Μαρία Ρεπούση (και βουλευτές)

Εγραψε: Pitsirikos

Κάποιοι αναγνώστες έχουν στενοχωρηθεί επειδή δεν έκραξα την Μαρία Ρεπούση για την δήλωσή της πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος. Δεν χρειάζεται να κράξω την κυρία Ρεπούση –είναι, άλλωστε, πολύ εύκολο να κράζεις-, γιατί έχει ακυρωθεί μόνη της.

Εξ όσων γνωρίζω, η κυρία Ρεπούση είναι ιστορικός και διδάσκει στο πανεπιστήμιο.

Επίσης, η κυρία Ρεπούση είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή είναι βουλευτής της κυβέρνησης.

Αν δεν κάνω λάθος, ο ιστορικός πρέπει να είναι ελεύθερος και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβοδίκαια.

Η κυρία Ρεπούση δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν μπορείς να είσαι βουλευτής και να λες τα πράγματα με το όνομά τους για ιστορικά γεγονότα αλλά να μην τα λες με το όνομά τους σε ό,τι αφορά την χρεοκοπία της χώρας.

Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;

Τι να την κάνω την γνώμη σου για τις Σουλιώτισσες όταν δεν έχεις πει ούτε μια λέξη για τον Μπόμπολα και την οικονομική ελίτ;

Είναι προφανές πως από την στιγμή που η κυρία Ρεπούση επέλεξε να γίνει βουλευτής –και μάλιστα ενός κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση- θα έπρεπε να είχε αποφασίσει πως η ιδιότητά της ως ιστορικός αποτελεί παρελθόν ή μπαίνει στον πάγο για αυτό το διάστημα.

Βέβαια, στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί είναι χωμένοι σε κάποιο κόμμα γιατί, αλλιώς, δεν θα γίνονταν ποτέ καθηγητές πανεπιστημίου.

Την κυρία Ρεπούση θα πρέπει να την κρίνουμε πια για το κοινοβουλευτικό της έργο. Δεν βλέπω να έχει κάποιο κοινοβουλευτικό έργο. Απασχολεί την επικαιρότητα με δηλώσεις για το …Σούλι σε καθεστωτικά ΜΜΕ.

Αν κάποιος παρατηρήσει την παρουσία των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, θα διαπιστώσει το εξής:

Αν εξαιρέσεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων –στο σύνολο περίπου 15 και από τα δυο κόμματα- που ασκούν αντιπολίτευση, επιμένουν με ερωτήσεις και έχουν έντονη παρουσία, οι υπόλοιποι δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

Ή μάλλον κάνουν. Περιφέρονται από καθεστωτικό κανάλι σε καθεστωτικό κανάλι και χαριεντίζονται με καθεστωτικούς δημοσιογράφους, προσποιούμενοι πως διαφωνούν μεταξύ τους.

Είναι βέβαιο πως στις εκλογές οι πολίτες θα επιβραβεύσουν αυτούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα πέρα από το να βάφονται για να μην γυαλίζουν στην κάμερα των καναλιών του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη.

Ίσως ο χορός του Ζαλόγγου να μην έγινε ποτέ. Αλλά μπορεί να γίνει.

Καμιά φορά, οι εθνικοί μύθοι γίνονται πραγματικότητα.

(Τα περί εθνικών μύθων δεν τα λέει η κυρία Ρεπούση το 2013. Τα λένε, τα γράφουν και τα τεκμηριώνουν πιο σημαντικοί ιστορικοί από την κυρία Ρεπούση εδώ και δεκαετίες. Αλλά πρέπει να διαβάζουμε και κάνα βιβλίο.)