ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του Δ. ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, τα πολιτικά και προγραμματικά ζητούμενα για τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού που θα αντιστοιχεί σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτά θα καθορίσουν και την αριθμητική των συσχετισμών.

1. Κατ’ αρχήν, η προ­ο­πτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν είναι, απλώς, μια μα­θη­μα­τι­κή αθροι­στι­κή πράξη, όπως συ­νή­θως επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί­ται (π.χ. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ+ΚΚΕ+ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ). Προ­ϋ­πο­θέ­τει μια πολ­λα­πλα­σια­στι­κή άλ­γε­βρα και όχι μια απλή αριθ­μη­τι­κή των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων. Δεν προ­κύ­πτει δη­λα­δή από το απλό άθροι­σμα των αρι­στε­ρών κομ­μα­τι­κών εδρών στο   κοι­νο­βού­λιο, ώστε να γί­νουν 151, όπως και ποτέ δεν προ­έ­κυ­πτε. Υπάρ­χουν πίσω μας πολ­λές ση­μα­ντι­κές εμπει­ρί­ες, όπως οι κυ­βερ­νή­σεις των Λαϊ­κών Με­τώ­πων, της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στην Χιλή και αρ­κε­τές άλλες λι­γό­τε­ρο έντο­νες και κι­νη­μα­τι­κές, όπως η συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών σε μη κομ­μου­νι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις μετά τον πό­λε­μο (π.χ. Γαλ­λία 1981). Εν­δε­χο­μέ­νως δε, μπο­ρεί και να μην έχου­με αυ­τό­μα­τα τις 151 έδρες ως δε­δο­μέ­νες μετά από μια εκλο­γή, αλλά να χρεια­στεί μια κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δια­δι­κα­σία αγώνα για να τις απο­κτή­σου­με. Ας ξε­κα­θα­ρί­σου­με, λοι­πόν, τα πο­λι­τι­κά και  προ­γραμ­μα­τι­κά ζη­τού­με­να για τη δια­μόρ­φω­ση ενός κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού που θα αντι­στοι­χεί σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Αυτά θα κα­θο­ρί­σουν και την αριθ­μη­τι­κή των συ­σχε­τι­σμών.

2. «Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» υπήρ­ξε το βα­σι­κό προ­γραμ­μα­τι­κό στοι­χείο –μαζί με την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων– με βάση το οποίο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανήλ­θε από το 4% αρ­χι­κά στο 17 % τον Μάιο 2012 και στο 27 % τον Ιού­νιο 2012. Πρό­τει­νε, δη­λα­δή, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια συ­μπό­ρευ­ση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, τόσο των πο­λι­τι­κών της ορ­γα­νώ­σε­ων (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, μι­κρό­τε­ρες ορ­γα­νώ­σεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς κλπ) όσο και των κοι­νω­νι­κών της δυ­νά­με­ων, ώστε να εφαρ­μο­στεί το αρι­στε­ρό αντι­μνη­μο­νια­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Αν δεν είχε προ­τεί­νει αυτή τη στρα­τη­γι­κή συ­μπό­ρευ­ση στη βάση του αντι­μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος (το Ενιαίο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς στη βάση, αλλά και στην κο­ρυ­φή), σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα ήταν αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση.

Ποιο ήταν και είναι  αυτό το πρό­γραμ­μα ; Ας θυ­μί­σου­με τις βα­σι­κές όψεις του. Κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και των εφαρ­μο­στι­κών τους νόμων, κα­ταγ­γε­λία των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων, αμ­φι­σβή­τη­ση του με­γά­λου-συ­ντρι­πτι­κού  τμή­μα­τος του χρέ­ους και, σε πε­ρί­πτω­ση μη επί­τευ­ξης συμ­φω­νί­ας, μο­νο­με­ρής παύση πλη­ρω­μών. Σύ­γκρου­ση με τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου και της ευ­ρω­ζώ­νης και ρή­ξεις σε ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, με στρα­τη­γι­κό ορί­ζο­ντα τον σο­σια­λι­σμό και χωρίς τε­χνη­τά όρια.

Αυτό το πρό­γραμ­μα, παρά τις όποιες μη αντί­στοι­χες δη­μό­σιες δη­λώ­σεις και εκ­φο­ρές στον ένα χρόνο που πέ­ρα­σε, εξα­κο­λου­θεί να είναι το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να εκ­πλη­ρώ­σει αυτό το πρό­γραμ­μα και κα­νέ­να άλλο. Δεν μπο­ρεί να έρθει και να πει ότι απλώς θα κα­ταρ­γή­σει ορι­σμέ­νες πτυ­χές των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων και θα αφή­σει τον κορμό τους ανέ­πα­φο (άλλο το ζή­τη­μα του χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος κα­τάρ­γη­σης του συ­νό­λου των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων, οι οποί­ες είναι τόσο εκτε­τα­μέ­νες ώστε να μην μπο­ρούν, εν­δε­χο­μέ­νως, να κα­ταρ­γη­θούν όλες σε μια νύχτα). Άρα, κάθε συμ­μα­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει, προ­κει­μέ­νου να υπάρ­ξει κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, να μεί­νει σε αυτό το προ­γραμ­μα­τι­κό πλαί­σιο και να μην το με­τα­βά­λει. Καμία ου­σια­στι­κή αυ­ξο­μεί­ω­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος δεν μπο­ρεί να αντι­στοι­χεί στην κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

3. Η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» δεν μπο­ρεί να συ­γκρο­τη­θεί χωρίς την πλήρη και ενερ­γη­τι­κή στή­ρι­ξη, διεκ­δί­κη­ση και δράση των λαϊ­κών  στρω­μά­των και τά­ξε­ων. Χωρίς τη στή­ρι­ξη της ερ­γα­τι­κής τάξης του δη­μο­σί­ου και του ιδιω­τι­κού τομέα, των ευ­ρύ­τε­ρων μι­σθω­τών στρω­μά­των, των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων με­σαί­ων στρω­μά­των, των φτω­χών και με­σαί­ων αγρο­τών, των ερ­γα­ζό­με­νων της δια­νοη­τι­κής ερ­γα­σί­ας και του πο­λι­τι­σμού, των πο­λύ­πλευ­ρα κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών ομά­δων. Οι δυ­νά­μεις αυτές πρέ­πει να κά­νουν δική τους υπό­θε­ση την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Πρέ­πει να απαι­τή­σουν την εφαρ­μο­γή του πα­ρα­πά­νω προ­γράμ­μα­τος, να στη­ρί­ξουν τη δια­δι­κα­σία εφαρ­μο­γής και επι­βο­λής του και να ασκή­σουν έμπρα­κτη κρι­τι­κή και διεκ­δί­κη­ση-αντι­πο­λί­τευ­ση απέ­να­ντι σε κάθε ου­σια­στι­κή υπα­να­χώ­ρη­ση και προ­γραμ­μα­τι­κή ανα­δί­πλω­ση.

Με αυτή την έν­νοια, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να εκ­φρά­σει το πα­ρα­πά­νω κοι­νω­νι­κό και τα­ξι­κό μπλοκ και ιδιαί­τε­ρα την ηγε­μο­νία των δυ­νά­με­ων της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας μέσα σε αυτό. Άρα, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς είναι ένα κοι­νω­νι­κό και τα­ξι­κό μπλοκ ή συ­γκρό­τη­μα δυ­νά­με­ων και όχι απλώς ένα τμήμα του πο­λι­τι­κού-κοι­νο­βου­λευ­τι­κού μη­χα­νι­σμού του κρά­τους. Ακου­μπά σε αυτόν το μη­χα­νι­σμό και τον ενερ­γο­ποιεί υπό τον όρο της πα­ρα­πά­νω κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης και αντα­νά­κλα­σης-αλ­λη­λο­τρο­φο­δό­τη­σης.

4. Η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» δεν μπο­ρεί παρά να συ­γκρο­τη­θεί στη βάση μιας πο­λι­τι­κής  διαρ­κούς  μάχης για την πο­λι­τι­κή, αλλά και εκλο­γι­κή  συ­γκρό­τη­σή της. Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απευ­θυν­θεί στις άλλες ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και δεν ζη­τή­σει τη συ­μπό­ρευ­ση, όπως ακρι­βώς έκανε και το 2012, κιν­δυ­νεύ­ει να χάσει την υπο­στή­ρι­ξη των ψη­φο­φό­ρων και οπα­δών των άλλων ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, οι οποί­οι στις εκλο­γές του 2012 τον στή­ρι­ξαν με τρόπο απο­φα­σι­στι­κό, δια­χω­ρι­ζό­με­νοι καί­ρια από τις ηγε­σί­ες τους. Συ­νε­πώς, κάθε υπα­να­χώ­ρη­ση από το αί­τη­μα της πο­λι­τι­κής ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς θα απο­κα­τα­στή­σει και ενι­σχύ­σει αντί για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκεί­νες τις ηγε­σί­ες της Αρι­στε­ράς οι οποί­ες υπο­στή­ρι­ξαν ή υπο­στη­ρί­ζουν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απλώς θα μα­ζέ­ψει τις ψή­φους για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια εναλ­λα­κτι­κή αστι­κή δια­χεί­ρι­ση.

5. Η πα­ραί­τη­ση από την επί­κλη­ση της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς και από το αί­τη­μα για τη συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς ανα­πό­φευ­κτα θα γεί­ρει την πλά­στιγ­γα συμ­βο­λι­κά, αλλά και πραγ­μα­τι­κά υπέρ εναλ­λα­κτι­κών κυ­βερ­νη­τι­κών λύ­σε­ων, με τη συμ­με­το­χή ή με κά­ποια συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Θα ση­μά­νει δη­λα­δή την πα­γί­ω­ση μιας δια­δι­κα­σί­ας συ­ντη­ρη­τι­κής με­τα­τό­πι­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η φύση, όπως και η κοι­νω­νι­κή σύ­γκρου­ση, απε­χθά­νο­νται το κενό. Το πρώτο σε­νά­ριο θα είναι μια μορφή της «κυ­βέρ­νη­σης κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας», δη­λα­δή μια συ­γκα­τοί­κη­ση και συ­γκυ­βέρ­νη­ση είτε με αστι­κές αντι­μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις (όπως οι ΑΝΕΛ), είτε με πρώην μνη­μο­νια­κές και μελ­λο­ντι­κά ίσως και πάλι «αντι­μνη­μο­νια­κές» δυ­νά­μεις, όπως η ΔΗΜΑΡ, οι οποί­ες διεκ­δι­κούν όχι την κα­τάρ­γη­ση, αλλά την απα­γκί­στρω­ση από τα μνη­μό­νια. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτή θα υπάρ­ξει ένας  κυ­βερ­νη­τι­κός σχε­δια­σμός επι­μέ­ρους αλ­λα­γών, χωρίς τη συ­νο­λι­κή κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και των εφαρ­μο­στι­κών τους νόμων.

Το δεύ­τε­ρο σε­νά­ριο είναι αυτό μιας κε­ντρο­δε­ξιάς-κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής ή και απλώς κε­ντρώ­ας κυ­βέρ­νη­σης «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας» είτε υπό τη μορφή του «συ­νταγ­μα­τι­κού φά­σμα­τος» και για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση δήθεν της Χρυ­σής Αυγής, είτε υπό τη μορφή της κυ­βέρ­νη­σης παλ­λαϊ­κού φά­σμα­τος για τη μη χρε­ο­κο­πία της χώρας. Θα πρό­κει­ται δη­λα­δή για μια κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής ενό­τη­τας» και «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας», η οποία θα στη­ρι­χθεί ως η τε­λευ­ταία κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­δο­χή δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης. Είναι πλέον ή βέ­βαιο ότι ιδίως αυτή η μορφή –και σε μι­κρό­τε­ρο βαθμό και η προη­γού­με­νη– θα επι­τεί­νει   τη δυ­στυ­χία και την ωμή εκ­με­τάλ­λευ­ση και κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή των ερ­γα­τι­κών και ευ­ρύ­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των και θα ανα­πα­ρά­γει την κυ­ριαρ­χία της τρόι­κα και του κε­φα­λαί­ου.

Επι­πλέ­ον, ακόμη και αν έχει δη­λω­μέ­νο «αντι­φα­σι­στι­κό» πρό­ση­μο, θα συ­νε­χί­σει να ανα­πα­ρά­γει τους κοι­νω­νι­κούς όρους του φα­σι­σμού. Γι’ αυτό ακρι­βώς, η επι­μο­νή στην κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απο­τε­λεί τη μο­να­δι­κή διέ­ξο­δο.

6. Η απεύ­θυν­ση στις ηγε­σί­ες, αλλά και στη βάση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και μι­κρό­τε­ρων ορ­γα­νώ­σε­ων της άκρας Αρι­στε­ράς,  απο­τε­λεί την ανα­γκαία βάση για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και δεν έχει στα­τι­κό, αλλά δυ­να­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Δεν στέ­κε­ται στη ση­με­ρι­νή στάση, συ­σχε­τι­σμό και το­πο­θέ­τη­ση των ηγε­σιών αυτών των δυ­νά­με­ων, αλλά εμπλέ­κε­ται στη αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στο εσω­τε­ρι­κό τους και στη σύ­γκλι­ση των γραμ­μών που επι­ζη­τούν την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς.

Όπως έδει­ξαν και οι συ­γκρού­σεις στον εσω­κομ­μα­τι­κό διά­λο­γο για το 19ο Συ­νέ­δριο του ΚΚΕ, αλλά και οι δια­φο­ρε­τι­κές δη­μό­σιες εκ­φο­ρές στο χώρο της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, οι συ­σχε­τι­σμοί που δυ­σχε­ραί­νουν την πο­λι­τι­κή συ­μπό­ρευ­ση της Αρι­στε­ράς κάθε άλλο παρά είναι εδραιω­μέ­νοι ή πα­γιω­μέ­νοι. Εί­μα­στε τμήμα μιας δια­λε­κτι­κής κί­νη­σης που απο­σκο­πεί στη με­τα­βο­λή αυτών των συ­σχε­τι­σμών και στην ικα­νο­ποί­η­ση του τα­ξι­κού πο­λι­τι­κού αι­τή­μα­τος για την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς.

7. Η πο­λι­τι­κή συ­μπό­ρευ­ση της Αρι­στε­ράς δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει απο­κλει­στι­κά και  μόνο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Μπο­ρεί να πε­ρι­λά­βει και δυ­νά­μεις που προ­κύ­πτουν από την κρίση των φο­ρέ­ων και των κομ­μά­των της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Εδώ δεν μπο­ρούν να πε­ρι­λη­φθούν δυ­νά­μεις και στε­λέ­χη που υπη­ρέ­τη­σαν ενερ­γά τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές από κυ­βερ­νη­τι­κούς ή άλ­λους κρα­τι­κούς, αλλά και απλούς  κομ­μα­τι­κούς θώ­κους και θέ­σεις. Πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται, όμως, συν­δι­κα­λι­στές , κοι­νω­νι­κά και κι­νη­μα­τι­κά ενερ­γοί πο­λί­τες που, αν και ανή­καν σε μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα, με την έμπρα­κτη δράση τους αμ­φι­σβή­τη­σαν και απο­δυ­νά­μω­σαν τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές.

8. Ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση όπου οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς κα­τα­στεί αδύ­να­το να συ­μπο­ρευ­θούν και να κι­νη­θούν μαζί πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά, αλλά και εκλο­γι­κά, η απεύ­θυν­ση σε αυτές πρέ­πει και μπο­ρεί να έχει και με­τε­κλο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Πρέ­πει, δη­λα­δή, στην πε­ρί­πτω­ση εκλο­γι­κής νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –σχε­τι­κής ή και από­λυ­της– να υπάρ­ξει οπωσ­δή­πο­τε απεύ­θυν­ση βα­σι­κά σε αυτές τις δυ­νά­μεις για το σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης. Υπάρ­χει, βε­βαί­ως, πά­ντο­τε το εν­δε­χό­με­νο και μιας τε­λι­κής απόρ­ρι­ψης αυτής της πρό­τα­σης, μιας άρ­νη­σης. Ση­μα­σία έχει αυτές οι απευ­θύν­σεις να είναι δη­μό­σιες, μπρο­στά στο λαό και όχι σε κά­ποια δω­μά­τια και εντός στε­γα­νών, έτσι ώστε κάθε δύ­να­μη να είναι υπεύ­θυ­νη κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά για τις επι­λο­γές της. Στην πε­ρί­πτω­ση μιας τέ­τοιας τε­λι­κής άρ­νη­σης, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να είναι σε θέση να εκ­φρά­σει την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς από τα κάτω και σε κι­νη­μα­τι­κή βάση ακόμη και αυ­το­δύ­να­μα, μέσα από τον ίδιο και τις δικές του πο­λι­τι­κές και κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δυ­νά­μεις.

*Πηγή: rproject.gr

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013