ΣΑΜΑΡΑΣ (Ή)(ΚΑΙ)ΤΑΝΚΣ;

 

      Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Είναι κοινό μυστικό ότι το success story του Σαμαρά, δεν ήταν απλά ένα επικοινωνιακό παραμύθι. Ήταν η βιτρίνα πίσω από την οποία το καθεστώς θέλησε να κρύψει τα διαρκώς εντεινόμενα αδιέξοδα στην οικονομία. Επειδή όμως η(έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένη) ματαίωση του γάμου μετά της ξανθής πολύφερνης νύφης δε συνοδεύτηκε από άμεσα ανταλλάγματα εκ μέρους των ευρωπαίων «φίλων», η βιτρίνα ράγισε νωρίτερα από ότι αναμενόταν.

Και έτσι ήρθε η ώρα του plan B, με αποχρώσεις του μαύρου. Το οποίο «σχέδιο» μόνο ενιαίο δεν είναι, έχει πολλούς νονούς, πολλούς αρνητές και ακόμη περισσότερες διαδρομές. Από το ραδιομέγαρο και του Μαξίμου, μέχρι την Αγ. Κωνσταντίνου και την Ιπποκράτους, με μικρές ενδιάμεσες στάσεις σε Βερολίνο και Ουάσιγκτον και μικρές ματιές σε πλατείες της Τουρκίας αλλά και πόλεις της Συρίας. Μέσα στο ασταθές περιβάλλον μιας ολόκληρης περιοχής, που ξεκινά από το νότο της Βαλκανικής και φτάνει έως τα προάστια της Δαμασκού, τα γεγονότα τα ΕΡΤ είναι απλά μια πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της. Όμως ποτέ δεν ξέρεις…

Και έτσι η ιστορία προγραμματίστηκε, ακόμη μια φορά. Κίνηση ματ, με πολλούς αποδέκτες και αναμενόμενα πολλαπλά οφέλη. Μήνυμα στον (φαινομενικά) stop motion ελληνικό λαό για ακόμη μεγαλύτερη υποταγή και πειθάρχηση. Μήνυμα φασιστικοποίησης, με την «προνομιακή» ΕΡΤ, βορρά στη ρωμαϊκή αρένα του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μήνυμα με παραλήπτες εντός και εκτός της χώρας. Το μεγάλο μέτωπο της (ακρο)Δεξιάς (με ολίγη προσθήκη μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας και φρανκεσταϊνκού ρεφορμισμού), έτοιμο να ηγηθεί σε μια ελληνική κοινωνία αμήχανη και σαστισμένη. Μέτωπο ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό και ισχυρές πατρωνίες. Ο ένας χρόνος απραξίας του λαϊκού παράγοντα (με τις ευθύνες να επιμερίζονται στην κατακερματισμένη-και όχι μόνο πολιτικά-Αριστερά) αποτελούσε την εγγύηση της επιτυχίας του σχεδίου.

Όπως όμως πολλές φορές συμβαίνει στην ιστορία και στη ζωή, ο ξενοδόχος είχε άλλη γνώμη. Ένα αυθόρμητο λαϊκό πανηγύρι στήθηκε στην Μεσογείων. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, παρόλο που 1200 από τους 2700 ήδη βρισκόταν στις λίστες «επιβίωσης» της ΝΕΡΙΤ, σήκωσαν παντιέρα. Και κοντά τους χιλιάδες εργαζόμενοι που είδαν σε ότι γίνεται στην ΕΡΤ και το δικό τους αύριο. Και μαζί τους το βίαια θιγμένο δημοκρατικό αίσθημα ενός ολόκληρου λαού. Και δίπλα τους μια Αριστερά που είδε όλες τις σημαίες της να ανεμίζουν η μια κοντά στην άλλη για πρώτη φορά.

Ο αιφνιδιασμένος Ταγίπ είδε ξαφνικά το «σχέδιο» να καταρρέει. Και δίπλα στον λαό που σήκωσε κεφάλι είδε και το plan C να χτίζεται, με πανωπροίκια εξαργύρωσης. Τα δουλικά συνεταιράκια να σηκώνουν κεφάλι (όχι από δημοκρατική ευαισθησία, αλλά το ένστικτο της επιβίωσης το έχουν ακόμη και τα πιο καθυστερημένα, σε εξέλιξη, είδη στις αλυσίδες του ζωικού βασιλείου). Ακόμη και ο Κάρολος ψέλλισε φωνήεντα δυσαρέσκειας. Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες έγιναν φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ, όψιμοι οπαδοί του Κουτσούμπα και παρατρεχάμενοι του Χάγιου. Μετανοημένοι (δις) παλιοί αριστεροί δημοσιογράφοι και παράγοντες ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για τη Μακρόνησο (προσοχή μόνο να επιστήσουν στην οικιακή βοηθό να βάλει και κανένα φουτεράκι. Φυσάει κόντρα τα βράδια στα ξερόνησα). Να το «δημοκρατικό τόξο», έτοιμο να υπηρετήσει (και αυτό) τον τόπο.

Όπως μας έμαθε ο τυφλός τραγουδιστής όμως, όταν οι Δαναοί έφυγαν από τα τείχη και άφησαν πίσω τους ένα ξύλινο άλογο, οι Τρώες πανηγύριζαν, νομίζοντας ότι νίκησαν. Άτυχη Κασσάνδρα, κανείς δε σε άκουσε. Η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει τις δικές της πύλες στον δούρειο ίππο του «δημοκρατικού τόξου». Μια τέτοια κυβερνητική επιλογή, όχι απλά δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί, με τον οποιοδήποτε τρόπο, την οξύτατη οικονομική κρίση, προς όφελος των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά θα θέσει σοβαρές υποψηφιότητες να αποτελέσει την απαραίτητη «δημοκρατική παρένθεση». Παρένθεση γιατί στην σύγχρονη φάση του ελληνικού καπιταλισμού(σε αντίθεση με το ΄81) ελάχιστα ή και μηδενικά περιθώρια υπάρχουν για οποιαδήποτε ρεφορμιστική, νέο-κεϋνσιανή πολιτική. Και αφού στα δικά της χέρια εκραγεί ο μηχανισμός η (νεοακρο)Δεξιά να έρθει σαν από μηχανής Λεπέν να σώσει (και αυτή) την χώρα. Μόνο που αυτή τη φορά η σωτηρία θα φοράει κουστούμι με μπότες Wehrmacht.

Το «δημοκρατικό τόξο», που απόπειρες να συγκροτηθεί είδαμε με αφορμή το αντιρατσιστικό νόμο, έχει μια βασική αδυναμία: η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, δε τους χωράει όλους ούτε το μέγεθος των «αμαρτιών» μπορεί να ξεπλυθεί. Και όσο και εάν ο (κάθε) Καμίνης και ο (έκαστος) Μπουτάρης προβάρουν βαπτιστικά κοστούμια.

Είπαμε για την Κασσάνδρα, ας μην αδικήσουμε και την Οδύσσεια. Εάν ο γιός του Λαέρτη δεν είχε δεθεί γερά στο καράβι, θα είχε κατέβει στο νησί και κάπου εκεί θα τελείωνε η περιπέτεια. Και εάν θα μας στεναχωρούσε τα μάλα η εξόντωση του συμπαθέστατου επτανήσιου, θα μα στενοχωρούσε πιο πολύ το ότι ποτέ δε θα γραφόταν, με αυτή την εξέλιξη, η πιο ηρωική ραψωδία του έπους: η εξόντωση των κηφήνων-μνηστήρων. Στο νησί του κυβερνητισμού που τραγουδούν οι σειρήνες του «δημοκρατικού τόξου» η Αριστερά θα έχει μόνο ένα ρόλο: του επιδόρπιου.

Όποιες και εάν θα είναι οι εξελίξεις από τη Δευτέρα, το plan C θα είναι εκεί. Ακόμη και εάν τελικά επιλεγεί ο «συμβιβασμός για τι καλό του τόπου». Μάλλον σαν εφεδρεία θα παραμείνει, ανάμεσα σε άλλες στο συρτάρι, καθώς είναι υβρίδιο ακόμη, στη σαρμανίτσα. Με τον τρόπο που κινείται ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα όμως, τίποτα δεν αποκλείεται και οι βίαιες ωριμάνσεις στη πολιτική γεννούνε συνήθως τραγωδίες.

Η Αριστερά πρέπει να πεί στο λαό την αλήθεια: μόνο με μέτρα ρήξης και βαθιάς ριζοσπαστικοποίησης μπορεί να σωθεί η χώρα. Μόνο αυτός ο δρόμος θα στείλει στα πηγάδια της ιστορίας το σύγχρονο φασισμό. Μόνο ένα μεγάλο μέτωπο, με κορμό την εργατική τάξη και ραχοκοκαλιά την ενωμένη Αριστερά, με ένα μεταβατικό πρόγραμμα σε λαΪκή-δημοκρατική κατεύθυνση, μπορεί να γίνει πραγματική κυβέρνηση Σωτηρίας. Το προαύλιο του ραδιομεγάρου μας δείχνει το δρόμο. Εργατικό κίνημα που διεκδικεί έξω από τα όρια του αστικού savoir vivre, αποφασισμένος λαός, και Αριστερά που συγκατοικεί και συνδιαλέγεται.