χρειάζεται εχθρούς για να της τρώνε τις σάρκες. Απόδειξη οι ιδιωτικοποιήσεις!

Είναι εχθροί μας οι ιδιωτικοποιήσεις; Φρίξον, Ηλιε, όχι! Αντιθέτως! Οι ιδιωτικοποιήσεις ου μην και αποκρατικοποιήσεις εμφανίζονται ως η φιλοσοφική λίθος του συστήματος. Ως η παραγωγή χρυσού χωρίς την ανάγκη της εξόρυξης. Ως το κέρας της Αμαλθείας για την ρευστότητα στην αγορά. Ως η απαλλαγή του κράτους απ’ το άχθος των κοινωφελών αγγαρειών. Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις για τους αλχημιστές της νέας εποχής το κλειδί για την ανταγωνιστικότητα και συνεπώς την παραγωγικότητα άρα την ευμάρεια.

Ομως (ας αφήσουμε τον κόσμο κι ας μείνουμε στα της Ελλάδας) οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται χρόνια τώρα. Από την εποχή Μητσοτάκη - Σημίτη έως σήμερα έχουμε μουρλαθεί στις ιδιωτικοποιήσεις! Τι απέφεραν στην οικονομία; βελτίωση η καταβαράθρωση;

Χρόνια τώρα, πωλούνται τα χρυσαφικά και τα ασημικά, τι απέφερε προς όφελος του λαού αυτή η διαδικασία; Χρόνια τώρα οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ο Ιερός Βους που στήθηκε στην Αγορά να προσκυνάμε, χρόνια τώρα οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος και ταυτοχρόνως ο ευαγγελισμός του για τη Γη της Επαγγελίας. Πουλάμε, πουλάμε, πουλάμε, ΔΕΗ, ΟΤΕ, σιδηροδρόμους, λιμάνια, δρόμους και είμαστε στη χειρότερη οικονομική κατάσταση παρά ποτέ.

Οσο για το φιάσκο της ΔΕΠΑ, μην μας ανησυχεί! κι αυτή θα πουληθεί, όπως ο ΟΠΑΠ, τα ύδατα, οι εθνικοί πόροι και μετά πάπαλα.

Το ίδιο αποτέλεσμα θα φέρουν και οι τελευταίες ιδιωτικοποιήσεις με αυτό που έφεραν και όλες οι προηγούμενες: πλούτο για τους ημέτερους, ήτοι:

για τα κομματικά κολλητάρια,

για τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες,

για τους εξωχώριους προστάτες,

πλούτο για τους Δυνατούς, φτώχεια για τον λαό.

Οταν λοιπόν δηώνεις, λεηλατείς και ληστεύεις έτσι μια χώρα, δεν είναι δυνατόν να μην την αγαπάς. Από αγάπη εφάμιλλη εκείνης του κ. Γιούνκερ, απαιτεί τώρα η Τρόικα συγχωνεύσεις νοσοκομείων και μειώσεις φαρμακευτικών δαπανών - να πηγαίνουν δηλαδή προς τας αιωνίους μονάς μια ώρα αρχύτερα οι άνθρωποι, να μη βασανίζονται.

Από αγάπη προς την Ελλάδα κατήγγειλε και ο κ. Σαμαράς (στην πρόσφατη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη) εκείνους που «μισούν τον τόπο!»!!!

Ποιοι μισούν τον τόπο; O ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση σε αυτόν τον τόπο, τον μισεί. Ο κ. Τσίπρας θέλει να του βγάλει το μάτι. Ο κ. Λαφαζάνης κάνει κάθε βράδυ βουντού στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αυτό πιστεύει, αυτό δηλώνει urbi et orbi ο Πρωθυπουργός μας! Οτι ο κ. Παπαδημούλης μισεί την Ελλάδα και θέλει να την παραδώσει στους Γερμανούς (αφού οι Μπολσεβίκοι εξέλειπαν). Διότι εκεί, στον «κομουνιστικό κίνδυνο» της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής έχει από καιρό καταφύγει ο κ. Σαμαράς αναμοχλεύοντας τον αρχετυπικό δεξιό αταβισμό.

Θα έλεγα τον χαβά του, χαβαλέ, αλλά τα πράγματα είναι πλέον επικίνδυνα. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας αναφέρεται όλο και πιο συχνά σε μια σημειολογία που δίχασε τους Ελληνες, που μάτωσε τον λαό, που τυράννεψε τη χώρα με χούντες κι εθνικές καταστροφές.

Μπορεί ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης να λέει ότι οι αριστεροί «μισούν τον τόπο», μπορεί η Χρυσή Αυγή να λέει το ίδιο -εκ κοράκων κρα- αλλά δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός της χώρας να κατηγορεί τους αριστερούς ότι «μισούν τον τόπο» (για τον οποίον άλλωστε έχουν χύσει το αίμα τους, έχουν διωχθεί αλλά και έχουν δοξασθεί).

Είναι άλλο πράγμα να κάνει κανείς κριτική ακόμα και πολεμική στον κ. Σαμαρά για τα αποτελέσματα της πολιτικής του, εθνική υποτέλεια, οικονομική βαναυσότητα, κοινωνική αποσάθρωση κι άλλο να λέει ότι όλα αυτά τα κάνει από «μίσος για τον τόπο». Δεν μπορεί λοιπόν ο ίδιος, ούτε ως πολιτικός, ούτε ως θεσμικός παράγων να κατηγορεί την Αριστερά για «μίσος προς τον τόπο», ανοίγοντας, συν τοις άλλοις, τον δρόμο για τη νομιμοποίηση του διχαστικού παραληρήματος της Χρυσής Αυγής.
Ο κ. Σαμαράς ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να ομιλεί σαν Φαήλος Κρανιδιώτης.
Αν ο κ. Κρανιδιώτης μπορεί να ομιλεί σαν Χρυσαυγίτης, ο Πρόεδρος της Ν.Δ. οφείλει να ομιλεί ως νεοδημοκράτης...

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013