ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ 

ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ 

ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ

Χαιρετίζω και εγώ στο Συνέδριο μας, όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, που δίνουν εδώ το παρών, το αγωνιστικό παρών για να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το Συνέδριο σε ένα νέο μεγάλο άλμα στην επιρροή του αλλά και στη συμβολή του στην ανάπτυξη μεγάλων, ενωτικών, κοινωνικών-ταξικών αγώνων, που είναι οι μόνοι που μπορεί να διασφαλίσουν μια νέα προοπτική για τη χώρα.

Το Συνέδριο μας, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν γίνεται για εσωτερική κατανάλωση. Δεν κάνουμε ένα συνέδριο για να λύσουμε κάποιες διαφορές μεταξύ μας. Δεν κάνουμε ένα συνέδριο για να αντιμετωπίσουμε προβλήματα με τις Συνιστώσες ή εσωτερικά προβλήματα του τρόπου εκλογής της Κεντρικής Επιτροπής.

Το Συνέδριο μας αφορά την κοινωνία, αφορά την Ελλάδα που βουλιάζει. Το Συνέδριο μας γίνεται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση προχωρά σε αλλεπάλληλα “Ιουλιανά” πραξικοπήματα, σε μια στιγμή που απολύονται δεκάδες χιλιάδες από το δημόσιο, την ώρα που διαλύεται και ερημώνεται η παραγωγική βάση της χώρας. Σ’ αυτή τη στιγμή είμαστε. Σ’ αυτή τη στιγμή γίνεται πια φανερό σε όλο τον ελληνικό λαό, ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε «Σατραπεία» της τρόικας, ότι στη χώρα έχει επιβληθεί μια δικτατορία, ωμή δικτατορία , με διάτρητο κοινοβουλευτικό μανδύα, της τρόικας και μια κυβέρνηση ανδρεικέλων, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών.

Αυτήν την ώρα λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας σε πολλά μέτωπα και να δούμε με νέο μάτι τους προσανατολισμούς μας. Αυτή η δικτατορία της Τρόικας είναι η δικτατορία του ευρώ, η δικτατορία του ευρωνομίσματος. Τα πάντα σ΄αυτή τη χώρα τα τρία χρόνια του μνημονίου γίνονται με μια κινδυνολογία, να μη φύγει η χώρα από το ευρώ. Και όταν λέμε δικτατορία της τρόικας, καμιά φορά κρύβουμε ή εξωραΐζουμε μια πραγματικότητα πίσω από την τρόικα. Ποια είναι η τρόικα, συντρόφισσες και σύντροφοι; Για να ξέρουμε ποια είναι και τα μέτωπα μας. Τρόικα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, τρόικα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τρόικα είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτή είναι η τρόικα. Έχουμε λοιπόν μια δικτατορία στη χώρα, που την έχει επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ουσία το γερμανικό κεφάλαιο. Που την έχουν επιβάλλει οι ευρωπαίοι τραπεζίτες μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή το χρηματιστικό κεφάλαιο. Που την έχει επιβάλλει το ΔΝΤ, το οποίο δήθεν βγάζει την ουρά του και πίσω από αυτό βρίσκεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Αυτοί είναι οι αντίπαλοι μας. Αυτά είναι τα μέτωπα μας. Αυτός είναι ο προσανατολισμός μας .

Για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα δικτατορία, στην οποία δεν φαίνονται τα τανκς, δεν φαίνονται οι ερπύστριες, αλλά όλοι τις γνωρίζουμε σ΄αυτή την αίθουσα. Τις γνωρίζει μάλλον και ο ελληνικός λαός, διότι τα σύγχρονα τανκς είναι τα σύγχρονα κυρίαρχα media της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας. Αυτά κάνουν χειρότερη δουλειά, πιο αποπροσανατολιστική, πιο επικίνδυνη από τις ορατές ερπύστριες. Αυτά είναι οι μεγάλοι αντίπαλοι μας. Με αυτά αναμετρούμαστε και μ΄ αυτά θα συγκρουστούμε. Επομένως, πρέπει να βγάλουμε από το Συνέδριο μας συμπεράσματα και να τα πούμε ευθέως στον ελληνικό λαό. Να τα πούμε ευθέως χωρίς απαγορευμένες ζώνες στη συζήτηση, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς μισόλογα, χωρίς κενά, χωρίς αποσιωπήσεις.

Δεν είναι δυνατόν, μετά από τρία χρόνια μνημονιακής λεηλασίας, ακόμα και σήμερα, να επιβάλλει η κυρίαρχη παραδομένη μεγαλοαστική τάξη μαζί με το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της την ατζέντα και να ορίζει ποια είναι τα απαγορευμένα θέματα, ποια είναι η απαγορευμένη ορολογία και ποιες είναι οι απαγορευμένες ζώνες στη δημόσια συζήτηση.

Και δυστυχώς, έχουμε ανεχθεί αυτή την απαγόρευση. Δεν έχουμε ανοίξει καμία συζήτηση για το ευρώ και την ευρωζώνη, αυτή τη σύγχρονη γερμανική φυλακή πολυτελείας. Δεν την ανοίγουμε δημόσια αυτή τη συζήτηση. Κι όποιος τολμάει να πει μία κουβέντα, για την ΟΝΕ του Maastricht, γιατί γι’ αυτό μιλάμε, περίπου αφορίζεται ως ευρωσκεπτικιστής και πολύ περισσότερο ως αντιευρωπαίος. Λες και η Ευρώπη ταυτίζεται με το Maastricht που ο τότε Συνασπισμός το ψήφισε, αλλά με αγώνες στο εσωτερικό μας και όχι μόνο, φτάσαμε στο σημείο να το καταδικάζουμε, αλλά όχι μέχρι τέλους.

Δεν είναι δυνατόν μετά το Συνέδριο μας, να μην ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση λοιπόν, ευθέως και καθαρά για την ευρωζώνη. Και στις γραμμές μας και δημόσια. Την έχουν ανοίξει σε όλη την Ευρώπη, την ανοίγουν οι αριστερές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Δεν μπορεί εμείς που είμαστε τα μεγαλύτερα θύματα, τα υποζύγια, το προτεκτοράτο και η νεοαποικία, να μην τολμούμε να μιλήσουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα γι΄αυτό το θέμα.

Δεν είναι δυνατόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, να μην τολμάμε να μιλήσουμε για πτώχευση δημοσίως. Μια φορά είπα, όχι για την Ελλάδα, για πτώχευση, και έγινε η μεγάλη αναστάτωση στην πολιτική ζωή. Και τι είχα πει; Όχι για την Ελλάδα, είχα πει γενικώς, ότι η πτώχευση είναι το όπλο των αδυνάτων.

Δε μου λέτε σύντροφοι και συντρόφισσες, μιλάμε για διαγραφή του χρέους, όχι του μεγάλου μέρους του χρέους, το μεγάλο μέρος του χρέους δεν είναι διαγραφή χρέους, είναι η μεγάλη αοριστία. Δε μιλάμε για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μιλάμε για διαγραφή του χρέους συνολικά. Διαγραφή, που έγινε κατά 80% το 2008 στο Ιράκ. Διεγράφη το χρέος του Ιράκ, κατά 80%, και η Ελλάδα , το χρέος που μας είχε το Ιράκ το διέγραψε και αυτή. Η Ελλάδα η πτωχευμένη ̇ και εμείς δεν τολμάμε να μιλήσουμε για ένα άδικο, άνισο, μη βιώσιμο χρέος, τη διαγραφή του 100% και ότι έχουμε όπλο για να το κάνουμε. Όχι τα παρακάλια, όχι τις διαπραγματεύσεις, θεμιτές κατά τα άλλα, αλλά έχουμε όπλο την διακοπή αποπληρωμής του χρέους, τη στάση πληρωμών καθαρά και ξάστερα.

Αυτός ο δρόμος που προτείνουμε δεν είναι μαξιμαλιστικός. Δεν είναι δρόμος τυχοδιωκτικός, δεν είναι λόγια του αέρα ή χάιδεμα αυτιών. Είναι η μόνη πραγματικότητα για να περάσουμε απέναντι, όχι εύκολα, πολύ δύσκολα, με θυσίες, με δυσκολίες, με πόνο, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που προσφέρει ελπίδα και προοπτική, διότι ο δρόμος που ακολουθούμε είναι φαύλος κύκλος, τραγωδία χωρίς τέλος.

Τελειώνω με μια φράση. Όπως ερχόμουν τώρα το απόγευμα, διάβασα έναν τίτλο σε μια ιστοσελίδα. Ο τίτλος έλεγε το εξής ͘ και τον απέδιδε σε ένα στέλεχος μας, «Ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ με όσους θέλουν». Καλά, υπάρχει κανείς που δεν θέλει εδώ να προχωρήσουμε όλοι μαζί στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κανένας; Ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δε σημαίνει ούτε να πετάξουμε «βαρίδια» από το «σκάφος», ούτε να βάλουμε τελεσίγραφα, ούτε να θέσουμε προθεσμίες. Ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, είναι πρώτα απ’ όλα αυτό που έχουμε στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, αυτό που νιώθουμε και προσφέρουμε καθημερινά. Ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει αγώνας, σημαίνει μέλη δραστήρια, σημαίνει μέλη τα οποία συμμετέχουν πρακτικά, που είναι δεν έρχονται μόνο για να ψηφίζουν για εσωτερικούς συσχετισμούς, αλλά είναι και στο Ραδιομέγαρο, είναι και στο δρόμο, παλεύουμε όλοι μαζί στις κινητοποιήσεις. Αυτά τα μέλη θέλουμε.

Δεν περισσεύει κανένας στο ΣΥΡΙΖΑ, απολύτως κανένας, είμαστε όλοι ενωμένοι και ενωμένοι γερά διότι πιστεύουμε στη δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ και στην αναγνώριση της διαφορετικότητας μας. Και έτσι ενωμένοι με τις Συνιστώσες που θέλουν να ακολουθήσουν, ή εν πάση περιπτώσει , που θέλουν προθεσμίες για να αποφασίσουν πότε θα ακολουθήσουν το βηματισμό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, με συναινέσεις, μπορούμε όλοι μαζί να βγούμε περισσότεροι και όχι λιγότεροι από το Συνέδριο.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013