Καλά της κάνουν της Βίκυς Σταμάτη ;

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Διαβάζουμε στα ψιλά των εφημερίδων ότι η Βίκυ Σταμάτη, η γυναίκα του Άκη Τσοχατζόπουλου, υποβλήθηκε σε διπλή μαστεκτομή στον Άγιο Σάββα. Τώρα νοσηλεύεται στο ίδιο νοσοκομείο φρουρούμενη, και εφόσον όλα πάνε καλά με την υγεία της θα επανέλθει στις φυλακές.

Ας θυμίσουμε ότι η Σταμάτη είναι προφυλακισμένη από τον Απρίλη του 2012. Το ανήλικο αγοράκι που έχει αποκτήσει με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, μόλις έξι χρόνων, μεγαλώνει με τη γιαγιά του.

Ας θυμίσουμε επίσης ότι προφυλακισμένη πάνω από ένα χρόνο είναι και η κόρη του Άκη Αρετή.

Ολόκληρη η οικογένεια δηλαδή βρίσκεται στις φυλακές και όχι επειδή καταδικάστηκαν, αλλά επειδή θεωρούνται ύποπτοι φυγής και διάπραξης νέων αδικημάτων -η συνηθισμένη νομική αιτιολόγηση της προφυλάκισης.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ένας, έστω ένας, από τους φίλους, τους συντρόφους, τους βολεμένους, τους ευεργετημένους, τους παρατρεχάμενους, τους σφουγγοκωλάριους του Άκη δεν έχει ξεστομίσει μια έστω λέξη για το είδος της μεταχείρισης που υφίσταται η οικογένεια του πρώην πανίσχυρου άνδρα του ΠΑΣΟΚ.

Το γιατί είναι φανερό: Γιατί τρέμουν μια εξοργισμένη κοινή γνώμη που ζητάει την κεφαλή επί πίνακι των ενόχων για σκάνδαλα, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, κατάχρηση εξουσίας. Και των υπευθύνων για όσα υποφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι, που με κανέναν δεν τα έφαγαν χτες, ότι κι αν λέει ο Πάγκαλος. Αλλά δεν έχουν σήμερα να φάνε.

Στις πολιτισμένες δημοκρατικές κοινωνίες όμως, μπορεί και πρέπει ο κάθε δικαστής να παίρνει υπόψη τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, αλλά δεν μπορεί να δικάζει και να τιμωρεί η κοινή γνώμη. Ούτε μπορεί να αποτελεί η προφυλάκιση τρόπο τιμωρίας, διασυρμού και εξουθένωσης οποιουδήποτε κατηγορουμένου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι δυνατό να πιστεύει κάποιος δικαστής ότι η Βίκυ Σταμάτη θα διαπράξει εγκλήματα αν αποφυλακιστεί; Ή ότι θα πάρει το παιδί της, θα ξεφύγει από το μάτι των αρχών και θα το σκάσει στο εξωτερικό; Όχι φυσικά.
Αν αυτά όμως δεν συντρέχουν, για ποιο λόγο είναι ακόμα στη φυλακή, καρκινοπαθής, εγχειρισμένη, ταλαιπωρημένη και χωρίς να έχει καταδικαστεί; Και γατί δεν εφαρμόζεται και στην περίπτωσή της το πνεύμα του νόμου, που επιτάσσει μια επιεικέστερη μεταχείριση στης μητέρες μικρών παιδιών, πολύ περισσότερο όταν είναι βαριά άρρωστες;

Δεν έχει κανένα δικαίωμα κανείς, εκτός από το φυσικό δικαστή, να αποφαίνεται για αθωότητα ή ενοχή οποιουδήποτε -και της συγκεκριμένης γυναίκας. Έχουμε όμως δικαίωμα να ζητάμε να μην έχει κανείς, μα κανείς, την τύχη του αποδιοπομπαίου τράγου. Να μη χρησιμοποιείται κανείς, όσες ενδείξεις κι αν υπάρχουν εις βάρος του, ως κολυμβήθρα για να ξεπλυθούν σκάνδαλα και ρεμούλες δεκαετιών. Να μην διασύρεται κανείς για να στρέψει εναντίον του την οργή της η κοινή γνώμη και να εκτονωθεί η απαίτησή της για κάθαρση και δικαιοσύνη. Και να μην εξαντλεί το σύστημα εξουσίας τη σκληρότητά του εναντίον των πιο ευάλωτων, για να «ξεκαρφωθεί» για την ανοχή του απέναντι σε όσους διαθέτουν προστασία και δύναμη.

Όσο κρατούν μια άρρωστη γυναίκα, όποιες κατηγορίες κι αν τη βαρύνουν, δεν αποδεικνύουν πόσο δίκαιοι είναι -αλλά πόσο άδικοι μπορούν να γίνουν για να φανούν δίκαιοι. Κι όσοι πιστεύουν ότι ξεμπερδεύουν με ένα «καλά να πάθει», ή «καλά της κάνουν», ας σκεφτούν ότι ίσως στρώνουν έτσι το δρόμο, χωρίς να το θέλουν, για να «κάνουν καλά» και σε άλλους, πιο συμπαθείς από τη Σταμάτη…