ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται το φαινόμενο που είδαμε σε όλες τις προηγούμενες: Ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δυο κόμματα χωρίς τις αμφιλεγόμενες αναγωγές βρίσκονται εκεί γύρο στο 20%. Και πρώτο εμφανίζεται μια το ένα μια το άλλο με τόσο μικρές διαφορές, που η μόνη τους αξία είναι να προσφέρουν τίτλους προπαγανδιστικής καλλιέργειας της λεγόμενης παράστασης νίκης.

Προφανώς, όπως δείχνει και η αριθμητική των αναποφάσιστων, μαζί με την Ελλάδα των κινημάτων και την Ελλάδα των νοικοκυραίων, έχουμε και την Ελλάδα των δισταγμών. Διότι, όσο κι αν υποψιάζεται κανείς κάποιο δημοσκοπικό μαγείρεμα, το φαινόμενο είναι τόσο επίμονο, ώστε μάλλον πρέπει να θεωρείται δεδομένο: Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος "εκεί έξω" που δεν εμπιστεύεται τη ΝΔ, αλλά διστάζει ακόμα να "διακινδυνεύσει" την ψήφο του στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εξηγήσεις υπάρχουν: Η θηριώδης προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκβιασμοί των δόσεων, ο μπαμπούλας της Κύπρου, τα απειλητικά άκρα, η μαυρίλα των νεοναζί, η καλλιέργεια κάθε είδους φοβίας, η σχεδόν μεταφυσική απειλή της κόλασης αν ο Τσίπρας περάσει την πόρτα του Μαξίμου, οι μονταζιέρες. Και φυσικά ο εκδικητικός γερμανικός αετός που η σκιά του επηρεάζει συμπεριφορές και στάσεις.

Αυτά είναι δεδομένα και θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς ότι δεν θα εξαντλήσουν κάθε συκοφαντία και κάθε εκβιασμό για να φράξουν το δρόμο της αριστεράς. Κοντά σ' αυτά όμως γεννιέται και ένα ερώτημα: Μήπως υπάρχει και κάποιο πρόβλημα στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που παράγεται και αναπαράγεται από τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως οι καλύτερες αριστερές προθέσεις στρώνουν άθελά τους το δρόμο στη χειρότερη δεξιά προπαγάνδα;

Ίσως έχει εδώ κάποια αξία να δει κανείς ότι η αντίπαλη προπαγάνδα πάντα, είτε αρπάζεται από εσωκομματικές διαφορές, είτε από ακραίες εκφράσεις, είτε από ξεκρέμαστες δηλώσεις, χτυπάει στον ίδιο στόχο: Δεν είναι σοβαροί εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, τρώγονται, οι έξαλλοι σκοτώνονται με τους μετριοπαθείς, πάσχουν από επιπολαιότητα, άρα δεν μπορείτε να τους εμπιστευτείτε τις τύχες της χώρας.

Ε, η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό πιάνει. Πολύ. Υπονομεύει επεξεργασίες, πολιτικές και προγράμματα. Και αν δεν γίνει αντιληπτό ότι η διεκδίκηση της εξουσίας προϋποθέτει τη διεκδίκηση πειθαρχημένης σοβαρότητας από τον καθένα και απ' όλους, τότε καλή αντάμωση στα γουναράδικα. Εδώ κολλάει αυτό...

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Τρίτη 23 Ιουλίου 2013.